Η 1η Μάη δεν είναι απεργία συνδικαλιστική είναι αργία κανονική

Η μεγάλη η τέχνη (ζωγραφική και ποίηση) στην υπηρεσία του λαού μας, που είτε διασκεδάζει είτε ασχολείται με την πολιτική την τέχνη δηλαδή του αρπαχτού.
Ο Βαν Γκογκ μας καλεί σε σοκάκι για το γλέντι, ο δε Γιάννης Ρίτσος, αύριο 1η Μάη συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννησή του, γράφει τον θούριό του για τα «παιδιά της ΚΝΕ που λένε στη ζωή το μέγα ναι» συνέχεια και σε αντίθεση με τα κεντρικά συνθήματα των μεγάλων τους, που είναι όλο όχι και άρνηση, αντίσταση, ανυπακοή, αντεπίθεση κ.λπ. Μυστήριον!

Η ποιητική μας καθημερινότητα

Στον άγιο Μηνά Σιάτιστας προσκύνησα τον "Ψυχοσώστη" Χριστό
"Χειρ Φωτίου Κόντογλου" 1962 ο ποιήσας έγραφε κι εθελγήθην
θάθελα κλέφτης της να γίνω και την ωφέλειάν της να ζωστώ.
Αλλ' ήταν μια ρεπροντιουξιόν και ως παρόμοιος πιστός επροσευχήθην

Κοζάνη εν γένει και Kozan εν είδει (τελική γραφή)

Στην παλιά Λευκωσία και στο τουρκοπατημένο της μέρος, υπάρχει σ’ ένα κατερειπωμένο, κλειστό μαγαζί, αδιευκρινίστου εμπορικής υφής, η επιγραφή “ΚΟΖΑΝ”. Εφωτογραφήθην από κάτω της, εννοείται. Ψάχνοντας στο παγκόσμιο διαδικτυακό τρόπο, βρήκα πως πόλη ΚΟΖΑΝ υπάρχει στα Αδανα της Τουρκίας, στο ΙΡΑΝ και στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας! Μου ήρθαν αυτά ως συνέπεια διαβάζοντας μια επιστολή του κ. Ιωάννη Παγούνη, άλλοτε Δημάρχου Κοζάνης, η οποία δημοσιεύτηκε και δημοσιεύεται σιγά σιγά στον τοπικό τύπο και είναι το σχόλιό του, σε ένα κείμενό μου, που δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑgazino την Κυριακή της Τυρινής (Μεγάλη Αποκριά). Φυσικά καλά έκανε και μου έγραψε ο κ. Δήμαρχος. Ουδείς αναπάντητος, όπως και ουδείς αναμάρτητος (όστις δε επιχωριάζει σ’ αυτήν την κατηγορία πρώτος τον λίθον βαλέτω κατά τον προϊστάμενον ιερέων και αρχιμανδριτών -πάσης φύσεως- επαρχίας Σερβίων και Κοζάνης). Η εν λόγω εφημερίδα μου ζήτησε ένα κείμενο για αυτό που ζούσε η πόλη εκείνες τις μέρες και στο ύφος γραφής μου. Ετσι έγραψα ένα κείμενο επί του συλλογικού φυσικά διαπράγματος, ελαφρώς ειρωνικό (αυτό έλειπε, ότι δεν έχουν μόνον οι αξιότιμοι φανοί το προνόμιο της σάτιρας) και ίσως και σαρκαστικό. Ελαβα δε μεθύστερην απάντηση, όμως, επί του προσωπικού (και ορισμένως επί του ανάρμοστου).
Ας μη σχολιάσω το σχόλιο (γιατί θα χαλάσουν οι καρδιές μας) όμως το σημαίνον του παρασημαίνει, πως αυτός ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς στο δημόσιο λόγο, νομίζω πως συνορεύει με τον πολιτισμό και την αισθητική των δύο πρώτων πόλεων που αναφέρω, με τις οποίες γειτονεύει ονομαστικά η πόλη.
Τιμώ εντελώς, ως αιρετό κι εκλεκτό του τοπικού λαού, τον αγαπητό δις δήμαρχο (θριαμβευτή) κι άπαξ ηττημένον (κι αυτό τον καθιστά ακόμα πιο σεβαστό αφού οι ήττες σε κάνουν πλέον ανθρώπινο, σοφό κι αξιοπρεπή). Του ζητώ συγχώρεση αν τον πλήγωσα προσωπικά, αν και δεν βλέπω πως και που, αφού επί του γενικού μίλησα. Σε τελευταία ανάλυση κι αυτός κι ημείς άλλωστε δεν εκφράζουμε κανέναν άλλον πέραν από τον εαυτό μας, του οποίου και μεταφέρουμε τις όποιες αθυμίες ή δυσθυμιές.
Αλλά και για να μην ξεχνιόμαστε,
δεν είμαστε και σε ζωοπανήγυρι με ζώα ζώντα
αλλά σε διαπάλη διατελούμε ιδεών που ζούνε πολεμόντα
για να παραφράσουμε τον Κ. Βάρναλη.
Ως εκ τούτου αγαπητέ δήμαρχε, λυπάμαι αλλά είμαστε από διαφορετικούς πολιτισμούς, και περιπλέον εμείς (κανονικός πληθυντικός αριθμός ανθρώπων και διαθέσεων) είμεθα η άλλη Κοζάνη, όχι απαραίτητα αυτή της θεσμικής διασκέδασης, του λαϊκοευτελισμού, της ασημαντοκατίσχυσης, της μετριοκρατίας, του αφόρ(η)ετου λαογραφισμού, της βοούσας ημιμάθειας, αλλά της όποιας, έστω, δημιουργίας ενός δυσανάγνωστου εισέτι από υμάς, πολιτισμού. Η σημερινή δηλαδή πόλη, η οποία αν δεν ακολουθεί, σίγουρα παρακολουθεί τα δημόσια πράγματά της είτε σιωπώντας είτε φορές και ναυτιώντας.

Επιστρέφοντας

Επιστρέφοντας
βήμα βήμα
στο καλτερίμι
του παλιού χειρογράφου
περιμένω το σύνηθες θαύμα
που είναι κρυμμένο με επιμέλεια
στην 25η σελίδα.
Οι φαγωμένες πλάκες λάμπουν στη βροχή,
οι βάρκες ανεβοκατεβαίνουν τον Βόσπορο
και ο έρωτας μου φαίνεται
υπόθεση πια μακρινή.
Συνεχίζω λοιπόν την ανάγνωση.

