Περιστύλιον

Βραδάκι πέρασε από το γραφείο ο έκπαλαι φίλος Γιάννης Χρσνς. – Εσύ τα διαβάζεις αυτά μου είπε και μου έδωσε τα «Απαντα τα ποιήματα» της Ινγ. Μπάχμαν (εκδ. Βακχικον), το οποίο εκέρδισε σε βραδινή ραδιοφωνική εκπομπή. Εσυγκινήθην ορισμένως από τη χειρονομία και δια τους εξής νόμιμους, βάσιμους κι αληθινούς λόγους όπως γράφαμε, έγραφαν δηλαδή, οι δικηγόροι στις προτάσεις τους. Πριν πολλά χρόνια μέσα δεκαετίας του 2000 μια 20στη Αυγούστου διοργανώσαμε ως Παρέμβαση μια βραδιά ποίησης και μουσικής, Στο λόφο με το περιστύλιο μεταξύ Αγίας Αννας και Μεταμορφώσεως παρά τον Χαμηλό Αη- Λιά, περιοχή Ξενία (αυτόν που η αισθαντική κυρία Αγγέλα Γιολδάση τώρα αγωνίζεται να περισώσει από την ολική καταστροφή του). Σημείωση ένδον: Το περιστύλιον είναι ένα ημιτελές έργο του Δημάρχου Β. Ματιάκη (αρχές του 1960) και φτιάχτηκε για να έρχονται, λέει, να ρεμβάζουν, να εμπνέονται και να γράφουν οι λόγιοι της Κοζάνης κ. λπ. Ομως επειδή ακούστηκε πως ήταν έργο μασονικό εγκαταλείφτηκε. Εκτοτε είναι ένα υπαίθριον ερωτικόν καταφύγιον νέων. Εκείνο, λοιπόν, το βράδυ του Αυγούστου ο σπουδαίος πιανίστας Δημήτρης Δημόπουλος έπαιξε τη Σονάτα υπό το Σεληνόφως του Μπετόβεν και ο Στάθης Νατσιός (ηθοποιός) διάβαζε ποιήματα της Ινγκεμποργκ Μπάχμαν, από την έκδοση της Νεφέλης «Να λέω λόγια σκοτεινά». Μια βραδιά μοναδικής ωραιότητας από τις σπάνιες συμπτώσεις μουσικής, λόγου κι ανθρώπων. Α, οι ωραίες μας ημέρες, νύχτες δηλαδή...

Που πας ξυπόλυτος στις μνήμες;

Στην μονή Ιλαρίωνος παρά τον Αλιάκμονα κάπου το 197...

Υποδήματα

Φόρεσα της καραντίνας τα υποδήματα μη πάλι τα περπατήσω / επήρα και την θλίψη μου που είχα στο καλοκαίρι εκεί ξεχάσει / επί των ερειπίων της ψυχής τα λυπημένα σώματα να ρωτήσω / τι είχαμε πριν λίγο τι έχουμε τώρα και τη εν τέλει έχουμε χάσει

Διηγήματα του Κ. Τσιτσελίκη από τις εκδόσεις της Εστίας σε επιμέλεια του Μάριου Κυπαρίσση - Μώρου

