Το 3ον...

Πως το έλεγε στην αγία Γραφή
για τα όνειρα του Ιωσήφ προ της περιόδου Πετεφρή
όταν προσκυνούσαν τα δεμάτια των αδελφών του
το δικό του όπως επίσης τ’ αστέρια κ. λπ.
Τα λέει έξοχα κι ο Τ. Μαν στο τετράτομο
«Ο Ιωσήφ και τα αδέλφια του» εκδ. GUTENBERG
Ούτως εχόντων των πραγμάτων
όλες οι βιβλιοθήκες της ελληνικής επαρχιακής επικράτειας
παρακαλούνται να προσκυνήσουν (μεταφορικά λέω)
την Νέα Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης
αυτό το υπέρλαμπρον υπερωκεάνειον γνώσης
τον Μέγα ΒιβλιοΑνατολικό θέλω να πω.
Η οποία, συν τοις άλλοις, 23, 24, 25 Νοεμβρίου ε.ε.
θα φιλοξενήσει το 3ον Συμπόσιο Λογοτεχνίας Κοζάνης
(Παρέμβαση, Δήμος Κοζάνης, Περιφέρεια Δ. Μακεδονίας κ.λπ)

Με τιμώμενο πρόσωπο τον ποιητή
Τίτο - Βαπτιστή Πατρίκιο
Αυτόν δηλαδή που έγραψε πως:
«Σε βρίσκει η ποίηση» όπου κι αν τρυπώσεις
δεν τη γλιτώνεις
Ευτυχώς...

Ταξείδια με ει

Τα πριν χρόνια ταξείδια μου.
Που πήγαινα άραγε ούτε που θυμάμαι;
Στην πλώρη ή στην πρύμνη ήμουν ομοίως
ξύπνιος ή όρθιος κοιμάμαι;

"Μέρες και στιγμές..."

Ξαναπιάνω τις «Μέρες Γ’» του Γ. Σεφέρη. Αναφέρεται στα λίγο πριν λίγο μετά της κήρυξης του πολέμου. Από την 15η Αυγούστου ως το τέλος του τόμου και τους έτους 1940. Αφήνομαι στην γλυκόπικρη γοητεία της γραφής του όπως είναι και η ανάμνηση αγαπημένων προσώπων. Σκέφτομαι τα «Ποιήματα» πλέον ή πεζά του κι ειδικά οι «Μέρες» του...
«Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου: Θεέ μου, σώσε μας από τις προβλέψεις· μάθε μας να ζούμε την παρούσα στιγμή που μας έδωσες σαν τα πουλιά του ουρανού...»
Αυτό με πετάει προς στιγμήν έξω από τις «Μέρες» στην «Εποπτεία της στιγμής» του Γκαστόν Μπασελάρ (μτφρ. Κ Παπαγιώργη εκδ. Καστανιώτη».
Γράφει ο Γκ. Μπ: «Για να απαρτιστεί μια πλήρης ανάμνηση χρειάζεται η ανάμνηση πολλών στιγμών...»
Ξαναγυρνώ στο Γ.Σ. Η κατάληξη της εγγραφής Σαββάτου 14 Δεκέμβρη 1940.
«Ενας κόσμος χαλασμένος».

Ζήτω το έθνος εξαιρετικά

 Πολύ μ’ αρέσουν, κάπως δηλαδή, οι παρουσίες,
προσελεύσεις, αποχωρήσεις των επισήμων
ανθρώπων κατά τας εθνικάς επετείους κι εορτάς
στο χώρο των επιμνημόσυνων δεήσεων
και κατ’ επέκτασιν των παρελάσεων.
Λοφία, παγόνια, ξίφη, λαμπερές ενδυμασίες θυρωρών
σημαίες που κρατούν δια κληρώσεως μαθηταί
και ο ομιλητής να βρίσκει ευκαιρία
να τσιγαρίσει την γραφειοκρατία
ιστάμενη ενώπιον του χασμώμενη ένδον.
Η κυρ’ Υπουργός με το κοντομάνικο φόρεμα
φόρεσε τη γούνα της, πάγωσε
το κλίμα εδώ είναι ηπειρωτικόν και εύφλεκτον
- Ζήτω λοιπόν το έθνος και ο στρατός
και ό,τι ήθελε προκύψει...