Από την ποιητική εν προόδω συγγραφή της Νίκης Μαραγκού "Προς Αμυδράν ιδέαν"
Λευκωσία 2008...
***
Προς το τέρμα της Λύδρας Παλλάς διαδηλώσεις για την επέτειο του μεγάλου ΟΧΙ(;) της 24ης Απριλίου 2004!
Το Κυπριακόν είναι ζήτημα εισβολής και κατοχής.
Η λύση του είναι η απογραφή των τετελεσμένων ίσως με το ευεργέτημα απογραφής της καταστροφής.

Οι άγιοι της ημέρας: Αγιος Γεώργιος παντού και Αγιος Ιλαρίων «Στα περίχωρα της Κερύνειας».

«Δέστε το βουνό
όταν βυθίσει τέλος πάντων ο ήλιος θα είναι μονόχρωμο και ειρηνικό
Αυτό είναι ο Αγιος Ιλαρίων. Το προτιμώ με το φεγγάρι
-Γράφει πως έχει ένα φάντασμα που τριγυρνά μ’ ένα σβηστό φανάρι
- Ο Αγιος Ιλαρίων;
…
Στη βιβλιοθήκη της Νκς βρίσκω και την εβδόμη έκδοση των ποιημάτων του Γ. Σφρ. Εκείνη με τις ελλείπουσες μέρες από τις «Σημειώσεις για μια ‘Εβδομάδα» την Τρίτη («Χάθηκα μέσα στην πολιτεία» και Τετάρτη («-Γιατί δεν βραδιάζει;/-Κοίταξε αν θέλεις, κάπου θα βγήκε το νέο φεγγάρι» Είπα να συγκινηθώ κάπως..
Ενθύμηση Γιωργή Παυλόπουλου που μου έλυσε την απορία:
…Πέρναγαν τα χρόνια/κι όλο αναρωτιόμουν:/Αραγε τους είδα/άραγε με είδαν που τους κοίταζα/και πόναγα γι αυτούς…
***
Πίσω στα οικεία μας. Στην αλειτούργητη, νέα εκκλησία (δεκαετίας του 1980;) Ιωάννου Χρυσοστόμου, στο λόφο του Αγίου Δημητρίου της Κζνς, ο εικονιζόμενος άγιος Γεώργιος στην τοιχογραφία, όχι πλέον εφ’ υγροίς αλλά επί πανοίς, καταγράφεται ως «Τροπεοφόρος». Το λάθος του σημερινού αγιογράφου δεν έχει σχέση με της ορθογραφίας τα μαθήματα όσο με της τέχνης τα διαχρονικά παθήματα και τις εξ αυτής συνδηλώσεις και παραδηλώσεις. Τις μέρες αυτές διαβάζουμε πως η αγιοσύνη της πόλης όπως εκφράζεται και από έναν άγιο αρχιμανδρίτη, (άγιοι αποκαλούνται όλοι όσοι υπηρετούν το ναό, ακόμα κι οι κανδηλανάπτες), μέρα Μεγάλης Παρασκευής, επιδίωξεν εντός του ναού κάτι σαν κακές πράξεις επί ανηλίκου νεαρού και συνελήφθη το Μέγα Σάββατο. Την δε Τετάρτη της Διακαινησίμου ήχθη δέσμιος εις το ακροατήριον όπου και πήρε τακτική δικάσιμον, Μέχρι τότε θα είναι φυλακή. Ο νυν υπεράγιος προϊστάμενος ιερέων της θεοσώστου επαρχίας Σερβίων και Κοζάνης, έθεσεν αυτόν εις αργίαν μέχρι να ξεκαθαρίσει η ανθρώπινη δικαιοσύνη το θέμα, για να επιληφθεί η εκκλησιαστική αντίστοιχη, σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες και φορές με τους ανίερους τρόπους της ( όπως έδειξε λ.χ. στον φυλακισμένο άλλοτε μητροπολίτη). Αμήν.
***
"Ομως τώρα
συνάχτηκαν και συντυχαίναν για να συμβουλέψουν" στη Λευκωσία η ελληνική και κυπριακή πολιτική ηγεσία...

"Ασ' τους να τρώγονται και ν' ανεμοδέρνονται ωσάν το κάτεργο που δένει μούδες
Καλώς μας ήρθατε στην Κύπρο, αρχόντοι. Τράγοι και μαϊμούδες!

Εν τω μεταξύ το πρόβλημα της Κύπρου λύθηκε στην απέραντη Κερύνεια.
Τίποτε δεν γυρίζει πίσω και κανείς δεν το μπορεί επίσης. Στη νότια πλευρά του Πενταδάκτυλου η γκρίζα, πολιτική πραγματικότητα γεμάτη λατομεία και μια φωτιά που κάθε μέρα γεμίζει καπνό την ατμόσφαιρα. Στη βόρεια πλευρά του βουνού η πράσινη πολυεθνική ανάπτυξη κι ευημερία. Στο κάστρο της Κρνς φυσούσε ένας τρελός και ξένος αέρας που νόμιζες θα σε παράσερνε. Μια ορθόδοξη βυζαντινή πολύ παλιά εκκλησία κρυμμένη στα σωθικά του φοβισμένη, λεηλατημένη ιστορία.

Σαλαμίνα

Κάποτε ο ήλιος του μεσημεριού, κάποτε φούχτες η ψιλή βροχή
και τ' ακρογιάλι γεμάτο θρύψαλα παλιά πιθάρια.
Ασήμαντες οι κολόνες, μονάχα ο Αγιος Επιφάνιος
δείχνοντας μουντά, χωνεμένη τη δύναμη της πολύχρυσης αυτοκρατορίας...Γ.Σφρς

Εσπέρας προκείμενο

Το απόγευμα βγήκαμε με τον Ευάγγελο Λουίζο στους δρόμους της Λευκωσίας. Είχε πέσει η νύχτα. Γοτθικά χτίρια, τειχιά, η αυλή στο Μεγάλο Χάνι. Καλή αρχιτεκτονική. Στενοί δρόμοι με λιγοστούς διαβάτες. Όχι Ανατολή. Ένα μεσογειακό χρώμα περισσότερο. Κάπου –κάπου στα στενά, πόρτες ανοιχτές δείχνοντας φωτισμένα στενόχωρα και εσωτερικά: μικροπορνεία. Υπάρχει μια διάχυτη ηδυπάθεια σε τούτο τον τόπο. (Γ. Σεφέρης Μέρες Στ 7/11/1953) Τότε.
Τώρα Τρίτη της Δικαινησίμου.
Προς το εσπέρας με τη Νίκη Μαραγκού βγήκαμε στους δρόμους της άλλης Λευκωσίας. Η παλιά ελληνική πλευρά μάλλον αργούσε. Τρίτη μέρα του Πάσχα. Από το ανοιχτό πια οδόφραγμα της Λήδρας στην κατεχόμενη από τους έποικους της Ανατολίας. Ως γκελντί. Θυμήθηκα μικροί που πηγαίναμε φαγητό στο χωράφι και έτσι μας υποδέχονταν. «Εισιτήρια» εισόδου ατελώς. Η ρόδα του χρόνου στον τρόπο αυτής της περιοχής γυρίζει πίσω 30, 40,50 χρόνια. Δεν έχει κίνηση. Ισως βιώνουν τη μετεκλογική τους μοιρολατρεία, κοινή σε όλους τους εκλογείς, ακόμα κι εδώ σ’ αυτό το κομμάτι, το ξένο γι αυτούς το οποίο σιγά σιγά γίνεται πατρίδα τους. Κι αλλάζει και θ’ αλλάζει. Η Αγία Σοφία των Λουζιτανών (13ος αι.) « Ηταν τόσο σημαντική εκκλησία που γινόταν εδώ η στέψη των βασιλέων των Ιεροσολύμων και της Κύπρου. Reges Hierusalem et Cypri” διαβάζω ξανά και τώρα νιώθω το διήγημα της Ν. Μργκ «Nicossienses» από το βιβλίο της «Ο Δαίμων της πορνείας» εκδ. Μελάνι. Τζαμί θέλω να πω τώρα και βγάλαμε τα παπούτσια να μπούμε. Αγία Αικατερίνη δίπλα της ο μιναρές σαν ευθυτενές αγκάθι. Νύχτωσε κι ο μουεζίνης στο μεγάφωνο φωνάζει. Η οδός των παλιών μικροπορνείων. Υπάρχει μια διάχυτη θλίψη στους ανθρώπους αυτού του τόπου και σ’ εκείνους που γυρίζουν εκεί τώρα σαν ξένοι ή τον γυρίζουν ξένοι.

Αντιγραφές

Η φτώχεια μας, η μίζα τους

Πασχαλιάτικα, ξαναγράφτηκε, ωμά και ψύχραιμα, ότι μία ξένη εταιρία λάδωνε τα δύο μεγάλα κόμματα με 10-15 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, για «δημόσιες σχέσεις» δηλαδή εξαγόραζε λαδιάρηδες πουλημένους πολιτικούς και τα διορισμένα υπαλληλάκια τους για να αγοράζουν τις σαβούρες της. Απλά. Αν δεν ήταν σαβούρες, δεν θα χρειαζόταν να λαδώνει. Ή θα τις πουλούσε πολύ φτηνότερα.

Καταλάβετέ το: Η διαφθορά μας ακουμπάει πλέον την εθνική μας ανεξαρτησία. Οι μίζες δεν είναι κάτι ακαδημαϊκό, είναι λεφτά των πολλών, που τα παίρνουν λίγοι, με θράσος να μας κουνιούνται και να πουλάνε και εξυπνάδα, από πάνω… Η φτώχεια μας είναι η μίζα τους. Τα 10-15 τον χρόνο που πήραν οι επίορκοι «πολιτικοί» μας, τα έβγαλε στο διπλό η Εταιρία, και τα πληρώσαμε εμείς, πλούσιοι και φτωχοί, εργαζόμενοι και άνεργοι. Δικά μας λεφτά ήταν.

http://www.ophioussa.blogspot.com/

Κυριακή, Πάσχα δηλαδή των νερών

ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ

Συμβαίνει να σωπαίνει κάποτε η Εκκλησία,
παρ’ όλο που τελείται γιορτή επιβλητική.
Μην έχοντας καμπάνες, άμφια και λιτανεία,
ξεχύνεται η διάθεση όλη εορταστική
στην εσωτερική πια
λατρεία, καθιερωμένη
σε τέτοιες περιστάσεις. Καθώς ο διπλανός σου
αγνοεί τι πανηγύρι μέσα σου έχει στηθεί,
μια και δεν συμμετέχει σε τίποτα γνωστό του,
ξυπνάει και σε αντικρύζει κι ευθύς αναρωτάται:
πως έτσι ο γείτονάς μου ξανάνθισε αδοκήτως;
ποιο Πάσχα του Κυρίου, έξω ταγμένου χρόνου,
γιορτάζει εν αγνοία των άλλων χριστιανών;
Αδιάφορος προς όλα, ο κρύφιος εορταστής
Paratum est cor ejus για τη σπουδαία Θυσία.
Στολίζει τους βωμούς του, υψώνει τη Χαρά
και την μετουσιώνει σε σκευή αχτιδωτά.
Μ’ ευλάβειαν αναλίσκει το περιεχόμενό τους
κι ύστερα κάμνει απόλυση, τελείως μεταρσιωμένος.
Σημαίνουν τότε εντός του μυριάδες οι καμπάνες,
σε τέτοιο αλαλαγμό τους, που ουδέποτε χαλκός
τραγούδησε στη γη με τόσην ευφροσύνη,
με τόση φωτεινότητα και τόσο διαυγώς

Τάκης Παπατσώνης
Εκλογή Α’ URSA MINOR εκδ. Ικαρος

Μ. Σάββατο, χωρίς τις άνω τελείες του

ΤΟ ΥΣΤΕΡΟ ΤΩΝ ΣΑΒΒΑΤΩΝ

Σσσς…πια τίποτε, τίποτε άσπρο ή λείο πια τίποτε
Μεθυστικό, μελωδικό, τίποτε, κανένα φωτισμένο από το πίσω μέρος
Νέφος ή συντροφιά του ανθρώπου έστω
Κάτι πένθιμο, λιποθυμιστικό, ύστερα που η μέρα των Παθών
Πήρε να γέρνει με το πλάι αργά και να βυθίζεται

Ποιά ψυχή να φεύγει και μυρίζει
Τόσος δυνατά ο αέρας κι άλλο δεν αντέχω

Σσσς… μέσα στα σκοτεινά κανείς δεν ξέρει, παρεχτός
Καταπάνου στις κροκάλες, άκου, γδούποι απόκοσμοι όπως των
Ψαράδων ή
Σωμάτων που εισχωρούν το ένα στο άλλο ενώ τρέμει όλος ψυχή
Ο αιθέρας
κι ένα αστέρι αδόκητα βρίσκει το θάρρος με το μέτωπο
σου ν’ αγγιχτεί

Ολος λάθη φεύγω φιλιά που επάνω μου έμειναν
Και τι ωραία στο ύψωμα τα κυπαρίσσια

Τι ωραία και πάλι ν’ αποχτούν αρχίζουν υπόσταση άλλη
Τα ουράνια γεγονότα. Των άστρων τα διατσέντα, οι λύπες, οι
ευωδιές
Κι οι άλλες που απώλεσες παλαιές αισθήσεις επάνω στ’ ουρανού
την ύλη
Να τες τώρα που διαγράφονται: ο λίθος και το μνήμα κι ο στρατιώτης
Οι λευκές των γυναικών καλύπτρες κι η μακρά
Συνοδεία των αδικοχαμένων

