Χαρμολύπη ενιαυτού

Μόνος, μονήρης, μοναχός στο γραφείο τον νέο ενιαυτό περιμένω/ Κι ήπια λίγο από το Glenfiddich 12 το παλιό και το λησμονημένο/ Και μου ‘ρθε η αγαπημένη του μορφή που έφυγε μες στο χρόνο/ σκιά ονείρου, μια αστραπή χαρμολύπης που μαλακώνει κάθε πόνο/

Ευχαί...

Από το «φίλιον κι εγκάρδιον επιτελείον της 'Π" εν Κοζάνη, ευχές δια τον νέον ενιαυτόν. Σημ. 1 Η φωτ. είναι π. Πανδημίας Σημ. 2 Επί της φωτομηχανής Δημήτρης Γ. και του αφανούς ταμείου η Κατερίνα Κ. Σημ. 3 Εφήμερον φόντο γραφείου εργασίας του Mac.

Δρόμοι...

Δρόμοι φυγής η επιστροφής τα από χρονια ίδια / Στου καιρού το ψιθύρισμα αθύρματα η παιχνίδια ...

Ο (Εκ)πολιτισμός εις το χωρίον

Δια δευτέραν φοράν απουσίασα από την πρωινή χριστουγεννιάτικη λειτουργία τα τελευταία χρόνια. Αλλά τότε τι πιστός είσαι όταν ο πρώτος ιός σε στριμώχνει κάτω από τις κουβέρτες του φόβου, ας πούμε τώρα;. Απλά περιεργόπιστος τυγχάνω. Αρα... Αφέθηκαν στις αναπολήσεις και στα «Χριστούγεννα του τεμπέλη» του Αλεξ. Ππδ. «...Ο μαστρο-Παῦλος ὁ Πισκολέτος, διωγμένος ἀπὸ τὴν γυναῖκά του, ὑβρισμένος ἀπὸ τὴν πενθεράν του, δαρμένος ἀπὸ τὸν κουνιάδον του, ξωρκισμένος ἀπὸ τὴν κυρα-Στρατίναν τὴν σπιτονοικοκυράν του, καὶ φασκελωμένος ἀπὸ τὸν μικρὸν τριετῆ υἱόν του, τὸν ὁποῖον ὁ προκομμένος ὁ θεῖός του ἐδίδασκεν ἐπιμελῶς, ὅπως καὶ γονεῖς ἀκόμη πράττουν εἰς τὰ «κατώτερα στρώματα», πῶς νὰ μουντζώνῃ, νὰ βρίζῃ, νὰ βλασφημῇ καὶ νὰ κατεβάζῃ κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατὰ καὶ κόλλυβα...» Πριν χρόνια περί την Γ τάξιν Γυμνασίου είχαμε προσκοπική ομάδα στο χωριό εξαναγκαστικόν δημιούργημα της τότε δυσαρέστου πολιτικής καταστάσεως. Μια Κυριακή «Χριστούγεννα Αη Βασίλης Φώτα» μετά την απόλυση της εκκλησίας οδηγήσαμε τους ενήλικους εκκλησιαζόμενους και ένα δύο μικρά του δημοτικού, στο ημιυπόγειο καταπαγωμένο χώρο του παλιού δημοτικού σχολείου (αποθήκη) ίνα τους εκπολιτίσουμε εκόντας άκοντας. Εχων το γενικόν πρόσταγμα και την ευθύνη θέλων δε να κάμω και το ηγετικό μου κομμάτι εδιάβασα στην χτυπούσα τους οδόντας από το ψύχος ομήγυρι το παραπάνω διήγημα του Ππδ. (εκδ ΜΑΡΗ). Κάποια στιγμή άκουσα σαν ύπουλο σύριγμα φιδιού: - Σώνε μας πλευρίτωσες...» Το χαβά ή τον χαλβά μου εγώ. Οποία έπαρση και κουφότης νεαρού. Τι καταλάβαινα και τι ένιωθαν οι ακροατές πλην του ψύχους; Κι ήταν αυτή η πρώτη μου δημόσια πνευματική εκδήλωση. Ακολούθησαν έκτοτε άλλες 999 περίπου ή μήπως Χίλιες 999. «Και τι μ’ αυτό, ακούστηκε το φάντασμα του Πλάτωνα και τι μ’ αυτό;» (Γ. Γαίητς)

Καλα Χριστούγεννα λοιπόν...

«Η Χριστού γέννησις» έργο του ζωγράφου Κώστα Ντιό. Επιτοίχια εικονογραφία στο ναύδριον Απότμησις κεφαλής Ιωάννου Προδρόμου στη Γιάνκοβη περιοχή Σιάτιστας. Η Γιάνκοβη ήταν χωριό Βαλαάδων, Ελλήνων δηλ. που εξισλαμίσθησαν με τη θέλησή τους. Τον καιρό της ανταλλαγής των πληθυσμών 1923 πείστηκαν από την προπαγάνδα των Τούρκων κι εγκατέλειψαν το χωριό τους μαζί με μερικά άλλα χωριά. Και χάθηκαν...Το ναϋδριον είναι τηρουμένων των αναλογιών η ...Καπέλα Σιστίνα του ζωγράφου Κ.Ντ. Στα ερείπια του χωριού σήμερα βόσκουν πρόβατα, γίδια, γελάδια κι επιβιώνει ένα θραύσμα τζαμιού - Καλά Χριστούγεννα το λοιπόν!

Αναστασίες αγίες και απλές...

