«Αισθησιακή» ιστορία

 Πολύ με θέλγει το ύστερο τριήμερο Ιουνίου
των Πρωτο-Κορυφαίων, των 12 Αποστόλων και 2 Αναργύρων
όταν ο ήλιος του Ιουλίου ξεχύνεται λίαν καυτερός
ως αίγαγρος εις την οδό των Φιλελλήνων του Αν. Εμπειρίκου.
Εις τους αγίους Αναργύρους το ναύδριον, κάθισμα το λεν,
(αλήθεια ποιός κάθετε εκεί;)
τον αρχαίο καιρό οι χωρικές αρραβωνιασμένες κόρες
που έσφυζον δροσιάς ως κρέχτα γκαρμπολάχανα
οδηγούνταν από τας πενθεράς τους την παραμονή
στους θαυματουργούς προς ευλογίαν Κυρίου κ.λπ
και το ξενυχτούσαν στην αυλή υπό το φως των άστρων.
Εκεί, κατά τας διηγήσεις των παλαιών χωρικών
εδέχοντο επιθέσεις ερωτικές από υπομέθυσους
της πόλεως: «Χωριάτσες είναι τι θα μας κάμν;»
Αλλ’ αυτοί εδέροντο τότε ανηλεώς υπό των συζύγων
που εφύλαγον άγρυπνοι ως πολυόμματοι
Αργοι, πανόπτες ή μυριωποί
την σωματικήν κι ανατομική ακεραιότητα των νεάνιδων
- Μεγάλη η χάρη τους-
Εις μάτην οι δερόμενοι επικαλούνταν
την προστασία των αγίων Αναργύρων οι βέβηλοι...

Ορλάντο...

Από η Βιρτζίνια Γουλφ ξανάγραφε το "Ορλάντο"...  

Ενας Ιούνιος πριν από τον νυν

Πώς μεγαλώνουν οι μικροί και πώς μαζεύονται οι μεγάλοι στο καβούκι της ανάμνησης… Στο λοφίσκο του αγίου Δημητρίου, υπάρχει και το 6ον Δημοτικό σχολείο. Μαζί με το γειτονικό 2ο αποτελούν την Ανάμνηση εκείνου που κάηκε και του αντιστασιακού -αποκριάτικού δίστιχου: «Στ’ αη Δημήτρη του Σχουλιό παέν τα παρταλόπκα / να μαθαίνουν γράμματα να παίρνουν κι τα όπλα». Το 6ο μια μέρα του Ιουνίου (2019) είχε στο εκεί θεατράκι την τελετή λήξης μαθημάτων. Μοι ανατέθη να πάω στον μικρό Μάριο, μαθητή της Α’, κάτι που ελησμόνησε σπίτι. ‘ Επεσα πάνω στο πολύβουο πολύχρωμο μελίσσι μαθητών.

Που σε βρίσκει η ποίηση

Κυκλοφόρησαν τα Πρακτικά του Γ' Συμποσίου Λογοτεχνίας (2018) της Παρέμβασης, από τις εκδόσεις της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης. # "Σε βρίσκει η ποίηση..."
Εξώφυλλο: Αννίτα Κουτσονάνου
Επιμέλεια: Κατερίνα Δημοπούλου
Έργο εξωφύλλου: Κώστας Ντιός
Κείμενα:

Ιούνιος τα κεράσια έφτασαν, ωρίμασαν δηλαδή

Πλατεία· στο χωριό. Ιούνιος o μήνας που βρέχει κεράσια. Λήξη μαθημάτων του Δημοτικού. Αρχές ή μέση σωτήριας δεκαετίας του 1960. Στη φωτογραφία γυμναστικαί επιδείξεις. Χαραγμένη η γη σε τετράγωνα με ασβέστη. Τα νεαρά κορμιά πάνω τους εύτακτα, στα λευκά οι κοπέλες παντελονάκι (!) μπλε και φανελάκι λευκό τα αγόρια. Κοιτώ να βρω τον εαυτό μου κάπου εκεί στις σειρές. Οι ωραίες συμμαθήτριες στην πρώτη σειρά καλύπτουν το κύριο ποσοστό ωραιότητας της μέρας και του τοπίου. Αγόρια κάπως συμμαζεμένα. Γύρω κάτω από τον πλάτανο, δίπλα από το λάκκο, έξω από τα καφενεία οι χωριανοί. Κριτές, θεατές περαστικοί αδιάφοροι για τις εν τη ανοιχτή, χωμάτινη πλατεία επιδείξεις.

