Ο θεριστής

-->

«Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης»

ούτε του πράσινου εκκαθαριστής

είμαι ώριμο τέκνο μιας ανάγκης

και των τσουκνίδων θεριστής

Το δέντρο που λαχτάριζες...

 Αμέσως μετά την πώληση μονάδων της ΔΕΗ της περιοχής μας έβαλαν στο μάτι το δέντρο μας και θέλουν να το κόψουν. Εχει εκεί όσα χρόνια έχουμε κι εμείς στο διαμέρισμα... Κάπως έγειρε όπως όλοι μας. Κόλλησαν μία ηλίθια ειδοποίηση. Το πρωί της επιτέθηκε ο μικρός Μ. να την χτυπήσει με τον τρόπο του ως ακατανόητη. Αυτός είναι το τώρα και το μέλλον, αυτή κι αυτοί της το παρελθόν.

Το τελευταίο τσιγάρο στη Θεσσαλονίκη

Στο γύρισμα της 25η ημέρας του Απριλίου γυρίσαμε από το ταξείδι στη Θεσσαλονίκη όπου λίγες ώρες πριν, στον ωραίο χώρο της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης με τους Ηλία Κεφάλα και Νίκο Βαρμάζη τη συνδρομή των Ηλία Κουτσούκου και Βαγγέλη Τασιόπουλου, παρουσιάσαμε το μακρύ ποίημα-βιβλίο του Αντώνη Κάλφα «Το τελευταίο Τσιγάρο» του υπό εκτέλεσιν τρυφερού λήσταρχου Ιωάννη Παπαδημητρίου το 1924 στην Αι-Κατερίνη, εκδ. Παρέμβαση, ενώπιον ευάρθιμου πλην γλυκού ακροατηρίου. Δεν είχαμε ύπνο και περί την 4ην πρωινήν συνεχίσαμε και τελειώσαμε το βιβλίο "ΣΤΟΟΥΝΕΡ" του JOHN WILLIAMS, εκδ. GUTEΝBERG μτφρ Αθηνάς Δημητριάδου. Στο επίμετρο ο σ. θυμίζει πως ο ήρωάς του όταν ακούει το 73ο σονέτο του Σαίξπηρ (σαν σήμερα το 1564 γεννήθηκε) επηρεάζεται τόσο που αφήνει την γεωπονική επιστήμη που σπούδαζε και αφήνεται, καλύτερα ρίχνεται, στη Φιλολογία για να συναντήσει εκεί τη μοίρα του με όλα τα γυρίσματά της.
Τελειώνει το σονέτο σε μετάφραση Λένιας ΖαφειροπουλουQ

«Βλέπεις, γι αυτό κι η αγάπη σου τόση πολλή έχει βιάση
Καθένας αγαπά διπλά ό,τι γοργά θα χάσει»

"Με τα συντρίμμια αυτά στύλωσα τα ερείπιά μου..." 1

Πέμπτη της φετινής Διακαινησίμου καταστάσεως. Θεσσαλονίκη, καιρός αίθριος.

Θέση, Βιβλιοπωλείο ΚΕΝΤΡΙ (2Χ3) δίπλα από το ανάκτορο του Γαλερίου επί της οδού Δ. Γούναρη προσπερνάμε την πλατεία Ναυαρίνου εις το οποίον καταπλέει η “Παρέμβαση” μετά την κυκλοφορίαν της, και είναι το οιονεί επίνειόν της δια την προς Θεσσαλονικείς αναγνώστας - παραλήπτας της, διανομή με διευθυντή επιχειρήσεων τον κ. Μάριο Κ.-Μ.

Καφέ «Μπαράκα», στα ινδικά θα πει ευλογία.

- Ευλογίες λοιπόν...

                                                ***

Τι σήμερα τι αύριο αλλ' όχι εχτές

Σήμερα Τρίτη, Ελισάβετ οσίας

Ωρα 6 - 8 κατά την 7μην απογευματοβραδινή δηλαδή στο Amagi Radio συν-ομιλούμε με τον ερίτιμο Μιχάλη Τριανταφυλλίδη
(- Ε. και; )

Ενώ αύριο Τετράδη, Μάρκου του ευγενικού

Όσοι δεν έχουν να κάνουν κάτι σοβαρότερο το απόγευμα της 25-4-2018 ώρα 7.30 στην Εταιρεία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, Δημοσθένους 4 κοντά στη θάλασσα μεταξύ πλ. Αριστοτέλους και λιμένος, ας έλθουν να σφίξουμε τα χέρια και να ιδωθούμε. Και να μιλήσουμε για το βιβλίο του Αντώνη Κάλφα εκ της Αι - Κατερίνης προεξάρχοντος του ποιητού Ηλία Κεφάλα υπό την σκέπη του εκδότου Βασίλη Π. Καραγιάννη (εμού δηλαδή) και την πατρική συμπαράσταση του Νίκου Βαρμάζη καθηγητού.
Αμήν.

Πως γράφονται τα ποιήματα

Πρωί
και πάω να γράψω ένα ποίημα...
Επίσκεψη σε παλιό τάφο 30 τόσων χρόνων.
Να τους επισκεπτόμαστε πρέπει
όπως «τους γέρους με άνοια» του Κ. Μαυρουδή
ή "τους επιζώντες ποιητές" του Γ. Βαρβέρη
Νιώθουν τόσο μόνοι, όσο κι εμείς...
- Να πάτε...
Και να μην ξεχνάτε έτσι πρέπει όλοι.
Απόγευμα προς το χωριό,
«Ποιός τη ζωή μου ποιός την κυνηγά
να την ξεμονιαχιάσει μες τη νύχτα...»
- Κάνε μια βόλτα να τ’ ακούσουμε
Φόρεσα τα μαύρα γυαλιά
κάτι σαν να μπήκε (ή βγήκε) στο μάτια.
Μνήμη όλο αγκάθια.

Αίνιγμα που το διάβασα ή το άκουσα

 “Τι είναι αυτό που Ελληνες το επέβαλλαν, το ανέχτηκαν οι ‘Ελληνες και το έδιωξαν οι Τούρκοι.» Στο ενδιάμεσο αυτών των διαπιστώσεων-διαγνώσεων (μπορεί βιαστικών κι αδόκιμων) υπήρξαν πρόσωπα και τρόποι όπως και μικρές “παράνομες” συλλογικότητες (με έθελγαν πάντα τα πρόσωπα της Δημοκρατικής Αμυνας τότε) που διέψευδαν την καθολική “ανοχή” και όπως μπορούσαν το έδειχναν. Συνειδήσεις φορτισμένες κυρίως συναισθηματικά που δεν ανέχτηκαν την ευτέλεια των καραβανάδων και την υποτέλεια του ευρύτερου λαού.
Ενα τέτοιο πρόσωπο ήταν κι ο Κυριάκος Σιδηρόπουλος που εδώ και 30 χρόνια (2 Απριλίου 1988) κείται στη γη της κοινότητας Μαυροδενδρίου (μύρο το χώμα που τον σκέπασε και τον σκεπάζει ακόμα ότι η ευρυχωρία του κοιμητηρίου του χωριού δεν επιβάλλει ανακομιδήν) και 37ετής χάθηκε, αδόκητα, άδοξα, ανόητα. Φοιτητής χημείας στην Ιταλία (Καμερίνο) μετείχε του αντιδικτατορικού αγώνα εκεί μέχρι και θέμα έγινε στο Ιταλικό Κοινοβούλιο.
Τον θυμηθήκαμε με τον Λάκη Κρκλδ, Σάκη Κρλτ φίλοι και σύντροφοί εκείνο τον καιρό αλλά και μετέπειτα στην πολιτισμένη αριστερά ως βασικό στέλεχος και μέτοχο.
Τώρα, 30 χρόνια μετά, προσπαθώ να συγκινηθώ με την ενθύμισή του. Δεν το καταφέρνω. Ο χρόνος... Τον σφίγγω όμως στην απαλάμη μου πέτρα ζωγραφισμένη εκείνη τη μέρα κι αφήνομαι στην μουσική του Βιβάλντι (I MUSICI) από μια μεγάλη κασετίνα από πολλούς βινύλιους δίσκους που τη μεγάλη μέρα του, αγόρασα έτσι από αντίδραση στο αναπόδραστο. Να τον υπάρχω μέσα σ’ αυτούς. Μου τον φέρνει σαν ένα μακρινό απόηχο μουσικής αέρινης και εαρινής που “βαλτώνει” την ψυχή αλλά φουσκώνει τα δέντρα.

Απ' το παράθυρο του αστικού λεωφορείου κοιτώντας

Εις την μεγάλην οδόν Γιαννιτσών

που σε πηγαινοφέρνει στα ενδότερα της Θεσσαλονίκης

εκβάλλουν δύο παράλληλοι μικροί δρομίσκοι

Δάφνης και Χλόης στα ονόματα.

Προφανώς δεν αναφέρονται στην Αιμιλία Δάφνη

της οποίας το πορτραίτο ομού 

με του Σολωμού και του Σικελιανού,

μαθητής είχα επί τοίχου κλινικής κολλημένο

χάριν εμψυχώσεως στην εγχείρηση

της σκωλικοειδούς μου αποφύσεως

ούτε της κυρίας Χλόης Κουτσουμπέλη

ποιήτριαι αμφότεραι θελκτικαί

αλλ’ εκείνου του ερωτευμένου ζεύγους

του πλέον άδολου της λογοτεχνίας.

Κυρ’ δήμαρχε εκείνων των περιοχών

γιατί ασπλάχνως χώρισες του Λόγγου το αριστούργημα

αυτοί οι 2 + 1 είναι εν και τω αυτώ

στον έρωτά τους τέταρτος δεν χωρεί

πρωτίστως οι ανοήμονες

της Τ. Α  Α΄ βαθμού αλλά και γενικώς.

Γείρε...

Ελα και γείρε πάνω μου ξερό είτε ώριμο είτε χλωρό
θα σε βαστώ στου κόσμου και του δάσους το χορό

Η λιτανεία

Οι φιλαρμονικές (4 ή 5) μάζεψαν
τα κλαρίνα και τα λοφία τους
Τα βαρελότα της αποκριάς έσβησαν
οι ύστερες λαμπάδες της Ανάστασης τρεμούλιαζαν
Λαός και στρατός ενωμένος
(ποτέ νικημένος )
οι αντιπρόσωποι των φανών έλλειπαν,
οδηγούσαν αιχμάλωτη την εικόνα στο ναό
Οι εντεταλμένοι την φέραν στο κέντρον του
και χύμηξαν σαν νηστικοί να την προσκυνούν
Οταν διαπίστωσαν πως η Παναγία
είχε δραπετεύσει από το κάδρο της
πανικόβλητη γύρισε στο Μονύδριόν της
- Τι είναι αυτό, θ’ αναρωτιόταν,
ετούτοι εδώ δεν παίζονται με τίποτα...»
Μάγια και μαγεία ομού κλινόμενα
επίθετα κύμβαλα και κάλπικα ουσιαστικά
- Ελεούσα σου λέει ο άλλος...

Παναγία η Μυδραλλιοφόρος

Οι επίσημες μεγάλες εορτές και αργίες του Πασχάλιου τρόπου με την Διακαινήσιμον εβδομάδα (κατάλυσις πάντων φαγητών και φραγμών) ολοκληρώνεται στην περιοχή μας με τη διέλευση εν πομπή, της εικόνας της Παναγίας Μονής Ζιδανίου μέσω των χωριών της νότιας Κοζάνης προς την πόλη, πορεία της ενιαύσιας ζητείας κι ευλογίας εν ταυτώ. Είναι η Παναγία η “Μυδραλλιοφόρος” όπως την είπαμε προσθέτοντας ένα ακόμα χαρακτηριστικό στο ποτάμι των παρόμοιων - αν και δεν αναγνωρίστηκε αυτό επισήμως από τους θεματοφύλακες των επιθέτων κι επιρρημάτων Της- ότι τον καιρό της Κατοχής εβλήθη υπό γερμανικού μυδραλλίου αλλά διεσώθη αυτή κι οι φέροντες αυτήν αντάρται. Τα διηγούνται οι ίδιοι οι ανιδιοτελείς, αυτοσχέδιοι ιστορικοί στις επί το πλείστον αδολεσχείς κι έμπλεες υποκειμενισμού, γραπτές αφηγήσεις και μνήμες τους, άλλα έχουν και την όποια αλήθεια τους. Το απόγευμα Παρασκευής της Ζωοδόχου Πηγής (και πληγής) τη μεταφέρει στρατιωτικό αυτοκίνητο εξέλιξη των πρώην ¾ ειδικά πακτωμένη στο πίσω μέρος του και οι πιστοί χωρικοί που την περιμένουν στα παρόδια χωριά, την προσκυνούν, με το αζημίωτον, και καλά κάμουν.
Αν είναι δηλαδή να πιστεύουμε στις πολιτικές ζωοτροφές που μας σερβίρουν πολιτικοί που δεν χωράν ως γελοιότητα όψεως και λόγου στις οθόνες της τηλεόρασης ή στα ιδεολογικά βοσκήματα των παρόμοιών τους 1000 + 1 φορές η Παναγία η Ζιδανιώτισσα η Μυδραλλιοφόρος, μεγάλη η χάρη της, ας πούμε...

Διαγώνιον Πάσχα

 Τη Δευτέρα ημέρα του Πάσχα στο χωρικό μπαλκόνι
ξεφύλλιζα παλιές ΔΙΑΓΩΝΙΕΣ μνήμες
του ποιητού 40 Εκκλησιών και περιχώρων.
Εδιάβασα το διήγημα «Μοντέλο» του κυρ’ Περικλέως Σφυρίδη
δια μίαν ωραίαν Αντωνία.
Ποιήματα του μοναχού Μωυσέως Σιμωνοπετρίτη
προ της απόσυρσής του στην γλυκεία Καλύβη
Ιωάννου Χρυσοστόμου στις Καρυές
και φυσικά προ της αναχωρήσεώς του εκ των εγκοσμίων.
Ομοίως ποιήματα του Γ. Μοράρη ποιητού που γνώρισα
μέσω του Γιάννη Καραχάλιου φίλου όστις μεταφράζει
την Ιλιάδα ο αφιλότιμος...
Αλλά και μιαν πρώιμη επικριτικήν κριτική
Ηλία Παπαδημητρακόπουλου
δια τον «Θίασον» Θεοδώρου Αγγελόπουλου κ.λπ.
12 και μισή κι πέρασε το πρωινό
12 και μισή βράδυ περνά κι αυτό το Πάσχα
(όπως περνάνε όλα, μην το ψάχνεις....)

Πάσχα-Πεσάχ διάβαση, Αγχιβασίη θέλω να πω

Δε φτάνει που η λειτουργική νύχτα
σχεδόν μας ξημερώνει στο ναό
που επιστρέφουν 2-3 δεκάδες Ορθόδοξοι
απ’ τις 100δες της μεγάλης πλατείας,
ακροατάς, θεατάς και θαμώνας της Ανάστασης
επιπίπτουν πάνω σου ιεροκήρυκες
και ράβδοι λόγου Ποιμαντορικοί
εκεί, να βάλουν κι αυτοί τη θλιβερή τους οξεία
Δεν τους ακούει κανείς κι ορθώς πράττουν
Μπροστά στον συγκλονιστικό Κατηχητικό
λόγο Ιωάννου του Χρυσοστόμου
όλα αυτά είναι ενοχλητικές οδοντόκρεμες,
δραξ εξουσίας δυσεβής και ανοήμων

Αλλά ας όψεται η «Αναστάσεως ημέρα και...»
«Συγχωρήσωμεν πάντας τη Αναστάσει...»
Λόγος πυκνός, λυρικός, μυστήριος
- Αληθώς ανέστη ο Κύριος...

Παρασκευή βράδυ Σάββατο πρωί

Ξεχύθηκαν οι επιτάφιοι νυκτός και ψαλτοθρήνων
ανά τας οδούς της ψυχής και χώθηκαν
στας ρύμας των παρακείμενων σωμάτων
Αυλάκια ηδυπαθούς φωτός ωρίμων κυριών μετά κεριών
και δεσποινίδων λαμπάδων.
Ορίζαν τοιουτοτρόπως την επικράτεια των σημείων
ήγουν: τον Αναβαλλόμενον, τον Κρύψαντα τον ήλιον
το έαρ το γλυκύ (μετά βροχής),
μετοχές, προσδιορισμοί επιθετικοί, μεθυσμένοι
θαρρείς, ανέμελοι εν όψει αυτού που έρχεται
και κήρυξαν πρωί πρωί Σαββάτου
μαζί με τη έπαρση της σημαίας στην πλατεία
το Ανάστα ο Θεός τελεσίδικα
το αμετάκλητο θα ανακοινωθεί μεσάνυχτα και κάτι
και θα ισχύει περίπου ένα χρόνο
σαν φορολογική ενημερότητα
δια την λήψιν ελέους, τρυφερότητας
μη και της όποιας αγάπης το μερίδιο μας αναλογεί

Θρίαμβος ή εκδίκηση του "ξ"

Καθώς προελαύνει το Μέγα Πάθος προς την ‘Εξοδόν του
και σβήνει η Μ. Παρασκευή,
του Επιταφίου επιστρέψαντος οίκαδε,
άρπαξεν ο πρωτοψάλτης εκ του στόματος ιερέως
και εκ του «Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας...»
το γράμμα «ξ» (16 τον αριθμό παρακαλώ)
που μοιάζει με τον περιφερόμενο γυμνό σταυρό
και το ξεσήκωσε λάβαρον κατανύξεως
- Δος μοι τούτον τον ξένον τον ξενίσαντα...» φώναξε
- Τι τον θες που να τον πας;
- Εκεί που ο Ν. Καρούζος όρισεν προς αποθήκευσή του
έως την επομένη του βλάστηση
- Δεν το πιστεύω αλλά αφού Τον θέλεις πάρτον ...