...σαν σήμερα

- Σαν σήμερα Αη-Δημήτρης. 1948. Στους Κομινάδες Καστοριάς. Κοντά στα σύνορα. Με στέλνει ο λοχαγός με την ομάδα μου στο χωριό για έρευνα. Πήγαμε. Αδειο σκεδόν. Λίγα παιδιά και γυναίκες. Μας υποδέχτηκαν. Μου είπε να τους μαζέψεις και να τους στείλεις στο σταυροδρόμι θα περάσει ένα στρατιωτικό να τους φορτώσεις. Μαζί τους ο πρόεδρος ενας λειψανάβατος για φτύσιμο αλλά και μια σωματερή γυναίκα. Ομορφη...
- Φεύγουμε είπα.
Ορμηξε αυτή πάνω μου μ’ αγκάλιασε, μ’ έσφιξε και ναι με φίλησε... Τι ήταν αυτό; Δεν είσαι ούτε αραβωνιασμένος ούτε παντρεμένος, ελεύθερος.
Είπα ναι. Τους οδηγήσαμε στο σταυροδρόμι. Τους πήραν για εκεί που δεν είχε πόλεμο. Οταν γυρίσαμε ο λοχαγός Χόλμπας με πήρε παραπέρα.
- Ωστε σε φίλησε κιόλας. Του το είχαν σφυρίξει οι στρατιώτες
- Τι να πω, πως: «Ἦτον πνοή, ἴνδαλμα ἀφάνταστον, ὄνειρον…» Πόλεμος ήταν 3,5 χρόνια στην πρώτη γραμμή...
Ο πατέρας το μεσημέρι στο εορταστικό τραπέζι στο χωριό έτσι στα ξαφνικά το άρχισε.

«Ω του παραδόξου θαύματος κ.λπ

Δήμητρα, Δήμητρα, Δημήτρης ονόματα στην αρτοκλασία
Δήμητρες της ζωής μας και ο Δημήτρης φωτογράφος
πρώτη εορτή του ενιαυτού έλαμπε η εσπερινή εκκλησία
Οκτώβριος ο μήνας του χρόνου ο ποιητής και ζωγράφος

Ο Κ. Ακρίβος και η ακριβή λογοτεχνία

 Χωρίς να εγκαταλείπω τις μακρόσυρτες, πολλαπλές ταυτόχρονες αναγνώσεις που τραβούν σε μάκρος χρόνου κι' αυτός ο χρόνος κι αν είναι ο κερδισμένος, έχωσα εμβόλιμα – σαν τις ρουσφετολογικές συνεδριάσεις της Βουλής- σ’ αυτές του Κ. Ακρίβου το βιβλίο «Γάλα Μαγνησίας" εκδ. Μεταίχμιο. Μέρα νύχτα το διεξέρχομαι· δε θέλω να το ξεπετάξω μονοκοπανιάς, πράγμα εύκολον ως ηδυανάγνωστον- αλλά σιγάθεν το απολαμβάνω.

Κάρτα μέλους

Από την οδό Κ. Δαβάκη πλέον εξερχόμεθα
της πόλεως για το χωριό
κι όχι από την παλιά οδό Χαιρωνείας,
νυν Ανδρέα Παπανδρέου
κι αυτό εκ του λόγου ότι στην οδό
του ήρωος του Αλβανικού πολέμου,
που αιχμάλωτος σε καράβι που ετορπιλίσθη
εχάθη αδόξως,
αρμενίζει η Νέα Βιβλιοθήκη Κοζάνης.

‘Ερχεται από το μακρινό μας άλλοτε
και εις το ακόμα πιο μακρινό πηγαίνει
μίαν αύρα ιστορίας μας χτυπά κατάμουτρα
μ’ αυτήν Σύντροφο και Συνέκδημο
στα εκ των βιβλιοπραγμάτων θελκτικά
ταξίδια να συνοδοιπορούμε.

(Στον πρωτοετή του Δημοτικού
Μ. που έβγαλε κάρτα μέλους της Βιβλιοθήκης
και δανείστηκε τα πρώτα του βιβλία)

H ξερολιθιά της μνήμης...