Οι διαδικτυακοί συνδαιτημόνες της σήμερον εορτή της αθληφόρου του Χριστού πανενδόξου Αναστασίας ανακαλούν όχι αδίκως στη ζώσα μνήμη χάρτου, κινητού, Η.Υ., τον Αλεξ. Ππδ. και την «Φαρμακολυτρίαν του» Ετσι: "Τὴν νύκτα ἐκείνην εἶχον ἀναβῆ καὶ πάλιν εἰς τὸ βουνὸν διὰ νὰ συναντήσω τὴν ἐξαδέλφην Μαχούλαν. Τὴν ἀλήθειαν νὰ εἴπω, δὲν ἤξευρα μετὰ βεβαιότητος ὅτι ἔμελλον νὰ τὴν συναντήσω, ἀλλ᾽ ἠλαυνόμην ἀπὸ τὸ πάθος, ἔφερα τὰ βήματά μου εἰς προσκύνησιν, καὶ ᾐσθανόμην τὴν ἀνάγκην ν᾽ ἀναζωπυρήσω ἀρχαίας ἀναμνήσεις....» Την αυτή ανάγκην αναζωπύρωσης ένοιωσα κι εγώ προσφεύγων σ’ αυτάς. Εικόνα: Τον παλιό κάπως καιρό, σπίτι μας στο χωριό, μέρα γιορτής να τραγουδούν, οι μεγάλοι (ήταν κι ο πατέρας) σε παρέα, στην αρχή αργά, χαμηλότροπη βροχή, που συνεχώς όμως αύξανε χωρίς να γίνεται καταιγίδα, αλλά μια πλημμυρίδα νοσταλγικών ήχων. "Πέρα σ’ εκείνο το βουνό σε κείνη εκεί τη ράχη/ εκεί είναι ο πύργος γυάλινος (δις) με κρυσταλλένια τζάμια,/ εκεί κοιμάται μια ξανθιά μια όμορφη κοπέλα/ και πως να την ξυπνήσουμε και πως να της το πούμε/ Ξύπνα καημένη Αναστασιά απ’ τον γλυκό τον ύπνο/ γιατί μας πήρε η χαραυγή και το άστρο της ημέρας/ Ξύπνα ν’ ανάψεις τη φωτιά να σβήσεις το λυχνάρι./ Πως να σηκωθώ λεβέντη μου απ’ τον γλυκό τον ύπνο/ που μπλέξαν τα μαλάκια μου μαζί με τα δικά σου."/

Συνομιλία...

Συνομιλία βασιλικής δρυός και αισθαντικού κέδρου σε καιρο χειμωνος:/ - Δεν έχω ακόμα στα ώριμα κλαδιά μου και φύλλα χιόνι/ - Εγώ στην πράσινη ζακέτα μου αγκαλιά πουλι δεν ζυγώνει...

Κυκλοφορεί με σχέδιο στο εξώφυλλο του Γιάννη Στεφανάκι

Θέλω...

Τελειώνοντας το κτίσιμο του 205-206 τχ. της Παρέμβασης σκέφτομαι πως περί κτισίματος πρόκειται. Τα κείμενα που έρχονται κύματα να μπουν σε τάξη και κατά την τάξη τους είναι μια διαδικασία λίαν αισθαντική. Βλέπεις τις υπογραφές ξαναβλέπεις τα πρόσωπα των συνεργατών και φαντάζεσαι τα άγνωστα. Συνομιλείς, τα υπάρχεις, τα μιλάς, τα σιωπάς, τα φέρνεις βόλτα στις σελίδες, τα απλώνεις, τα μαζεύεις σαν τα ασπρόρουχα από το σχοινί. Κάποιες μέρες έντονης συνύπαρξης με λέξεις, εικόνες, ιστορίες, αισθήματα. Νιώθεις αρχιμάστορας, μάλλον πρωτομάστορας, όπως τότε που έπαιξες το ρόλο αυτό σε σκετς της Ε’ Δημοτικού. Εχτισα πολλά σπίτια τοιουτοτρόπως πάνω 200 κανονικά, μικρά, μεγάλα μέχρι και καλύβες. Ομως συνεχώς στριφογυρνά στο μυαλό μου το γλυκό ποίημα του Παλαμά: “Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι στη μοναξιά και στη σιωπή…” Ξέρω ή θέλω, πολλά μέρη αλλά δε θα το κτίσω εκεί. Εδώ σ’ αυτό το μικοό αλώνι θα συνεχίζουμε και όσο δυνάμεθα. Μου έλεγε κάποτε ο Ντ. Χριστιανόπουλος: “Μπορείς να κυκλοφορείς τη ‘Π’ με 60 σελ. Εδώ σε θέλω ν’ αντέχεις, να ξεχωρίζεις, να διαλέγεις, να απορρίπτεις, να γίνεσαι δυσάρεστος κ.λπ. - Οχι! - Ε, τότε...

Οδός Αετοράχης

Εις την οδόν Αετοράχης/ που περιβάλει ως δυτικόν ζωνάρι την πόλη/ τόπος της Σκ’ρκας ήγουν σλαβιστί βραχώδης / ναϋδριον εορτάζει αγίας Αννης εντελώς./ Στον πρόναό του μια ζεστή αγκαλιά/ χιλιάδες κεριά ανάψαμε/ κατά καιρούς και χρόνους/ άλλοτε πιάσαν κι άλλοτε ατελεσφόρως./ Τα πεύκα, οι βράχοι, η κλίμαξ/ που με γνωρίζουν έκπαλαι σήμερα/ μου έδειξαν τα βήματα μας/ που ακόμα υπάρχουν/ μεταξύ των λόφων Αγίας Αννης/ και προφήτου Ηλία / ως σημειώματα επιστροφής/

Εσπέρας Σάββα ηγιασμένου

Δεν είναι το «Πικρό ψαλτήρι» του Π. Β. Πάσχου/ στον άγιο Παντελεήμονα Λευκοπηγής / «Υπό την Βασιλικήν δρυν»/ να κατασκευάζει τραγούδια θεού, αγάπης, νοσταλγίας./ Είναι το δεξί ψαλτήρι του αγίου Νικολάου / πολιούχου αύριο ου μην αλλά και προστάτου,/ εσπέρας Σάββα του ηγιασμένου/ - α, αυτές οι γιορτάδες του Δεκεμβρίου-/ με τον άρχοντα κυρ’ Αναστάσιο μαέστρο του εαυτού του/ και τον υπάρχοντα Γρηγόριο αναγνώστη των χύμα / έξοχον αλλ’ κι υποτονθορίζοντα/ Λιγοστό το εκκλησίασμα ελάχιστοι με μάσκες/ Οι άγιοι σε μια αδημονία ενοχλητική/ του τι μέλλει γενέσθαι.../ Στο κήρυγμα την έκανα/ πρόφαση: δεν τηρούνται τα μέτρα.../

Ληξις...

