Tην επαύριο της 17ης/11ου / 2022 /
σε αναστοχασμό αφέθηκε/
για την πορεία προς Αμερικάνικη πρεσβεία/
και άλλες τρίχες αγωνιστικές./
Ακρη σιωπηλού πιάνου, καφές γαλλικός με γάλα/
πίσω στον τοίχο Δον Κιχώτης του Γ. Κόλλα/
λάμπα με κίτρινο φως./
Ανοιξε τα «12 ποιήματα για τον Καβάφη»/
του Γιάννη Ρίτσου με την αφιέρωση του ποιητή/
Κι έλαβε θέση αναμετάξυ των δύο /
κατά βέβηλον τρόπον ορισμένως... /
Αυτός
«Κάθεται αόρατος σχεδόν στην πολυθρόνα/
έχοντας πάντα το παράθυρο στη ράχη του./
Πίσω από τα γυαλιά του/
πελώρια και περίσκεπτα παρατηρεί τον συνομιλητή του...»/
«Κι εκείνος
πανούργος, αδηφάγος, σαρκικός, ο μέγας αναμάρτητος, /
ανάμεσα στο ναι και στο όχι, στην επιθυμία και τη μετάνοια, /
σαν ζυγαριά στο χέρι του θεού ταλαντεύεται ολόκληρος,/
ενώ το φως του παραθύρου πίσω απ’ το κεφάλι του/
τοποθετεί ένα στέφανο συγγνώμης κι αγιοσύνης./
«Αν άφεση δεν είναι η ποίηση, –ψιθύρισε μόνος του–/
τότε, από πουθενά μην περιμένουμε έλεος»./
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου