Εψές παραμονή Τριων Ιεραρχών

 Εκόψαμε κι ημείς την βασιλειόπιτά μας στον ΣΥΝ-Βιβλιοπωλείο παρουσία νοερά του τρυφερού λήσταρχου Ιωάννη Παπαδημητρίου του Αντωνίου Κάλφα εκδ. Παρέμβαση κ.λπ.

Ανακοίνωση – Πρόσκληση

«Τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά» είπε ο Κάλφας στο Ληστή…

 

Τη Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2018 και ώρα 7 το βράδυ δύο εκδηλώσεις

θα λάβουν χώρα στο χώρο του ΣΥΝ-Βιβλιοπωλείου

 

1. Παρουσίαση του βιβλίου του Αντώνη Κάλφα «Το τελευταίο τσιγάρο

ή ο μονόλογος του τρυφερού λήσταρχου Ιωάννη Παπαδημητρίου εκ Δρυανίτσης

εκτελεσθέντος στις 23 Ιουλίου 1924 στους στρατώνες της Κατερίνης», εδ. Παρέμβαση.

 

2. Κοπή της Βασιλειόπιτας της Παρέμβασης και του ΣΥΝ-Βιβλιοπωλείου

μετά μικρ;aς δεξιώσεως

Συμμετέχουν :

Α. Το κοινό κοινό των δύο θεσμών αλλά και άλλοι φίλοι των

Β. Ο ποιητής Αντώνης Κάλφας

Γ. Ο παρουσιαστής Β. Π. Καραγιάννης

Δ. Ο αναγνώστης Αθανάσιος Καρανάνος

Ε. Ο τραγουδοποιός Δημήτρης Γαύρος

 

Συντονίζει η Δήμητρα Καραγιάννη

Στο μέτωπον...

Στο μέτωπο το Μακεδονικόν
ηττήθημεν παγκοσμίως και πανηγυρικά
Τουλάχιστον στον μεταξύ μας υποβαλκάνιο
(πως λέμε υποσαχάριες χώρες)
διπλό αγώνα μ’ αυτό το υβρίδιον
ας το νικάμε διαρκώς έστω με 1-0
Σε όποια γήπεδα συναντιόμαστε
όλα τα βέτα -νέτα σκέτα- του ντουνιά να πέφτουν
τέρματα αδυσώπητα στο τέρμα τους
και ό,τι ήθελε προκύψει
(τίποτε δηλαδή)
ότι ό,τι ήταν να γίνει μας έγινε
Εϊναι και αυτό μια κάποια λύση…

Τα "Ευρισκόμενα" του Κ. Τσιτσελίκη

Ο Κ. Τσιτσελίκης (1882-1938) είναι ο ξεχωριστός λογοτέχνης, πολιτικός κι επιστήμων (νομικός) του μεσοπολέμου στην Κοζάνη αλλά και στη γενικότερη γραμματεία της. Πριν χρόνια τον φέραμε και πάλι στην επικαιρότητα. Τώρα με τη φροντίδα κι επιμέλεια του έγκριτου φιλολόγου Μάριου Κυπαρίσση - Μώρου και της "Παρέμβασης" ετοιμάζονται να εκδοθούν τα "Ευρισκόμενά"του. Ο εν λόγω συγγραφέας συγκινεί ιδιαίτερα τους μπαχαλακιστές παντός καιρού και φτήνιας οι οποίοι και διαδηλώνουν την εκτίμησή τους με τον τρόπο τους.

Μιαν που δεν έχω...