Στο ΚΤΕΛ «Μακεδονία» ξεκρέμασα / από το λαιμό την ταυτότητα του εκθέτου./ Μια μάσκα με κοιτούσε:/ - Δε με γνώρισες, ο Ρούλης είμαι.../ - Οχι! Α, ναι; Τα σέβη μου.../ άλλοτε βουλευτής τώρα ταξιδευτής στα κόμματα./ Λήξις σχεδόν της αραιοκατοικημένης / 18ης Διεθνούς εκθέσεως βιβλίων Θεσσαλονίκης/ Στο γλυπτό του Ζογγολόπουλου (1966) θα κρεμάσουν / το ανάθημα: «Ολοι πλην των μεγάλων Αθηναίων» / που επώαζαν τ’ αυγά τους μελετώντας / κέρδη ζημιές φόβους κ.λπ. και λοιπά / (η ΠΟΛΙΣ η ΑΓΡΑ η ΕΣΤΙΑ όμως ήταν)/ Με τα δεύτερα παίζαμε και τις νοεμβριανές/ ομίχλες «Που πιάναν τις ψυχές μας σαν τσίχλες)./ «Κράτησα τη ζωή μου (της) ταξιδεύοντας» σε βιβλία, σε μάτια γυναικών,/ σε σώματα μακρινά κι αγαπημένα./

Κελί δηλ. περίπτερο 13 στην ΔΕΘ των βιβλίων

«Είταν η μέρα συννεφιασμένη κανείς δεν τ ΄αποφάσιζε/ φυσούσε ένας αγέρας αλαφρύς ...(Γ. Σ.)/ Εμείς όμως τ’ αποφασίσαμε./ «Με τι καρδιά με τι ψυχή»/ με φόβο και με πάθος·/ διαβάντες (εποχούμενοι) τον Καρασμάκι/ (τον ελαιώδη Λουδία θέλω να πω)/ τον Αξιό-Βαρδάρ και παράλληλα/ του Αλιάκμονος (Γοργοπόταμος σλαβιστί)/ περιελθόντες κατηντήσαμεν εις την πόλιν/ με την 18η Διεθνή έκθεσιν βιβλίου./ Στο περίπτερο (κι όχι κελί) 13 σταντ 098Α/ από τη διευθύνουσα της αισθαντικής Καλύβης / λάβαμε οδηγίες για διακονήματα:/ 1. Σάββατο 27 ώρα 12 περίπτερο 13 / αίθουσα Διονυσίου Σολωμού Κ. Πλαστήρα / και Β.Π.Κ. λόγοι υπέρ του Κ. Τσιτσελίκη/ 2. Την αυτή ημέρα ώρα 4 περίπτερο 14/ αίθουσα Ντοστογιέφσκι / για τα «Πρόσωπα της ψυχής" του Δ. Πέτρου/ εκδ. Παρέμβαση, ομιλούν: Αννα Κουστινούδη,/ Λίλιαν Αθανασοπούλου, Αθηνά Καράπαλη/ ενώ διαβάζει η Ανθή Λιάκου/ και διευθύνει η Δήμητρα Καραγιάννη/ Ημείς, ακροατές κι αχ τι ωραία!

Κάθε χρόνο...

Κάθε χρόνο κοιτώ αυτή τη φωτογραφία/ καθώς απομακρύνεται στην οθόνη της ανάμνησης/ Παρασκευή 16 Νοε. Ματθαίου Ευαγγελιστή 1973/ Η φοιτητική Λέσχη Θεσσαλονίκης είχε όσπρια/ ήταν δε και μια λεπτή βροχή που μας νότιζε./ Το μεγάλο πανό έγραφε: ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ/ λες κι αυτό ήταν το ζητούμενο της μέρας./ Γλιστρήσαμε στις λάσπες της κατηφόρας/ και χωθήκαμε στη μισάνοιχτη αγκαλιά/ μιας ακόμα χαμένης η άνοιξης/ - Τι ψάχνεις εδώ μέσα είπε ο Γιάννης; / Ο, τι όταν πάω στο ναό τη Μ. Εβδομάδα / μέσα από σπαρακτικές ακολουθίες Ανάσταση./ Πρωί, λίαν, πήραμε το δρόμο της Αγίας Φωτεινής/ ηττημένοι, αλλ’ ευθυτενείς όχι σκυμμένοι./ ΥΓ. Η Πολυτεχνική Θες/νίκης ζει μέσα μου / και πουθενά αλλού· «Είν’ πιο ζεστά εκεί»

"Τότε που ζούσαμε..."

Κοζάνη 14 Νοε 2014 και παρουσίαση του «εκ πείρας ερωτος» του Αντώνη Κάλφα. Εκδ. παρεμβαση. Με Ηλία Κεφαλα μέγιστο ποιητή της μέσης αλλα και πασης Ελλάδος. Παρών και χειρονομών ο πληθωρικός εν τοις γραμμάσι Α Κάλφας και επι του ορθιως ο αστηρ Μαριος Κυπαρίσσης Μωρος. Στο Συν Βιβλιοπωλειο Κοζανης παρακαλώ...

Μάσκες τελικά παντού...

Φέρω επί "προσωπικού" μάσκα φτηνή παντού/ δρόμους, πλατείες αίθουσες κι όπου νόμος ορίζει/ άχρι σφυρήξεως : «Τέλος πανδημίας»./ Λίγους στους δρόμους συναντώ μασκοφόρους/ όμως ως διασταυρωνόμαστε σαν γνώριμοι / από καιρό και ήπια απελπισμένοι/ βυθίζουμε ο ένας στον άλλο το βλέμμα του/ ανθρώπινο, τρυφερό, αισθαντικό/ σχεδόν ερωτικό κάλεσμα αμοιβαίο/ ή απλής νοσταλγίας υπόμνηση./

Νοέμβρης...

Του Νοεμβρίου κίτρινη προς το σάπιο καφε η ανατριχίλα/ Του Γεωργίου Δροσίνη της ζωης τα σκόρπια φύλλα...

Οι Μηνάς Βίκτωρ Βικέντιος (κι ο βλακέντιος)

Μέσα στο 4ο κύμα χωμένοι και εν αναμονή της Γ’ δόσης (μεταξύ Μηνά μεγαλομάρτυρος – Μηνάς ο λογιότερος των ποιμένων σήμερα, Βίκτωρος και Βικεντίου (εγώ ο Βικέντιος κι εσύ ο βλακέντιος κυρ’ ανεμβολίαστε) μαρτ. και του αγίου Πολυτεχνείου μετά των πολυτεχνιτών αυτού. 6ον Σ.Π. Κόρινθος Ιούλιος του 1976 και «Το χρώμα της νοσταλγίας» εκδ. Γαβριηλίδης 2008. Τότε που μας πιστόλιζαν με εμβόλια. Φυσικά απέτυχα, στις εξετάσεις για αξιωματικός. Μόνον λοχίας Ταχυδρομικού κατάφερα να γίνω. Αντιγράφω: «...Στο πάνω κρεβάτι στο θαλάμου ξάπλωνε ο Ιακ. Zρνς, ναυτικός από τη Zάκυνθο. Γεμάτος τατουάζ, ιστορίες για θάλασσες και πουτάνες. Tου άρεσε ο Kαββαδίας και συνεχώς έλεγε στίχους του. Mαρκονιστής. Πώς μυρίζει η νοσταλγία; Γλίτσα στα καζάνια, το μεσημέρι. Το πρωί, αμμωνία· μυρωδιές κυματιστές. Mε τα εξωτερικά κράνη γεμάτα νερό, σειρά οι αγγαρειομάχοι στον αγώνα κατά της τουαλέτας. Aυτές ήταν χωρίς πόρτες και κατά τη χρήση ο ένας βρισκόταν απέναντι του άλλου. Eκεί η ισοπέδωση, η εξίσωση, η διάλυση κάθε πολιτισμένου ιστού. O απέναντι ήταν ο καθρέφτης σου, ο εσύ. Συζητούσες μαζί του χωρίς λόγια. Mε χαμηλωμένο το τζόκεϋ να μη βλέπεις τα μάτια του· τουλάχιστον ν’ αφήνεσαι στη μοναχική σου συνδιαλλαγή με την αέναη μετατροπή της ύλης... Tο βράδυ, μυρίζει ανάλογα με τη νύχτα και τα όνειρα στα οποία μπαινοβγαίνεις. T' άστρα, όλα εκείνα τα βορινά, σε φέρνουν πίσω. Kάτι άγνωστες θάλασσες του Kορινθιακού, μαύροι όγκοι τα βουνά έναντι και με τη λόγχη σκοπιά στα καύσιμα. - Aλτ, τις ει; - Περίπολος...»

Πες της το...

Ανοιξε ήδη για τα καλά η σκηνή του νυν Φθινοπώρου/ να μπαινοβγαίνουμε ηθοποιοί κομπάρσοι κι υπαλλήλοι/ προηγούνται του Μύλερ τα τραγούδια του Οδοιπόρου/ ενώ γκρινιάζε ο φωνογράφος πες της το με ένα γουκαλίλι/

Οι τρεις...

Ηρθαν από το Βελβεντό/ ορεινόν επίνειον των Πιερίδων Μουσών./ Πέρασαν την άλλοτε λίμνη κι άλλοτε ποταμό/ από τη γέφυρα που έφτιαξε ο Μεγαλέξανδρος/ για την μεγάλη πόλη και την αγοράς της./ Με την ευκαιρία δε να φωτογραφηθούνε / πατήρ υιός και άγιον πνεύμα γυναικός./ Ομως επέσαν σ’ έναν αγύρτη που τους έγλυψε/ σε μάρμαρο υποσχέθηκε δε να τους το στείλει/ πλην το άφησε στην Αρχαιολογία Κοζάνης/ Εκεί καθημερινά τους βλέπω/ να νοσταλγούμε μιαν επιστροφή / ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.../

Εμνήσθην...

Νοέμβριος του 2008 και η παρουσίαση του πρώτου βιβλίου της 5τομης "Γαβριηλιάδος" μου. "Το χρώμα της νοσταλγίας". Εξώφυλλο Κ. Ντιος. Οι εκλεκτοί: Γ. Σταματόπουλος, Αντώνης Κάλφας, Τάσα Παληού. Στο Λαογραφικό μουσείο. Κοιτώ τους ακροατές, ματαξύ τους κι ο πατέρας.

Αναργυροι...

Ανάργυροι πρώην άγιοι, Φλώρινας εκει που έγινε η μεγάλη κατολίσθηση του ορυχείου της ΔΕΗ. Με πήγαινε ο Αη-Δημήτριος Κμρδς που έζησε ως στέλεχος της επιχείρησης τον πόνο των απλών κατοίκων και το αδίστακτο της. Πρωινη λειτουργία γύριζα στους ερήμους δρόμους της και βίωνα την ανώδυνη λυπη του τρίτου...

...Θερισμός

«...Ο έτερος ενήλιξ βλεψίας, οικονομολόγος αργοτερότερον, τον γνώρισε στη Θεσσαλονίκη, καπνιστής φανατικός είχε σε εύτακτη θημωνιά τα πακέτα Καρέλια· διάβαζε βιβλία για το σινεμά «Από τον Λυμιέρ στο Μπέργκμαν» είδε σ' αυτόν, κι αργότερα ως οικονομολόγος υπηρέτησε την Εφορία από την οποία έφυγε· διότι δεν μπορούσε να δικάζει φοροφυγάδες και φορολαδιάρηδες. Στα νεότερά του χρόνια μαθηματικό μυαλό επρογύμναζε στα μαθηματικά του θερινούς στάσιμους, και βιρτουόζος στο ποδόσφαιρο και της ντρίπλας μαζί με το Παπα-Παναγιώτη – αυτός από μικρός θρήσκος σε εορταστικές μαζώξεις διάβαζε στην παρέα μας «Νεεμία» και «Εσδρά» (τι ήταν αυτοί;)- εντρίπλαραν μέχρις εξαντλήσεως τον Στάθη/κα του Κένταυρου Πρωτοχωρίου» [στον καιρό μας καμπανάρης στην Κοίμηση της Θεοτόκου Πρωτοχωρίου πάνω στο δημόσιο δρόμο]*. Αλλά δεν μπόρεσαν να ντριπλάρουν και το θάνατο που τους είχε σημαδέψει. Τον πρώτο Μανώλη Λίτσιο πριν 3 χρόνια τον δεύτερο Παπα-Παναγιώτη Δουγαλή μόλις σήμερα, ιερέα, δάσκαλο, ιεροκήρυκα εκ Λευκοπηγής λίαν κι εντελώς αγαπητοί και ξεχωριστοί. Πολύ άγριος ο θερισμός... * «Βλεψίες ναι, αλλά όχι ηδονοβλεψίες» από τη συλλογή αφηγήσεων «Ηδονο-α-βλεψίες» εκδ. Γαβριηλίδης 20215.

"Ο ήλιος τ' απογεύματος τώφθανε ως τα μισά..."