Αρχές δεκαετίας του ‘90 δικηγόρος κατ’ επάγγελμα, πτωχός σε υποθέσεις, με εσυγκίνησε (και εκ της κοινής επαγγελματικής σύμπτωσης) ιδιαίτερα η περίπτωση του Κωνσταντίνου Τσιτσελίκη (1882 - 1939) δικηγόρου προπολεμικά, προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Κοζάνης, βουλευτού, συγγραφέως ιδίως σημαντικού, επιφανούς δε παράγοντα της κοινωνίας εκείνης Κοζάνης. Με τη βοήθεια του φιλογράμματου, ρέκτη προέδρου του Δ.Σ. Κοζάνης κ. Ηλία Κυρατσού επαναφέραμε τη μνήμη του στην τοπική επικαιρότητα. Εκπληκτες οι κόρες του, ιδίως η Ρέα, «τον είχαμε σχεδόν ξεχάσει τον πατέρα μας που ούτε γνωρίσαμε δηλαδή» μου έλεγε. Ομιλίες, εκδηλώσεις μέχρι και προτομή του στήσαμε με τη βοήθεια του αλησμόνητου Κ. Ε. Σιαμπανόπουλου στον πεζόδρομο του Μουσείου. Τότε κυκλοφορήσαμε τη νουβέλα του «Αγάπη στον Αλιάκμονα» στις εκδόσεις «Παρέμβαση». Το άλλο συγγραφικό του έργο διηγήματα κυρίως, σπουδαία για την περιοχή μας του τότε αλλά και του σήμερα, περίμενε τον κατάλληλο άνθρωπο για να έρθει στην επιφάνεια εκ νέου ή και για πρώτη φορά επιστημονικά κοιταγμένου. Κι αυτός βρέθηκε στο πρόσωπο και την εκρηκτική δυνατότητα του νεαρού φιλολόγου, κριτικού λογοτεχνίας συγγραφέα κι επιμελητού εκδόσεων (Στρ. Μυριβήλη κ.α.) Μάριου Κυπαρίσση - Μώρου από την Κοζάνη κατοίκου τον περισσότερο χρόνο Θεσσαλονίκης (το θέρος κολυμπούν στα εικαστικά θαλασσινά τοπία του Πάνου Παπανάκου στην Επανομή). Ετσι αυτός ο φέρελπις νέος περιζήτητος στα συνέδρια, τα συμπόσια, τα λογοτεχνικά κι επιστημονικά περιοδικά, με τους τρόπους του κατάφερε να πείσει την κυρία Εύα Καραϊτίδη της Εστίας να συμπεριλάβει στη σειρά των εκδόσεών της μια μικρή ανθολογία κειμένων του Κ. Τσιτσελίκη με τίτλο: «Ιβάν Τσέρμσκι και άλλα διηγήματα». (Ο προηγούμενος κοζανίτης που είχε τέτοια εκδοτική «περιποίηση» ήταν ο Μιχ. Παπακωνσταντίνου με την τριλογία του αλλά χωρίς εισαγωγές τα βιβλία, ότι ο Μ. Κ.- Μ. ήτο εντελώς μικρός). Παραθέτω παρακάτω την προαναγγελία κυκλοφορίας του βιβλίου του Τστσλκ. της εκδότριας όπως αυτή δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» πριν λίγες μέρες: «Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης, Κοζανίτης, γεννημένος το 1882, νομικός, με σπουδές στην Αθήνα, στην Κωνσταντινούπολη, τη Βιέννη και τη Λειψία. Αλλά και δημοσιογράφος, με γραπτά λογοτεχνικά, λαογραφικά, ιστορικά. Ακόμα δε και βουλευτής για δύο πολύ κρίσιμα χρόνια. Όταν ο –επίσης Κοζανίτης– φιλόλογος Μάριος Μώρος μας έφερε τα διηγήματα, παρακινημένος αρχικά από τον Βασίλη Καραγιάννη που του εμφύσησε το πάθος για τον Κ.Τ., δεν πίστευε ότι κάποιος αθηναϊκός οίκος θα ενδιαφερόταν να τα εκδώσει. Αλλά το πάθος είναι μερικές φορές μεταδοτικό, με κατέλαβε και μένα όταν διάβασα απνευστί αυτά τα κείμενα, που αδίκως χαρακτηρίζονται από κάποιους λογίους ως τοπικής μακεδονικής εμβέλειας. Για μένα ο κοσμοπολίτης, ο υψηλής λογιοσύνης, καλλιέργειας και λεπτής ειρωνείας απολαυστικότατος Τσιτσελίκης είναι μια περίπτωση λησμονημένου συγγραφέα που λαμπρύνει την εξαιρετική παράδοση της διηγηματογραφίας μας. Σύγχρονος μέχρι τα μπούνια, παίζει στα δάχτυλα όλα τα γλωσσικά επίπεδα, γνωρίζει σε βάθος τα ήθη και τις ιστορικές συγκυρίες, ψυχογραφεί όσο λίγοι τους άντρες και τις γυναίκες, τους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς. Σας προσκαλώ να τον διαβάσετε».

