Φον Κάραγιαν κι εμείς...

Υπάρχει ένα νομικό αξίωμα (ή το έβγαλα από τις πενιχρές μου νομικές γνώσεις, νοσταλγίες περισσότερο). Αν δεν μπορείς ν’ αποδείξεις το διαφορετικό για κάτι που ενόρκως βεβαιώνεται αυτό ισχύει ως γεγονός. Παράδειγμα: Ισχυρίζεται ενόρκως μάρτυς πως το περί ου η δίκη άλογο έχει 6.783 τρίχες στο τομάρι του. Τις μέτρησε... Ποιός θα ορκιστεί το αντίθετο; Αρα ισχύει ως αλήθεια κι αθώος. Ετσι κι εγώ ισχυρίζομαι, θρασύτατα έστω, πως ως Καραγιάννης έλκω την λίαν μακρινή μου καταγωγή από τη μεγάλη οικογένεια των Καραγιάννιδων της Κοζάνης που διέπρεψαν στην Ευρώπη 18ος-20ο αι. Οποιος το αμφισβητεί ας αποδείξει του λόγου μου το αφελές. Αυτά και άλλα ιστορικά και καλλιτεχνικά θα πούμε το Σάββατο 8 Ιουλίου ώρα 7.30 στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης (μετά δεξιώσεως στο τέλος) στην εκδήλωση της Παρέμβασης κ.α. για τους Κάραγιαν με θέμα: "Από τα περίχωρα της Κοζάνης στο κέντρο της Βιέννης και του Κόσμου».

Αλαφροϊσκιωτες κι ωραίες

Η σκηνή μου θύμιζε εκείνη του «Αλαφροΐσκιωτου» του Σικελιανου στην έρημο. Είναι της Παρέμβασης στο 3ο φεστιβάλ βιβλίου της πλατείας Κοζανης. Η μόνη σκηνή που είχε πρωτογενή σχέση με τα βιβλία αφού έχουν εκδόσει μέχρι τωρα πάνω από 100 τιτλους. Οι άλλοι απλοί διακινητές βιβλίων. Στην εικόνα το επιτελείο της Κυριακής : Στέλλα, Δημητρα υπεύθυνη , Φιλιω Φιλαρετη θέλω να πω…

Οι Αναργυροι

Οι Αναργυροι Κοσμας και Δαμιανος έβγαλαν φλας στο καλοκαίρι/ και μας τραβουν να πάμε στις αποικίες με τα τζιτζικια/ δηλ. στο μπαλκόνι μας και στου Τ.Κ. Παπατςωνη τα μέρη/ σε αύρες περιαστικές που χαϊδεύουν τα κλαδιά στα αλμυρίκια

Εις την Πλατεία Κουμουνδούρου

Παρά 1 τεσσαράκοντα

Εκτός απο τις εκλογές υπάρχει και παντοτινή Παρέμβαση. Χρονια παρά ένα τεσσαράκοντα και επι τοίχου οι ιστορικοί συνεργάτες της στον 25 χρόνο οπως και η νυν διευθυντική εκδοχή και συνέχεια της. Στο ΣΥΝ —βιβλιοπωλείο όπου εδώ και χρονια τελείται η λειτουργία της αποστολής (ετικέτες παραλήπτες τομείς δέματα διανομή κλπ). Ο πιναξ του Κώστα Ντιο εννοείται

"ΦΩΤΙΕΣ ΤΟΥ ΑΪ - ΓΙΑΝΝΗ"

"Κύριε, όχι μ' αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημα σου..." (Μέρες του Ιουνίου '45 Γ. Σφρς) "Τότε με ποιούς;" Μέρες Ιουνίου 2023;