Kάποτε στη Δύση...

Κάποτε στη Δύση.../ Με τον Παρισινό αέρα να φυσάει./ Μέρος της Νέας Εθνικής Βιβλοθήκης/ Γαλλίας (από το 1988 και τον Φρ. Μιτεράν)/ 4 πύργοι σε σχήμα ανοιχτού βιβλίου/ Εκεί με Λάκη Προγκίδη, Μίλαν Κούντερα/ Βασίλη Βασιλικό, Ινστιτούτο Βιβλίου και/ Ανάγνωσης Κοζάνης L'atelier du roman/ κ.α./ Πρόγραμμα ARIAN για την Ανάγνωση/ Οταν η Κοζάνη ήταν Πόλη του Βιβλίου...

"Το ύστερο των Σαββάτων"

«Προχωρούσαν, προχωρούσαν κι έψελναν - Αιωνία η μνήμη-. Κι ακόμα κι όταν στέκονταν έμοιαζε, σα να συνέχιζαν να ψέλνουν στον ίδιο ρυθμό, τα πόδια, τα άλογα η πνοή του ανέμου ( Μπ. Παστερνάκ «Δρ. Ζιβάγκο») Ηταν το 4ο Σάββατο των «πτώσεων»/ (Το «Υστερο των Σαββάτων)/ - Τι θα γίνει αύριο παιδί μου, ρώτησε η μάνα/ Αύριο θα τον βοηθήσω να ξυριστεί εγώ!/ (Τον πρόλαβαν οι αρμόδιοι προς τούτο)/ ότι αυτός απλώς έγειρε το κεφάλι κι ανεχώρησε/ Ανώδυνα, Ανεπαίσχυντα, Ειρηνικά/ Οτι έκανε μόνο το καλό στη ζωή του/ Μα,/ «Ποια ψυχή φεύγει και μυρίζει/ Τόσο δυνατά ο αέρας κι άλλο δεν αντέχω...»/ στα βορειο «Δυτικά της λύπης» μας/ (Οδ. Ελ.)

Ιδιωτική οδός εκ νέου

Δεν γνωρίζω πως είναι εν τοις πράγμασι η «Ιδιωτική οδός» του Ελυτη ομως η δικη μου πλακόστρωτη ανθόσπαρτη υγρη φθινοπωρινή . Σου ρχεται να γονατισεις και να γλείψεις τις πλάκες της νοσταλγίας σου

Αναγνωστήρια

Στα μέσα της δεκαετίας του 2000-2010 σε καιρούς πνευματικής αγρανάπαυσης από τη δημόσιά μου απασχόληση ( Η "Παρέμβαση" πάντα σε πρώτη προτεραιότητα) επιμελήθηκα για 2-3 χρόνια, έτσι για να 'χουμε να λέμε και να γράφουμε, ένα δεκαπενθήμερο λογοτεχνικό δισέλιδο «Το αναγνωστήριο του Θάρρους» στην ιστορική (1960) εφημερίδα «Θάρρους» της Κοζάνης (που στάθηκε τόσο φιλική μου) Κείμενα άσωτα λέξεις λέξεις λέξεις... - Που είχα αυτό το κουράγιο!

Οδύσσειες κ.λπ

Απόγευμα και αναζήτηση στο υπόγειο

των βιβλίων και των αρχείων.../ «Παρέμβαση» Καλοκαίρι 1992./ Εχω ανοιγμένους στο τραπέζι 3 συγγραφικούς/ και αναγνωστικούς άθλους. / «Οδύσσεια» του Ομήρου απόδοση Κακριδή – Καζαντζάκη / «Οδύσσεια» του Ν. Καζαντζάκη,/ «Οδυσσέας» του Τζ. Τζόυς. / Αυτό κι αν είναι τρίαθλος / Να πηδάς από ογκόλιθο σ’ ογκόλιθο / στο τέλος να ναυαγείς ολοκληρωτικά./ Τέλειωνε εκείνο το κείμενο:/ «Ας αφήσουμε τα θαύματα στη μνήμη που συνδράμει/ Ατάραχη/ Ας αφήσουμε να διαπεράσουν το κόσκινο της σκόνης/ τα σώματα που μας συνεπήραν» (Rene Char)

Καμπάνα...

Εσπέρας αγίου Θωμά στο λόφο με τα πεύκα/ κι ο ιερέας μπήκε αμέσως στο θέμα/ χωρίς να βαρέσουν την καμπάνα/ εν σιωπή και παρανομία.../ Τι τρέχει;/ Μια κυρία στις υπώρειες του λόφου/ διάβαζε τον κανακάρη της 1ης Δημοτικού/ κι αυτός ούτος ενοχλούνταν από τον ήχο και τη ηχώ/ απειλούσε δε τον καμπανάρη με εισαγγελέα.../ Στη γειτονιά στο χωριό ένα δύστροπο κουτάβι/ γαυγίζει δαιμονισμένα κάθε που ακούει καμπάνα/ - Ανθρώπους και κτήνη Κύριε ανθρώπους και κτήνη.../ (σώσον...)

Ροντέν...

Δεν είναι του «οσίου» Ροντέν ο διαλογιζομενος / Αλλά ο στας αυλας του ναού ακόμα εκκλησιαζόμενος

Μέριεσε δηλαδή κάνε στη άκρη

«Μεριασε βραχε να διαβώ...» τα φύλλα τα πεσμένα/ Το βράχο προσκαλούν παρακαλούν αλλ είναι γερασμένα ...

Αταξίδευτος

Προφανώς δε θα ταξιδέψω στον κόσμο τον μακρινό και μεγάλο / Αλλά στης σκεψης τον ατελείωτο και τον ακυβέρνητο ωκεανό / Με τα 2,646kgr του Explorers ενα ακριβό δώρο το δίχως αλλο/ υπάρχω ταξιδιώτης ξεφυλλίζοντας επιθυμίες «πουκάμισο αδειανό»

Φωτογραφίες του '50

Διαβάζω τη φωτογραφία δεκαετίας του ‘50 / Στη αγκαλιά του νεαρού πατέρα τότε/ Στο κεντρον της φωτογραφίας / κοιτώ εκείνον τον συνονόματό του νεαρό/ που μετά από χρόνια / έμελλε να γίνει στο νομό αρχηγός/ ως ο πρώτος αιρετός νομάρχης κ. λπ./ Οι άλλοι, οι περισσότεροι ανεχώρησαν / εδώ και δεκάδες χρόνια στο επέκεινα/ Κάτω από τον πλάτανο Λευκοπηγής/ Στο βάθος το σπίτι στην γωνιά του οποίου / "σταμάτησε" ο Μέγας Αλέξανδρος / κατά τον μαθητή τότε Γ. Ζάμπακα / «Στ’ Βενιώτη τ’ γωνιά Κύρ’ δάσκαλε»/ που είχε γλυπτή παράσταση του Στρατηλάτη/ του καλλιτέχνη Γεώργιου Κουντούρη/ Κι ο Μέντικας μεταφοραί οικοδομικών υλικών/ αλλά πρωτίστως μνήμες ευλογημένες/ κι ανεξίτηλες...

