Περι-διαβάσεις πεζών και ποιημάτων τέλος του έτους

Τα διαβάζουμε ή περιδιαβάζουμε τελικά στα βιβλία; Ποιός μπορεί να πει σίγουρα γι αυτό κάτι το οριστικό; Και τα δύο προφανώς κι ανάλογα με τις σχέσεις στις οποίες αφέθηκες ή δέθηκες με αυτά άρα με τον κόσμο τους. Αντιγράφω εαυτόν από τις «Συγκεχυμένες αγάπες» μου: 

    

Αφίξεις χωρίς ήξεις...

Η νέα Παρέμβαση τχ. 165 και η συνοδεία αυτού, μοιράζονται ομού, έρχονται εντός του έτους

Δεν είναι διαφήμιση

- Αλλά τι είναι;

Γιώργος Μπουντιούκος, ένας ευγενής και πολιτισμένος συμπολίτης

Λεπτομέρεια από πίνακα του Κ. Ντιό

Οι στύλοι της ΔΕΗ κυρίως ως προς την καθημερινή ενημέρωση το κοινού είναι αδυσώπητοι. Απαξ κι εμφανιστεί κάποιος εκεί ως εφημερεύων για μια μέρα το πολύ, είναι πλέον μνήμη, ανάμνηση πένθος, λύπη, επίγειον τέλος.

        

Κάτι σαν επιστολή προς κ. Δήμαρχον το νυν σμικρόν ανάγνωσμα

       

Με βροχή, πριν το βραδινό χιόνι, ήμουν και ως «πιστός» ακροατής, Κυριακή πρωί αγίας Αννης, στο ναό του αγίου Κωνσταντίνου κ.λπ, όπου, είχαν πει, πως μετά τη λειτουργία  θα γίνει η εκδήλωση για τον άλλοτε μητροπολίτη Διονύσιο, αλλά ο ιερέας στην απόλυση ανακοίνωσε την 12^η  ώρα ως έναρξη.

Την σήμερον αγίας Άννης

φωτ. Χρ. Λαμπριανίδης

Χτες, Αμβροσίου Μεδιολάνων στη Θεσσαλονίκη

Ευθυμία Γεωργιάδου Κούντουρα

Γιάννης Τσιομπάνος

Γιάννης Βανίδης

ΜΙΕΤ Θεσσαλονίκης και παρουσίαση του λευκώματος του Γ. Τσιομπάνου  "Κοζάνη Οδοιπορικό στο χρόνο" κι εν τω μεταξύ που κοιτάν οι τρεις τους;

Απόγευμα στη Φλώρινα

   

 Φλώρινα 28 Νοε. 2012

              του ανταποκριτού μας

Η δημοτική μπάντα με το πένθιμο εμβατήριο

(θυμήθηκα την αρχή του «Δόκτορα Ζιβάγκο»)

ήταν στην αυτή φορά με το ποτάμι.

Σηκώθηκαν από το παρακείμενο ουζεροπωλείο

-το τσίπουρο πουφ χωρίς γλυκάνισο ότι έτσι το έπινε

κι ο επί πτερύγων στίχων άρτι μετατεθείς στο πουθενά-

(Ηλίας, Μαρία, Πάνος κ.α γεμάτη με άλλους η εκκλησία)

και χώθηκαν με ηδονή στις εξόδιές Του ακολουθίες.

Λήξις λήρων. Τους τάπωσε όλους ο π. Νικηφόρος.

- Αλλά άσε τον Αχέροντα στην ησυχία του...

Ο Σακουλέβας προχωρά κι ας αλυχτά ο θάνατος.

(Αρκετά! Μας ζάλισες με τον Σουλιώτη σου...)

In memoriam (Μίμης Σουλιώτης 1949 - 2012)

Μάρτιος του 1999 Παγκόσμια ημέρα ποίησης στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης και το ΙΝΒΑ. Στη φωτ.  οι απόντες στο αεί πλέον: Μ. Κουρκούτας, Μ. Σουλιώτης, Δημ Λιοσάτος, Χρ. Μπέσας και οι λοιποί παρόντες στο νυν προς το παρόν. Το σκορ 5 - 4 υπέρ του νυν

                             Ολίγα τινά για τα μάταια αβγά της Δυτικής Μακεδονίας

     ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ σήμερα και παρότι την περιχαρακώσαμε απαγγελτικά στην ξένη, που κάποια στιγμή της ζωής μας γνωρίσαμε κι έκτοτε αγαπήσαμε, θα ήταν εγκατάλειψη θέσεως αν αγνοούσαμε τον επιχώριο ποιητικό λόγο ο οποίος ούτως ή άλλως εμφανίζεται στάγδην. Έστω και για λίγο, ακροποδητί, θα περάσουμε από πάνω του με μια παρουσίαση.

Ο Μίμης, το λοιπόν, Σουλιώτης, ανεχώρησε για το μέγα τίποτα...

 Εν θερμώ εν ψυχρώ κι ανάποδα

Αλλά το αμετάκλητον δεν παύει να είναι αμετάκλητον

Πέθανε ο Μίμης Σουλιώτης εντελώς

Και λοιπόν!