Ιούνιο που πέφτουν οι κεραυνοί

Ιούνιο που πέφτουν οι κεραυνοί
Ο πρώτος των 6,6 R ήρθε ανήμερα αγίας Γλυκερίας κοντά στην εορτή της Σκηνοπηγίας. Εφερε τα μέσα έξω, τα άνω κάτω, τα πέρα δώθε, τα δώθε κείθε. Επέσαν σπίτια πέτρινα οι πλινθόκτιστoi αχυρώνες όχι. Κόπηκαν τα χαλινάρια της ατμοσφαίρας και ξεσάλωσε, έριχνε ό,τι ήθελε, όποτε κι όσο. Ξερικοί κεραυνοί σαν καυτερά ξερικά κρεμμύδια. Οι ανθρώποι έπιασαν χώμα γης, εξ ης ελήφθησαν κάποτε, να σωθούν. Βοήθεια! Επισιτική· ληγμένα νερά έδωσαν και πήραν. Και ψυχική. Ηρθε πολυπληθής πρεσβεία καλλιτεχνο-λογίων από Αθήνα

Μέρες και πατέρες...

 Οχι
οι πατέρες της Εκκλησίας
οι πατέρες του Παλαμά
οι πατέρες του έθνους (χα, χα, χ...)
οι πατέρες της τέχνης και της λογοτεχνίας
αλλά οι απλοί καθημερινοί πατέρες αυτοί που στον τριμερή οικογενειακό καταμερισμό κρατούν, από κάποια στιγμή και μετά, το ρόλο του αξιοπρεπούς οιονεί "ηττημένου", κυρίως όταν παραδίδουν τη διαδοχή και τη δικαιοδοσία στις πάσης μορφής συνέχειες ...
Αυτοί ναί...

Υπαίθριον σφαγείον

 "Μύρισε το" υπαίθριον "σφαγείον μας...". Δίπλα από τον ρέοντα λάκκο σφάζαν το προς εμπορίαν ζώον κι εκεί μέσα να ρέει το άλικον αίμα βοδιού, μόσχου, γίδας, τράγου, χοίρου. Επί μονόζυγου το κρεμούσε ο Σπύρος Ζαπήλιος, το ετεμάχιζε στο αυτοσχέδιο κρεατοσάνιδο (από καραγάτσι) και στη ζυγαριά το εζύγιζε. Επί της εικόνος, ο σφάχτης – χασάπης, ο Κ. Τσιολάκης τότε πρόεδρος, οι συγχωριανοί Γ. Ξινός με την παροιμιώδη πίπα του, Γιάννης Θ. Λίτσιος (Πελιβάνης). Στην είσοδο του καφενείου του με τα δύο διαφημιστικά της μπύρας FIX, ο Μήτρος Ζιάκας· με τεταμένη την χείρα Γιάννης Γ. Λίτσιος ο αγαθός και λίαν ξύπνιος κωφάλαλος -ο Μούτος- (ο μόνος επιζών της φωτ.) σαν από ταινία του Π. Π. Παζολίνι. Στη θέση με το χασαπομονόζυγον, γη ποτισμένη με αίμα, τον Ιούλιο του 1974 φυτέψαμε τον πλάτανο της Δημοκρατίας, διάδοχο του μέγιστου γείτονά του.
Τόπος (Λευκοπηγή φυσικά) πρόσωπα, καταστάσεις ενσταντανέ που μας συγκινούν ακόμα μετά από 50 τόσα χρόνια, ότι η νοσταλγία είναι ένας γλυκός οδοντόπονος διαρκείας.

Τζ. Τζ.