Υπογραμμίσεις

Υπογραμμίσεις στην έκδοση «Τα ποιήματα 1941-1971» του 1971: «Αυτήν που ζητούσα δεν τη συνάντησα ούτε στα πιο μεθυσμένα μου όνειρα» «Το γράμμα που πια δεν περίμενες · έλειπες τόσο καιρό στην επαρχία» «Έχασα τα βιβλία μου,φώναζες, έχασα τα χαρτιά μου, έχασα κάθε τι που πιότερο στον κόσμο αγαπω»

Εκλογές

Εκλογές εν όψει και κόψη κι εμπρός βήμα ταχύ να ξαναψηφίσουμε την ερχομένη Κυριακή Σε όλη την εκλογική περίοδο έλαβον χέρι χέρι από δύο μόνον οργανώσεις -οργανισμούς προκηρύξεις. Από το ΚΚΕ και την συνακόλουθη αυτού ΚΝΕ και τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ήγουν από δύο γλυκύτατες δεσποινίδες που με συνάντησαν στην αλέα με τον ανδριάντα του κοζανίτη αγωνιστού του 1821 και συγγραφέως Ν. Κασομούλη. Θα πάμε όλοι, αλλά πού;

Εκλογές κι αυτές!

Ήθελα μα νιώσω λίγο επαναστατισμον και πέρασα από την πλατεία με τη συγκέντρωση του Κάπα Κάπα Ε. Το μεγάφωνο ελέγε : «Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας …» Εγώ σαν να άκουγα τούτο το κόμμα…Καμια αντίρρηση. Ομως ετούτο το χώμα με τις λυμφατικές ντοματιές είναι εντελως δικό μας…

Καπνουκάγιας

Ο Χρήστος Καπνουκάγιας (1900-1991) εκ Σιατίστης υπήρξε σπουδαίος καθηγητής της Λατινικής εις το Αθήνησι από το οποίο επί Μεταξά απελύθη κι αργότερα για λόγους υγείας παραιτήθη. Ζούσε στη Σιάτιστα και στην εν Δελεραίοις βίλαν του συνέγραφε. Συναρπαστικός στη γραφή εξέδωσε και μια σειρά μικρών βιβλίων περί του βίου και τη φιλοσοφία του. Μεταξύ αυτών και «Ο ζωικός μου έρως» Αντιγράφω λίγες σειρές: «...Μου επετέθησαν όμως κατά τα χρόνια της φοιτήσεως μου εις το Νηπιαγωγείον πολλοί και πολλές, διότι ήμην φαίνεται «ο καλός ο παις" αλλά έλαβαν πληρωμένην την απάντησιν: Αυτούς μεν τους εμάδησα, αυτές δε τις ξεμάλλιασα». Σημ: Η γλυπτική διαιώνιση του Χρ. Κ. από τον μέγα Κώστα Ντιο, του οποίου η εντυπωσιακή έκθεση έργων του στα Γρεβενά μόλις έληξεν.

Επαινος μπάντας στρατού

Βάσις φρουρά εξηκονταρχία Πρεβέζης/ την Κυριακή θα ακούσουμε τη μπάντα.../ Καρυωτάκης/ Τακτικός οπαδός της υποστολής σημαίας/ στην πλατεία εκάστη Κυριακή απόγευμα/ 1/2 ώρα προς της δύσεως λαμβάνω θέσιν στα παγκάκια/ που αράζουν συνταξιούχοι, νταντάδες και «κάτι γυναίκες»/ Προηγούνται δύο στρατονόμοι ανιχνευταί ανθρώπων/ Ακολουθεί άγημα, λόχος σε λεψανδρία/ τις προάλλες ηγείτο αυτού νεάνις σφιχτόκορμη λοχίας/ Η ολιγοόργανη μπάντα, 9 νοματαίοι/ θραύσμα του ημιπαρανόμου «Μακεδονία ξακουστή» παίζει/ το άλλο το έχει η «Μακεδονία η σκοπιανή» εξυπονοείται/ Ο ημιλόχος τραγωδεί τον Υμνο παρουσιάζων όπλα/ οι πελάτες των παρακείμενων καφέ όρθιοι χειροκροτούν/ Αντίθετη τώρα πορεία: «Περνά ο στρατός» λιγοστός/ κι εσυγκινήθην για μια ακόμα φορά ορισμένως.../ Αλλά πως έγινα έτσι ενώ ήμουν τόσον προοδευτικός/ μέχρι και αριστερός έστω κι εξ αριστεροχειρίας;/ υγ. ...το λέω και θα το ξαναπώ πολ(λ)άκι(η)ς / είναι μεγάλος ποιητής ο Κώστας Καρυωτάκης / Εμπειρίκος