- Τι και λοιπόν;

Αρα ό,τι και να πεις πεά﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ν ψγχ πεις πε κι οικειρί αυτού τούτου είναι μάταιον

Ας ζοά﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ν ψγχ πεις πε κι οικειύσε κι ας μην έγραφε πότες ξανά του

Κι ας μη κάπνιζε ποτέ ξανά τον άφιλτρο άσσο του

Αλλά δε ζει πλέον.

Ως εκ τούτου το καβαφικόν του

«Ημίν τοις φίλοις πένθος...» εκ νέου γ....

Μόνον;

Τι άλλο...

"Κι αν σας ρωτήσει..."

‎"Κι αν σας ρωτήσει η κόμισα/πήτε πως μετακόμισα" έγραφαν για το θάνατο του Φαίδρου Μπαρλά οι φίλοι του, αλλά τώρα, αλίμονο, ισχύει για τον Μίμη Σουλιώτη...

Υπάρχουν

Η απαγόρευση της αφισοκόλλησης στα κλειστά εκ του Μνημονίου καταστήματα και η παράλληλη "δε δεχόμαστε διαφημιστικά" στις κατοικίδιες πολυκατοικίες, έχουν την αυτή αξία με εκείνη την Ημερήσια Διαταγή του διοικητή λόχου εξόριστων στη Μακρόνησο που έλεγε πως "από τούδε και στο εξής απαγορεύονται οι αυτοκτονίες των εξόριστων οι οποίες και θα τιμωρούνται αυστηρώς". Κάπως έτσι το διασώζει Αρης Αλεξάνδρου. Μα οι αφίσες και τα διαφημιστικά είναι αυθύπαρκτες αξίες του πολιτισμού μας και υπάρχουν και χωρίς να τις θέλουμε ή να τις ρωτήσουμε όπως "Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής/υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας" (Γ.Σ) ως γνωστόν εις πάντες τα πρώτα και σε λίγους τα δεύτερα...

Οι πέτρες μας ψάχνουν

Ας το δούμε με λίγη προσοχή γιατί οι πέτρες, κι όχι τ' αγάλματα, είμαστε εμείς

Συνήθως τα προσπερνώ

Συνήθως προσπερνώ τα λευκώματα παντός καιρού και τρόπου. Όμως σε μερικά στέκομαι σε στάση ...προσοχής όπως αυτό για τα "40 χρόνια φεστιβάλ Ολύμπου 1972-2012" (όχι δεν πρόκειται φυσικά για τους δωδεκαθεϊστές κ.λπ. πληττόμενα ψυχικώς όντα) έκδοση του Οργανισμού Φεστιβάλ Ολύμπου, το οποίο επιμελήθηκε ο ποιητής, κατ' εξοχήν, Αντώνης Κάλφας και επί των γραφιστικών σχεδιασμών ο Σπύρος Τσιλιγκιρίδης. Μύρισα το άριστον!

Αφήνεσαι σ' αυτά

ΤΟ ΑΝΟΙΚΕΙΟ

Τα φαντάσματά της στον καθρέφτη διαστέλλονται
σφηνώνοντας γρίφους σε άγρυπνες συλλαβές

Τότε κρύβεται σε ρόμβους από ασίγαστα ηφαίστεια
και σμαραγδένιους καταρράκτες.

Την κατακλύζει το ανοίκειο
Αφήνεται.

"Αν, λέω αν..."

Του αγίου Πολυτεχνείου σήμερα και των οσίων πολυτεχνιτών του. Παρά μία τεσσαράκοντα οι επέτειοί του. Εδώ ας σταθώ κι όχι από το φόβο του λάθους αρίθμησης  και του αντίστοιχου ραβδισμού μου. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα κάτι γελοία π﷽ντενχιοι κι ιδιως ποιιρόσωπα και οργανώσεις προσπαθούν να με

"Ο μη δαρείς ου παιδεύεται..."

Το κατόρθωμα της «δάρσεως» -ότι ό μη δαρείς ου παιδεύεται κατά τον Μένανδρον- του εν Θεσσαλονίκη Γερμανού προξένου (οι πρέσβεις και πρόξενοι είναι ιερά κι «απαραβίαστα» πρρση βασιλεα που ες κατα τον Αριστοφν  σημαόσωπα κατά την παγκόσμια συνθήκη και πρακτική εκτός από την Λιβυκή) θα καταγραφεί ως ισάξιον κι

Απορίες κρίσεως...στο βιβλίο του Χρ. Μασσαλά «Ερωτήσεις κρίσεως»

                              