 Μια μέρα που ήταν νύχτα
της 16ης Ιουνίου 2004 ήγουν Bloomsday
όλο το έθνος των νεοελλήνων ήτο καρφωμένο
επί των τηλεοράσεων και εζητωκραυγούσε
ημείς (κι υμείς) διαβάζαμε Τ. Τζόυς κι «Οδυσσέα»
σ’ ένα ημιυπαίθριο καφέ οι ενθεό-αθεόφοβοι
Παρόντος, χάριν ονόματος, του Οδυσσέως
επιστάτου στο Βαλταδώρειο Γυμνάσιο
Ηρθε με κουστούμι και τριαντάφυλλο στο στήθος
υποπίνων δε και διαπορών έλεγε:
- Τι γίνεται παιδιά εδώ πέρα...
- Πίνε τις κερασμένες Guinness και μη μιλάς
ότι δίπλα ακριβώς ισοπαλούσεν η Ελλάς
στην Πορτογαλία του Πεσσόα
με την Ισπανία του Θερβάντες και τον Δον Κιχώτου
και πηγαίναμε πλησίστιοι για το ευλογημένο
- Ω, αχλία, τότε Ελλάς, πάρτο και σήκωστο
το λεγόμενο και γ.....

Των αγίων όλων...

 Χτες ήταν των αγίων Πάντων οι οποίοι “...ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας· ἐτυμπανίσθησαν, ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν”, αλλά ήταν επιπλέον και μέρα του παγκόσμιου, αναξαρτήτως θρησκείας, αγίου Χ. Λ. Μπόρχες.
Στο τέλος της μέρας άνοιξα τυχαίως ένα δοκίμιό του για το βιβλίο· γράφει· “… Οσο για μένα μάλλον προσπάθησα να ξαναδιαβάζω παρά να διαβάζω· νομίζω πως είναι πιο σημαντικό να ξαναδιαβάζεις απ’ το να διαβάζεις, αν εξαιρέσεις το ότι για να ξαναδιαβασεις πρέπει να έχεις διαβάσει. Εχω αυτή τη λατρεία του βιβλίου…”
- Αυτό κάνουμε ή το προσπαθούμε τουλάχιστον …

Γυφτόκαρφα μνήμης

 Μια εικαστική μου σκέψη (σχέδιο) ο πολύς Κ. Ντιος την έκανε μικρή αισθαντική κι ωραία γλυπτική σύνθεση. Δίπλα της σ’ ένα κεραμικό που είχε αρωματικό κερί, γυφτόκαρφα από τις παλιές πόρτες του μονυδρίου αγίας Τριάδος στη Λαριού παρά τον ποταμό Αλιάκμονα, που κάηκε αρχές δεκαετίας του 1990 (ξαναφτιάχτηκε λαμπρόν φυσικά).
« - Κύριε
δεν άκουγες λοιπόν εκείνη την Τετράδη
πως φώναζαν οι άγιοί σου!
Χτυπούσαν τα στήθια τους πνιγμένοι στον καπνό
ανάσαιναν με δυσκολία
ο Ιλαρίων ο Μόδεστος ο Νικάνωρ
κάρβουνα τώρα διαλύονται
καθώς περπατούν πάνω τους οι εργάτες...»
Πίσω του κονιορτοβριθούς γλυπτού, θραύσμα αφίσας του άλλοτε Ινστιτούτου Βιβλίου και Ανάγνωσης Κοζάνης, της σημαντικότερης θεσμικής προσπάθειας Παρέμβασης στον πολιτισμό των γραμμάτων του Βιβλίου και της Ανάγνωσης που έγινε στην επαρχία (1995 - 2003).
Θραύσματα μνήμης που μας πονούν ορισμένως ...

Ανεβοκατεβαίνοντας

 Τότε που είμασταν ακόμα μέρη του τοπίου. Πριν χρόνια, όταν περπατούσαμε με τον αλησμόνητο Χρ. Μπέσα τον Αη-Λια (1020 μ.) κυρίως την βορειοδυτική πλευρά μέχρι το Λούκι είχαμε σημαδέψει μια ασβεστολιθική πέτρινη καθιστική σύνθεση που ονομάσαμε «υποθρόνιον» στάση για ολιγόλεπτη ανάπαυση και σχολιασμό του γύρωθεν χώρου. Το αγαπώ ακόμα αυτό το σημείο που ευτυχώς δεν ανακάλυψαν οι αισθαντικοί αναμορφωτές του λόφου που τον γέμισαν δρομάκια - εύγε τους δηλαδή. Οταν βρίσκομαι εκεί θυμούμαι με άφατον νοσταλγία πρόσωπα και καταστάσεις που βίωσα «Ανεβαίνοντας τον Αη-Λιά». Στον δυτικό ορίζοντα το Ασκιον όρος, πιο μπροστά ο λόφος με το άλλοτε "παγκόσμιον προσκοπικόν κέντρον " στο Σκαφίδι, η Εγνατία που σε πάει (και σε φέρνει) Γρεβενά, Γιάννενα, Ηγουμενίτσα, Κέρκυρα, μη και Ιταλία; Τοπία μνήμης άλλης εποχής και τοπία του εντελώς χτες. Τα σύννεφα είναι πάντα ίδια όπως κάποτε απλά τώρα ίσως λίγο περισσότερα και ιοβαρύτερα...