Αλεβίτσα

Η γιορτή, λέει του πατέρα…/ Ανοίγω το βιβλίο της μνήμης του κι αντιγράφω:/ «Στην Αλεβιτσα 1948/ Σκάβαμε αμπριά/ βρίσκω ενα ποδάρι/ στρατιώτη αντάρτη πιοιος ξέρει;/ Ίδια ήταν/ Πάγωσα/ Πήγα παραπέρα…»/ Αργότερα θα περάσω από τον τάφο./

Εν εσπέρα

…Μια απήχησις των ημερών της ηδονής, μια απήχησις των ημερών κοντά μου ήλθε, κάτι απ’ της νεότητός μας των δυονώ την πύρα· στα χέρια μου ένα γράμμα ξαναπήρα, και διάβαζα πάλι και πάλι ώς που έλειψε το φως. Και βγήκα στο μπαλκόνι μελαγχολικά — βγήκα ν’ αλλάξω σκέψεις βλέποντας τουλάχιστον ολίγη αγαπημένη πολιτεία, ολίγη κίνησι του δρόμου και των μαγαζιών. Κ. Π. Καβάφης

Λήξις ενιαυτού

Με τη λήξη του εκπαιδευτικού ενιαυτού/ κατηγορία στοιχειώδους μαθήσεως/ λάθρα σαν μετανάστης εκ του Εβρου/ εισέρχομαι στην επικράτεια του ακροατηρίου / των οικείων των εορταζώντων μαθητών/ Παρακολουθώ τις λιτές τελετές λήξης/ και με κόπο κρατώ εσωτερικά τα δάκρυα / Τι ψάχνω κάθε φορά χρόνο το χρόνο/ και λιγοστεύουν οι φορές φέτος η 5η/ στις παιδικές φωνές κι απρόσιτες ηλικίες/ Ισως ν’ Αναζητώ το χαμένο χρόνο/ στη σκέψη στα βιβλία στην πραγματικότητα/ Προσπαθώντας να το ξαναδιαβάσω αδυνατώ/ ότι αδυνατώ να ξαναζήσω το χαμένο χρόνο.../

Διαγώνια

Στο καφενείο Καστέλο επί της Χ. Μούκα / στην οποία ζώμεν κι εσμέν 40 χρόνια/ διαβάζω για τον Κ.Π. Καβάφη στη «Διαγώνιο»/1983/ από δεμένο τόμο κατάλοιπο του ευγενούς/ και ντιλετάντη νεοελληνιστή Γ. Αλεξίου (+)/ Αφιέρωμα Ιταλικό με Μοντάλε Ουγκαρέττι κ. α./ Τόση ώρα και κάτι το ωραίον/ δεν πέρασε από μπροστά μου/ μορφές, σώματα, επιθυμίες/ Κατέφυγα στη μνήμη του κινητού/ όπου φυλάγουμε ό,τι/ δε μπορούμε ν’ αποχωριστούμε/ πρόσωπα, τοπία, υπαινιγμούς./ ........./ 12 και μισή (αλλά το μεσημέρι)/ γρήγορα πέρασε το πρωινό/ ακριβώς όπως περνά η ζωή.../

