Απο τα 12 ποιήματα για τον Καβάφη

Tην επαύριο της 17ης/11ου / 2022 / σε αναστοχασμό αφέθηκε/ για την πορεία προς Αμερικάνικη πρεσβεία/ και άλλες τρίχες αγωνιστικές./ Ακρη σιωπηλού πιάνου, καφές γαλλικός με γάλα/ πίσω στον τοίχο Δον Κιχώτης του Γ. Κόλλα/ λάμπα με κίτρινο φως./ Ανοιξε τα «12 ποιήματα για τον Καβάφη»/ του Γιάννη Ρίτσου με την αφιέρωση του ποιητή/ Κι έλαβε θέση αναμετάξυ των δύο / κατά βέβηλον τρόπον ορισμένως... / Αυτός «Κάθεται αόρατος σχεδόν στην πολυθρόνα/ έχοντας πάντα το παράθυρο στη ράχη του./ Πίσω από τα γυαλιά του/ πελώρια και περίσκεπτα παρατηρεί τον συνομιλητή του...»/ «Κι εκείνος πανούργος, αδηφάγος, σαρκικός, ο μέγας αναμάρτητος, / ανάμεσα στο ναι και στο όχι, στην επιθυμία και τη μετάνοια, / σαν ζυγαριά στο χέρι του θεού ταλαντεύεται ολόκληρος,/ ενώ το φως του παραθύρου πίσω απ’ το κεφάλι του/ τοποθετεί ένα στέφανο συγγνώμης κι αγιοσύνης./ «Αν άφεση δεν είναι η ποίηση, –ψιθύρισε μόνος του–/ τότε, από πουθενά μην περιμένουμε έλεος»./