Κλεο(αρπάχτρα)

 Αφορμή η με ραγδαίους ρυθμούς αναγνωστική διεξαγωγή του βιβλίου «ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ» του JOHN WILLIAMS εκδ. GUTENBERG. Εκεί που ο Οκτάβιος νικά τον Μάρκο Αντώνιο στη ναυμαχία του Ακτίου ο Σαίξπηρ παρατηρεί:
«Του κόσμου η μεγαλύτερη παρτίδα εχάθη
μόνον από άγνοια μ΄ ένα φίλημα επετάξαμε
βασίλεια κι επαρχίες ...»
Ενώ ο Ρήγας Βελεστινλής στη ΧΑΡΤΑ του σημειώνει:
«...Ακτιον πούντο. Εδώ ενικήθη ο Μάρκος Αντώνιος από τον Αύγουστο. Εχασε και την Κλεοπάτρα».
Αυτήν την «αχαλίνωτη Αιγύπτισσα φοράδα» η οποία σαν είδε πού έγερνε η σύγκρουση τόσκασε με τα καράβια της κι από πίσω της ο ερωτευμένος Αντώνιος για να συναντήσει τη μοίρα του στη «Αλεξάνδρεια που χάνονταν...»

Επι-στροφές...

 Ξορκίζουμε το σήμερα
στην απολεσθείσα καθημερινότητα επιστρέφοντες
Ο Θ.Β. οδηγείται προς κορνίζωσιν "Ορθοσωστά"
Η 15η ΣΤΕΠΑ αφίχθη μόλις
εσπρέσο στα ένδον των καφενείων
που άνοιξαν εκ νέου τα σωθικά τους
- αγκαλιές χορταριασμένες-
και μας περιμένουν, τυφλοπόντικες
να ξαναπερπατήξουμε
την οδό της αγίας ρουτίνας.
Αμποτε...
- Αμήν

"Πώς μας ανθίσαν οι Πεντηκοστές..."

Ημέρα που εγένετο η εξ ουρανού έφοδος
των πύρινων γλωσσών και γνώσεων
που σαν εξωγήινα όντα επέπεσαν επί των κεφαλών
ταπεινών αγραμμάτων μαθητών αποστόλων εν δυνάμει
δηλαδή αλιέων και κανονικών ψαράδων.
Με την πολυγλωσσία τους (μέχρι και διαλέκτους έμαθαν)
χύθηκαν για διάδοση Χριστού νέου Θεού στην Οικουμένη
διδάσκοντες θαυματουργούντες και κυριως σφαζόμενοι
κλίνοντες το γόνυ στα ποικιλόμορφα μαρτύρια σωτηρίας
Εκτοτε πέφτουμε στα γόνατα και εμείς
στον πρωινό εσπερινό της Πεντηκοστής
στην αυλή του Αη- Δημήτρη φέτος.