Μιαν που δεν έχω Θερμοπύλες κι Αλαμάνεί﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ηνσηω  Βαβυλωνες κια Νακεδονιες ς να φυλάξω

στις διαδηλώσεις δεν πάω κι ούτε σ’ άλλες εθνομανίες

λέω στα οικεία μου αυγά και σύνορα  να την αράξω

να θρηνήσω επί ερειπίων Βαβυλώνες δηλ. Μακεδονίες

Τα σύνεργα ποταμοπλοϊας μου για Θεσσαλονίκη

Διαβάς τον Καρασμάκι (Λουδία θέλω να πω)
την Αρετή, ωραία ποιήτρια, Γκανίδου, ένιωσα
Στον Αξιό στον άγιο Ν. Γ. Πεντζίκη προσευχήθηκα
κι ένας Βαρδάρ άγριος με φύσηξεν
Στον Εχέδωρο (το Γαλλικό ποτάμι των γύφτων)
στου Κ. Λαχά το έλεος εμαρτύρησα
Στου Αλιάκμονα την παράλληλη πλεύση
εντεύθεν του στον Αθανάσιο Μαρκόπουλο
κι εκείθεν του στον Αντώνιο Κάλφα
γείτονες Οσίους ποιητές της καρδιάς μας
(μεγάλη η χάρη τους) αφέθηκα
Στο ΚΤΕΛ «Μακεδονία»
(μέχρι πότε θα το λέμε έτσι)
εκατέβηκα.

Ενα βραβείο παρακαλώ...

Η Ελληνική επικράτεια απ΄ άκρου εις άκρον της δονείται εκ του εθνικού Μακεδονικού ζητήματος και του ποιητικού-βραβευτικού αθλήματος. Κάθε πόλη και βραβείο, κάθε χωριό και ποιητικός διαγωνισμός αρος Μι﷽﷽﷽﷽αβεεικη βρβαυρικη ακρποιτικακεδονικο του Μεοδικοσύνορος, παγκόσμιος ή οικουμενικός. Μια ποιητική βραβευτική ακράτεια κυριαρχεί παντού κι  εις Βλακναιους πολιτες. ΘΥμμαιαιθως εδωσαμε βραβια λογοτενχικέχει αλλοφρονήσει η θερμή ούτως ή άλλως θερμή φύση ποιητών και ποιητριών κυ εις Βλακναιους πολιτες. ΘΥμμαιαιθως εδωσαμε βραβια λογοτενχικρίως. Υπήρξα 2 φορές ολόκληρες και μία μισή κριτής λογοτεχνικού διαγωνισμού. Οι δύο στη Σόφια Βουλγαρίας (για το βραβείο του όρους Αίμου) η μισό στην Κέρκυρα δι’ αλληλογραφίας. Σε μια γωνιά του μεγάρου τεχνών της Σόφιας, - ακατούρητοι, τι κόλαση θεέ μου- κι ύστερα από  διαβούλευση η επιτροπή με έναν ποιητή Bούλγαρο, ένα λογοτέχνη κι ένα βιβλιοπώλη εκ Θεσσαλονίκης, το γιό του εκ Σκοπίων αντιπροσώπου, άλλοι Bαλκάνιοι δεν ήρθαν ελλείψει εισιτηρίων για το λεωφορείο, κι ενός παρατηρητή των διαπραγμάτων, μοιράσαμε με σολώμοντεια απλότητα τα βραβεία εις Σκοπιανό αλλά και σε Ελληνο-Aλβανό ποιητή και υπουργό παρακαλώ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Kι ο φωτογράφος έβγαλε τις καθιερωμένες φωτογραφίες αντίς για μνημόσυνο του πράγματος...

- Ενα βραβείο παρακαλώ!

- Αμέσως πως το θέλετε εις ρολόν ή ανοικτό όπως η ανοιχτή παλάμη

 - Δεν με πειράζειση ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ικη το θελετε εις ροληιθως εδωσαμε βραβια λογοτενχικ βραβείο να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι.

- Ερχεται...

