Η άλωση της καθημερινότητας...

Κεντρικός πεζόδρομος με τις πικροκαστανιές εν πλήρει πρασινοφορία. Δύο συμπολίτες βρίζονται άγρια χειρότερα από χαμαλήδες που δεν υπάρχουν πλέον. Λόγια αισχρά, λόγια κακά, λόγια να ντρέπεσαι να τ' ακούσεις και σαν περαστικός. Ο λόγος; Κατά την αντίθετη πορεία τους στο δρόμο ένας κατά λάθος ακούμπησε ελαφρώς τον άλλο. Εγκλημα... Οχι, δεν πιάστηκαν στα χέρια από το φόβο της συνακουμβήσεως. Προ πανδημίας θα σκοτώνονταν στις γροθιές, κλωτσιές κ.λπ.

Εξόδου κεφ. α. 1

Ο πρώτος μονήρης εσπρέσο με δοκίμια για Τ. Παπατσώνη
δε λέω μια αγωνία για το συμβάν κάπως τον αναστατώνει.
"Ηλθε για να διαβασει" Δυο τρια βιβλία ανοιχτά κατά Καβάφη
- Αλίμονο αφέθηκε όπως συνήθισε πλέον στου κινητού τα βάθη

"Μαραίνεται η καρδιά μου σαν πράσο στα Κρανίδια..."

 Ευχαριστώ, «έτσι κάνουν όλες» κι όλοι ποικίλοι ποιητές και ποιήτριες ενταύθα, όταν τους μνημονεύουν ή αναδημοσιεύουν διάφορα σάιτ και διαδικτυακοί τόποι και τρόποι, στίχους, ήχους και απόηχους τους, τον κυρ’ σύντροφο Στέφανο Πράσσο, ένδοξο όνομα σε χορταστικό ποιητικό επίθετο («Μαραίνεται η καρδιά μου σαν πράσο στα Κρανίδια» παραφράζω - δε θυμάμαι και καλά - τον εξαίρετο ποιητή και κριτικό λογοτεχνίας Θανάση Μαρκόπουλο όστις μόλις εκυκλοφόρησε την σπουδαία μελέτη «Η εύφορη λύπη του Μιχάλη Γκανά» δοκιμιακές ανιχνεύσεις, εκδ. Μελάνι). Ως ηγέτης, λοιπόν, της Εξωκοινοβουλευτικής Περιφερειακής αριστεράς Δυτικής Μακεδονίας και περιχώρων δίδει μεγάλη δημοσιότητα στην «αναξιότητά» μου (ιδού ο «φαιδρός» μου αυτοοικτιρμός) καθώς με κρεμά στην κορφή εφημερίδων και με σιδερώνει «συνδονιάζοντάς με» σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Ενα θέμα σχεδόν ασήμαντο που αφορά πρόσωπα και καταστάσεις ανάξιες πλέον κάθε σοβαρού σχολιασμού (αγάλματα μητροπολιτών, ονοματοθεσίες δρόμων, ιστορίες για ημιαγρίους, δοσιλογίες κ.λπ.). Διαδηλώνω ηττημένος και αποσύρομαι στο κελί του Κ. Π. Καβάφη:

«Για τες θρησκευτικές μας δοξασίες –
ο κούφος Ιουλιανός είπεν «Ανέγνων, έγνων,
κατέγνων». Τάχατες μας εκμηδένισε
με το «κατέγνων» του, ο γελοιωδέστατος.
Τέτοιες ξυπνάδες όμως πέρασι δεν έχουνε σ’ εμάς
τους Χριστιανούς. «Ανέγνως, αλλ’ ουκ έγνως· ει γαρ έγνως,
ουκ αν κατέγνως» απαντήσαμεν αμέσως.”

Η Οδός Φαίδρας

 Η μικρά στενωπή οδός που συνδέει την οδό Λαχανά με Δοϊράνης και τέμνει την οδό Ιωάννου Πολέμη και τη σμικρή της Αντίστασης (γενικώς) περιοχή αγίων Αναργύρων Κοζάνης, έχει μια συγκλονιστική αναφορά στην αρχαία ελληνική γραμματεία αλλά και τη γαλλική. «Οδός Φαίδρας» η οποία ηρωίς κατά τον μύθο ήταν γυναίκα του Θησέα αγάπησε τρελά τον Ιπόλλυτο γιό του Θησέως από άλλη σύζυγο, αυτός δεν ανταποκρίθηκε κι αυτή αυτοκτόνησε κ.λπ. Αυτούς περιέλαβεν ο Ευριπίδης στον «Ιππόλυτό» του ο Ρακίνας στη «Φαίδρα» όπως κι ο Μίκης Θεοδωράκης στη δική του μουσική Φαίδρα. Στέκομαι με σεβασμό μπροστά στην ευαισθησία εκείνων των παλιών τοπικών αρχόντων της πόλεως που έδωσαν παρόμοιες ξεχωριστές ονομασίες βγαλμένες από την αρχαία και νεότερη ελληνική γραμματεία.

...Τον βλέπω και στη θέα του χλομιάζω, κοκκινίζω·
Μια ταραχή σηκώνεται στην έκθαμβη ψυχή μου·
Ούτε να δω μπορούσα πια ούτε και να μιλήσω·
Και πάγωνα και φλεγόμουν παντού σ’ όλο το σώμα
Την Αφοδίτη ένιωσα, τις τρομερές φωτιές της...»

(Ρακίνα «Φαίδρα» μτφρ. Στρατής Πασχάλης,
εκδ. Ικαρος 1990)

Προς Μάνα...

 ...Αν και Κυριακή του Τυφλού πήραμε το δρόμο προς τη Μάνα σαν κάτι προς Εμμαούς...

Ηρωες σε πλαγιές

 Παρακολουθώ δηλ. διαβάζω με θυμηδία πλέον, τα διαλαμβανόμενα για τους ανδριάντες, τις προτομές, τις φαιδρές προτάσεις για αλλαγές οδών, τις ιστορικές θεωρήσεις κι αναθεωρήσεις επί των γονάτων, των μικροϊστορικών στοιχείων μύθων, λίθων και πλίνθων ατάκτως ειρημένων και δημοσιοποιημένων. Γιατί τελικά τ’ αγάλματα είμαστε εμείς, όπως σημειώνει ο Γ. Σ, σε άλλα προπορευόμεθα ως αναξιοπαθές κοπάδι που το οδηγούν ποικίλοι βοσκοί η ποιμένες ή επόμεθα φτωχοί ιδεολογικοί, κομματικοί συγγενείς.

Αν, λέω αν...

 Αν το μάρμαρο για χώμα δύσκολο να προσκυνήσω
αυτά τα πόδια δαχτυλα μπορώ ασμένως να φιλήσω

Γεωγραφία

 Η γεωγραφία του κορμού και ο ψίθυρος - μαντεία των φύλλων ...

Μέρες του 2000...

Στη Σμύρνη, στα Βουρλά· στην ‘Εφεσο
κατηφορίζοντας προς το αρχαίο λιμάνι
σταθήκαμε να φωτογραφηθούμε
στα ερείπια της βιβλιοθήκης του Κέλσου.
Με τον Ιβάν Γκαντζάνσκι της Βιβλιοθήκης Βελιγραδίου
μια πόλη της κανονικής Μακεδονίας εμείς
στον κόσμο των βιβλίων καρφωμένοι ή λυόμενοι.
Κεφάλια στη σειρά και κεφάλαια παρόντα απόντα
στην ομαδική φωτογραφία ενθύμησης.

«Μέρες» του Γ. Σεφέρη ή μήπως του Κ. Π. Καβάφη...

Πρωτιές...

Στο «Κυριακάτικο Βήμα» της 17ης Μαϊου (Σαμαρείτιδος κ.λπ.) στο ένθετο με τα Βιβλία ο κ. Ν. Μπακουνάκης γράφει για τον έρωτα των Αλ. Καμύ και Μαρίας Καζαρές κι όπως αυτός «κυκλοφορεί» στην μεταξύ τους αλληλογραφία με τις 865 επιστολές. Στο ΥΓ σημειώνει: Η αλληλογραφία Καμύ- Καζαρές είναι έργο ογκώδες. Θα άξιζε όμως να μεταφραστεί μια επιλογή επιστολών στα ελληνικά ανάμεσα τους οι εκπληκτικές επιστολές από την Ελλάδα στη διάρκεια του ταξιδιού του Κ. την άνοιξη του 1955....

Ο σταυρός και το σκυλάκι...