Καιροί που πριν πολύ από τους γονιούς μου
Μ’ ορφανέψατε κι αποκούμπι αλλού δε βρήκα

Σσσς… μα κανείς, κανείς, δεν ξέρει. Μήτε αέρας καν
Αν είναι αυτός που όταν στοχάζεσαι, τρελαίνει. Πιστευτός γίνεσαι
από μόνος σου
Επειδή
τα χέρια σου ήταν μαθημένα σε δενδρόκηπους όπου
Η θάλασσα εισχωρεί και τραβιέται γεμίζοντας μικρά λουλούδια
Φυσάει, φυσάει και λιγοστεύει ο κόσμος. Φυσάει
Φυσάει και μεγαλώνει ο άλλος, ο θάνατος ο πόντος ο γλαυκός
κι ατελεύτητος
Ο θάνατος ο ήλιος ο χωρίς βασιλέματα

Οδ. Ελύτης
Τα ελεγεία της Οξώπετρας
εκδ. Ικαρος

Μ. Παρασκευή στην εποχή της Μελισσάνθης

ΑΝΑΦΟΡΑ

Να θυμάσαι πως υπήρξα έμψυχο ον
πως πριν περάσω στη μνήμη των μνησίκακων γυναικών
είχα στείλει ένα ταραγμένο γράμμα σε μια βροχερή μέρα
ήταν άνοιξη και τα λόγια έτρεμαν
όπως παλιές ιστορίες στο φως του λύχνου
ζητούσα λίγη γαλήνη χωρίς να ξέρω ποιός είμαι
μεθούσα στη σαγήνη της σιωπής
κι αγρυπνούσα ώσπου ν’ ανθίσει το φούλι-όχι
απάντηση δεν έλαβα ποτέ
μ’ έπνιξαν οι απελπισμένες μυρωδιές του Απρίλη
με τσάκισαν οι ολονύκτιες ημικρανίες.

Σπύρος Τσακνιάς
Ορατότης Μηδέν εκδ. στιγμή

Μ.Πέμπτη με "Stabat mater" το πρωΐ, Γ.Σ.Μπαχ "Τα κατά Ματθαίον πάθη" το μεσημέρι, "...μετά της κουστωδίας" στον άγιο Δημήτριο το βράδυ

Εκ του κατά Κ. Ντιό

ΛΕΚΤΙΣΜΟΣ ΕΑΡΟΣ

Ας μαίνεται ο διχασμός μιας άρρωστης
εννοιολογίας
Καμιά θεόνυμφη δέσποινα τινάζοντας
τα λαγόνια της έκφρενη!
Κι απόμεινε ο ταπεινός ληστής ο αγαθιάρης
περίπου σε αποκρήμνιση
μ’ ένα πουλί που ράμφισε απάνω στο σταυρό
ολάξαφνα το μάγουλό του
Τίκτοντας αίμα για να φτερουγίσει αμέριμνα
σε αστάθμητο ύψος.
Η θάλασσα όρμημα κ’ οι σκοτεινές μου εκείνες όψεις
ανατέλλοντας αναγέννηση
στοιχήματα παιγμένα στο λιθόστρωτο μ’ αγιογριοφωνάρες
τα υλικά φρονήματα της κυρίας Πιλάτου.
Τι θόρυβος που γίνεται τι θάνατος λαλούμενος
υπεράγαν …
Χρώματα συν αρώματα τοις αρχιερεύσι μα ο ιπτάμενος
κακούργος ευλαβείται
την πτήση με τρισύλλαβο μνήσθητι
χωρίς ελπίδα για βροχή χωρίς την ευωδία να διαχέει
χάρμα γαιώδες ο ληστής
διαθλώμενος από τέτοιαν ηδυπάθεια και τέτοια τύχη.
Η μοναξιά δεν είναι αμαρτία στην Ελλάδα
κι ο χρόνος
φραγγελώσας την αιωνιότητα
με ξεκοκαλίζει.

Ν. Καρούζος

Μ.Τετάρτη και Χ. Μπσ ανάμνηση

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ

Αφού το Πάσχα τέλειωσε
ύστερα από μια τέτοια εβδομάδα
κάθισαν όλοι οι μαθητές
γύρω απ’ τον Κύριο
να ξεκουραστούν και να ξαναδειπνήσουν.
Κανείς δεν είχε διάθεση
για φαγητό και για κουβέντες
τα σκέπαζε όλα μια σεπτή κατήφεια
ανάμεσα σε απορία και τύψη.
Και είπεν ο Κύριος:
«Παιδιά μου
το ξέρω πια πως όλοι σας
απόστολοι κι απλοί πιστοί
μ’ έχετε κάποτε προδώσει

Εκτός απ’ όσους
μετέτρεψαν σε ομηρία την πίστη
διεκδίκησαν εκ του αφαλούς τη βασιλεία
φοβήθηκαν και δεν εμπιστευθήκαν το έλεος
και βίαια ταπείνωσαν εαυτούς για να υψωθούνε.

Ενάρετοι κι αμαρτωλοί λοιπόν, παιδιά μου
όλοι μια μέρα θα συγχωρεθούν
εκτός απ’ τους δειλούς εκείνους
που δεν τόλμησαν να με προδώσουν».

Γιάννης Βαρβέρης
"Ο άνθρωπος μόνος" εκδ. Κέδρος

Μ. Τρίτη μ.β.

Από τις "Αποκαλύψεις" του Κ. Ντιο

ΒΙΒΛΙΚΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ

Κλήση αναπάντητη στο κινητό
Της στιγμής εφαλτήριο
Δεν ακούγονται παρά μόνο βουβά
Κελαηδίσματα μεταφυσικά
Παράσιτα μεταφυσικά-
Στάζει το άυλο στο σαθρό.

Ισως να είναι το προμήνυμα
Προεόρτια παρτιτούρα σιγής
Από δίκτυο αγγέλων τηλεφωνίας
Ο,τι βιώνει ανέκαθεν η μαγεία
Με αριθμών συνθήματα.

Μας καλεί συνδιάλεξη παραδείσου
Ασπρο αγγελτήριο περιστεριού
Στίγμα παλμού μελωδίας
Κονσέρτο απόσταγμα.

Κι ας δείχνει η Αποκάλυψη
Απόκρυψη αριθμού.