                                             

Περί του Ν. Καββαδία λόγω ημέρας

-->

Στην έκδοση «Το θαύμα της Αλβανίας απ’ τη σκοπιά της ΙΙΙ Μεραρχίας» με κείμενα του Ξένου Ξενιτά (;) Αθήνα 1945 περιλαμβάνονται και κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην μικρή εφημερίδα του μετώπου «Λόγχη». Μεταξύ άλλων και το "Στο άλογό μου" του Ν. Καββαδία.  Μου το έδειξε και έδωσε ο αισθητιστής με την έννοια του Στέφαν Τσβάιχ Δημήτρης Μεντεσίδης» φαρμακοποιός και συλλέκτης ωραίων πραγμάτων και αισθημάτων... α﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽βαδω και το "|Αμκαι κδεθιξε κα το   του Συεφαν τβασιζχ Δημητρης μεντεα﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽βαδω και το "|Αμκαι κ

 

Μια ημερομηνία πριν από χρόνια

Παίζοντας ο μικρός Μ. με το στερεοφωνικό συγκρότημα ηλικίας άνω των 35 χρόνων (VISONIK  απέθαντο), τράβηξε από τη θήκη δίσκων ένα μεγάλο βινύλιο. Ηταν «Η αγάπη είναι ο φόβος» κύκλος τραγουδιών του Μιχάλη Γρηγορίου, σε ποίησηστας ﷽﷽﷽﷽﷽υρ και Κστακη ερμηναι μαna ;diskoy bilylioyς ναανενργ Μανόλη Αναγνωστάκη για κοντράλτο, βαρύτονο, πιάνο, κόρνο, φαγγότο και βιολοντσέλλο. Τραγουδούν Μαρία Φαραντούρη Γιάννης Κούτρας. Δεκέμβρης 1980. Καθώς στας ﷽﷽﷽﷽﷽υρ και Κστακη ερμηναι μαna ;diskoy bilylioyς ναανενργμετακινούσε αδόκιμα τη βελόνα την στάθηκε στο 10ο τραγούδι.  Αφεθηκα και λύγισα από νοσταλγία σε:

         ΜΙΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΧΟΝΙ ﷽﷽﷽﷽﷽﷽ε ΜΙΑ ΗΜΡΜΗΝΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ

... Ήταν τα μάτια της θλιμμένα σαν τα καλοκαιριάτικα απογέματα

 Κλεισμένα βαθιά στα μυστικά της θάλασσας

Κι ένα χέρι μαλακό και λεπτό σαν τη στοργή

Ένα χέρι μαλακό μπορεί να σε τραβήξει

Τραγουδώντας στα βάθη του πέλαγου στις μακρινές πολιτείες...

Ζήσαμε πάντα στις υγρές κι ανεξερεύνητες παραλίες
Με τη μνήμη πληγωμένη από μάτια και ταξίδια
Δεμένη πίσω απ’ ένα καράβι που δε θα γυρίσει
Μες στους απέραστους καπνούς και τα βραχνά τραγούδια
(«Πορτ Σάιδ ‒ Αλεξάνδρεια» στις 20 του Ιούλη).

Υπάρχει θεός των αδιάβαστων βιβλίων;

-->

Ενα από τα μη ευχάριστα καθήκοντα με τη λήξει του παλιού και την έναρξη του νέου ενιαυτού είναι η εκκαθάριση των αδιάβαστων βιβλίων στην καθημερινής θημωνιά τους με την οποία συνυπάρχεις. Ποια  θα οδηγηθούν στην οριστική κι αδιάβαστη απόσυρση, καταδικασμένα να βλέπονται πλέον στις ράχες τους μόνον κι όχι στο κυρίως σώμα τους το αδιάσχιστον. Βιβλιοσώματα ανικανοποίητα στο διαρκές. Είμαστε και από κείνους που μαζεύουν τα βιβλία, τα θέλουν όλα ή σχεαης.﷽﷽﷽﷽﷽﷽ποτλειι μια υνθηκαη λί αποτλειι μια υνθηκαη λ στις ρδόν όλα, αλλά δεν τα διαβάζουν πλέον όλα. Και πως θα γινόταν αυτό άλλωστε! Βέβαιο και μόνον η απόκτηση τους αποτελεί μια συνθήκη υψηλού πνευματικού τρόπου.