Ανέβηκα στον Αη–Λια (1020 μ.) με το αυτοκίνητο φυσικά, να ξαναδώ τις παλιές στέρνες, στην πίσω μεριά του λόφου. Τώρα είναι γεμάτες με νέο νερό. Κάθε φθινόπωρο κάνω αυτή τη «γνωμάτευση» μετρώντας τη στάθμη τους... Μου δείχνουν τα δρομολόγια του καιρού.
Λίγο πριν τη κορυφή σ’ ένα πλάτωμα το οποία είχαν στη φροντίδα του οι Οικολόγοι της πόλης, με την χαρακτηριστική πέτρινη αψίδα και τον χαμηλό περίβολο με ξερολιθιά καμωμένα, με σταμάτησε μια επιτοίχια μεταλλική πινακίδα. Γράφει: «Η ξερολιθιά της μνήμης του Χρήστου Μπέσα». Ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Δεν ξέρω ποιός την τοποθέτησε,

Οι στέρνες οι παλιές

 Ανέβηκα στον Αη-Λια με τις στέρνες τις παλιές
είναι εκεί τώρα γεμάτες με το νέο γλυκό νερό
ανθίζουνε Φθινόπωρο στων ομιχλών τις αγκαλιές
και ξεδιψάνε τις ψυχές που φύγανε με τον καιρό

Υποστολή

Συγκινούμαι στην υποστολή σημαίας
απόγευμα κάθε λυπημένης Κυριακής
Λίγος στρατός λιγότερη η μπάντα παίζει
«Περνάει ο Στρατός» λες και δεν το καταλάβαμε
Κι ύστερα όλος ο λόχος τραγουδούν
Τον Υμνο στην Ελευθερία των νεοελλήνων
Το κοινό σε στάση προσοχής
Χειροκροτεί την αποχώρηση του τμήματος
Αλλη συγκίνηση, αλλ’ όχι εμφανής, αυτή
- Λέτε να είναι επικίνδυνον...
Μη και κρυπταφασίστας, εθνικόφρων
ή και χαμένο κορμί θεωρηθώ
που με συγκινούν τέτοια πράγματα.
Κύριος οίδε...

Ας...

Ας μας τα πάρουν όλα γείτονες, οι σύμμαχοι και οι ξένοι
οι μακρινοί μας εχθροί οι κοντινοί μας φίλοι, κι οι αλλοι
δεν μας αξιζει ο τόπος, η ιστορία, η γλώσσα αγαπημένη
Λαός Μουνούχων του Βάρναλη του Θ. Γρηγοριάδη Παρτάλι

Γλυπτική

 Πριν χρόνια πολλά ήταν που επισκέφτηκα
το εργαστήριον ζωγραφικής του Κων/νου Ν. Ντιό
κάτω από την ξακουστή έκθεση επίπλων «Λιάλια»
στο δρόμο προς Θεσσαλονίκη.
Βρήκα εκεί ένα σβώλο κόκκινο πηλό
κι εντός ημίσειας ώρας
μια πεντάδα κομμένες κεφαλές έπλασα.
Δεν τις φύσηξα πνοή δεν ήμουν και θεός
μην το παρακάνουμε.
Εκπληκτος ο ζωγράφος αναρωτιόταν
- Οϊ τι είναι αυτός ετούτος...
Εκτοτε ουδέποτε έπιασα πηλό στα χέρια
Η μάνα έλεγε πως μικρός έτρωγα κάπως χώματα
Αρα μέσα μου τα είχα αποθεμένα
Κι αφού σ΄ αυτά δεν μπόρεσα να ριζώσω
Είπα γλυπτή μορφή στ’ απωθημένα μου να δώσω

Καθώς ξεφύλλιζα

Ξεφύλλιζα το παλιό περιοδικό ΝΕΑ ΖΩΗ τχ. 1 του 1933
 και στάθηκα σε ένα τετράστιχο του Κ. Παλαμά
 από την ανέκδοτη τότε συλλογή του "Οι νύχτες του Φήμιου"

Φιλοσοφία Σοφία μη σε ταράζει
στου έρωτα το πλάι τραγουδιστή
Κάποιος ανθός την ώρα αυτή μεσ' στο ποτήρι ευωδιάζει
Κι οι Διόνυσοι χωρούν εντός σου και οι Χριστοί.