Στρατής Πασχάλης
«Εποχή παραδείσου» εκδ. Γαβρηλιδης

Μ. Δευτέρας τα εαρινά σύννεφα

Χ

Ονειρα, σκιές, ελλείμματα, κενό, ραγισμένα ταμπούρλα, σκοτεινά
άγνωστα αγάλματα και προτομές ανωνύμων-η φαντασία της πραγματικότητας πραγματοποιημένη...

Ομως,
μάλλον ακούμπησα τους πρωταγωνιστές των ονείρων μου ωσάν
συμμετέχων κι εγώ σε κείνην την τροχιά του εξεγερμένου σύμπαντος
και του τίποτε.

Ωσαν...
(κάποιες ελάχιστες στιγμές η βεβαιότητα).

ΧΧVI

Μιλώ με τα πάθη μου και τα ερείπιά μου.

Στην εκτεταμένη επιφάνειά τους
βάζω το δάχτυλο μου και λέω: Εδώ
κάτι αναπνέει ακόμα.

C

Ολα τ’ ανθρώπινα μάταια είναι· μα κανείς δεν το πιστεύει.

Μάρκος Μέσκος
“στον Ενικό και Πληθυντικό ψίθυρο” εκδ. νεφέλη

Ημερολόγιο-Ανθολόγιο Μ.Εβδομάδος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ

ΝΟΣΤΑΛΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΡΙΟ

Το ένα χέρι αγγίζει απαλά το άλλο

Θέλεις να μιλήσεις για το ταξίδι
(έχεις ήδη αρχίσει ν’ αναχωρείς)
αλλά το θρόισμα των φύλλων
(επιστροφή σε παλιότερες εποχές-
νύχτες νωχελικές, άπληστες)
δεν αφήνει περιθώρια για απολογισμούς.

Οι λέξεις σωπαίνουν διακριτικά.
Οφείλουν να σωπάσουν για να κρατήσουν τα προσχήματα.
Χαμογελάς αμήχανα.
«Τα πάθη δημιουργούνται για να σβήσουν».
Ποιος το έγραψε αυτό
Η Χάου; Η Κάρσον;
Αδιάφορο πιά.
Σημασία έχει πως έσβησαν
και ότι ξέρεις πως έσβησαν.
Ο πόνος όμως σ’ εμποδίζει να συγκεντρωθείς.
Ενώ θα έπρεπε να σταθείς στα δεδομένα της στιγμής
εσύ αναλογίζεσαι τις ηθικές προεκτάσεις του ζητήματος.
Ποιού ζητήματος ακριβώς;
(Τι νόημα έχουν οι νύξεις όταν δεν έχει καν τεθεί το ερώτημα;)
Θα μπορούσες να της είχες πει
(τότε που οι συνθήκες το επέτρεπαν ακόμα):
«ο έρωτας είναι αυτός που φέρει το μήνυμα,
όχι το μήνυμα το ίδιο».

Δεν το έκανες.
Από λεπτότητα; Ντροπή;
Ποιος ξέρει;

Εσύ ασφαλώς όχι…

Ελα ας κλείσουμε για λίγο τα μάτια,
Ας αφήσουμε τον αγαπημένο σου Καετάνο Βελόσο
Να μας νανουρίσει με την απαλή φωνή του.
Να ονειρευτούμε μαζί το όνειρο που δεν θα ζήσουμε.

Χάρης Βλαβιανός
«Διακοπές στην πραγματικότητα» εκδ. Πατάκη

Τα "Κάθετα τοπία" του Γ.Βανίδη

Σιγγιτικός (δηλαδή ο κόλπος που βλέπουμε από τη μέσα μεριά του Αγίου Ορους)

Συνεχίζεται μέχρι και τα τέλη Απριλίου η έκθεση φωτογραφίας του Γιάννη Δ. Βανίδη στο Καφέ-Μπαρ «ΙΔΕΕΣ» Βύρωνος 6 – Πλ. Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη.
Εκτίθενται 18 φωτογραφίες από το σύνολο των 66 που αποτελούν το έργο του Βανίδη με τίτλο ΚΑΘΕΤΑ ΤΟΠΙΑ και το οποίο εκδόθηκε από τον ίδιο σε λεύκωμα εκτός εμπορίου το 2007.
Τα θέματα του λευκώματος είναι έγχρωμες φωτογραφίες της περιόδου 1975-2005 με τοπία από όλη την Ελλάδα που αποτύπωσε ο φωτογράφος στη διάρκεια των ταξιδιών του.
Ο ποιητής Μάρκος Μέσκος σημειώνει για το έργο του Βανίδη:
«…Όσο γνωρίζω, ο Γιάννης Δ. Βανίδης, γνωστός και άγνωστος ο ίδιος, κάτι μεταξύ σκιάς και φωτός, ενημερωμένος και ταπεινός, δοσμένος στο λαϊκό μεράκι (τη μαγική φωτογραφία), υπάρχων και ημιθανής θαρρείς. Φανερός για όσους έχουν μάτια και βλέπουν, θεότυφλα πηγάδια για όσους σε απαξιωτικά βλέμματα καταφεύγουν.
Μα είναι τολμηρές, αισθητικά, οι λήψεις του. Ανανεώνεται το πρόσωπο του τοπίου, παρούσες οι κρυφές διαστάσεις του χώρου και ο ψυχισμός του καλλιτέχνη. Εξήντα και έξι τα «Κάθετα τοπία», επαρκείς δειγματοληψίες με τα σημαίνοντα, άκρα ευαισθησία (στην «αγκαλιά του γκρεμού»), η σμίξη με το παμπάλαιο και το νεωτερικό, προέκταση των βράχων του πύργου και του καμπαναριού, το παντοτινό ανθρώπινο χνάρι – το μάθημα της φωτογραφίας καλά κρατεί και ο Γιάννης Δ. Βανίδης υπάρχει…»

Επενδύστε στα γομαράγκαθα (αγριο-αγκινάρες) κάνει καλό...