Εκθεση συμβάντων της 20ης /9ου/2020

Πως επέρασα τη μέρα που ήταν επέτειος θανάτου του Γ. Σεφέρη, «ότι στα ζωντανά πράγματα δεν υπάρχει αναστολή». Ως ακολούθως: Στο LIFO άκουσα το Podcast αφιερωμένο στο Γ. Σ. με τη σκέψη του: «Αυτοί οι άνθρωποι μασάνε ομίχλη». Κοιτώ τις σημειώσεις του ανάκατα χωρίς να ξαναξεφυλλίσω την «Ερημη Χώρα» και τις «Αντιγραφές». Μιαν ξεχωριστή αίσθηση λόγου πέρα από τη φωνή και την ποιητική γραφή. Μετάφραση του MICHAUX «Σου γράφω από ένα τόπο μακρινό». «Θέλω να σας μιλήσω για τη θάλασσα. Οσο και ν’ αναταράζεται, σταματά μπρος σε μια χούφτα άμμο. Μια μεγάλη αναποφάσιστη. Σίγουρα θα ήθελε να προχωρήσει, αλλά να που δεν γίνεται. Αργότερα ίσως μια μέρα, θα προχωρήσει». «- Μα πέτρα στο δεξί νεφρό επέμβαση στην κλινική «Παμμακάριστος» (κι εγώ σ’ αυτό τη βρήκα αλλά στου «Γεννηματά» Θεσσαλονίκης τη ...φρόντισα). «Υπάρχουμε διότι κάθε τόσο κάποιος αποφασίζει να δώσει αναστολή της ποινής μας». «Ανάμεσα μεσάνυχτα και 2 είναι οι καλύτερες ώρες του 24ωρου...» Εκεί είμαι συνεχώς...

Γράψαμε...

Κάτω απ’ τη γέρικη συκομουριά» – το πλατάνι ώριμο εγίνει/ χωρίς αέρα μια ήσυχη Κυριακή του Σεπτεμβρίου η εικοστή/ - Ελα μνήμη να μπεις να πιείς από της α-λησμόνιας το λαγήνι/ να γράψω το όνομα Του και (της) πάνω στην άμμο τη ζεστή/

Ξεφύλλιζα...

Εξεφύλλιζα πρωί το τχ. Σεπτεμβρίου της πνευματικής επιθεώρησης The books’ journal και στάθηκα αναγνωστικά στο λίαν ενδιαφέρον άρθρο-αναδρομή του Πέτρου Παπασαραντόπουλου: “Ο εφιάλτης που ζήσαμε 26 Ιουνίου- 5 Ιουλίου 2015”. Σε μια κολόνα δίστηλη με μαύρο φόντο υπήρχαν δεκάδες ονόματα υπογραφές με θέμα “Ρηγάδες υπέρ του ΝΑΙ”. Το είχα λησμονήσει πως ήμουν κι εγώ εκεί όχι με τους “Ούνους του Αττίλα” που διαβάζαμε κάποτε σε κάτι περιοδικές εκδόσεις, αλλά για να επιβιώσουμε από τους ποικίλους Ούνους της πολιτικής και τους μκρο-Αττίλες. Ονόματα γνώριμα κι αγαπητά αλλά και άγνωστα. Εποχές «αξέχαστες» που πέρασαν κι έδωσαν τη θέση τους, αλίμονον, σε άλλους φόβους. Για κείνη την συμμετοχική μου υπογραφή - δεν υπέγραψα ποτές άλλη φορά καταλογάδην για κάτι ήταν η πρώτη και ύστερη φορά – δέχτηκα ύβρεις. Κάπως τα ‘χασα από τη φτήνια των ανθρώπων. Αρα είχα δίκιο τότε κι εγώ και εκείνη η πρωτοβουλία που δικαιώθηκε (οδυνηρά βέβαια αλλά και σωτήρια) στη συνέχεια.