Μ. Πέμπτη εκυκλοφόρησεν η νέα "Π" τχ 187. Τα περιεχόμενά της λοιπόν....

1 Γεωργία Τριανταφυλλίδου Σύνεργα, ποίημα
2 Γκαίτε ποίημα μφρ. Γ. Κεντρωτής
3 Ενδόδημα κι αποικιακά Β.Π.Κ.
9 Ηλίας Κεφάλας Αλεξάνδρα διήγημα
12 Α. Καμύ-Μ. Καζαρές Αλληλογραφία μτφ Τ. Βατάλη
18 Στάθης Κουτσούνη Η αφύπνιση του Ισκαριώτη
19 Χριστίνα Καραντώνη 2 ποιηματα
20 Μάκης Καραγιάννης Σπαράγματα
22 Γιάννης Υφαντής 7 ποιήματα

Αποκυήματα Μεγάλης Τετράδης ε. ε.

Διέσχισα και φέτος πρώιμα την άνοιξη
πράσινα χωραφια, φουσκωμένα νερά
πέτρες με γεμάτες τις στέρνες
μεταξύ του απέλπιδου τώρα
και της κατανύξεως εκ του Μ. Ευχελαίου
Εργοστάσιον αμιάντου σκέλεθρον
αλλ’ η μυδραλιοφόρος Παναγία εξανθίζει
«- Νυν επανέστρεφον αληθώς
Ως αιπόλον μονύδριον ήναψας
Την ψυχήν ημών εν τω βαράθρω Κόρη»
– εκ του «Μικρού Ναυτίλου»
Τώρα το Μονόγραμμα του ποιητή
και το ΑDAGIO του συνθέτη
Συνσπαράζουν...

Ψαλτικαί παρενοχλήσεις εν συνόψει

Τους επισήμανε κι ο Αλεξ. Ππδ στο χριστουγεννιάτικο διήγημα «Ντελησυφέρω» εκείνους τους εκκλησιαζόμενους οι οποίοι την ώρα της λειτουργίας ως εκ της μεγάλης ορέξεως περί το θεοτικά, ψάλλουν προηγούμενοι του ιερέως και των ψαλτών ή παράλληλα μ’ αυτούς παράγοντες βόμβους ενοχλητικούς δια τους λοιπούς πελάτας του ναού. «...Δύο παράξενοι γέροι, ὁ Νταραδῆμος, καὶ ὁ καπετὰν Γιῶργος ὁ Κονόμος, εἶχον τὴν μανίαν, ὁ μὲν πρῶτος ν᾽ ἀπαγγέλλῃ, μὲ φωνὴν ἀρκούντως ἀκουστήν, πρὶν νὰ τὰ εἴπῃ ἀκόμη ὁ παπὰς ἢ ὁ ψάλτης ἢ ὁ διαβαστής, πότε ὡς νὰ ἐβοήθει τὸν ψάλτην μακρόθεν, ὅλα τὰ μέρη τῆς ἀκολουθίας, τροπάρια, ψαλμούς, αἰτήσεις, ἐκφωνήσεις· ὁ δὲ δεύτερος νὰ δεικνύῃ ὅτι δὲν ἀνέχεται τὴν μανίαν αὐτήν, καὶ νὰ τὴν σκώπτῃ καὶ νὰ τὴν χλευάζῃ...».

Κυριακή των Βαϊων και κλάδων

Εναν Απρίλιο μήνα
όχι αυτόν της Ελένης Κοφτερού
με "Μια θλίψη Απρίλης»,
ούτε εκείνον με τις απελπισμένες μυρωδιές του
τού κάποτε Σπύρου Τσακνιά
αλλά προ αμνημόνευτων ετών
και 21 τόσων χρόνων
ο Τάσος Αναστασόπουλος
ανακληθείς εκτάκτως από την τάξη των ακροατών
εις την τάξιν του άρχοντα Αναγνώστη
εξεφύλλιζεν με την ωραία φωνή του
το «Ημερολόγιον ενός αθέατου Απριλίου»
και εις το πιάνο τον εσυνόδευεν ο κύριος Δ.. Δημόπουλος.
Ηταν μια εξαίσια βραδιά ανοίξεως
κι είμασταν συν τοις άλλοις
νεότεροι κατά 20 με 22 καιρούς

«Γαλήνη σαν της Κυριακής που λείπουν όλοι
σ’ ένα δωμάτιο που του αφαίρεσα τα αισθήματα»
έγραφεν Αυτός...