Στη στέγη δίπλα στο σταυρό φύτρωσε σκυλάκι
γέρικη εκκλησία (1664) που γέρνεις με τη λίγη
ηριθμημένη παρουσία πιστών που σε τυλίγει
σταγόνες προσευχής στ' απέραντου θεού τ’ αυλάκι

2020 μ. Σ. (εισμού)

Ξερολιθιά αρχαιολογικά συντηρημένη
κονίαμα μεταβυζαντινό, λάσπη πρωτόπλαστη
μαρμάρινο τετράγωνο εντοιχισμένο
1/2 σταυρού απάνω του σωσμένο.
Ποιος τον θυμάται ολόκληρο προ τη 13ης / 5ου /1995
μνήμη της γλυκείας ελάσσονος αγίας Γλυκερίας
Οταν με τα 6,6 R της Σκηνοπηγίας
σεισμο-ημι-κατέρευσεν ο ναός του 1848
(εποχή κοινωνικών επαναστάσεων κ.λπ).
Λίγο πιο πάνω σταυρός επιχρωματισμένος
έτους 1865 όταν άρχισε η εικονογράφηση
Τα θραύσματα μάζεψαν οι αρμόδιοι πιστοί
λείψανα να τα προσκυνούν
οι επόμενοι, οι νυν, οι ερχόμενοι.
Εμπειρίες σεισμού σπασμού βρασμού
και λιώσιμο εντελώς της μνήμης...

Ζωγράφιζε...

 - Ζωγράφιζε παιδί μου ζωγράφιζεν αενάως ποδηλάτας...
ο Ανδρέας Εμπειρίκος προς Αλ. Φασιανόν ζωγράφον.
Αλλά όχι του γλυκού νερού και ποδηλάτου παιδικού...

 Οτε ήμην εις την ΣΤ ‘ Γυμνασίου στο μάθημα της Ηθικής μας είχε μια φορά στην σειρά ορθίους 4-5 και επί του πίνακος εξεταζόμενους, ο θεολόγος καθηγητής κ. Μίλτος Ηλιάδης.
- Ποιός ξέρει να μας πει έναν υπαρξιστή φιλόσοφο και συγγραφέα ρώτηξε μη περιμένοντας προφανώς απάντηση
- Ο Σάρτρ είπα δειλά
Ξαφνιάστηκε.
- Κάτσε κάτω μου λέγει σχεδόν αγριεμένος και λάβε βαθμόν 19
19 !!! Το μόνο της μαθητικής μου ζωής 19νιαρι
Οταν έφτασε το μυαλό μου δεν διάβαζα το Σαρτρ εγώ ήμουν με τον Καμύ.
Ομως αυτός μοίραζε την εφημερίδα του στις μεγάλες λεωφόρους των Παρισίων όπως εγώ την Παρέμβαση στης Κοζάνης τα σοκάκια με τα σπίτια τα ψηλά και τηρουμένων των μεγάλων αναλογιών και των ελαχίστων αποστάσεων των 2 μέτρων, είμεθα συγγενείς του δρόμου...

Πότε κιόλας...

Πότε κιόλας ενοστάλγησα τις μέρες του εγκλεισμού
τότε που αφέθηκα σε 100ν τόσο (πολλά είπα) σώματα βιβλίων
για γρήγορες αρπαχτές στα όρθια ή στα ξαπλωτά
Καθώς επανήλθα στην ρημαγμένη πραγματικότητα
η διαλεκτική της καθημερινότητας
μου τράβηξε αυτί μάτια στόμα χέρια
σ’ ένα ρυθμό αναδρομικής διεκδίκησης απολεσθέντων
Κουράστηκα απότομα χώθηκαν και κάτι αγκίδες άνοιξης
στη διάθεση για οικείες φίλιες αγαπητικές αγκαλιές
φιλιά κι αγγίγματα τώρα όμως μόνον μάτια και λόγια
- Θεέ μου πόσο: «Ανάποδα γυρίσαν τα ρολόγια» (1)
- Οπίσω στα κανόνια, Ελεύθεροι ζαβλακωμένοι...

(1) Μ. Σαχτούρης

- Ελα ντε ποιός..

 «Ποιός αλήθεια είμαι εγώ και που πάω
Με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό ...»
- Στο χωριό ...