Τω καιρώ εκείνω

Εδιάβαζα στο Κυριακάτικο Βήμα της 14ης Οκτ. δισέλιδη συνέντευξη στον Γρ. Μπέκο του Βούλγαρου ποιητή και πεζογράφου Γκεόργκι Γκοζμποντίνωφ με αφορμή την έκδοση του μυθιστορήματός του «Περί φυσικής της μελαγχολίας» στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ικαρος.
Τον Γκ. Γκ. κατά πάσα πιθανότητα γνώρισε στην Ελλάδα η Κοζάνη την εποχή που ήταν Πόλη του Βιβλίου (Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης + ΙΝΒΑ) όταν στο πλαίσιο των ποιητικών ανταλλαγών και σε συνεργασία με το Ευρωβαλκανικό Ασυλο Ποίησης, τον φέραμε στην πόλη να μας διαβάσει ποίησή του. Ηρθε με το χέρι στο γύψο. Ποιήματά του μεταφράστηκαν από την Ζντράβκα Μιχαήλοβα και δημοσιεύτηκαν στο τχ. 138 της «Παρέμβασης». Στη φωτ. ο ποιητής δίπλα του ο αλησμόνητος Μίμης Σουλιώτης κ. α.

«...Τι κάνεις, ρωτάει.
Ελαφρύ αγγλικό πρωϊνό, λέω.
Διαβάζω Έλιοτ, ακούω Beatles.
Ω, λέει εκείνη, πώς τους ανακατεύεις;
Όπως την κρέμα με το τσάι, λέω.
Όπως το τσάι με την κρέμα,
με διορθώνει εκείνη, όσο να’ ναι ο Έλιοτ
επέμενε τόσο πολύ
το τσάι να ’ναι πικρό και αγγλικό.
Και πέθαινε για πορσελάνη
για τις βραδινές εφημερίδες,
για τον καμπανιστό ήχο απ’ τα κουταλάκια.
Εκείνος ήταν το τσάι, ήταν το τσάι...
Εκείνα τα σκαθάρια απλά πήραν το καϊμάκι.»

Βλατάδων και Γεντί Κουλέ

 Οταν η Δ. ήταν μαθήτρια Δημοτικού κι επισκέφτηκαν τη Θεσσαλονίκη με το σχολείο μου έφερε δώρο έναν Λευκό Πύργο. Προχθές επισκέφτηκαν οικογενειακά τα Κάστρα Θεσσαλονίκης. Από τη μονή Βλατάδων ο μικρός της Μ. μου έφερε ένα μικρό δίπτυχο με τον άγιο Γεώργιο και τον άγιο Δημήτριο. Εδώ ας συγκινηθώ λίγο. Ομως δεν φτάνει αυτό. Πήγαν και στο Επταπύργιο στο Γεντί Κουλέ. Εγώ δεν το επισκέφτηκα ποτέ. Δεν ήμουν και αντιστασιακός την περίοδο της χούντας οπότε έχασα. Ζήλεψα άκουσον άκουσον τον μικρό ο όποιος με ζόρισε κιόλας για την άγνοιά μου. Το κείμενο μου «Με τα συντρίμμια αυτά στύλωσα τα ερείπιά μου...», φράση του Τ. Ελιοτ, στα «Χρονικά Δυτικής Μακεδονίας» 20 – 4 - 2018 δεν το διάβασε ακόμα· πρώτη Δημοτικού είναι...

