Οι «Καρέκλες» (γενικώς) του Ιονέσκο και οι «30 του Π. Δημόπουλου»

O «Καρέκλες» του Ιονέσκο είναι ένα θεατρικό έργο με το οποίο η πόλη της Κοζάνης έγινε γνωστή στα πέρατα της θεατροφίλου Ελλάδος, όταν το ανέβασε ο Σύλλογος «Φίλοι της Τέχνης» (Χρ Μπέσσας κ.α.) με πρωταγωνιστή τον Λ. Ελευθεριάδη και έλαβον το βραβείον και τον δημόσιον έπαινο του συγγραφέα στο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου στην Ιθάκη τον πρώτο καιρό (1975) της μεταπολίτευσης. Για τις ανάγκες της παράστασης ο ζωγράφος Μανώλης Δραγώγιας εζωγράφισεν το σκηνικό της. Στις μέρες οι «30 μουσικές καρέκλες» είναι μια αισθαντική δράση του πιανίστα κι όχι μόνον (συγγραφέα ας πούμε) Παναγιώτη Δημόπουλου με λίαν προχωρημένες μουσικές καταστάσεις στους χώρους του ωδείου του (Βογατσικού 6) και ενώπιον 30 θεατών –τόσους χωρά η «αυλή»- δίδει μουσικές παραστάσεις υψηλού μουσικού φρονήματος και παιδείας πρωτίστως. Το βράδυ της Κυριακής του Ασώτου 12 Φεβρουαρίου ώρα 8, στο χώρο των 30 καβαφικών καρεγλών, η υψίφωνος (σταρ) Δέσποινα Κελεσίδου τραγουδά Ravel και Satie, ενώ κατά δήλωσιν του Εμπνευστού και Δημιουργού (κατά τον Μπόρχες) της έξοχης δράσης “…κεντρικό σημείο της παρουσίασης θα είναι 4 ποιήματα του Β. Π. Καραγιάννη από την ποιητική του ενότητα ΤΟ ΤΕΛΩΝΕΙΟ” τα οποία μελοποίησεν Αυτός και αποδίδει η ωραία Δεσποινο-Υψίφωνος. Ο Δημιουργός θα παίξει και 3 κομμάτια του Federico Mompou (ποιός είναι αυτός;) Θα πάμε εννοείται ίνα θυμηθούμε τις νεανικές ποιητικές μας «ασωτίες» στο καφενείο του Κέντρου φωτογραφίας στο λιμάνι Θεσσαλονίκης με έναν εσπρέσο κ.λπ.

Τον πάγο γλείφοντας

Δεν είναι στην Τουρκία και Συρια που ζουν στου Εγκέλαδου το χορό/ Σκυλιά ελευθερας πείνας ειναι που γλείφουν τον πάγο για νερο

Ρήγμα Κοζάνης - Γρεβενών του 1995

Με τον άγριο σε ρίχτερ και συνεπειες σεισμό της Τουρκίας τυχαία βρηκα σήμερα αυτό το τχ του ΙΔεοδρομιου του 1995 στο όποιο ο Λεωνίδας Χριστάκης έγραφε για τον αματωτο σεισμό μας των 6,6 της Κοζάνης - Γρεβενών του αυτού Μαιου όταν ήταν μέλος μιας ομάδας αισθαντικών συγγραφέων και καλλιτεχνών που μας επισκέφτηκαν προς ηθική μας ενίσχυση από Αθήνα και Θεσσαλονίκη με πρωτοβουλία και αρωγή του αλησμόνητου συγγραφεα Κώστα Κοντοδημου. Μέρες και μέρες…

