Σ' αυτά τα μάτια μέχρι κι ο Λ. Αραγκόν υπέκυψε...

 

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΛΣΑΣ

Τόσο βαθιά τα μάτια σου πόσκυψα να πιω πάνω

κι είδα τους όλους ήλιους* σ’ αυτά ν’ αντιφέγγουν

και τους απελπισμένους να πέφτουν να πνιγούν

τόσο βαθιά τα μάτια σου που εκεί τη μνήμη χάνω...

*ιδίως τους πράσινους

«Αυτός είναι Αρχηγός κι όχι ο μεθύστακας...»

 

«Αυτός είναι αρχηγός κι όχι ο μεθύστακας ο αμερικανός» έλεγαν οι οπαδοί των παλαιών, πολιτικών δυνάμεων την εποχή της μεταπολίτευσης για τον αρχηγό τους ο καθένας οι οποίοι αγελίζονταν στα κόμματα της Ν.Δ. και Ε.Κ. και για τον ερχόμενο πράσινο σίφουνα (13%, 24%, 48%) αρχηγό του Πασοκ Α.Γ.Π.

         Από τότε πέρασαν χρόνια και γενιές δεκατέσσερις. Κι ήρθε ο καιρός του Μεσοπρόθεσμου. Κι έτσι:

         Οταν ο κυρ’ Βλατής εφώναξεν: Αλέκος Αθανασιάδης

         Αυτός κολοτούμπα έκανε κι έγινε ψηφο-Στρεψιάδης

Και να η ποίηση κι οι λαϊκές παροιμίες. «Το μεγάλο Ναι ή το Οχι», «Και τι φριχτή στιγμή που ενδίδεις και φεύγεις οδοιπόρος...», «Μεγάλη μπουκιά βάλε στο στόμα μεγάλη κουβέντα μη λες», «Κομμένο γάλα» «Αφού δεν έχεις κ....για άβραστο γάλα προς τι τον κάργα κάνεις;» κ.λπ.

         Τώρα:

         Αυτός είναι πλέον των μη προνομιούχων ο αρχηγός

         που έκανε το μάγκα αλλά το ‘παιξε ότι ήτανε: Λαγός...

                                                 

Περί ναυαγίων...

Βγήκαμε στη γύρα... ΚΑΤΕΡΙΝΗ

O ΧΩΡΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ, ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ  
«ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ»  (Π. Π. Γερμανού 2)

της  πόλεως ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ και περιχώρων

σας προσκαλεί την Παρασκευή 24 Ιουνίου και ώρα 8 το βράδυ

στην παρουσίαση του κοζανίτικου περιοδικού «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» που κλείνει 25 χρόνια ακοίμητης, δημιουργικής παρουσίας και πνευματικής προσφοράς στα μακεδονικά γράμματα

τον εκδότη και συγγραφέα της «Παρέμβασης» Βασίλη Καραγιάννη συστήνει στο κοινό ο Αντώνης Κάλφας

ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΠΟΥ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΤΕΥΧΗ

Στις Σκήτες της ψυχής και στις Μονές του σώματος

                                             στον Αντώνη που ξεκίνησε αλλιώς…

    - Ποιοί είναι για Γερασιμαίους... 

     Ο Αλβανός το διαλαλούσε μόλις ξεφόρτωσε η Αγία Αννα τα λάφυρα της, τους πρωινούς δηλαδή προσκυνητές. Το κύμα, ο αέρας (τέσσερις φορές για να πιάσει το λιμανάκι της Διονυσίου) σκόρπισε τη φωνή. Κίνησαν με τα πόδια. Ομως η τύψη τον έτρωγε. «Εστειλα πέντε μουλάρια»  στον αρσανά του διεμήνυσε ο λίαν αγαπητός, μήπως κι αγαπημένος, πατήρ Ευθύμιος της Σκήτης. Να πάει στράφι η χειρονομία ότι ο Κύριος και την πράξη τιμά και την πρόθεση επαινεί. Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν των ...αχαμνών βαδιστών δηλαδή τα σαμάρια των μουλαριών. Γύρισε. 

«Ληγμένα τρόφιμα σε νέα συσκευασία περιτυλίγματος...»

Το παραπάνω άκουσα λίαν πρωί σήμερα στην πλατεία της πόλης πριν ακούσω, δεν μ’ ενδιέφερε άλλωστε, το πένθιμο εμβατήριο του ανασχηματισμού. Εν τω μεταξύ ως γνωστόν η συγγραφέας κ. Ιωάννα Καρυστιάνη κέρδισε φέτος το βραβείο μυθιστορήματος του περιοδικού «Διαβάζω» με το βιβλίο της «Τα σακιά» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

          “Η παλιά πόρτα των ηλικιωμένων» είναι ένας στίχος από το τελευταίο μέρος του και μου θύμισε τους δικούς μας της πράσινης πολιτικής και πνευματικής υποανάπτυξης, με τους τηλεοπτικούς τίτλους που έλαβαν ο καθείς.