Τετράμηνα

 Ο υψηλών σωματικών και φιλολογικών προδιαγραφών νέος Μ-Κ. Μώρος μου ενεχείρισεν το τχ. της Νέας Εστίας αφιέρωμα στον Ρένο Αποστολίδη κατόπιν αιτήματος μου. Η διεύθυνση του εν λόγω περιοδικού έπαυσε να την στέλνει στην Παρέμβαση, πράγμα που γινόταν τον καιρό του κ. Σταύρου Ζουμπουλάκη τιμής ένεκεν στον μοναδικό σχεδόν αναγνώστη της από το 1969 στην πόλη. Για λόγους φαίνεται αποστολικής οικονομίας. Μόνον εμείς δεν φειδόμεθα ταχ. εξόδων (και κάποια αλλά λίγα λογοτεχνικά περιοδικά δηλαδή) λόγω της οικονομικής μας ευρωστίας εννοείται. Ηθελα το τχ. αυτό ειδικά γιατί διάβαζα τον Ρ. Απ. , αυτήν την εκρηκτική πολυσχιδή κι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα παιδιόθεν. Από την άνοιξη του 1974 άρχισε να φροντίζει το περιοδικό Αμφίσσης ΤΕΤΡΑΜΗΝΑ με εκδότη τον κ. Δρόσο Κραβαρτόγιαννο φαρμακοποιό και ιστορικό. Εχω χρόνια να λάβω τεύχος ή άλλη τους είδηση; Το 5ο τχ. Καλοκαίρι του 1975 ήταν αφιερωμένο στον Φαίδρο Μπαρλά αυτόν τον εκλεκτό, εκλεκτικό και ντιλετάντη ποιητή και πεζογράφο που πέθανε λίαν νωρίς το 1975 στα 50 του. Στο τχ. πρωτοδιάβασα το έξοχο διήγημά του «Το Ωρολόγιον του αγίου Σουλπικίου». Εγραφε ο Ρ. Απ. φίλος του εκείνη την Τρίτη 17 – 6 -75 ημέρα της ταφής του.
«...Το πιο ωραίο όμως τόπε ο Πάρις Τακόπουλος, καθώς περιμέναμε οι άθεοι έξω από την εκκλησιά να τελειώνουν οι παπάδες τα δικά τους. Στην πλάκα του καλό θάταν να χαράξουμε (θα του άρεσε του Φαίδρου) τους δύο του εκείνους στίχους πως τους έλεγε;
"Κι αν με ζητήσει η κόμησα
πήτε πως μετακόμισα!...»

Η φυγή των Τουρκων απο την Κοζάνη

Τοπική εθνική επέτειος  της φυγής των Τούρκων από την Κοζάνη την 11ην-10ου 1912 αυτή που ονομάστηκε Απελευθέρωση. «Κατελήφθη η Κοζάνη από τον Ελληνικό στρατό» διαλαλούσε με μεγάλο τίτλο η εφημερίς της εποχής ΠΑΤΡΙΣ. Χωρίς να ριφθεί ούτε μια ντουφεκιά! Αφήστε τις χρωμολιθογραφίες εκείνου του καιρού που δείχνουν τον στρατό νικηφόρο προελαύνοντα ότι οι Τούρκοι μετά τη μάχη του Σαραντάπορου τη σημαντικότερη της νεότερης ιστορίας μας ισάξια αυτής του Μαραθώνος, φεύγοντας προτροπάδην άδειασαν την Κοζάνη. Τότε ήταν που συστήθηκε λόχος εθελοντών στην πόλη από νέους της οι οποίοι όμως εθεωρήθησαν μη ικανοί πολέμου και ετέθησαν στην υπηρεσία περισυλλογής λαφύρων, πολεμικής λείας κι άλλων αχρήστων ειδών από τα κατάλοιπα της μάχης. Το γεγονός αυτό της περισυλλογής τιμά η πόλη με μαρμάρινη πλάκα με σχέδιον στρατιώτου του λόχου, στην πρόσοψη του Δημαρχείου λίγο πιο πάνω από το σημείο που γράφουν τα συνθήματά τους διάφορα κνώδαλα.

Αλήθεια λέω και γράμματα γνωρίζω...

 Δεν ήμουνα στο εγκαίνιον της Νέας Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης. Αλλά ήταν σαν να ήμουν εκεί και με το παραπάνω χάριν αυτής που σήκωσε όλο το βάρος της πολυήμερης διοργάνωσης. Ξέρω τι λέω...