                - Αφού ο χρυσός Οκτώβρης χώνεψε μέσα στον σκοτεινό Νοέμβρη

              - Εφτά χρόνια και πέρα σε το καλοκαίρι

                   - Ο έμπορας ντροπαλός και μετρημένος,

     προσπαθεί να οικονομήσει λίγο βιός

     Κι ο ζευγάς σκύβει στο χωραφάκι του,

      χρώμα της γης, το δικό το χρώμα

      προτιμώντας να μείνει απαρατήρητος

    - Η μοίρα προσμένει στο χέρι του Θεού, κι όχι στο χέρι των πολιτικών που   

       κάνουν άλλοι καλό κι άλλοι κακό, με σχέδια και με προβλέψεις

                 -  Ολοι μας ενατς﷽﷽﷽﷽﷽﷽εττοζ μυσρτικου Θεοίχαμε τους προσωπικούς μας τρόμους τους ιδιαίτερους ίσκιους μας, 

              του μυστικούς μας φόβους

                   - Μα τώρα ένα μεγάλος φόβος έπεσε πάνω μας φόβος όχι του ενός μα των πολλών

         .         - Ωστόσο πηγαίναμε ζώντας

     Ζώντας και ψευτοζώντας...

Οταν ήμην δάσκαλος

Δευτέρα 12/11στις 7 το βράδυ

        Η ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΔΡΑΓΩΓΙΑ

         Κάτι το εξαιρετικά όμορφο θα λαμβάνει χώρα από τη 12^η Νοεμβρίου στον εκθεσιακό χώρο του Δήμου Κοζάνης (Χ. Μεγδάνη, έναντι του Επισκοπείου). Ο ζωγράφος Μανώλης Δραγώγιας εκθέτει 80 έργα από την πρόσφατη, επί το πλείστον, εικαστική του διαδρομή, η οποία αφήνει σε ση ση ﷽﷽﷽﷽οατή ομή η οποία αφηστον ειακστικόσους την περιηγούνται την αίσθηση μιας ολοκληρωμένης παρουσίας του δημιουργού στο χρόνο και στην ομορφιά που πηγάζει από τα πιο απλά πράγματα της φύσης και των ανθρώπων.α﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽εινα στοχιΔΡΑΓΩΓΣΙΑ

κ

         Η έκθεση γίνεται στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρόνων ελεύθερης Κοζάνης

         Εγκαίνια τη Δευτέρα 12/11 στις 7 το βράδυ  

Ο παρών στο στιλβωτήριον

Στο τεεγραφε και τολμηρα.ο εν λογω κύχος 152 της «Π» δημοσιεύτηκε ποίημα ενός φίλου από τη Δράμα, Γιώργου Κασαπίδη ονόματι,εγραφε και τολμηρα.ο εν λογω κ κάπως περίεργο -τρίχες δηλαδή (όχι το ποίημα). Στην πόλη μου για χρόνια εκλέγεται βουλευτής με τη Ν.Δ. ένας οεγραφε και τολμηρα.ο εν λογω κμώνυμος του ποιητού,  άνδρας γεωπόνος. Με τη δημοσίευση το κόμμα του

"Προσευχηθείτε /για τις σκοπιές που αγρυπνούν"

Την περασμένη Κυριακή ήμουν στην Αι-Κατερίνη, πρωτεύουσα πόλη της Πιερίας και προς το μεσημέρι της, κοντά στο δωρεάν πάρκν αυτοκινήτων ξεφύλλιζα επί του ορθίως τις εφημερίδες, αξίας 9 ευρώ. Στην ΑΥΓΗ κι από συνήθεια του να πετάω ό,τι διαφημιστική ή προπαγανδιστική,

"Πάτα ελαφριά γιατί πατάς πάνω στα όνειρά μου " Γαίητς

Ένα εφεύρημα του καλλιτέχνη τυπογράφου Σπύρου Τσιλιγκιρίδη, όστις εσκόρπισε μια παλιά φωτ. του πατέρα του, η οποία έδειχνε την πλατεία της Αι-Κατερίνης δεκαετία του '50, στα σκαλιά και στο χώρο του συνεδρίου που γινόταν, στην Αστική Σχολή Κατερίνης, 2 - 4 ΝΟΕ. και διοργανώθηκε από την Εστία Πιερίδων Μουσών κ.λπ.

Γιατί άραγε;

            Είδα την αφίσα στους δρόμους και μου δημιουργήθηκαν κάποια ασήμαντα ερωτήματα τα οποία και παραθέτω:

            1. ΑΜΚΕ κάτι σαν το ΑΜΚΑ όλων μας, να μου θυμίζει.

Το σήμερα ως αύριον του χθες

Ο ιερός Αυγουστίνος όταν ρωτήθηκε τι είναι ο χρόνος απάντησε: «Οταν κανείς δε με ρωτάει, ξέρω τι είναι, μόλις με ρωτήσουν, δεν ξέρω πια¨. Προσπαθώντας να δω τον εαυτό μου μέσα στο χρόνο και στα 26 τόσα χρόνια της Π. και κάνοντας μια επιγραμματική αποτίμηση δεν καταλήγω σε συμπεράσματα θετικά ή αρνητικά αλλά ένα ερωτηματικό με συγκρατεί ορισμένως, το οποίο όμως μπορεί και να είναι και θέση ανάλογα του που και πως θα το δεις  είτε στον καθρέπτη σαν πραγματικότητα είτε στο παραμορφωτικό κάτοπτρο.