Tην Τρίτη 25 Μαϊου ετιμάτο η γ’ εύρεση της κεφαλής Ιωάννου του Προδρόμου και πάντα με εντυπωσίαζαν αυτές οι εφ-ευρέσεις. Τι γινόταν δηλαδή έχαναν και το εύρισκαν το κεφάλι του Τιμίου Προδρόμου μετά την απότμησή του, με εντολή της κυρίας Ηρωδιάδος και το «Χορό της Σαλώμης» του Οσκαρ Ουάιλντ και του Ρ. Βάγκνερ. Στην τρίτη λοιπόν, η τιμία κάρα δεν ήταν σε στάμνα αλλά σε αγγείον αργυρόν στα Κόμανα (από κει μήπως κι ο σαρωθείς από τη ΔΕΗ Κόμανος) της Καππαδοκίας και τότε, όλη η εξουσία της Κωνσταντινουπόλεως δέχτηκε ασμένως αυτήν και την απέθεσαν στη μονή Στουδίου. Αυτά ο Συναξαριστής. Επομένως άδικα ψιλοχλεύαζε ο Ν. Καζαντζάκης τις κεφαλές του Προδρόμου (στην «Αναφορά στο Γκρέκο») αλλά δεν αφορίστηκε γι’ αυτό κι ούτε φυσικά και για τίποτε άλλο.
Προηγήθηκε η εορτή του αγίου Πνεύματος Αιανής και Δρεπάνου. Ο πρώτος υπό διάλυσιν Δήμος, αλλά ιστορική έδρα (έδρα λέμε και το κάτω και πίσω μέρος του ανθρώπου με το οποίο κάθεται καταγής ή σε καρέκλα) του ευρύτερου Δήμου Κοζάνης -κι εγώ που νόμιζα πως η ιστορική έδρα της πόλεως είναι στα Παλιόσπιτα στο Σιώποτο κοντά στο καθίδρυμα των Κασμιρτζήδων- δεν το πανηγύρισε φέτος για λόγους οξύτατης διαμαρτυρίας. Σημειωτέον ότι στην αρχαία πόλη δεν υπάρχει ναός ούτε καν εκκλησάκι που να νομιμοποιεί την θρησκευτική πανήγυρι του περίπου ισότιμου μέλους τριαδικής θεότητας (ως γνωστόν εκπορεύεται μόνον του πατρός ενώ στον ρωμαιοκαθολικισμό και εκ του Υιού, εξ ου και Σχίσμα και οι εξ αυτού συνέπειες που φτάνουν μέχρι σήμερα με το ΔΝΤ να μας έχει ριχτεί στα τυφλά. Ακόμα την υποχρεωτική και υποτελική ένωση των εκκλησιών δεν μας επέβαλαν. Πως δεν το σκέφτηκαν τώρα που είμαστε τόσο ανήμπορον έθνος, κράτος και λαός, θα το δεχόμασταν ασμενέστατα. Εκτός κι αν η κυβέρνηση το έχει ως ύστατη διαπραγματευτική παραχώρηση για να επιτύχει την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους μας.