Σάββατο των ψυχών

 Ακόμα δεν αφαίρεσα τη μνήμη τους
από τους παραλήπτες της «Παρέμβασης»
σα να μη θέλω να τους χάσω αμετάκλητα...
Τάκης Πάπιστας γείτονας και εκ νεότητος οικείος
Γιάννης Καραχισαρίδης φιλο-συμπαραστάτης
Δημήτρης Μεντεσίδης ο αγαπημένος...
Σάββατο ψυχών άνευ σωμάτων
και που να ξεροσταλιάζουν άραγε αυτές
περιμένοντας εις μάτην να ξαναχωθούν
σε σώματα επίγεια
- πράγμα αδιανόητο φυσικά -
ή έστω στο όντως ον της σκέψης μας;

Στα περίχωρα της Μονής

 Με μια εκλεκτή συνοδεία (Πασχάλης Μητλιάγκας και Δημήτρης Καμαριάδης) περπατήσαμε εχθές, μνήμη Μητροφάνους, Μάρθας και Μαρίας, στο μεγαλομονάστηρον (μοναστική πολιτεία θα έλεγα ) Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μικρόκαστρο. Μια «κολασμένη» ωραιότητα σε καθηλώνει, και μια αποκάλυψη, κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Τόπος αδιάλειπτης προσευχής, εργασίας, δημιουργίας. Η γερόντισσα Θεολογία θαυματοποιεί ακούραστα. Ετούτη τη φορά μας εντυπωσίασε η εικονογράφηση της Τράπεζας, ο βατανικός κηπος και το οιονεί Χημείον της μονής που διευθύνει η μοναχή Παϊσία χημικός του ΑΠΘ.
Φεύγοντας θυμήθηκα τους στίχους του Αλεξ. Παπαδιαμάντη
από τη «Γλυκοφιλούσα» του.

“Και πάλι κίνησα να ρθώ Χριστέ μου την αυλή σου
να σκύψω στα κατώφλια σου τα τρισαγαπημένα
όπου με πόθο αχόρταγο το λαχταρεί η ψυχή μου
…
Κάλιο μια μέρα στη δική σου αυλή παρά χιλιάδες
Στον ήσκιο ας είμαι του ναού σαν παραπεταμένος
καλλίτερα, παρά να ζω σ’ αμαρτωλών λημέρια

Δεκαπενθήμερες μνήμες

Ενσταντανέ πριν 21 χρόνια, νεότης σχεδόν ροδαλή, μόλις ανευρεθείσα, πάραυτα αναρτηθείσα (γνήσιος νάρκισσος...) ανασυρθείσα δε από την κονιορτολήθη των φακέλων. Ενώπιον μου ένα από τα πρώτα βιβλία μου (το πρώτο ήταν η «Περιπλάνηση ένδον») διηγήματα. Η φωτ. του εξωφύλλου είναι η λινοτυπική της εφημερίδος «Θάρρος» όπου για χρόνια υπήρχα και υπάρχω (ήταν της άλλοτε γεραράς «Μακεδονίας» Θεσσαλονίκης). Αναβαλλόμενος βιβλίων ως ιμάτιον μαρτυρίας μαρτυρίου και λυτρώσεως αλλά κ.α. ενθυμημάτων. Σιγαροθήκη (δεν καπνίζω αν και ) με παράσταση του κ.κ. Δον Κιχώτου μετά του κ. Σάντσο Πάντσα του Πικάσο, η 5τομη Γαβριηλιάδα μου δεμένη με σπάγκο, το τριβίβλιον του Ν. Καββαδία, τα «Πάνω νερά» του Γ. Π. Σαββίδη με το «Λίγο του κόσμου» αυτοέκδοση της Κ. Δημουλά, δεμένα ομού· κρυμμένα η "Φαβιόλα" σε 2 εκδόσεις και οι "Μαρτυρίες" Β' του Γ. Ρίτσου. «Οι χάρτες των ονείρων μας» (μου δηλαδή), «Τα ποιήματα» του Γ. Σεφέρη, ο «Ερωτόκριτος» δίτομος έκδοση Παπαδημητρίου στη σειρά 100 αθάνατα έργα, κοντόχονδρη έκδοση δίτομος «Τα τεράστια συμβάντα του Ροβινσώνος Κρούσου» 1840, η «Παλαιά διαθήκη» κατά τους Ο’ δώρον καθηγητρίας της θεολογικής του ΑΠΘ, Miguel de Cervantes DON QUIJOTE DE LA MANCHA Romances y Mysikas, Μιχάλη Κακογιάννη η τριλογία “Ιφιγένεια” (“πρωταγωνιστούσα” στην ταινία μαζί με άλλους 8000 νεοσύλλεκτους ολόγυμνους και κουρεμένους εν χρω στην Κόρινθο) “Τρωάδες”, “Ηλέκτρα”, η “Ποίηση” Οδ. Ελύτη και λίγο παραπέρα, “Τα Ποιήματα” Μ. Αναγνωστάκη, εκδ. 1971, Μ. Προυστ “Από τη μεριά του Σουάν”, Π. Β. Πάσχου “Λευκοπηγή” τα ποιήματα της επιστροφής· κομβολόγιον κατασκευής κ. Ν. Κούρτη κ.α.
- Είναι μέρος του τοίχου που με περιβάλλει σωτήρια και με περιθάλπει τρυφερά με τις μνήμες του πρωτίστως.

Κάτι σαν ελεγείο...

 Εκ δεξιών ο Νίκος Στολτίδης, εξ αριστερών
ο Παναγιώτης Σιδηρόπουλος.
εξτρέμ επί γης ευτυχώς - καλά να είναι-
όμως ο Κυριάκος Β. Σιδηρόπουλος
στο κέντρον και υπό γης αλίμονον εδώ και 32 χρόνια.
Εκείνο το Πάσχα του 19θ8 στην Κοζάνη μετρηθήκαμε
Έλλειπε αυτός και μόνος κυνηγούσα πλέον
του Τ. Σινόπουλου το «Νεκρόδειπνο»
Μαυροδένδρι, Βαλταδώρειο, Καμερίνο, Αθήνα
Καλλιδρομίου, ΑΥΓΗ (η τότε), Δημ Γληνός
Χημεία, ο Κ.Π. Καβάφης κι ο Λεωνίδας Κύρκος…
Κοιτώ τη φωτογραφία και ένδον κλαίω ορισμένως
Πέρασαν τόσα χρόνια άλλωστε…

- Ολοι αριστεροί μου είπε ο Κώστας Περτσινίδης
που μου τον θύμισε και μου τζάκισε την ψυχή

Κάποτε στην ανατολή

 Οταν η νεότης ξάφρενη άνοιξη ερωτική και στερημένη έψαχνε  διεξόδους στης επαρχίας τας ατραπούς η λογοτεχνία πάσης μορφής κι αισθησιασμού κυριαρχούσε. Ετσι  το αισθησιακό βιβλίο «Γκρουπιέ» της Τζένυ Φάμπιαν, εκδ. Αγκύρας ήταν σε θέση περίοπτη στις αναγνωστικές προτιμαισθησιακ﷽ναλαμβναόμεν αναγνωστιο ενα κλμαπ νβιβλου π Αγκυρας ητνα σε θεση περήσεις (επαναλαμβανόμενες φυσικά). Το αγόρασα από ένα κλαμπ βιβλίου της Αθήνα που ήμουν μέλος μαθητικόν μειράκιον ακόμα.

Το βιβλίο δικάστηκε ότι είχε θεωρηθεί και απαγορευθή ως αθωωθηκε﷽﷽την δημοσ προσβαλλον κατα το κοινΦαμπια εκδ Αγκυρας ητνα σε θεση περ «άσεμνον δημοσίευμα προσβάλλον κατά το κοινόν αίσθημα την δημοσίαν αιδώ». Αλλα αθωώθηκε διότι όπως έγραψε κι ο Αρθουρ Καίσλερ στο εξώφυλλο του βιβλίου «είναι ένα βιβλίο που π. Το Δεκ του 1972 ο εκδης κ.λσε  εια να βιβνλιο που π Αγκυρας ητνα σε θεση περρέπει να διαβαστεί». Το Δεκέμβριο του 1972 ο εκδότης κ. Δ. Παπαδημητρίου με ενημέρωσε στο χωριό περί της αθωώσεως του βιβλίου. Τέτοια μεγαλεία τότε...

Καφές αγιασμός

 Εδέησε κι εγώ να πάρω μια φορά έναν καφέ χειρός όπως κάνουν όλοι. Στο κύπελλο γράφει "εκλεκτός καφές" Προφανώς εκλεκτός ότι πρώτη σήμερα από το καλοικαίρι - κρυοκαίρι και παίρνουμε αγιασμό και πίνω δε τον αγασμό με καλαμάκι ενώ οι μεγαλοκαρχαρίες του κεφαλαίου πίνουν το αίμα του λαού με το μπουρί της σόμπας