Δρόμοι παλιοί...

Ο δρόμος μ' έβγαλε / στο για χρόνια διακόνημά μου των παλαιών βιβλίων/ (στην πόλη και των νέων χωρικών κατά Μ. Σουλιώτη)/ Τώρα στεγάζονται γραφεία κι εταιρείες/ υπηρεσίες, διευθυντές, γραμματείς και λαμπερά WC/ Το μέγα Αναγνωστήριον όπως αμέσως μετά βομβαρδισμό/ Από τα σκουπίδια ανέσυρα μια πινακίδα/ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΒΙΒΛΙΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ/ (αυτό που φορτώθηκε τα γράμματα της πόλης/ κι απ’ τα χωράφια και τα μπαϊρια/ τα οδήγησε σε ανοιχτές καινούργιες θάλασσες)./ Τα έψαχνα όπως οι συγγενείς που ψάχνουν να βρουν/ τα κόκαλα των σκοτωμένων τους στην Αλβανία/ να τα κλάψουν να τα λατρέψουν./ Να τα κλείσω κι εγώ στην καρδιά μου/ «είν’ πιο ζεστά εκεί» όπως έγραφε ο Γ. Ρίτσος/ για τα πεσμένα αγάλματα του Στάλιν... (Στον συνδημιουργό Γιάννη Κάβουρα)

Παγκόσμια ύψωσις...

«Ητανε μέρα συννεφιασμένη / κανείς δεν τ΄αποφάσιζε...» / Κι όμως τ’ αποφάσισαν,/ και πήγαν όλοι στα σχολεία με μάσκες / το μόνον φυλαχτό των δύσκολων ημερών / και την αισιοδοξία που δίνει η νέα γενιά / και οι ήρωες της μάθησης δάσκαλοι / όλων των ειδών... / Σήμερα εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως / του Τιμίου Σταυρού / Κι είχε η μέρα κάτι από το λεπτοφυές / άρωμα του βασιλικού που σε ματσάκι / μοίραζαν στους ναούς, / ως ευλογία /

Εκδοτικόν διάγγελμα... (ενώ μοιράζεται το 198-199 τχ. της Παρέμβασης)

Eλληνικέ λαέ, κυρίες και κύριοι συνεργάτες, παραλήπτες, φίλοι και εχθροί της “Π” Τέλος του 2020 θα κυκλοφορήσει το 200ον τεύχος της Παρέμβασης. Χωρίς να είναι κάτι το καθοριστικόν δια την κοινωνία κ. λπ. είναι εν τούτοις κάτι το άξιον σημειώσεως δια τον τόπον και τους τρόπους του στα περι-διαγραμμάτων. Το τεύχος κατά μίαν μίμησιν του 100ου τχ. που κυκλοφόρησεν ο ελλόγιμος κυρ’ Γιώργος Κορδομενίδης δια το ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟΝ του που γράφαμε όλοι για τον αριθμό 100, θα περιφέρεται γύρω από τον αριθμό 200 όπου και όπως αυτός εμφανίζεται στην ιστορία, στην καθημερινότητα, στις επετείους, τα σχέδια, τις γιορτές, στο τίποτα και στο πολύ. Λ.χ μια σκέψη που μου ήρθε. Η σελίδα 200 από 2-3 αγαπημένα μυθιστορήματα τι πως και γιατί. Θα ζητήσουμε κείμενα αλλά και αν λάβουμε, όλα μέχρι του αγίου Νικολάου 6 Δεκεμβρίου, πρέπει να είναι εντός του 200στου θέματος, και ό,τι ήθελε προκύψει... ΕλλείψειΥποδιοικητού Εκ της διοικήσεως της “Π”

Διάλογος σοφο-ποιητών

Αχ, σπούδασα Φιλοσοφία / Ιατρική και Νομική / και δυστυχώς Θεολογία / Με επιμέλεια μοναδική... / Και να 'μαι τώρα, παρά το ζήλο / Μωρός σαν της οξιάς το ξύλο / ... Στο βάθος, ξέρω, είμαι μηδενικό / (Φάουστ - Γκαίτε) - Και τι μ' αυτό απάντησε το φάντασμα του Πλάτωνα / και τι μ' αυτό... (Γαίητς)

Ο,τι...