Βρεθήκαμε την πρώτη εορτή στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ωδείου Δ. Δημόπουλου όπου δίνονταν ρεσιτάλ βιολιού του Δ. Μανδρίνου (εκ Θεσσαλονίκης), με πολλές περγαμηνές, δασκάλου μουσικής και στο Μουσικό Γυμνάσιο, του οριστικά κι αμετάθετα Δήμου Σιατίστης, μετά την απεργία πείνης και τις χωματουργικές παρεμβάσεις επί του οδοστρώματος της Εγνατίας. Ειδικόν επιμύθιον: Ο κλείνων δρόμο ή πεινών επί 48ωρου βάσεως κερδίζει δήμο, έδρα ή ακόμα και ιπποδήλατον. Το βιολί συνόδευε ο πιανίστας και συνθέτης Παναγιώτης Δημόπουλος. Ημουν εκεί, εντελώς παρών, πράγμα που μπορώ εμμάρτυρα να το αποδείξω, πέραν του ότι μπορώ να πω από τώρα πως ο βιολιστής φορούσε τζιν παντελόνι και μαύρο πουκάμισο μέχρι το τέλος του ρεσιτάλ. Ο Στ. Καζαντζίδης στην παρόμοια ενδυματολογική σύνθεση του Β. Τσιτσάνη σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου άρχιζε με άσπρο: «Άσπρο πουκάμισο φορώ/ και μαύρο θα το βάψω/ μαύρα είν' τα μάτια που αγαπώ/ γι' αυτά κοντεύω να χαθώ/ γι' αυτά πολύ θα κλάψω». Το αριστερό του μάγουλο ήταν κολλημένο βεντούζα στην έντεχνη υποδοχή του βιολιού -πως τη λένε; Πού φυσικά θα το είχε, βιολί έπαιζε κι όχι σαντούρι! Παρακολουθούσα από απόσταση αναπνοής τον «βιολιστή» υπό «τη στέγη» του Ωδείου με τι αφοσίωση και προσήλωση κοιτούσε την παρτιτούρα του· ούτε στιγμή δεν έφυγε το μάτι του από κει, ότι η χασμωδία (που οι ίδιοι μάλλον μόνον την αντιλαμβάνονται) καιροφυλακτούσε σαν κακιά πεθερά να δηλώσει παρούσα. Ηταν μια καθηλωτική εκτέλεση που σε απορροφούσε ακούγοντάς την και ταυτοχρόνως παρακολουθώντας την ένταση του βιρτουόζου μπροστά στα σύνεργα της τέχνης του κι ενώπιον της μουσικής και της ιστορίας, που διαχεότανε από το μικρό χώρο στο σύμπαν και καταλάμβανε (όπως κάθε μουσική άλλωστε) σημαντικό χώρο σ’ αυτό το μαγευτικό τοπίο στο υπερπέραν εκεί που πάει η μουσική όταν χάνεται. Μπορεί να μη μαθαίνουμε να κρίνουμε την τεχνική και τη δεξιοτεχνία των εκτελεστών, (χοντρικά τη νιώθουμε), αλλά μπορούμε πλέον ν’ ακούμε και να ζούμε ορισμένως σ’ αυτόν τον εκλεπτυσμένο κόσμο της κλασσικής μουσικής σε όλες τις υπέροχες παραλλαγές της είτε με των μεγάλων μουσουργών τα έργα είτε με των νεότερων, των σύγχρονων, ακόμα και των επιχώριων εκτελεστών και συνθετών.
Μεταξύ των ευάριθμων ακροατών και η μαρίδα των μαθητών του ωδείου καθισμένη στις καρέκλες με τα πόδια να μην ακουμπούν στη γη αλλά να αιωρούνται παρακολουθούσαν τους βιρτουόζους εκστατικοί. Ενας τους έπαιζε κι αυτός στον αέρα τα δάχτυλα του, όπως ο βιολιστής τα δικά του στο βιολί.
Αυτά τα απογευματινά (Post Meridiem) θα συνεχιστούν και τον Ιούνιο με σειρά συναυλιών με αμέσως επόμενη την Τετάρτη 2-6-2010 στις 8 και το ρεσιτάλ του πιανίστα Γιώργου Γαλιάτσου σε έργα Μότσαρτ, Μπραμς Μπετόβεν και Π. Δημόπουλου.