Γυναίκα με ψαλίδι

Μόλις ξετύλιξα ένα ρολο με τυλιγμένο ένα εργο της εκλεκτής κυριας και ωραιοτατης ζωγράφου Φωτεινής Χαμιδιελη από τη Βέροια. Η εκλεκτή κυρια της τέχνης και των τρόπων της κατά καιρούς μας διδει έργα για να δημοσιεύουμε στην Παρέμβαση. Την ευχαριστω για τη «Γυναίκα με ψαλίδι» που χάρισε στην Π.

Φωτογραφική χειρ Αλέκος Βρεττάκος

Πέτρες κ.λπ.

Στη διάρκεια της λειτουργίας έπιασε μια εντελώς ψιλή βροχή Οι εκκλησιαζόμενοι στην αυλή χώθηκαν στην κοιλιά του ναού Κάποιοι πήγαμε λίγο παραπάνω στο ναϊδριον του αγίου Λαζάρου και βρεθήκαμε μπροστά σ' αυτόν τον πίνακα. - Οχι δεν ειναι του Σωτήρη Σόρογκα που ζωγράφιζε σωρούς πέτρες

Σκάλες και είσοδοι οικοδομών

Πολύ συμπαθώ τις γυναίκες εκείνες/ που καθαρίζουν σκάλες, εισόδους οικοδομών,/ τζάμια γραφείων κι εταιρείες εμπορικές/ Επί το πλείστον εκ του κραταιού σοσιαλισμού/ ορμώμενες επί αστικών οίκων/ κι αμυνόμενες νηστικών αστών/ Εχουν μια λυπημένη αξιοπρέπεια στα μάτια/ και μια ταπείνωση στην ψυχή κουκουλωμένη/ στα ασύμμετρα συνήθως σώματά τους/ - Μια καθημερινή συνθήκη του πολιτισμού μας/ Αλλά γιατί δεν εμβολιάζονται εισέτι/ ποια κέντρα απελπισίας τις συγκρατούν/ στο πεδίο του ανίδεου γμτ.

Αγραφιώτες...

Γλυκό απόγευμα Σεπτεμβρίου. Μου θυμίζει την έναρξη του «Μάκβεθ» σε πεζή διασκευή του Στάθη Πρωταίου: «Σκωτσέζικη γλυκοσυννεφιά»... Η παγκόσμιος εορτή Υψώσεως του Σταυρού στο τέρμα της. Ηδη αρχίζει ο εσπερινός του αγίου Βησαρίωνος προστάτου πάσης Θεσσαλίας. Στο λόφο Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, λέγε με όπως πάντα Χαμηλός Αη-λιας, εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας των Αγραφιωτών Κοζάνης. Ηγουν των απογόνων εκείνων που ήρθαν από τα Αγραφα εδώ κυνηγημένοι μετά την αποτυχία του κινήματος του Διονυσίου Σκυλοφιλόσοφου (1612). Κάθε χρόνο μαζεύονται εκεί όσοι έχουν ρίζα αγραφιώτικη και θυμούνται εκείνη την «εγίρα» την εορτή του αγίου Βησαρίωνος, την παλαιά εικόνα του οποίου φέραν από εκεί, και την προσκυνούν στο ναό. Πάω κάθε χρόνο στον εσπερινό απόμακρος κάπως παρότι δεν έχω ρίζα Αγράφων, εκ της Πυρσόγιανννης η μακρινή καταγωγή μου, έτσι για να νιώσω, αμυδρά έστω, αυτό το συνεχιζόμενο για πολλά χρόνια, μικρό τοπικό ιστορικόν θραύσμα.

Ο θριαμβευτικός τελικός του 5ου Συμποσίου Λογοτεχνίας Κοζάνης

Σκαρος ...

Κι ενώ το 5ο Συμπόσιο Λογοτεχνίας της Κοζάνης, Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου μνήμη και αγίου Διδύμου και Διδύμων πύργων Νέας Υόρκης, έβαινε προς την κορύφωσή του κι αναμενόταν να λάβει το λόγο ο μέγας διανοούμενος ερευνητής, μεταφραστής, συγγραφέας, δημοσιογράφος, ποιητής και μελετητής του δημοτικού τραγουδιού, ου μην αλλά κι ωραίος άνθρωπος, Παντελής Μπουκάλας, εισήλθε στην αυλή διεξαγωγής ο επί του δημοτικού κλαρίνου βιρτουόζος κ. Γιάννης Γρίβας (μετά της μονομελούς κουστωδίας του δηλ. του κ. Ε. Μαραμή ακοδρεονίστα («Πόσα χρόνια έχεις ν’ ακούσεις ακορντεόν» ο Μ.Α,) κι εξετέλεσαν άνευ προλόγων κ.λπ. ένα «Σκάρο» και τα «Παιδιά της Σαμαρίνας». Ετσιουτσιουριάσαμαν απαξάπαντες. Προς στιγμήν μας ήρθε να σηκωθούμε προς χόρευσιν ή τουλάχιστον προς δώρησιν, στο μέτωπο του, όπως γίνεται στα γλέντια και τους γάμους τον βιρτουόζο. Τώρα καταλαβαίνω πως νιώθουν οι άνθρωποι που «λιώνουν» όταν μετέχουν τοιούτων πραγμάτων και ξετινάζονται στο φιλοδώρημα αφού είναι εκτός του φυσιολογικού τους εαυτού κι εντός της σφαίρας της άφεσης και της άλωσης του είναι τους. Δεν κάναμε τίποτα προς τούτο, αλίμονον, αλλά μείναμε για ώρα άφωνοι από συγκίνηση ώσπου να λάβει το μικρόφωνο ο Παντελής Μπουκάλας και να μας αφήσει κι αυτός άφωνους άλλα σε μια άλλη διάσταση... ΥΓ. 1 Την επαύριον Κυριακή αυτός ο ωραίος Γ. Γρίβας με το κλαρίνο –όπλο του ήτο στη λυμφατική μπάντα του τοπικού στρατού για την υποστολή της σημαίας στην κοινή αυλή μας, την πλατεία θέλω να πω. Τον ένιωσα διπλά δικό μου άνθρωπο... ΥΓ. 2 Ας είναι καλά ο Ρούσης Γαύρος που τους «υποχρέωσε" ν’ αφήσουν για λίγα λεπτά γάμο και να ρθουν στη αυλή μας για τα «λόγιά» μας πουρνάρια... .