«Τα σβησμένα κεριά του χ΄οονου βεβαια με ποιαργυσυρτο ρυθμποτλειι μια υνθηκαη λ στις ρρόνου» σταθερά πληθα΄οονου βεβαια με ποιαργυσυρτο ρυθμποτλειι μια υνθηκαη λ στις ρίνουν πίσω μας. Τα αδιάβαστα βιβλία με γρηγορότερους ρυθμούς πολλαπλασιάζονται απέναντί μας και δεν μας παρηγορεί το σόφισμα ι﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ παραηγρουμε και πολλ τμποτλειι μια υνθηκαη λ στις ρ πως αφού έχουμε τόσο βιβλία ι﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ παραηγρουμε και πολλ τμποτλειι μια υνθηκαη λ στις ρνα διαβάσουμε ακόμα άρα θέλουμε κι άσωτον χν﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽υμε άρα θέλουμε κι αλ τμποτλειι μια υνθηκαη λ στις ρρόνον. Φευ...

ΥΓ. Δια την ανωτέρω πράξη μου νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη από κάπου. Εκτός από τον χαμένο παράδεισο των αδιάβαστων βιβλίων υπάρχει άραγε θεός τους ή προστάτης άγιός τους. Μόνο τον «Θεό των μικρών πραγμάτων» γνωρίζω  της Αρουντότι Ρόϊ.

"Τα λαστιχένια πέδιλα της μνήμης"

Προλογίζων ο αλησμόνητος Μίμης Σουλιώτης στο βιβλίο μου «Προλογύδρια παντός καιρό» 2004 μεταξύ των άλλων έγραφε: «Ο Β.Π.Κ. εξύψωσε την παρεξηγημένη και τεταπεινωμένη όσο ποτέ τέχνη του λογυδρίου». Το θυμήθηκα καθώς στην εποχή της απόλυτης και ξάφρενης διαδικτυακής επικοινωνίας, έλαβα τηλεγράφημα με «Χρόνια πολλά» και σκέφτηκα πως ο αποστολέας του καλλιεργεί την ταπεινή, λιτή κι απέριττη τέχνη της αισθαντικής επικοινωνίας. Από τον κ. Σταύρο Κουρή πατέρα του αλησμόνητου Θεοδώρου Κουρή, ο οποίος πριν 20 τόσα χρόνια σπουδαστής στο εδώ ΤΕΙ, συνεργάτης της «Π» ανεχώρησεν των εγκοσμίων εντελώς τότε και τόσον νέος!  Ο πατέρας δεν ξεχνά ποτέ εμείς μάλλον απωθούμε στα σκοτεινότερα της μνήμης γεγονότα και ανθρώπους. Και ήταν ο αγαπημένος νεαρός φίλος, ο μικρός ατίθασος σύντροφος (μόνος του σχεδόν διαδήλωνε με την ντουντούκα και έφερε το ακτιβιστικόν προσωνύμιον «Ρύπος») ο Βενιαμίν μιας πολιτικής ουτοπίας στην νήσο της οποίας συνυπήρχαμε περισσότερον αισθαντικά παρά κομματικοπολιτικά και η οποία έληξεν –λήγει αδόξως και κωμικοτραγικά. Οσοι όμως βίωσαν το δρομολόγιο της ένιωθαν και νιώθουν ακόμα τον ευεργετικό της απόηχο ως ευνοημένοι εκείνων των περιστάσεων· αν μη τι άλλο γνώρισαν και ζήσαν με πολύτιμους ανθρώπους κι όχι με τα σημερινά αθύρματα των καιρών.

Μωμογερισμός το ανώτατον, πλέον, στάδιον του τοπικού νεολαογραφισμού.