Βραβείον

Εδοξε (ή ένλοξε) τω Συλλόγω Γυναικών Κοζάνης τη επικουρία της Διεθνούς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (;) να «κοιτάξουν» κάπως ιδιαίτερα πρόσωπό και έργο μου και να μοι επιδώσουν πλακέτα. Να είναι καλά αι ωραίαι κυρίαι. Σάββατο 10/6/ έλαβε χώρα δημοσία το πράγμα. Δύσθυμος αρχικά (γιατί;) αλλά στη συνέχεια έφτιαξε η κατάσταση. Ηταν και η μουσική του Β. Βέττα και της ξεχωριστής αιοιδού και βουλευτού νυν και αεί, κ. Καλλιόπης Βέττα. Οπως και η σεμνή χορωδία. Το ακροατήριον άγνωστο επί το πλείστον όμως ένοιωθα να με τυλίγει η ζεστή αύρα της αμοιβαίας εκτίμησης. - Ναι, γιατί όχι; Και τι έγινε δηλαδής; Ομως τι έψαχνα γύρω μου κι ένδον μου; - «Ποίοι οι φίλοι» μου ένευε από το μακριά του ο αλησμόνητος ο Νίκος Καχτίτσης · δεν τους βλέπω. - «Απόψε μετρώ τους φίλους μου» τραγωδούσε ο κύριος της νύχτας Γιάννης Ρίζος (όχι Γ. Ρίτσος) ως ακολούθως: «Είπα τους φίλους μου απόψε να μετρήσω/ λέγοντας ψέμματα πως άρπαξα φωτιά (κ.λπ.)/ ... Με ένα ψέμα έχω μάθει την αλήθεια/ οι φιλίες που ήταν μες στα παραμύθια..»/ Δε χάλασε βέβαια ο κόσμος μόνον ο καιρός που ξέσπασε στην καθημερινή του μπόρα. Ομως Οι φίλοι μου είναι στο φβ και κινητό καταχωρημένοι/ Εκεί ανά πάσα στιγμή -ποτές δηλαδή- τους επαναορίζω/ Αρα δεν μπορώ να κρίνω ποιοί φανεροί ή κρυμμένοι / χαίρονται ή θλίβονται στις περιστάσεις που διασχίζω/ Και είτα η απόλυσις...

Εκτακτο ανακοινωθέν μετ’ ανθέων...

Με την είσοδο των κερασιών στην αγορά (Κερασάρης Ιούνιος) απ’ άκρου εις άκρον του μέγα Πανελλήνιου (θεάματος) μοιράζονται βραβεία πνευματικού λόγου. Βιβλία και συγγραφείς βραβεύονται εική και ως έτυχε κι ατιμωρητί. Μια ετήσια συνθήκη που μας περιβρέχει ποικιλοτρόπως. Ούτως εχόντων των πραγμάτων είπα κι εγώ να λάβω εν βραβείον, ένα οιονεί επιχώριον νόμπελ δια την μέχρι σήμερα το πρωί προσφορά μου στα γράμματα (ποιά;). Σάββατα (Κυρίω τω Θεώ σου) το λοιπόν με το μήνα στις 10του, μνήμη και οσίας Πανσέμνης, ο γεραρος Σύλλογος Γυναικών Κοζάνης (νυν προεδρεύεται από την ρέκτη κ. Αλέκα Καρυπίδου) και η Διεθνής εταιρεία Ελλήνων λογοτεχνών (;), την 18ην και 30 απογευματινήν στο δροσερόν ισόγειον του Λαογραφικού μουσείου Κοζάνης θα μοι επιδώσουν πλακέτα μετ’ ανθέων δια τα ανωτέρω μου (ήγουν ό,τι σατίριζα το ενδύομαι και μάλιστα ασμένως) - άνθρωπος καλάμι που το φυσά ο άνεμος δώθε κείθε κατά τον Πασκάλ· μετά, μουσικής, λόγων, αναγνώσεων κ.λπ. Ποιός στη δόξαν μου δια την λόξαν μου! - Θα πάω σίγουρα...