Κλειδί σε κλειδαριά

Φετινά λοιπον ξινόμαυρα σταφύλια/ Λύγισαν οι ρογες από πόθο την κληματαριά / Να μπουν σε στόματα να βάψουν χείλια / Να εφαρμόσουνε κλειδί σε κλειδαριά

Υπ' αριθ. 5 Συμπόσιο Λογοτεχνίας Κοζάνης

Εδώ στην αυλή του θα είμαστε αύριο (από ώρα 5) και μεθαύριο (από ώρα 10 πρωινή) βρέξει χιονίσει ή καλό καιρό κάνει (που θα κάνει) . Στολή φθινοπωρινή, αραιοκαθισμένοι, εμβολιασμένοι και με μάσκες...

Ο τελικός του 2020

Είναι η ομάδα που έπαιξε στον τελικό των εισηγήσεων του περσινού 4ου Συμποσίου Λογοτεχνίας Κοζάνης τέλος Ιουλίου 2020. Την Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου απόγευμα (5η ώρα που "βραδιάζει") αρχίζει το φετινό 5ο Συμπόσιο. Η ομάδα ανανεώθηκε: Παντελής Μπουκάλας, Ηλίας Κουτσούκος, Βασίλης Παπάς, Χλόη Κουτσουμπέλη στην πρώτη γραμμή. «Μηδείς ανεμβολίαστος» σύνεδρος ή ακροατής και με μάσκες αν χρειαστεί στην αυλή του «Μουσείου Σύγχρονης Τοπικής Ιστορίας -Νίκος Καλογερόπουλος» οδός Αλεξ. Καραλίβανου (πρώην Βιτσίου). Υπάρχει κι ο περίβολος δια τους αρνητάς...

Λογοτεχνικόν ανακοινωθέν

Ο Πλάτων έγραφε έξω από την Ακαδημία του:/ «Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω...»/ Ο Ν. Μαλούτας σπουδαίος ιατρός/ στον Μακεδονικό αγώνα (1904-1908)/ -αυτοί που πολέμησαν να ...γίνει Βόρειος Μακεδονία-/ έγραφε στον οίκο του: «Μηδείς αγεωγράφητος εισίτω»/ (Το σπίτι κάποτε ήταν εντευκτήριον αεροπροσκόπων/ δωρήθηκε στο δήμο να γίνει κάτι σαν μικρή πλατέα/ μετά της προτομής του...)/ Τώρα στην πλακόστρωτη αυλή του «Μουσείου/ Σύγχρονης τοπικής ιστορίας - Νίκος Καλογερόπουλος»/ εν όψει το 5ου Συμποσίου Λογοτεχνίας Κοζάνης/ και της Παρέμβασης μετ’ ανθέων κ.λπ./ - Μηδείς ανεμβολίαστος εισίτω.../ Και παρότι τη διαπερνούν αγέρηδες Β. Δ/ μαϊστροι ανάμικτοι με τραμουντάνες/ κατά το μοναστηριακόν ανεμολόγιον/ μάσκες στο πρόσωπο ή εν εφεδρεία στο σαγόνι/ κι ο θεός βοηθός...