Με σπάγγο ευτελή

/ Με σπάγγο ευτελή/ δεμένες έχω τρεις πολύτιμες ενθύμησες / πρόσωπα θέλω να πω λίαν αγαπημένα./ Χαρίσματα, δώρα, πρόσφορά τους ../ «Σάββα Τσερκέζη Ημερολόγιον του βίου μου»/ εκ της πολυταξιδεύτριας Νίκης Μαραγκού (1948-2013)/ «Απαντα Φαίδρου Μπαρλά» / του Δημήτρη Μεντεσίδη (1964-2019) φαρμακοποιού/ αισθητιστή, χάρισμα ακριβό./ «Χειροποίητο Τετραδιο-βιβλίο» / εκ του Ασύλου Βαλκανίων ποιητών Πρεσπών/ και του ελλογιμοτάτου Μίμη Σουλιώτη (1949-2012)/ Απόντες εντελώς από καιρό.../ Δεν τα διεξέρχομαι μη λιώσω τη σκόνη/ του χρόνου από πάνω τους / Ελυσα το σπάγγο κι αμέσως χύθηκε μύρο/ ηγιασμένον όπως εκ των αγίων λειψάνων/ κατά την ανακομιδή τους. / - Με τζάκισε η ανάμνησή τους πάλι./

Οταν...

Από τις παλιές γλυκιές εκδόσεις της «Παρέμβασης» οι οποίες σήμερα με τη νέα διεύθυνση της Δήμητρας Καραγιάννη ξεπέρασαν τις 150. ΟΤΑΝ ΘΑ ‘ΡΘΕΙΣ Θα ‘ναι ή μέρα που θα ‘ρθεις όπως οι άλλες/ με γκρίζα σύννεφα, ομίχλη και βροχή/ κι όπως θα πέφτουν στην ψυχή οι πρώτες στάλες/ η σκιά του ονείρου σου στο δρόμο θα φανεί./ Θα ’ναι η ώρα που θα ‘ρθεις μια καταιγίδα,/ μέσα μου αντάρα, ανεμοβόρι, σπαραγμός/ κι όπως θα στέκεσαι βουβός και μια αχτίδα/ θα τρεμοπαίζει στα μαλλιά σου με το φως,/ θα σε κοιτώ. Τα λόγια ανείπωτα θα μένουν,/ - μήπως κατέβηκαν οι άγγελοι στη γη; -/ κι όπως τα δάκρυα στα μάτια θ’ ανεβαίνουν/ το ουράνιο τόξο στην καρδιά μου θ’ απλωθεί/ Σημ. Η ποιήτρια Αφροδίτη Κοϊδου είναι και ιατρός οφθαλμών

Σφυρί χωρίς δρεπάνι = αγιος

Ενα σφυρί μόνο του σε ταμπέλα ή σφραγίδα συνήθως δηλοί πως ενθάδε κείται (πλέον) Εργατικό Κέντρον εργατών κ.λπ. Ενα δρεπάνι σχέτο διαδηλώνει μάλλον αγροτικόν συνεταιρισμόν και μας παραπέμπει στα «Αγροτικά" του τραγοuδοποιού, ήρωος της αγροτικής τάξεως, Θωμά Μπακαλάκου («Οχι δεν πουλάμε όχι δεν πουλάμε...»). Βέβαια σφυρί και δρεπάνι κλινόμενα ομού μας παν σε άλλους καιρούς ηρωικούς... Ο σημερινός τιμώμενος του ημερολογίου άγιος Τρύφων εικονίζεται με δρεπάνι ειδικής κοφτερότητος άρα και χρήσης για το κλάδευμα των αμπελιών και θεωρείται προστάτης των αμπελουργών. Παρότι περί την αμπελοσύνην μη ασχολούμενοι την ευχή του να ‘χουμε.

O πίνων μόνος, σεβασμός...

Είχα ένα μπουκάλι ουίσκι καιοό λησμονημένο / δώρον εορτής Glenfiddich 12 χρόνων έγραφε/ Μόνος στο γραφείο μου έβαλα να πιω/ «Κι ο πίνων μόνος, σεβασμός» κατά Βασίλειον Ζαζάνα/ Είχα όμως κοντά μου δίπλα και πλάι / τους ζωγραφισμένους λογοτέχνες του Κ. Ντιο/ (και ο πατέρας) και του μοναστηριού τα έργα / Βιβλία με σπάγκο δεμένα μη μου φύγουν/ κι άπειρα λυτά με τις ράχες τους προκλητικές/ Μαζί και οι ενθύμισες να στριμώχνονται/ όπως οι ψυχές στο λ της Οδύσσειας.../ « Ω, μακρινό, μακρινό, βαθύ απλησίαστο»/ ο Γ. Ρίτσος από τα βιβλία τον καιρό/ της Θεσσαλονίκης./