         Παράσιτα κομματικά κι οι Αλέκτορες λαγοί

         Αδεια σακιά της Καρυστιάνη γεμάτα αλλαγή!

Χρόνια αμνημόνευτα

                     Η Παρέμβαση στο 156^ο τεύχος 

         Αχ και να γύριζαν να ‘ρχονταν πίσω

         τα χρόνια που έζησα πριν σ’ αγαπήσω

         χρόνια αμνημόνευτα σαν να ‘ταν ξένα

         τα χρόνια που έζησα χωρίς εσένα...

Ι. Πολέμης ή Κ. Χατζόπουλος, το ίδιο κάνει. Νοσταλγία χαμένης παραδείσιας κατάστασης· ό,τι πέρασε ήταν και το καλύτερο (κι ας δεν ήταν) αρκεί που μας διαπέρασε ως μνήμη και τώρα μας διασχίζει με την ίδια νοσταλγία που οι Εβραίοι διέσχιζαν την Ερυθρά θάλασσα για τη γη της Επαγγελίας τους, που την έκαναν στον αιώνα μας γης παλαιστινιακής Μαδιάμ. Χρόνια πριν το μνημόνιο (αμνημόνευτα). Πριν από χρόνια είχα συντάξει, αμέριμνος και χορτάτος, ένα ιστορικό Μνημόνιο της

Ο Λιθοξόος των γραμμάτων και των πραγμάτων (Νίκος Καλογέροπουλος εκ Ροδοχωρίου)

                    “Πρόσωπα βάναυσα ευτυχισμένα”

         Ο Νίκος Καλογερόπουλος είναι μια εμβληματική προσωπικότητα του τοπικού μας πολιτισμού. Ενας ενεργός διανοούμενος που δεν αφήνεται κι ούτε κλείνεται στις κυψέλες δημιουργίας αλλά υπάρχει συνεχώς κι ολοκληρωτικά μέσα στον κόσμο για τον κόσμο· στο πολύβουο μελίσσι της δημιουργίας αυτής που ακόμα και το πιο μικρό έργο αποτελεί ψηφίδα στο μεγάλο ψηφιδωτό του πολιτισμού. Ανήκει στον κόσμο που ζητά, ψάχνει, μαθαίνει, δρα, υπάρχει στο τώρα, ακόμα κι όταν διερευνά το χτες ή οραματίζεται το αύριο. Τα έργα της σκέψης, των χεριών και του βίου του, τον κατατάσσουν σ’ αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που ο Γκράμσι, ο τόσον προσφιλής γι’ αυτόν πολιτικός και φιλόσοφος της αριστεράς, ονομάζει οργανικούς διανοούμενος, εκείνους δηλαδή που δεν είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους και το έργο τους, αλλά είναι χωμένοι κι ίσως κάπως χαμένοι (και ...βαρεμένους τους λένε) στον κόσμο.

. Ο «Επιτιμοποιημένος» κ. Κωνσταντίνος Δημητριάδης κατά κόσμον, Ντίνος Χριστιανόπουλος κατά την αιωνιότητα...

  Από την εκ βορρά είσοδο, έναντι του Τελόγλειου καθιδρύματος  πολιτισμού, όρμησα στην κυριολεξία, στο χώρο του Πανεπιστημίου ότι δεν είχα που αλλού ν’ αφήσω το αυτοκίνητο. Με σταμάτησε ο κάπως υπερήλιξ στο διακόνημα της πύλης με τη μπάρα άνευ διοδίων (μια παρόμοια μας σταμάτησε τις προάλλες στο χωματόδρομο, πολύ έξω από την μονή Βατοπεδίου, προς έλεγχον των προσκυνητών από τον επί τούτου Σερδάρη, αλλά ο γέρων Μωυσής - ο πολυγράφος μοναχός και συγγραφέας- είχε ήδη «καθαρίσει» δια την ημετέραν συνοδεία) 

         - Ποίος, τί, για πού;

         -Είμαι ...συνομιλητής του κυρίου Ντίνου Χριστιανόπουλου που εντός ολίγου «επιτιμοποιείται» στη Φιλοσοφική Σχολή (αυτή τη λέξη διάβασα στην πρόσκληση του ΑΠΘ και προς στιγμή την άκουσα όπως το «ανωτατοποιείται» των ΤΕΙ εις ΑΕΙ...) και διδάκτωρ της ανακηρύσσεται. «Ομιλητής», θα παράκουσε ο χριστιανός. Μ’ άφησε. Δεν είπα όμως ψέματα, πριν λίγες μέρες μιλήσαμε στο τηλέφωνο με τον ποιητή. Αρα;