Ο,τι αγαπάμε το προλαβαίνουμε δεν μας περιμένει...

Ενθύμηση Δημάρχου Γιάννη Παγούνη καλού κι αγαθού πολιτικού ανδρός…

Από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν στο Δήμο Κοζάνης είτε αυτόνομα είτε με τις κατά καιρούς “χωρικές” προσαρτήσεις ουδέποτε άλλη παράταξη (εκτός από το συνδυασμό «Κοζάνη τόπος να ζεις» του κ. Λευτέρη Ιωαννίδη – Sel et poivre = αλάτι και πιπέρι τον ονόμασαν γαλλικά σάιτ λόγω της ασπρόμαυρης κι ελεγχόμενης γενειάδας του) εξέλεξε δήμαρχο, πλην αυτής που συγκέντρωνε στο δεύτερο γύρο των εκλογών -φορές κι από την πρώτη Κυριακή- τις λεγόμενες, κατ’ αδόκιμον σχήμα πολιτικού λόγου, «δημοκρατικές δυνάμεις» λες και οι άλλοι μισοί συμπολίτες αποτελούσαν το …αντιδημοκρατικόν μέτωπον. Ηταν και η εποχή της πολιτικής επιδημίας του πολιτικού λαϊκισμού (΄0χι πως δεν ενδημεί και σήμερα αυτός). Τα ολιγόλογα συνθήματα του αφασιακού, λόγου κυριαρχούσαν. «Ας», «Μνιάμ κι όξου» κ.λπ. Θυμάμαι σε μια εκλογική μάχη και στη συγκέντρωση της πλατείας, ήταν μάλλον τη δεύτερη εκλογή του (1986), μια πανσέληνο σε όλο της το μεγαλείο, η οποία κοιτούσε από το ύψος του καμπαναριού, την εξέδρα με το συνδυασμό, να «μαγεύει» τον ομιλητή δήμαρχο κι εκ νέου υποψήφιον Γ. Παγούνη, («φεγγάρι μάγια μούκανες”) και υπό την επιρροή και έλξη της να τραβάει αυτός ένα λόγο έξω από την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα κι αυτοδιοικητική αναγκαιότητα, γεμάτο παιδαγωγικά, ανθρωπιστικά, μεταφυσικά, «φιλοσοφικά» ζητούμενα και δεν έλεγε να σταματήσει. Μετά από χρόνια του το είπα, δεν αρνήθηκε γελώντας τη σεληνιακή έλξη κι επιρροή εκείνης της βραδιάς. Τότε ήταν ή σε άλλη περίπτωση που κήρυξε από εξέδρας πως: «Εδώ θα γίνει Στάλιγκραντ, δεν περνά ο φασισμός». Ποιός φασισμός δηλαδή η άλλη μισή Κοζάνη, αλλά είπαμε, εποχές… Στο Δημοτικό Συμβούλιο πρόεδρός του ήταν ο Βασίλης Μαρκόπουλος φίλος, συνάδελφος (συνυπήρχαμε στο ίδιο διαμέρισμα ως δικηγόροι για 5 χρόνια επί της οδού Τακιατζήδων 20, πριν έλθω στην ιστορική δι ημάς και την «Παρέμβαση» Χ. Μούκα 1, -35 χρόνια εδώ), και με τη συνηγορία των αείμνηστων εκπροσώπων στο Δημοτικό συμβούλιο, του ΚΚΕ εσωτερικού, Γιάννη Παραπονιάρη και Τάκη Ζουρουφίδη – μύρο το χώμα που τους σκέπασε πρόωρα- ορίστηκα μέλος του Δ.