«...Εις την επάνω ενορίαν, εκεί άνωθεν του Βράχου, εβασίλευεν ο φοβερός Τσηλότατος. Ήτο υψηλός, όσον και ο βράχος, εφ’ ου είχε τον θρόνον του, σγουρομάλλης, ακτένιστος, ξεσκούφωτος, ξυπόλυτος, και αποτρόπαιος. Ήτο αυτός ο ανεγνωρισμένος αρχηγός των μαγκών της Άνω Ενορίας και όλου του χωρίου. Τα δύο ποδάρια του ήσαν χονδρά, μελαψά και πλατέα, ως δύο κατάρτια. Εφόρει παρδαλήν φανέλαν, ήτις ήτο άμα το υποκάμισον και το επανωφόρι του, και κοντόν πανταλόνι, χειμώνα και θέρος. Άδειαν δεν είχε, παιδί ή νέος ή γέρος να περάση απ’ εκεί σιμά εις τον βράχον, εξουσίαν δεν είχε γριά ή νέα να πάγη εις την βρύσιν με την στάμναν της. Ήτο ως δεκαεπτά ετών και ήτο φοβερός σκιάς ήδη. Εφορολόγει

Αλμπέρ Καμύ (1913- 4 Ιανουαρίου 1960)

«Χωρίς εσένα θέλω να πεθάνω»
- Στο φως οι παθιασμένες επιστολές του Καμύ στον έρωτα της ζωής του
 Μαρία Κασάρες

Σημ. Η επόμενη "Παρέμβαση" θα έχει μεταφρασμένες επιστολές τους

Στο Μέγα Γιαλό (γιαλό πηγαίναμε)

Η φαμίλα του Φασκογιάννη του αιγοβοσκού και άλλες δύο ου﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ναστηρτυργηθοιγοβοσκου και λααλες μη έχοντες εκκλησία πλησίον στα μανδριά τους δια να λειτουργηθούν τα Χριστούγεννα πήγαν στο μοναστηράκι του αγίου Δημητρίου. Και ημείς (εγώ δηλ.) δια την αυτήν λειτουργίανασσονιτισσας.ς Πναον τονα αγιο Δημητ λααλες  με την δεύτερη καμπάνα νύχτα έξωξω ακ, στον μεγαλοπρεπή γείτονα άγιο Δημήτριο ασσονιτισσας.ς Πναον τονα αγιο Δημητ λααλες πάω κι αυτός πρώτα μονύδριον, μετόχι της Παναγίας της ασσονιτισσας.ς Πναον τονα αγιο Δημητ λααλες Ελασσωνίτισσας, ήτο.

    

« Τα ληστρικά τα βήματα του Χρόνου προς το Αιώνιο...» (Σαίξπηρ, Σονέτο 77) μτφ Λένιας Ζαφειροπούλου

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

Σονέτο 77

Τα νιάτα πώς διαβαίνουν θα σου πει ο καθρέφτης,
και το ρολόι πώς φεύγουν οι ακριβές στιγμές σου·
τη σκέψη σου οι λευκές σελίδες θα κρατήσουν,
κι απ' ό,τι γράψεις ένα δίδαγμα θα πάρεις.

Πιστά ρυτίδες ο καθρέφτης θα σου δείξει,
που κάποιους τάφους ανοιχτούς θα σου θυμίσουν,
και θα σε μάθει αργός ο ίσκιος στο ρολόι
πώς προχωρεί προς την αιωνιότητα ο Χρόνος.

Πρέπει να εμπιστευθείς σε τούτα τ’ άδεια φύλλα
όσα η ανάμνησή σου δεν μπορεί να σώσει·
και κάποτε θα δεις μεγάλα αυτά τα τέκνα
της σκέψης σου, που έτσι ξανά θα τη γνωρίσεις.

Όσες φορές κοιτάξεις τον καθρέφτη, το ρολόι,
θα ωφεληθείς· και θα γεμίζουν οι σελίδες.

     μετ. Στυλιανός Αλεξίου