Τι μ’ έπιασε και ιστοριολογώ μετ’ ευτέλειας. Ισως το ό,τι την σήμερον βρήκα καταγής ένα αρχαίο νόμισμα, γυαλιστερό, άρα μόλις χαθέν από τρύπια τσέπη χωρίς πάνω του τη διάβρωση του χρόνου (άλλη «η αμείλικτη διάβρωση της σιωπής»). Ηταν από το πριν του ευρώ εικοσάδραχμον, που έφερε στην μία όψη του τον Δ. Σολωμό. Απρίλης και Δ. Σλμς ίσον υψηλή ποίηση, όπως:
Πάλι μου ξίπασε τ’ αυτί γλυκειάς φωνής αγέρας
κι έπλασε τ’ άστρο της νυχτός και τ’ άστρο της ημέρας
Είναι βέβαια και που στις 10 Απριλίου έγινε η έξοδος του Μεσολογγίου και διαβάζοντας την επίτομη «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους» (η πρώτη μορφή: 1853) και το περί Εξόδου ανάγνωσμα εσυγκινήθην ποσώς. Γράφει περί της πείνης ο Κ. Π. «Η τελευταία πράξις του ενδόξου εκείνου δράματος επλησίαζεν· από της 20 Μαρτίου είχε παύσει πάσα τροφής διανομή εις την φρουράν· το αδιάλειπτον πυρ είχε φυγαδεύσει από τα πέριξ ύδατα τους ιχθύς, ώστε οι εν τω φρουρίω ετρέφοντο με γάτας, ποντικούς, δέρματα και φύκη...» Αν υπήρχαν αγριοαγκινάρες (δηλαδή τα γομαράγκαθα κοινώς) θα τα έτρωγαν κι αυτά! Αλλά όπως κι οι ιχθύς εφοβήθησαν κι ετράπησαν εις άτακτον φυγήν τα δε ποντίκια, από τα ουσιώδη εν ανεπαρκεία, είχαν εξολοθρευτεί και καταφαγωθεί, έτσι και η χλωρίδα στη φύση αδυνατούσε ν’ ανταποκριθεί στους πολιορκημένους.
Ομως τη σήμερον τα γομαράγκαθα αποδεικνύονται σημαντικό επενδυτικό προϊόν στη αποπενδυμένη νέα Ελλάς της κλοπής, της θλίψης, της πλήξης και της ανεργίας. Στο Ν. Κοζάνης επιδοτήθηκε από την Νομαρχία και τον Τοπικό Πόρο Ανάπτυξης με το ποσό των 860.000 ευρώ η επένδυση για την καλλιέργεια γομαράγκαθων, από τα οποία θα προέλθη βιομάζα που θα χρησιμοποιείται στην μικτή καύση με το λιγνίτη για τις μονάδες της ΔΕΗ, πράγμα το οποίον θα έχει ευρύτερες, θετικές, περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Πως δεν πήρε είδηση η τοπική Οικολογική Κίνηση το λίαν προσοδοφόρον αυτό πρόγραμμα κι ασχολείται με τη χάραξη δρομολογίων στα εντελώς(!) άγονα μονοπάτια Βοίου και Πίνδου;

Στις "διαβασμένες βραχείες λίστες" διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω η "Νοσταλγία"

Οι υποψήφιοι για τα λογοτεχνικά βραβεία «Διαβάζω 2009»

ΔΙΗΓΗΜΑ

Δαγδελένης Σταμάτης Ε., Το βιβλίο των αιρέσεων, εκδόσεις Γαβριηλίδης
Καραγιάννης Βασίλης Π., Το χρώμα της νοσταλγίας, εκδόσεις Γαβριηλίδης
Κίτσιου Ειρήνη, Εκπαιδευτής γρύλων, εκδόσεις Κ. Μ. Ζαχαράκης
Κουγιουμτζή Μαρία, Άγριο βελούδο, εκδόσεις Καστανιώτη
Κουμανταρέας Μένης, Το Show είναι των Ελλήνων, εκδόσεις Κέδρος
Κύρκος Νίκος, Η νύχτα του στρατηγού και άλλα διηγήματα, εκδόσεις Νεφέλη
Μηλιώνης Χριστόφορος, Τα πικρά γλυκά, εκδόσεις Μεταίχμιο
Παρίσης Νικήτας Ι., Τα κόκκινα στραγάλια: Δεκατρία διηγήματα, εκδόσεις Μεταίχμιο
Σταυρίδης Στέφανος, Η βιβλιοθήκη του Ραβέλ, εκδόσεις Καστανιώτη
Χιόνης Αργύρης, Το οριζόντιο ύψος: Και άλλες αφύσικες ιστορίες, εκδόσεις Κίχλη

"Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί τους κόκκινο ουρανό..."

Τα πρόβατα απήργησαν
ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής
(Ν. Χριστιανόπουλος)

Και στην Κοζάνη θα τις έχουν αφού έγινε το εγκαίνιον των νέων σφαγείων
Στην εικόνα οι παντού και πάντα πρώτοι εξ επαγγέλματος σφάχτες κορδελών

Υ.Γ. Στην ομιλία των εγκαινίων ο κ. Δήμαρχος, δεύτερος εκ δεξιών όπως κοιτάμε τη φωτογραφία και επί της κορδέλας, ευχαρίστησε την μ. γερόντισσα Μαγδαληνή, για την πολλαπλή βοήθειά της στην τακτοποίηση του σφάγιου οικοπέδου. Ομως στη άκρη της κορδέλας μόλις και χωρά ο εκπρόσωπος της επικρατούσης, τοπικής, εκκλησιαστικής αρχής. Αυτή σε τι συνέβαλε, μήπως στο ότι διέθεσε το βασιλικό του αγιασμού των μαχαιριών και των αιμάτων;

Ο Ακάθιστος Δείπνος

Ζήτημα 1ον «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν κρούετε και ανοιγήσεται υμίν» (Ματθ. 7, 7)