Σ. της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης. Πρόεδρος αυτού ο Δήμαρχος Γ. Πγνς. Μου το ξεκαθάρισε από την αρχή: – Ακου να σου πω Βασίλη εγώ δεν ξέρω πολλά από γράμματα, βιβλία κ. λπ. Ανέλαβε εσύ αντιπρόεδρος του ΔΣ και κάνε ό,τι νομίζεις σωστό. Εγώ θα είμαι δίπλα σου αν χρειαστείς κάτι. Ετσι κι έγινε. Εμεινα στη θέση αυτή καιρό ώσπου ν’ αναλάβω για 8 περίπου χρόνια τη διεύθυνση της Βιβλιοθήκης, του ΙΝΒΑ και του σχήματος «Κοζάνη πόλη του βιβλίου», αυτή τη συναρπαστική ιστορία γραμμάτων και βιβλίων, που σύστησε ο πολυετής Δήμαρχος κ. Πάρης Κουκουλόπουλος. Στη θητεία μου στο ΔΣ της Βιβλιοθήκης μπήκε κάποια στιγμή από διαφόρους πολίτες, θεσμούς κι εξουσίες το ζήτημα να «απογυμνωθεί» το Ιστορικό Αρχείο της Βιβλιοθήκης που ήταν παράρτημα αυτής, μετά τον πόλεμο το σύστησε ο Ν. Π. Δελιαλής, από το αρχειακό υλικό του για να αποτελέσει αυτό την υλική βάση της υπηρεσίας των Γενικών Αρχείων του Κράτους που άνοιγε γραφείο στην Κοζάνη, το οποίο και θα ανήκε απευθείας στο Υπουργείο Παιδείας. Δηλαδή ένα πολύτιμο υλικό θα έφευγε από την ιδιοκτησία του Δήμου και της Βιβλιοθήκης και θα πήγαινε σε υπηρεσία της κεντρικής διοίκησης με ό,τι αυτό θα σήμαινε φυσικά. Θλιβερό συνήθως… Η τότε διευθύνουσα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης κ. Στέλλα Κουτσιμάνη – Μαγκλάρα αντέδρασε σφόδρα με υπόμνημα της στο Δ.Σ. Πήγα αλλόφρων στο Δήμαρχο και του είπα τι σχεδιαζόταν σε διάφορα γραφεία… Αναψε!… – Απάνω από το σώμα μου θα περάσουν. Ούτε να το σκέφτονται. Το Αρχείο δεν έφυγε και τα χιλιάδες έγγραφά του αποτελούν σήμερα, όπως πάντα, μέρος από τον πλούτο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης.Οι μεθοδεύσεις βρήκαν πόρτα απο το Δήμαρχο Γιαννη Παγούνη, η μνήμη του οποίου θα ευωδιάζει και γι αυτό.