"Ω, Υπερωκεάνιο τραγουδάς και πλέχεις"

Η Νέα Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης, ως κτίριο (το φέρνει λίγο προς Υπερωκεάνιο) αλλά και διαρκής παρακαταθήκη της ιστορίας των βιβλίων και όλων των άλλων υλικών γραφής, ανάγνωσης, μνήμης μου θυμίζει το μεγαλειώδες ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου «Στροφές στροφάλων» από τη συλλογή «Ενδοχώρα» στο οποίο δοξολογεί το μέγα Υπερωκεάνιον των υπερπόντιων ταξιδιών όπως κι αν αυτό ονομάζεται: «Τιτανικός», «Πλωτή Πολιτεία» του Ιουλίου Βερν, ή ο δικός του «Μέγας Ανατολικός» του άκρατου ερωτισμού.

Ηταν...

Ηταν μια άνοιξη ίσως του 2000, Παγκόσμια ημέρα ποίησης διοργάνωση της Πόλης του Βιβλίου ( = Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης και ΙΝΒΑ μαζέψαμε (δε λέω μάζεψα για λόγους ας πούμε σεμνότητος) στο καφέ Αλλοτινό (κάποτε της Κοζάνης) όλο το επίσημο πρωτόκολλο των εορτών και παρελάσεων να μας διαβάσουν ό,τι ήξερε ή ήθελε ο καθένας. Υπουργοί βουλευτές, νομάρχες δήμαρχοι, πρόεδροι Δ. Συμβουλίων, παράγοντες των γραμμάτων, Μητροπολίτης. Ηρθαν όλοι δεν αρνήθηκε κανείς.
ΥΓ.
1. Ο τότε μητροπολίτης Αμβρόσιος διάβασε την «Μαρίνα των βράχων («Είχες την τρικυμία στα χείλη κ.λπ) του Ο. Ελύτη ποίημα που το είχε σε κορνίζα και την έφερε στο καφέ. Τόση αγάπη το είχε ο μακαριστός.
2. Ο Δήμαρχος πολλών ετών της Κοζάνης κ. Πάρη(ι)ς Κουκουλόπουλος με καράφλιασε κατά το κοινώς λεγόμενον, αφού διάβασε ποίημα του Γ. Σεφέρη που δεν γνώριζα ότι εγώ είχα τότε την έβδομη έκδοση των Ποιημάτων του ΓΣ (1967) στην οποία από τα Ποιήματα «Σημειώσεις για μια «εβδομάδα» έλειπαν τα ποιήματα ΤΡΙΤΗ και η ΤΕΤΑΡΤΗ (πού διάβασε).
3. «Η μνήμη επιστρέφει με λαστιχένια πέδιλα» γράφει ο Β. Βασιλικός στο ομότιτλο βιβλίο του, αλλά που πήγε η ποίηση που είχαν τα πράγματα εκείνου του καιρού;

Οταν....

 Οταν στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης και το Ινστιτούτο Βιβλίου και Ανάγνωσης εργάζονταν τόσα άτομα κάτι περισσότεροι από το Υπουργείο Πολιτισμού ...

Αναζητώντας χρόνια και λόγια

«...Τα χρόνια στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης (8 αντιπρόεδρος του ΔΣ της και 8 ως διευθυντής της μαζί με τη διεύθυνση του Ινστιτούτου Βιβλίου και Ανάγνωσης (ΙΝΒΑ) δεν ήταν περίπατος στους χώρους της. Εν πρώτοις, ήταν μια αναμέτρηση με τον εαυτό σου· να ξεπεράσεις δηλαδή τις πολλές αδυναμίες και τους εγωισμούς, για να δεις τον άλλο με το μάτι της κατανόησης κι όχι της κριτικής και της άρνησης. Κι ύστερα να αντιμετωπίσεις τους γύρωθεν με όλες τους τις ιδιαιτερότητες. Η συνύπαρξη με τόσους ανθρώπους, απλούς ή με κάποια θέση ή ρόλο, υπαρκτό ή φανταστικό, έφερε μοιραία κι ένα ποσοστό ψυχικής φθοράς. Κανείς δεν μένει αλώβητος από παρόμοιες ιστορίες και συγχρωτισμούς.
(Μνήμες Αναγνωστηρίου - Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης) εκδ. Παρέμβαση 2003

Μνήμες Β

Διαβάζω στο πρόγραμμα εγκαινίων
της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης:
«Σάββατο 6 Οκτωβρίου
- Μνήμες από το παλιό κτίριο
- Μνήμες ανθρώπων που πέρασαν από τη Βιβλιοθήκη»
Αντιγράφω από το «Ταξιδιωτικό μου...:
«1η Μαίου 2003. Πριν χαράξει στη Βιβλιοθήκη
μάζευα τα τελευταία μου πράγματα·
μαζί και δυο φωτογραφίες, μία της Δήμητρας
που παίζει πιάνο, η άλλη με τη μάννα μου στο γραφείο,
από το οποίο έφευγα οριστικά...