5ο Συμπόσιο Λογοτεχνίας Κοζάνης

Πρόγραμμα εργασιών Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2021 Μέρος Α΄ Συντονιστής: Βασίλης Π. Καραγιάννης 17.00 Άννα Μαμάτσιου, Φιλόλογος – Μεταπτυχιακή φοιτήτρια βυζαντινολογίας στο τμήμα φιλολογίας ΑΠΘ: «Ξενιτεμένου μου πουλί κι παραπονιμένο – Το δημοτικό τραγούδι της ξενιτιάς από και προς την Κοζάνη» 17.15 Δημήτρης Καμαριάδης, Πρώην προϊστάμενος δημοσίων σχέσεων ενεργειακού κέντρου Δυτ. Μακεδονίας της ΔΕΗ Α.Ε.: «Ο Κατσαντώνης, ένα χωριό, η Μικρασία και η Κοζάνη» 17.30 Β. Π. Καραγιάννης, Εκδότης Περιοδικού Παρέμβαση-Συγγραφέας: «Εκείνος ο Απρίλης του Χίλια ’967 μ.Χ.» 17.45 Θεοδώρα Λειψιστινού, Φιλόλογος – Συγγραφέας: «Η συνεισφορά της Σιάτιστας στην πνευματική και πολιτική αφύπνιση του Ελληνισμού» Διάλειμμα Μέρος Β´ Συντονιστής: Αντώνης Κάλφας 18.30 Μιχάλης Πιτένης, Συγγραφέας: «Ο “Δούρειος Ίππος” της Μητιώς» (αναφορά στο έργο της Μητιώς Σακελλαρίου) 18.45 Ξανθίππη Ζαχοπούλου, Εκπαιδευτικός – ποιήτρια: «Σατωμπριάν: “Θ’ αποθάνω Έλλην” – Η κρυμμένη Ελλάδα του Γάλλου ρομαντικού λογοτέχνη και φιλέλληνα» 19.00 «Στο εργαστήρι του συγγραφέα»: Μια —εικονογραφημένη— συζήτηση του Αντώνη Κάλφα με τον Βασίλη Παπά (Chiaroscuro, Κίχλη 2018): «Η ποιητική της εδεσσαϊκής μικροϊστορίας ως παράδειγμα αισθητικής πολιτικής στον 21ο αιώνα» 19.30 Γιώργος Δελιόπουλος, Ποιητής – Φιλόλογος: «Οι περιοδικές περιπέτειες του Κώστα Θ. Ριζάκη» 19.45 Σωτήρης Ραπτόπουλος, Αρχαιολόγος: «Το θεμελιώδες ερώτημα του ’21, όπως διατυπώθηκε στο έργο του Γιάννη Σκαρίμπα “To 1821 και η αλήθεια”» Λήξη πρώτης ημέρας Συμποσίου Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2021 Μέρος Γ´ Συντονιστής: Δημήτρης Καμαριάδης 10.30 Αναστάσιος Μπέλλος, Συνταξιούχος Διευθυντής Δημ. σχολείου – Συγγραφέας – Ιδρυτικό Μέλος του Συνδέσμου Γραμμάτων & Τεχνών: «Ανάλεκτα του Συνδέσμου Γραμμάτων & Τεχνών Π.Ε. Κοζάνης» 10.45 Αναστάσιος Χαρέλας, Φιλόλογος: «Τα καπάκια (Βαρνακιώτης, Καραϊσκάκης, Ανδρούτσος) του Κωστή Παπαγιώργη» 11.00 Κυριακή Μαυροφυλλίδου, Φιλόλογος, Υποψ. διδάκτωρ στην Ποντιακή Μορφολογία του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας: «Λογοτεχνία και κινηματογράφος: η συνομιλία δύο τεχνών. Το παράδειγμα του Γεώργιου Βιζυηνού και του Λάκη Παπαστάθη» 11.15 Αντώνης Παπαβασιλείου, Συγγραφέας- Εκδότης «Χρονικών Δυτικής Μακεδονίας»: «Παράδοξα όπλα: Τυπογράφοι και εφημερίδες στον Αγώνα» Διάλειμμα Συντονιστής: Δήμητρα Καραγιάννη 12.00 Αγνή Παπακώστα, Δρ. Φιλολογίας - Συγγραφέας: «Λογοτεχνικές διασταυρώσεις με αφορμή ένα παλτό: Εκδοχές της πρόσληψης του έργου του Αλ. Παπαδιαμάντη σε δύο διηγήματα του Μ. Καραγάτση και του Β. Π. Καραγιάννη» 12.15 Ελένη Γερούση, Εκπαιδευτικός – Δρ Φιλοσοφίας: «Η συμβολή των Φιλελλήνων στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Η περίπτωση του Percy Shelley» 12.30 Ειρήνη Ιωαννίδου, Ποιήτρια: «Ο Λόρδος Βύρων στην Ελλάδα» 12.45 «Στο εργαστήρι του συγγραφέα»: O Aντώνης Κάλφας συζητά με τον ίλαρχο Ηλία Κουτσούκο (Μάθημα ανατομίας, Μελάνι 2020) για την τέχνη του διηγήματος στην εποχή της κρίσης: «Τριάντα ανατρεπτικά διηγήματα νεοελληνικής αυτογνωσίας». Μέρος Δ´ Συντονιστής: Μάκης Καραγιάννης 17.00 «Στο εργαστήρι του συγγραφέα»: "Επί Χλόης": Μια συζήτηση της Άννας Κουστινούδη με την αισθαντική ποιήτρια Χλόη Κουτσουμπέλη, εφ' όλης της ποιητικής της ύλης. 17.30 Παναγιώτης Δημόπουλος, Μουσικός: «Μελοποιώντας από τα "Άνθη του Κακού”» (Μπωντλαίρ) 17.45 Άννα Ελευθεριάδου, Φιλόλογος – Γιώργος Δελιόπουλος, Ποιητής – Φιλόλογος, Μαθητές/ -τριες του 3ου ΓΕΛ Κοζάνης: «Όνειρα ψυχών: Tο μαθητικό περιοδικό του 3ου ΓΕΛ Κοζάνης» Διάλειμμα Μέρος Ε´ Συντονιστής: Βασίλης Π. Καραγιάννης 18.45 Μάκης Καραγιάννης, πεζογράφος - κριτικός: «1821: Η πένα και το καριοφίλι. Η αιώνια διελκυστίνδα για τη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας» 19.00 «Στο εργαστήρι του συγγραφέα»: Μια συζήτηση του Αντώνη Κάλφα με τον μελετηρό και σεβαστικό Παντελή Μπουκάλα (Το μάγουλο της Παναγίας, ΄Αγρα 2021) για την επανάσταση του 1821, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη και την τέχνη της αυτοβιογραφίας: «Βαριά ιστορία» και βιωμένος, πολύτροπος λόγος. 19.30 Παντελής Μπουκάλας, «Το δημοτικό τραγούδι διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση» 19.45 Μάριος – Κυπαρίσσης Μώρος, Υποψήφιος Διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας ΑΠΘ: «Δημοτικού επανεπίσκεψις: ο κριτικός αναγνώστης Παντελής Μπουκάλας» 20.00 Λογοτεχνικό Αναλόγιο με τον Νίκο Κουρού (Ηθοποιό – Σκηνοθέτη), την Aνθή Λιάκου (Ηθοποιό – Σκηνοθέτιδα) και την Άρτεμη Νέστορα (Θεατρολόγος).

Απόγευμα και κάτι...

Δίχως τη ράβδο και τη βακτήρια σου πήρα δρόμους οδοιπόρου/ Μ' ακολουθούν τα χώματα και τα χρώματα του φθινοπώρου

Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας...

2 Σεπτεμβρίου μνήμη αγίου Μάμα κ.α./ ακούστηκε σε κάθε τόνο και στόνο / πως απέθανεν εντελώς ο Μ. Θεοδωράκης./ - Απάνω του λοιπόν.../ Πρώτη γνώση: Παλαί ντε Σπορ/ αμέσως μετά την πολιτική αλλαγή/ Χιλιάδες.../ «Το ψωμί είναι στο τραπέζι/ το νερό είναι στο σταμνί» (Ιακ. Καμπανέλης)/ «Μιλώ...». - Παρακαλώ το σύντροφο ποιητή/ να σηκωθεί./ Από τις θέσεις στο τερέν σηκώθηκε/ κάτι σαν βράχος κι υποκλίθηκε ελαφρώς/ ο Μ. Α./ Εκτοτε / «Κράτησα τη ζωή μου/ ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα/ κατά το πλάγιασμα της βροχής...»

Eψες...

"Εικόνες της Δυτικής Μακεδονίας" της Δήμητρας Β. Καραγιάννη εψές στην αυλή της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης.