Κάποτε...

Κάποτε εδώ καθόμουν και διάβαζα "Στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών"

Τα βόδια...

Παλιά που όργωναν με τα βόδια/ στο τελικόν στάδιον τα «γυρίσματα»/ τις ευθείες αυλακιές εκύκλωναν/ κι όριζαν τη χωμάτινη ιδιοκτησία/ μη φύγει προς τη γείτονα επικράτεια.../ - αγκαλιές που εζέσταιναν το σπόρο!/ Ετσι και στα «γυρίσματα»/ του χρόνου και τις "επιστροφές»/ βάφουμε τις όποιες γεωργήσεις μας/ μ’ όλα τα χρώματα των αναμνήσεων/ να παίρνουμε βαθιές ανάσες/ τοιουτοτρόπως...

Xειρ Γ. Κόλλα

Τραβήξανε ψηλά...

Το 2016 με αφορμή το 1ο Συμπόσιο Λογοτεχνίας Κοζάνης ονομάσαμε μια πλατεία «Μανόλης Αναγνωστάκης» δημαρχούντος του κ. Λ. Ιωαννίδη. Τώρα δημαρχούντος κ. Λαζάρου Μαλούτα ανακαινίζεται κάπως ο χώρο και η πινακίδα που έγινε τότε με χορηγία της Παρέμβασης και του ΣΥΝ –Βιβλιοπωλείου αντικαταστάθηκε με άλλες εντυπωσιακές Στο Μανώλης το ο είναι πάντα όμικρον... Ούτως εχόντων των πραγμάτων αυτές: «Τραβήξανε ψηλά πολύ ψηλά δύσκολα πια να χαμηλώσουνε...» (και να τις μουτζουρώσουνε) - Εύγε στις δημοτικές αρχές την πριν και την τώρα...

Μπάμπης Δρακόπουλος κ.λπ.

Πότε θα διαβάσουμε όλα τα βιβλία που μαζεύονται δίπλα μας κοντά και πλάι; Με τα αδιάβαστα βιβλία ζούμε μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας, ότι αφού έχουμε να διαβάσουμε ακόμα τόσα πολλά, ευελπιστούμε πως θα μας δοθεί χρόνος είτε στην κανονική διάρκεια είτε στην παράταση του βίου! Αγοράζουμε περισσότερα από όσα καταναλώνουμε. Αλλά τα πάθη είναι πάθη. Αφορμή γι αυτό το τρίμμα σκέψης η κυκλοφορία του βιβλίου «Μπάμπης Δρακόπουλος. Ενας δημοκρατικός ηγέτης της Αριστεράς» από την τριμελή εκδοτική συμμαχία: ΑΣΚΙ- Ινστ. Πουλανζάς- Θεμέλιο. Αρχές δεκαετίας του ’80 με τον Σάκη Κρλτ πηγαίναμε κάπου κάπου στο γραφικό σμικρό ταβερνοστάσιον «Κορωπί» ιδιοκτησίας Πλιάτα, δίπλα από τον παλιό σταθμό Υπεραστικών λεωφορείων Κοζάνης. Τώρα ο χώρος είναι ένα υπαίθριο γκρίζο δημοτικό πάρκινγκ-πλατεία με το όνομα του πολιτικού και συγγραφέα Μιχ. Παπακωνσταντίνου. Ένα αισθαντικό στάσιμο για ατελέσφορα ταξείδια («τα λεωφορεία έφταναν κι έφευγαν γεμάτα» ) και για αττελείς πολιτικούς «στοχασμούς» (δεν είχε έρθει ο καιρός των …αναστοχασμών). Εκεί σύχναζε, υποπίνων ρετσίνα ένας πρώην εισπράκτωρ, ο κυρ’ Νίκος Σκρκλς, ο οποίος μας υποδεχόταν ανοιχτόκαρδα, χαρούμενα σχεδόν με το …σύνθημα που μας «έφτιαχνε» τότε: «Μπάμπης Δρακόπουλος Ρήγας Φεραίος και Σοβιετική Ρωσία!». Ητο ενθουσιώδης και άδολος υποστηρικτής της ανανεωτικής, πολιτισμένης αριστεράς, δηλ. του αλήστου μνήμης ΚΚΕ εσ. Ακόμα τον θυμάμαι… Ξεφυλλίζοντας τις αναμνήσεις και τα πολιτικά κείμενα του ευγενικού, χαμηλότονου και λαμπερού πολιτικού ηγέτη της αριστεράς που διακρινόταν ως αδάμας εις ρύγχος χοίρου στη γενικότερη πολιτική αλλά και στην ιδεολογία του, κοιτούσα τις εικόνες με τα πρόσωπα σύμβολα εκείνου του καιρού και του τρόπου και προσγειωνόμουν άτσαλα στο πάτωμα της σημερινής θλιβερής πραγματικότητας του πολιτικοκομματικού μου άλλοτε. Δεν ξέρω αν θα το διαβάσω άχρι τέλους (το μεγάλο κεφάλαιο με τις ανέκδοτες αναμνήσεις του σίγουρα), αλλά τώρα το βιβλίο με γέμισε αιμάσουσα νοσταλγία.

O σελιδοδείκτης

Οτε ήμην «Διευθυντής του βιβλίου»/ (όπως με απεκάλεσε προσφυώς ένα κατακάθι)/ «Κοζάνη πόλη του βιβλίου 1996-2003"/ ετύπωνα και σελιδοδείκτες με γνώμες/ επιφανών για βιβλία, γράμματα, ταξείδια./ Πέρασαν καιροί τα χρόνια πίσω μου/ πληθύναν κεριά Κ.Π.Κβφκ σβησμένα./ Ηύρα έναν με μια σκέψη του Ο. Ουάιλντ πάνω του/ την οποία συνάντησα εψές κι ελαχτάρισα/ στο βιβλίο του J. BARNES “Ανδρας με κόκκινο μανδύα»/ μτφρ. ωραία Κατερίνας Σχινά, εκδ. Μεταίχμιο/ Λοιπόν,/ «Δεν υπάρχουν ηθικά ή ανήθικα βιβλία/ τα βιβλία είναι καλογραμμένα ή κακογραμμένα»/ - Ε, και!...

Ικαρος

/

Γράφει ο AUDEN μεταφράζει ο Γ. Σ./ «Στον Ικαρο του Μπρέγκελ λόγου χάρη/ πώς κάθε τι γυρνά τη ράχη/ πολύ νωθρά στον όλεθρο...»/ Κι ενώ ο Πτερωθείς επνίγει με πλαταγή στη θάλασσα/ γύρω η ζωή συνέχιζε ομαλή/ ο ζευγάς όργωνε, ο ήλιος στη δουλειά του... .... Γεμάτοι δρόμοι στα μαγαζιά ουρές/ Ζωή κανονική στην επιφάνεια/ Αλλά ο φόβος χώθηκε στο δέρμα/ αφανής πλην διαλυτικός/ - Ακόμα τούτη την Ανοιξη κορωνοϊραγιάδες ραγιάδες...