Εδώ στέκομαι λίγο. Πως σιωπούν οι μουσικοί μέσα απ’ τη μουσική τους; Μας το ‘εδειξε υπέροχα ο Παναγιώτης Δημόπουλος που έκλεισε το ρεσιτάλ (το άλλο πρόγραμμα περιλάμβανε συνθέσεις των: A. Part, Kodaly και Μπετόβεν) με μια δική του σύνθεση τη Mortoniana (2006), σε παγκόσμια, ας πούμε πρώτη εκτέλεση. Σχεδόν ατονική η σύνθεση (αν το λέω και το καταλαβαίνω καλά) το πιάνο (έξοχος ούτως ή άλλως ο Π.Δ. που διέπρεψε τις προάλλες στον Παρνασσό της Αθήνας) και το βιολί μιλούσαν στιγμιαία (τι έλεγαν;) μεταξύ τους με παρεμβαλλόμενη, ως η ωραία κυρία του πράγματος, τη σιωπή, που τους παρακολουθούσε. “Οι ήχοι της σιωπής” των Σάιμον και Γκαρφάνγκελς εδώ είχαν μια κλασσική, δωρική, μουσική λιτότητα που έλεγες πως από στιγμή σε στιγμή θ’ ακούσεις ήχο ανθρωπίνων λέξεων.
Ομως απλά ακούστηκε μόνο το ζεστό χειροκρότημα.
ΥΓ. Μένω έκθαμβος με την «Πλανητική σκέψη» (του Κώστα Αξελού) και το ίδιο και με την περιπλανητική ύπαρξη του αξιότιμου κ. Ρούλη Κοκκελίδη, άλλοτε βουλευτή του πασόκ, νυν οιονεί παν-βουλευτή, και ακόμα πιο νυν, υποψηφίου (κατά δήλωσίν του) Περιφερειάρχου Δ. Μακεδονίας και περιχώρων, με την τελευταία του τοποθέτηση σε διάσκεψη στο Πεκίνο (της Κίνας κι όχι του δήμου Υψηλάντου, λέω ενδεικτικά). Επειδή είναι δημόσιο πρόσωπο (αν και απουσίαζε από το ρεσιτάλ ενώ εγώ μπορώ ν’ αποδείξω την εκεί ύπαρξή μου, όπως ανέφερα), διεκδικεί και καλά κάνει δημόσια, αιρετά αξιώματα, μήπως θα μπορούσε να μας πει, έστω και κατ’ ιδίαν, πότε ακριβώς έλαβε χώρα η διάσκεψη του Πεκίνου, ποιοί συμμετείχαν σ’ αυτήν κι αν υπάρχει καμιά ηλεκτρονική διεύθυνση στην οποία μπορούν να πληροφορηθούν και οι μέλλοντες ψηφοφόροι του, λεπτομέρειες. Επειδή διάφοροι κακόγλωσσοι κι ομοεθνείς στο κόμμα του λένε πως μετέχει των αυτών των παγκοσμίων διασκέψεων ιντερνετικά (άλλοι όμως ισχυρίζονται πως αυτό είναι αδύνατο ότι δεν χειρίζεται H.Y.) από την κοινότητα Πενταλόφου ένθα και παραθερίζει. Για να βουλώσει τα στόματα των γεμάτων κακοήθεια εσωκομματικών του αντιπάλων, που τον ζηλεύουν μπορεί μέχρι και αντίγραφο του διαβατηρίου να δημοσιεύσει. Τα ερωτήματα με ποιά δυνατότητα πάει, αν πάει, τι εκπροσωπεί και ποιούς και με ποιά ιδιότητα, αν και εμπίπτει στα προσωπικά δεδομένα, όμως επειδή ζητά την ψήφο των πολιτών (το είπαμε αυτό) οφείλει να μας γνωρίσει ποιούς εκπροσωπεί εκεί αυτός που φιλοδοξεί, και καλά κάνει (κι αυτό το είπαμε), να εκπροσωπήσει εκόντα άκοντα το λαό της Δυτικής Μακεδονία. Ενας λαός ακέφαλος πλέον να αυτοσχεδιάζει αντιδράσεις άγριες, ήπιες ή και ρουτίνας και να Καλλικρατοδονείται, ενώ αυτός επ’ αυτού ,τηρεί αιδήμονα σιωπή, αν δεν κάνω λάθος, ή κοινώς κάνει την πάπια, όπως και σε όλα τα καυτά ζητήματα του τόπου που δημιουργούν εντάσεις, αν φυσικά τον πάρουμε στα σοβαρά, λίγο δύσκολο.