"Ο φύλακας των βιβλίων"...

(Γράφει η Δήμητρα Καραγιάννη)

Ήταν το 2001 όταν είχε διαβάσει αυτό το ποίημα ο πατέρας μου σε μία μεγάλη εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη, που είχε κάνει τότε το Ινστιτούτο Βιβλίου & Ανάγνωσης Κοζάνης σε συνεργασία με τον 102 FM. Υπάρχει ακόμα ηχογραφημένο σε cd. Μοιάζει σαν τον ήξερε ο Μπόρχες όταν έγραφε το ποίημά του, σαν να μιλούσε γι' αυτόν.
Γιατί αυτό είναι. Φυλάει τα βιβλία... Παντού. Και πιο πολύ μέσα του. Αυτός είναι ο κόσμος του, ο χώρος και ο τρόπος του. Ο μόνος τρόπος του.

Στην πρώτη φωτογραφία, ο Β.Π. Καραγιάννης, Διευθυντής του Ινστιτούτου Βιβλίου & Ανάγνωσης και της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης, με τον Θάνο Μικρούτσικο στον χώρο της Βιβλιοθήκης.
Επί Υπουργείας του Θ.Μ. συστήθηκε το ΙΝΒΑ, το οποίο βοήθησε καθοριστικά στην ένταξη της Δημοτικής Βιβλιοθήκης στο πνευματικό σήμερα της Ελλάδος.

Η δεύτερη φωτογραφία είναι το 2001, στην Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στην Φραγκφούρτη, με τιμώμενη χώρα την Ελλάδα.
Στο περίπτερο του ΙΝΒΑ και της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κ. Στεφανόπουλος,
με τον Υπουργό Πολιτισμού Ε. Βενιζέλο, να φυλλομετρούν
ένα από τα σημαντικότερα ξενόγλωσσα βιβλία της Βιβλιοθήκης
ένα Γερμανικό Λεξικό του Κόσμου, του 18ου αι., 3500 σελίδων

Η θητεία του πατέρα μου στο ΙΝΒΑ και την Δημοτική Βιβλιοθήκη διήρκησε από τον Μάιο του 1996 έως τον Μάιο του 2003, ενώ από το 1986 ήταν Αντιπρόεδρος του ΔΣ της Βιβλιοθήκης Κοζάνης για 8 χρόνια περίπου.
Μνήμες των ημερών...

- Βρε ουστ, κοπρόσκυλα...

Εις απόμερον καφέ, καφέ έπινα και στο περιοδικό «Θεσσαλονικέων Πόλις» τχ. 65/2018 διάβαζα το κείμενο του Γ. Σκαμπαρδώνη την τελευταία συνέχεια του «Πάρε το λεωφορείο 10» Χαριλάου - Ν. Σ. Σταθμός. Στάσεις Ζωγράφου και Τέρμα Σταθμός» που κυκλοφόρησε και σε βιβλίο. Αυτή η τελευταία στάση (το δεκαεξασέλιδο δηλ.) έλειπε από το αντίτυπόν μου

Φύλλα

Εν φθινοπωρινής νυκτός ευδία,
πλησίον παραθύρου ανοικτού
εφ’ ώρας ολοκλήρους, εν τελεία,
ηδονική καθήμην ησυχία.
Των φύλλων πίπτει η ελαφρά βροχή

(ΠΛΗΣΙΟΝ ΠΑΡΑΘΥΡΟΥ ΑΝΟΙΚΤΟΥ)
Από τα ΑΠΟΚΗΡΥΓΜΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1886-1898)
γιατί όχι κι ΕΠΙΚΗΡΥΓΜΕΝΑ