Χτυπήσαμε επίμονα σχεδόν μαζί, το κουδούνι της μεγάλης Πύλης, απόρθητη σε κάθε επίδοξο επιδρομέα κάποτε (κανέναν δηλαδή σήμερα) αλλά κι εντελώς ανοιχτή στον καθένα που ψάχνει για βοήθεια ή ψάχνεται πολλαπλώς. Ηταν ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας που όλως περιέργως δεν είχε τίποτε το επιθετικό πάνω του. Απεναντίας, μια αίσθηση ρουτίνας και πλήξης απέπνεε το πλήρωμά του κι ούτε φυσικά είχαν κάτι μ’ έμενα. Που τέτοια τύχη να είσαι στο μάτι της δημόσιας δίωξης. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις!
Αργότερα έμαθα το λόγο της επίσκεψης του περιπολικού που για αυτές, τις μοναχές δηλαδή, γιατί γι’ αυτές ο λόγος και τη μονή Αναλήψεως, ήταν μια καθημερινή συνθήκη πολυετούς, ήδη, διάρκειας. Ηρθαν ουδέτερα οι υπηρεσιακοί αστυνομικοί να πάρουν το φαγητό για τους υπόδικους κρατούμενους στα εφήμερα κελιά της τοπικής αστυνομίας. Οπως πηγαίνουν στο εστιατόριο να πάρουν το φαγητό για τον ανώτερό τους, που λόγου φόρτου ...κυνηγετικής εργασίας δίωξης κακοποιών κι αναρχικών γευματίζει στο τμήμα! Οσοι συλλαμβάνονται και περιμένουν είτε μεταγωγή είτε το αυτόφωρο που θ’ αποφασίσει περί της άμεσης ή της τακτικής δίκης, όσοι έρχονται από άλλες πόλεις να δικαστούν εδώ λόγω τοπικής αρμοδιότητας του αδικήματος το Μοναστήρι τους δίνει φαγητό. Μέχρι κι ο αξιότιμος κ΄ριος Παλαιοκώστας προ της ιπτάμενης εμαυτής απελευθέρωσής του, ίσως να υπέστη το μοναστηριακό συσσίτιο, όταν πριν μήνες δικάζονταν στην Κοζάνη). Η πολιτεία μας αυτά τα αδέσποτά της δεν τα ταΐζει σ’ αυτό το στάδιο. – «Ας πρόσεχαν κι ας μην εγκληματούσαν». Το Μοναστήρι τους δίνει φαγητό, δεν τους ρίχνει τροφή, όπως κάνει το πανάθλιον κράτος μας, όσον αφορά τους φυλακισμένους, των οποίων τα ατομικά δικαιώματα έχουν αξία και τυγχάνουν προστασίας τόσης όσο εκείνων των αδέσποτων σκύλων. Μόλις πριν λίγες μέρες διαβάσαμε την τραγική κατάληξη της φυλακισμένης Κατερίνας Γκουλιώνη (αυτή που τέλειωνε τις αμέτρητες επιστολές της στους αρμόδιους με το: «Εχω όνομα είμαι η Κατερίνα Γκουλιώνη και έχω πολλά να πω» κι όχι: «Είμαι η Πετρούλα και μόλις τέλειωσα» με την αισθητική της οποίας συμβιώνουν όλοι οι χάφτες της μικρής και μεγάλης «εξουσίας». Την άφησαν, κάποια κτήνη –από εκείνα που το έφεραν βαρέως ότι τους στέρησε την ηδονή της πρωκτικής και κολπικής της ...έρευνας, με την οποία ίσως και να φτιάχνονταν πολλαπλώς κι όχι απαραίτητα σεξουαλικά, και τράβηξε μύρια όσα – και πέθανε πάνω στο καράβι, σε συνθήκες που μπορεί να συνόρευαν με δολοφονία (τι το ήθελε κι αυτή αυτό «το κι έχω πολλά να πω»), κατά τη μεταγωγή της από τις φυλακές Αλικαρνασσού προς Πειραιά και για τη Θήβα. Γυναίκα εξαρτημένη, ναι, παθών και λαθών, όμως άνθρωπος κι όχι κορμί χαμένο, όπως ορισμένοι απ’ αυτούς που την οδήγησαν στο θάνατό της έτσι ή αλλιώς.
Αυτές οι τραγικές υπάρξεις για τον ένα ή άλλο αποχρώντα ποινικό λόγο, κάποτε δε και εκ τύχης, βρίσκονται υπό την κρίση της αδέκαστης (ωχ) δικαιοσύνης και κράτηση της συνακόλουθης σωφρονιστικής υπηρεσίας (ωχ, ωχ) συνεχίζουν να υπάρχουν ως ανθρώπινες οντότητες που χρειάζονται να τρώνε κιόλας. Εστω και πεταμένοι σαν ζώα, όντας αντικοινωνικά, ανθρώπινα στοιχεία, που έπεσαν σε συγκεκριμένο ποινικό αμάρτημα, στο όποιο αμάρτημα, τιμωρούμενο στο τώρα και όχι στην άλλη ζωή με τη «μέλλουσα να μας επισυμβή κρίση», (καλή ώρα όπως προσδοκά και θέλει ο πρώην Αττικής). Ποιός άλλωστε ο αναμάρτητος, απλά δεν μπορούμε όλοι να είμαστε μέσα ή να δικαζόμαστε σ’ αυτήν την εξαγριωμένη κι εξαχρειωμένη κοινωνία που ήδη συμβιώνουμε.
Τους εφήμερα κρατούμενους στην Ασφάλεια από την πόλη και την περιοχή, υπακούοντας με αφοσίωση ανόθευτου πιστού και άδολου χριστιανού στην πράξη κι όχι στην μεγαλοσταυρία, τους δίνουν φαγητό, οι μοναχές της Μ. Αναλήψεως. Σεμνά κι απέριττα κι άνευ κωδωνοκρουσιών. Μόλις προκύψει στα κελιά της αστυνομίας τέτοια ανθρώπινη υπόσταση τηλεφωνούν στο Μοναστήρι. – Ερχόμαστε! Φτάσαμε! Δεν χρειάζεται να προσθέσεις κάτι άλλο. Η πολυετής φιλανθρωπία τα λέει όλα κι οι συγκρίσεις είναι τραγικά υπέρ των σε σχέση με τους άλλους ...οργανωμένους παράγοντες της τοπικής κοινωνίας, πολιτείας, και της νόμω (αλλ’ όχι έργω) κρατούσης εκκλησίας και λοιπές τρίχες. Γι αυτό και είναι τόσον αγαπητή στους κατοίκους της πόλεως η Μονή Αναλήψεως.

Ζήτημα 2ον «Εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με (Ματθ. κε,36)

Στο θλιμμένο ακόμα από την μεγάλη απώλειά Της, αρχονταρίκι της μονής, μου άνοιξε τα χαρτιά της η αδελφή Σιλουανή. Δηλαδή κάτι ημερολόγια σπιράλ στα οποία ήταν καταχωρημένη η κίνηση των μηνιαίων εισφορών του Μοναστηριού υπέρ των φυλακισμένων όλης της επικράτειας των ελλαδικών φυλακών. Αδιακρίτως φυλής, ποινής, ανάγκης. Ισότητα στην απελπισία. Ξένοι επί το πλείστον και δίπλα στ’ όνομά τους ένα κεφαλαίο αρχικό γράμμα, που δηλώνει την πόλη και τον τόπο φυλακής. Σ’ όλη την Ελλάδα, απ’ όλη την Ελλάδα· ίσως να βρήκαν και φάμπρικα αφού διαδίδεται από στόμα σε στόμα πως μόνον εδώ «δίνουν» στέλνουν γράμματα, τηλεφωνούν, (ήμουν παρών σ’ ένα τηλεφώνημα όπου ο επαίτης απαιτούσε τήρηση της προθεσμίας καταβολής...), εκλιπαρούν, ζητούν να ενταχθούν θαρρείς στο πρόγραμμα βοηθείας της Μονής! Υποθέτω πως δεν είναι όλες οι περιπτώσεις καθαρές. Ομως είναι φυλακισμένοι. Αρα πρόσωπα υπεράνω πάσης διάκρισης. Ο τελευταίος λόγος στον κόσμο αυτό, της ηγουμένης Μαγδαληνή, καθώς όδευε εκεί που την καρτερούσαν οι δικοί της άγιοι ήταν: «Μην ξεχάσετε τους φυλακισμένους». Ηταν εντολή, διαταγή, όχι παράκληση. Η συμμόρφωση απόλυτη. Που τα βρίσκουν τα χρήματα και ό,τι άλλο! Το: «Μόνον αν δώσεις μ’ ανοιχτό χέρι και καρδιά σ’ αυτούς που προστρέχουν για βοήθεια, θα λάβεις από τον Θεό και τους ανθρώπους», είναι η προμετωπίδα της καθημερινής πρακτικής τους. Αυτές δίνουν αφείδωλα γι αυτό και λαμβάνουν, κι ο Θεός όλων ανεξαρτήτως, αν μη τι άλλο, τις ευλογεί.

Ζήτημα 3ον « Δος μοι τούτον τον ξένον» ιδιόμελον της Μ. Παρασκευής

Τις μόλις προάλλες επί κοσμικού καφέ τα λέγαμε με τον Αγιορείτη μοναχό Μωυσή, ποιητήν εξαίρετον και συγγραφέα πρώτης γραμμής επί του θρησκευτικού. Το βράδυ θα μιλούσε στην Παναγία Φανερωμένη με θέμα τα «Πάθη και τα εξ αυτών παθήματα» διότι, όπως είπε, τα πάθη είναι «φιλεπίστροφα». Επόμενο ήταν, όταν βρίσκεσαι με αυτόν ν’ αφήνεσαι και σε μια εφ’ όλης της ύλης ανασκόπηση των σημερινών παθημάτων του κράτους, της εκκλησίας, της κοινωνίας. Παρών κι ο κυρ’ Αντώνης Ππβσλ., εκδότης της εξαίρετης των Γρεβενών και πάσης Δ. Μακεδονίας, εβδομαδιαίας εφημερίδας «Χρονικά Δυτικής Μακεδονίας». Εκεί αναφέρθηκε και το όνομα του πατρός Γερβάσιου Ραφτόπουλου στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος με την αδελφότητα «Οσία Ξένη» και το μέγιστο έργο του όσον αφορά τους φυλακισμένους τους οποίους απελευθερώνει εφ’ όσον είναι ζήτημα χρημάτων η υπόθεσή του. Να, κάπως έτσι φαντάζομαι ότι είναι οι άγιοι της σήμερον, δεν ξέρω οι παλιοί πως ήταν και τι πραγματικά έκαναν κι αν έκαναν όλα όσα στα συναξάρια τους διαθρυλούνται. Τον άγιο Αυτόν ιερέα θέλησε ο Δήμος Γρεβενά να τον ευχαριστήσει για το έργο ως καταγόμενον από την κοινότητα Αιμιλιανού. Ομως ο επιχώριος «άγιος» και δεσπότης πάντων απαγόρευσε την είσοδό του στα χωράφια του (εισπήδηξη γαρ), απειλώντας ότι θα τον οδηγήσει (δέσμιο άραγε και θα τον ταϊσουν οι μοναχές της Μονής Αναλήψεως) στο συνοδικό δικαστήριο –ναι, αυτό που αθώωσε το καταδικασθέντα για κλοπή άλλο «αγιολογικόν βερνίκι» Παντελήμονα, ήδη και αρεοπαγιτικά εγκάθειρκτον. Ο ως άνω «άγιος» Γρεβενών δεν επέτρεψε παλιότερα στον ίδιο μοναχό να μιλήσει στην περιοχή του! Αυτός ή μάλλον το ποίμνιό του έχασε· αλλά γι αυτούς που σαν κοπάδι τους αντιμετωπίζουν, ποιός αλήθεια νοιάζεται;
***
Τελειώνουν κι οι Παρασκευές των Χαιρετισμών με τους θεσπέσιους ικετήριους προς την Παναγία Βοήθεια και Παραμύθια, λόγους. Ομως οι Παρασκευές τής κάθε λογής δυστυχίας κι εξαθλίωσης δεν έχουν τελειωμό.(«Σαν νάχουν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου» Αλξ. Ππδ.). Οι ταγμένοι εθελοντές εκ της προσωπικής πίστης, ιδεολογίας (όπως είναι η Πρωτοβουλία για τα δικαιώματα των κρατουμένων) και πεποιθήσεων (νομίζεις ότι εξ επαγγέλματος αγαπούν) να ελαφραίνουν τον πόνο του άλλου (και ιδίως του φυλακισμένου άλλου) δεν μπορούν, προφανώς, να σηκώσουν όλο το βάρος της πανανθρώπινης και ειδικής απελπισίας. Αρκούνται στον τόπο και τον τρόπο τους. Τότε οι Ακάθιστοι Υμνοι γι’ αυτούς γίνονται, (ευτυχώς που οσημέραι πληθύνονται), Ακάθιστοι Δείπνοι για τους ανήμπορους και παραπεταμένους της ζωής συνανθρώπους μας. Σ’ αυτούς και μόνον τους ελεήμονες (ότι αυτοί ελεηθήσονται), υποκλινόμεθα.

Μικρό απόδειπνο στη λίμνη

Στα χείλη της λίμνης Πολυφύτου στάθηκα
ακούων τη συνομιλία Γ. Σεφέρη – Γ.Π.Σαββίδη.
Ακούω και τη μουσική τους και ζεστάθηκα
από μια μνήμη τους, ένα ακριβό ταξείδι.

...η ποίηση και τα ποιήματα δεν γράφονται για να διαχωρίσουν τον εαυτό τους από εκείνους που τα αγνοούν ή και τα αποστρέφονται, οι ποιητές γράφουν για να συμφιλιώσουν ακριβώς τους ανθρώπους με ένα είδος λόγου που το χρειάζονται στη ζωή τους, για να ωριμάσουν ηρεμότερα, και να πεθάνουν λιγότερο τρομαγμένοι. Να δουν δηλαδή το χρυσό δίχτυ/όπου τα πράγματα σπαρταρούν σαν τα ψάρια/που ένας μεγάλος άγγελος τραβά/μαζί με τα δίχτυα των ψαράδων. Γιατί η ποίηση είναι ανθρωπολογία και πραγματολογία,αλλιώς, αποδείχνεται δορά και μετάξι.
(Δ.Ν. Μαρωνίτης Γιώργος Σεφέρης Μελετήματα, εκδ. Πατάκη

Κι αυτά ολόγυρα στη λίμνη Πολυφύτου κι από το Γ' Πρόγραμμα, εκπομπή "Τα "Π" της αγάπης"