Η μύτη

Πρώτη εισήλθε στο παρεκκλήσι του ιαματικού αγίου η μύτη της γραίας ως έχουσα μία οξύτητα και κάποιο μήκος και μετά αυτή η οποία: - Δεν φορούσε μάσκα - Εβηχε συνεχώς -Τρίτον και φαρμακερόν υποτονθόρυζε ολόκληρη την λειτουργία τα λόγια του ιερέα, των ψαλτάδων και των επιτρόπων τα καθήκοντα, προηγούμενη ή ταυτόχρονα μ’ αυτούς. Φορές εθυμιάτιζε νοερώς το εκκλησίαμα του παρεκκλησίου. Κόλλησε δίπλα στο στασίδι μου. Εφιαλτική κατάσταση...Ηθελα να τη βαρέσω ορισμένως (ήμαρτον!) Στο σπίτι άνοιξα τον Αλεξ. Ππδ. και το διήγημα «Ντελησυφέρω». «...Δύο παράξενοι γέροι, ὁ Νταραδῆμος, καὶ ὁ καπετὰν Γιῶργος ὁ Κονόμος, εἶχον τὴν μανίαν, ὁ μὲν πρῶτος ν᾽ ἀπαγγέλλῃ, μὲ φωνὴν ἀρκούντως ἀκουστήν, πρὶν νὰ τὰ εἴπῃ ἀκόμη ὁ παπὰς ἢ ὁ ψάλτης ἢ ὁ διαβαστής, πότε ὡς νὰ ἐβοήθει τὸν ψάλτην μακρόθεν, ὅλα τὰ μέρη τῆς ἀκολουθίας, τροπάρια, ψαλμούς, αἰτήσεις, ἐκφωνήσεις· ὁ δὲ δεύτερος νὰ δεικνύῃ ὅτι δὲν ἀνέχεται τὴν μανίαν αὐτήν, καὶ νὰ τὴν σκώπτῃ καὶ νὰ τὴν χλευάζῃ. Ὁ Νταραδῆμος, εἰς τὸ γωνιαῖον ἀκριβῶς στασίδι ἔλεγεν ὡς νὰ ἦτο ὑποβολεύς: ― «Ὁ Θεός, ὁ Θεός μου, πρὸς σὲ ὀρθρίζω· ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου». Καὶ ὁ προεστὼς τοῦ χοροῦ, εἰς τὸ γιουδέκι ἄνωθεν τοῦ δεσποτικοῦ, ἐπανελάμβανεν: ― «Ὁ Θεός, ὁ Θεός μου, πρὸς σὲ ὀρθρίζω». Καὶ ὁ Κονόμος ὅστις εὑρίσκετο δύο ἢ τρία στασίδια παρεμπρός, στρεφόμενος πρὸς τοὺς περὶ αὐτόν: ― Τ᾽ ἀκοῦτε, χριστιανοί;… τ᾽ ἀκούσατε; καὶ δὲν ξέραμε νὰ τὸν παίρναμε ἀποβραδὺς στὰ σπίτια μας, νὰ μᾶς τὰ πῇ ὅλα!… θὰ γλυτώναμε ἀπ᾽ τὸν κόπο νὰ ᾽ρθοῦμε στὴν ἐκκλησιά. Καὶ οἱ χριστιανοὶ μετὰ δυσκολίας ἔπνιγον τοὺς γέλωτας…”