H νέα Παρέμβαση τχ. 196 - 197

Ναι, η νέα Παρέμβαση τχ. 196 -1 97 εκυκλοφόρησεν. Από τις πιο δύσκολες εκδόσεις της και δεν ήταν μόνον οι αντικειμενικές δυσκολίες αλλά και οι ψυχικές ανορεξίες που μας έδερναν αυτήν την χαμένη (ή και κερδισμένη μήπως 😉 άνοιξη. Ευχαριστώ την αρχιτέκτονα κ. Αννίτα Κουτσονανου που μας χάρισε το ωραίον εξώφυλλον. Κατά τα αλλά τα ταχ. τέλη της αυξήθηκαν κι όλα μας οδηγούν προς την ιδιωτική πλέον διανομή της «Π» αφού τα ΕΛΤΑ αυτοαπαξιώνονται τοιουτοτρόπως, μέρα τη μέρα. Ο δε κ. Στουρνάρας δηλ. τα στουρνάρια του, μας έκοψαν την ετήσια καταχώρηση στις σελίδες μας της έκθεσης του Δκτου της ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ που επί 20 και χρόνια μας έδιναν. Σιγά το πράγμα 140 ευρώ ήταν, όταν μας τα δίναν τα είχαμε ανάγκη, τώρα λέμε δεν τα έχουμε για να μην πέσει έξω το έθνος των νεοελλήνων.
Αρχεται τώρα η β’ φάση της εξόδου από την εκδοτική καραντίνα αυτή της διανομής δηλαδή και δηλονότι.

Διάλογος ημίκωφων

Σε ένα δημόσιο διάλογο (με ονοματεπώνυμο) περί του Ιωακείμ "Πνευματικού ηγέτου του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ κ.λπ.) ο αντίπαλος συνομιλητής μου υπογράφει ως αντιπρόεδρος της ΠΕΑΕΑ (ήγουν αντιστασιακής οργανώσεως) και του ΔΣΕ (του γνωστού ηρωικού στρατού του εμφυλίου) διαδηλώνοντας τυπικά πως ήτο ενεργό μέλος των δύο οργανώσεων. Φυσικά με "τζάκισε" με τα επιχειρήματα και σιωπώ επί του θέματος. Ομως έχω μια απορία. Ο συνομιλητής μου είναι συνομίληκος άρα πότε μετείχε της Εθνικής Αντιστάσεως και του Δημοκρατικού Στρατού αφού τότε δεν είχαμε καν γεννηθεί. ‘Η οι σύλλογοι αυτοί έχουν ως μέλη και τους γνησίους κατιώντες ή τους εξ αγχιστείας συγγενείς αυτών. Υπό το βάρος τέτοιων τίτλων συνετρίβην. Ημείς την μόνη αντίσταση κι εντός των χρόνων μας που εκάμαμεν ήτο κατά της «δικακτουρίας» την οποία επτά χρόνια επολεμούσαμε νύχτα μέρα, μέρα νύχτα αλλά αυτοί δεν είχαν καταλάβει τίποτα από τον αγώνα μας· τέτοια ζώα που ήταν που να το καταλάβουν (παραφράζω εδώ τον Φαίδρο Μπαρλά). Θυμάμαι τους καιρούς του αλήστου μνήμης ΚΚΕ εσωτ. στην πόλη ο φίλος μου Μάκης Συνεπίθετος μετείχε εκ μέρους του κόμματος ως εκπρόσωπος της αντιστασιακής του οργάνωσης στις τριμερής συναντήσεις με τις άλλες κομματικές αντιστασιακές οργανώσεις με τους υπερήλικες τότε εκπροσώπους τους, κι αυτός νέος και ωραίος. Το γελούσαμε το πράγμα για καιρό ότι ο Μ. ήταν το μέλος πασπαρτού αφού εκπροσωπούσε το ΚΚΕ εσωτ. στις μετωπικές οργανώσεις του (ΑΚΕ κ.λπ) πλην του ΑΕΜ που ηγείτο ο αείμνηστος καλός άνθρωπος φίλος και σύντροφος Γιάννης Παραπονιάρης.

Δρόμοι της δίαιτας πλέον

 Εγεννήθην όταν απέθανεν εντελώς ο Στάλιν, ο γλυκύτατός μου Κώστας Ουράνης και στην Αμερική κυκλοφόρησε ο Playboy. Βρήκα τώρα πως την αυτή χρονιά πρωτοκυκλοφόρησε του Γκιόργκε Αμάντο "Οι δρόμοι της πείνας" στις εκδόσεις "Ο Κόσμος" Αθήνα. Να το διαβάσω τι να κάνω ότι οιονεί αποκλεισμό είχαμε αλλά πείνα όχι, απεναντίας εβαρύνθη η ύπαρξή μας με κιλά.

Σαγματοποιός

 Πήρα τους δρόμους αμήχανα βιβλιοπωλείο ναός γραφείο
ότι «Τα σπλάχνα μου κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν»
Κλειστό το εμπόριο το σαγματοποιείο και το σκυτοραφείο
μήπως και «Ελευθερία ανάπηρη πάλι μας τάζουν...»

Tοιχογραφία

...Γυρίζω απ' τη νύχτα έρχομαι
απόψε απ' του καημού τη φυλακή κ.λπ. ο Στ. Καζαντζίδης...