Ενθεον ασκέρι

Και καλά ακόμα έχουμε τη συνέχεια στο καλοκαίρι / βολευόμαστε σ’ αυλές και θερινές καρέγλες απλωμένοι / Οι εκκλησιαζόμενοι της Κυριακής δεν είναι ασκέρι / είναι από την πολύτιμη ύλη των ημιένθεων πλασμένοι

«Χάνομαι γιατί ρεμβάζω» ή «Χάνομαι γιατί διαβάζω»,

Το δεύτερο. Βγάζω στην επιφάνεια -παραλίγο θα ‘γραφα ξεθάβω (ανακομιδής μίμηση) λησμονημένα βιβλία. Δε θυμάμαι αν τα διάβασα αν και θυμάμαι από που τ’ αγόρασα πως και πότε έφτασαν στις βιβλιοθήκες μου (σπίτι, γραφείο, χωριό, βιβλιοαποθήκη μαζί τα υλικά καύσεως του χειμώνα). Πολύτιμοι συγγραφείς και βιβλία που σημερινό ωκεανό της βιβλιοπαραγωγής φαντάζουν ερημονήσια καταφυγής ή και φάροι οι οποίοι ακόμα και στις ομίχλες χαμένοι, καθοδηγούν. Ξαναβρήκα το «Γεννήθηκα το 1402» του Παναγιώτη Κανελλόπουλου κορυφαίου νεοέλληνα διανοητή (και πολιτικού τουλάχιστον κατά την 7ετία και μετά). Η «Ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματός» του είναι έργο υψηλών προδιαγραφών για τον πολιτισμό των γραμμάτων της Ευρώπης. Και τα δύο τα αγόρασα φοιτητής από τον Μπαρμπουνάκη επί της Αριστοτέλους. Το 1402... αναφέρεται στις τελευταίες αναλαμπές του Βυζαντίου με αφετηρία τον Μυστρά και τους Παλαιολόγους και φτάνει στο «Εάλω η Πόλις». Με κάποια βιβλία και συγγραφείς είναι σαν να μπαίνεις σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή υπερταχεία και μ’ αυτή να ταξιδεύεις στο χρόνο του άλλοτε, το νυν και του μέλλοντος. Ακόμα κι όταν αυτή σταματήσει σε κάποιο σταθμό (κι εκεί να προσδοκάς την «Τυχαία συνάντηση») κατεβαίνεις, επιστρέφεις, συνεχίζεις. Κι αυτό το αναγνωστικό τσιμπολόγημα και η πολλαπλή νοητική διάσπαση του είναι σου, είναι διαδικασίες θεραπευτικές της όποιας ψυχικής σου ανορεξίας. Ετσι παρότι χάνομαι στις σελίδες υπάρχω και σε αναγνωστικό ρεμβασμό είτε είμαι στον ρεμβασμός του 15Αυγούστου του Αλεξ. Ππδ.,του Τ. Παπατσώνη ή στην η γλαφυρή ιστορική, λογοτεχνική, αφήγηση και γραφή του Π. Κανελλόπουλου.

Μυκήνες Πορος κ.λπ.

Aκουγα στο Lifo. gr το Podcast για το ταξίδι στον Πόρο την «ΚΙχλη» και το πιό ωραίο καλοκαίρι του Γ. Σεφέρη. Πήγα κάποτε εκεί φωτογράφισα και μια ...ΚΙχλη εκείνου του καιρού. Ξαναπάω τώρα, αυτό το θλιβερό καλοκαίρι, ξεκινώντας από τις «Β’ Μυκήνες» Του. «Δώσ' μου τα χέρια σου, δώσ' μου τα χέρια σου, δώσ' μου τα χέρια σου. Είδα μέσα στη νύχτα τη μυτερή κορυφή του βουνού είδα τον κάμπο πέρα πλημμυρισμένο με το φως ενός αφανέρωτου φεγγαριού είδα, γυρίζοντας το κεφάλι τις μαύρες πέτρες συσπειρωμένες και τη ζωή μου τεντωμένη σα χορδή αρχή και τέλος η τελευταία στιγμή· τα χέρια μου...» Στον δε Πόρο «Άκουσα τη φωνή καθώς εκοίταζα στη θάλασσα να ξεχωρίσω ένα καράβι που το βούλιαξαν εδώ και χρόνια· το ’λεγαν «Κίχλη»· ένα μικρό ναυάγιο· τα κατάρτια, σπασμένα, κυματίζανε λοξά στο βάθος, σαν πλοκάμια ή μνήμη ονείρων, δείχνοντας το σκαρί του στόμα θαμπό κάποιου μεγάλου κήτους νεκρού σβησμένο στο νερό. Μεγάλη απλώνουνταν γαλήνη...» - Να ‘ταν να μας λείπει μόνον αυτή η γαλήνη

Νέα Παρέμβαση

Εναρξη του εκκλησιαστικού ενιαυτού, "έναρξη" και του εκδοτικού. Η Παρέμβαση τχ. 198-199 είναι στο τυπογραφείο. Φιλοξενεί στις σελίδες της ολόκληρο (ανέκδοτο) το λίαν ενδιαφέρον, ημερολόγιο του Κώστα Πύρζα "Μνήμες μονοπάτια" από την περίοδο της δικτατορίας. Ο Κ.Π. ήταν μέλος της Δημοκρατικής Αμυνας (Θεσσαλονίκης) τω καιρώ εκείνω, με όλα τα συμπαρομαρτούντα της συμμετοχής του σ' αυτήν. - Το σχέδιο είναι του Κώστα Ντιο