1. Μάχαιρα κρητική δώρον Αφροδίτης και Φάνη χωρίς μαντινάδα στη λεπίδα του αλλά επί της θήκης γράφει:
«Φουντάραμε καραμοσάλι στο ποτάμι
είχε ο πιλότος μας το κούτελο βαμμένο
...κι αν λείπεις χίλια χρόνια θα σε περιμένω
ωστόσο οι κάβοι σου σκληρύνουν την παλάμη (Ν. Καββαδία)
2. Κεραμικό αντίγραφο πρύμνης από το ναυάγιο της ΚΙΧΛΗΣ
3. Αυτοσχέδιον μικροσουραύλι μεθ΄ επιγράμματος (χειρ Ν. Κούρτη)
«Απ’ όλες τις πράξεις του ανθρώπου οι μόνες ίσως χρήσιμες και οι μόνες σκόπιμες είναι η ποίηση και το ταξίδι...»
4. Χρυοό μετάλλιον των 0,10 λεπτών του ευρώ ληφθέν ως επίτιμος θεατής χωρικού αγώνος ανωμάλου δρόμου
5. Ανεμολόγιον μοναστηριακόν να διαβάζω αέρηδες, πάχνες, και βροχές στα ταξίδια μου στα βιβλία
6. Κομβοσχοίνιον ηγουμένης με υπέρ εκατό κόμπους της εγκάρδιας προσευχής «Κύριε ημών Ιησού Χριστέ ελέησόν με» που δεν διαδακτύλισα άχρι τέλος του ποτές μου
7. Γκραβούρα με θέμα τα Βαλκάνια του 17ου αιων.
Σπανίως τα κοιτώ ότι στην καθημέρας πλάτη μου υπάρχουν, τα νιώθω όμως να με διεγείρουν το καθένα με τον τρόπο του

Η τελευταία μέρα

«Είταν η μέρα συννεφιασμένη κανείς δεν αποφάσιζε
Φυσούσε ένας αγέρας αλαφρύς: «δεν είναι γρέγος είναι σιρόκος είπε κάποιος»

Τότε τράβηξα το τελευταίο χαρτί εξόδου
Κυριακή των Μυροφόρων και βρέθηκα
δίπλα στο πατρικό νερό στη μάνα.
........
«Ένα ζευγάρι πέρασε κουβεντιάζοντας
Βαρέθηκα το δειλινό πάμε στο σπίτι μας
πάμε στο σπίτι μας ν' ανάψουμε το φως»

- Πάμε...

Στα κυκλικά ερείπια της μνήμης.

Μπαράκος στρούγκα του Μήνα Καραγιαννη του λογιοτερου των ποιμένων ( έβαλε το ζήτημα της σημασίας εκεί). Στο κέντρο της η πέτρα στην οποία καθόμουν και διαβαζα Παπαδιαμάντη Σαιξπηρ Ντοστογέφσκι όταν πήγαινα βοηθός αρμέγματος - λαλτης δηλονοτι αφηρημένος - αφημένος στης λογοτεχνίας τον κόσμο
Στη φωτ ο Γρηγόρης Δγλς φίλος έκπαλαι που σήμερα ήταν εκει ο ενθεοφοβος και πολυβαδεστερος πολίτης Δυτικης Μακεδονίας
- Κλαίω ενδον...

Εκθεση συμβάντων

Επήρα (όχι την λύρα) στους ώμους
αλλά της πόλεως τους ένδον δρόμους
Δ. Σολωμού, Αμφιπόλεως, Επαναστάσεως 1878,
Αετοράχης, Γράμμου, Ξενία, Μοναστηρίου, Π. Μελά
- Πολίτες καλημέριζα: «Πως είσθε είσθε καλά;»

Εξαναδιάβαζα την Ιλιάδα του Δ. Μαρωνίτη
αυτή που λεν πως έγραψεν ο Ομηρος
«Είπε κι ορκίστηκε μάταιο όρκο όμως εκείνος συγκινήθηκε»
«Τοξάκια μου γυναικοτρίφτη παρλαπίπα...»
Ο Διομήδης του Αλέξανδρου (Πάρι) του χώθηκε
Με ένα χυλό δισθυμίας η ψυχή μου ανακατώθηκε

1ης Μαϊου άνοδος

- Μα πού χάθηκες ; Η Αγία Άννα η Μεταμόρφωση το μονοπάτι στο δασάκι
- Σε νοσταλγήσαμε!
                                     - Εγώ να δεις γλυκό του είναι μου κρυφό σαράκι...