Τσικνοπέφτες

 Γέμισε η πόλη αναθρώσκωντας καπνούς στου Κάιν τη φορά
Τσικνοπέφτουν και τσικνοσηκώνονται δύο τρομάρες μια χαρά

Ο άσωτος και ο σωστός

Εφαγε τη νόμιμη ουσία του στας πόρνας, όχι της Μασσαλίας,
Επείνασεν πέρασε στα κεράτια, στων ξυλοκέρατων τη ξέρα
"Θα γυρίσω..."
– Επέστρεφε και παίρνε με παρά τας ασωτίας
Αλλά δεν μιλάμε γα τον Ασωτο αλλά τον σπλαχνικό πατέρα

Πρωινός καφές

Σάββατο 23/2 το νέο ήπιο χιόνι που καθώς πέφτει σιγανό
ανεπαίσθητα κι ειρηνικά χαιδεύεται με τον λιγοστό αέρα
στο κομμωτήριο Βερόνικα κυρίες ομορφαίνουν το πρωινό
στο CHORUS μπλουζ ραντίζουν νοσταλγία την ατμοσφαίρα

Μακεδονικός Κοζάνης 1928...

 Διαβάζω στη σέπια του φωτοχρόνου μια εποχή. Δεκαετία του 1920 – 30. Απαρχές ποδοσφαίρου στην Κοζάνη. Ομάδα «Μακεδονικός». Η ενδεκάδα της: 1. Γκόρας Νικόλαος 2. Νικόλαος Σαραντόπουλος 3. Τζήκας τσ΄Πανάιους (Αγραφιώτης) 4. Δέναος (;) Νικόλαος 5. Νικόλαος Χατζιάνας 6. Κων/ντίνος Φασούλας 7. Βασίλειος Κουτλιάς, 8. Ιωάννης Φραντσέζος εζος 9 Παναγιώτης Μιραλής 10. Νέστορας Μάτσος (τερματοφύλαξ) 11. Γούδας Πέτρος. Τα ονόματα είναι γραμμένα πίσω από τη φωτ. του έτους 1928.
Τη φωτ. μου τη δώσαν οι κόρες (δηλ. η κ. Πόπη) του εβδόμου κατά θέσιν Βασίλη Κουτλιά -το πρόσωπό του στη φωτ. διαπερνά ένα ξέσμα. Ηταν ένας από τους ιστορικούς παράγοντες της αριστεράς στην Κοζάνη. Τα χρόνια μου στη Βιβλιοθήκη (1996-2003) μου η κ. Π. παρέδωσε δεκάδες φύλλα της προδικτατορικής «Αυγής» που τα είχαν κρύψει (επιμελώς) με την επιβολή της Δικτατορίας στον αρβανίκο της αυλής του σπιτιού τους επί της οδού ...Πλατείας Αυλιώτη. Τα πήρα, τα σιδέρωσα, τα κρατώ ακόμη. Τι να τα κάνω; Τα φυλλομετρώ κατά καιρούς. Να τα ονομάσω παραφράζοντας την ποίηση του Αντώνης Κάλφα: «Με τα διασωθέντα της πίστης κειμήλια»; Μιας πίστης έστω. Για το περιστατικό έγραψα κάποτε στην άλλοτε ΑΥΓΗ. Ισως να είχαν θέση σε ένα, ενεργό όμως Μουσείο Σύγχρονης Ιστορίας της Κοζάνης, που υπάρχει μεν αλλά αργεί...

Επι των ερειπίων

23 Ιουνίου 2005 απέθανεν εντελώς
ο Μανόλης Αναγνωστάκης της ποιητικής ηθικής
28 Αυγούστου 2011 ο Λεωνίδας Κύρκος
της πολιτικής αντίστοιχα.
26 Μαϊου 2009 ενδιάμεσά τους
ο Μιχ. Παπαγιαννάκης συνισταμένη των ορισμένως.
Ετσι τερμάτισε το βίο της η πολιτισμένη αριστερά
όπως κατ’ ευφημισμόν (τελικά) ονομάζαμε
Επί των ερειπίων της πλέον δεν θα βρεθεί
κανείς Βέρντι να γράψει θρήνους
ούτε παρά ποταμών Βαβυλώνος·
ο Ναβουχοδονόσορ
τους κατάπιε σχεδόν όλους...

Ανοιγμα Τριωδίου

Τι θέλουμε πρωί Κυριακής συνωστισμένοι
χνώτο το χνώτο συνανασαίνοντας
σκέψη στη σκέψη συμπλεκόμενοι
στο ναό· η ζέστα τρυπά τα ρούχα του χειμώνα
χώνεται στο κορμί να κατακάθεται στην ψυχή.
Κάθε φορά και περισσότεροι.
Ποιός μιλάει για πίστη κ.α. λόγια παπάδων
να συνεβρεθούμε απλώς όχι εξαναγκασμένοι
αναγκεμένοι ναι, ο ένας με ή για τον άλλο.
Τα βλέμματα μόνον ίσως να σταυρώσουμε
στις ένδον όποιες προσευχές αφημένοι.
Κι’ υστερα στο δι’ ευχών και την απόλυση
με το κοινό αντίδωρο να αλληλοφαγωθούμε
Τελώνες ορισμένως
αλλά πρωτίστως Φαρισαίοι...

Ο Αμλετ του παλαιοπωλείου

Τον καιρό που η πόλη είχε παλαιοπωλείον εφ’ όλης της ασημαντοϋλης, μια γωνιά με βιβλιο-χαρτο-ράκη με έθελγεν ιδιαίτερα. Οταν είπα περί αυτού στον άλλοτε μητροπολίτη
Διονύσιο (Ψαριανό) υπερλόγιον μη και υπεράγιον πω, ξαφνιάστηκε ευχάριστα. Δεν ξέρω αν το επισκέφτηκε ποτέ ως αλιεύς όχι ψυχών αλλά εντύπων μαργαρίτων. Βρήκα μια έκδοση του 1918 με εξωφυλλική κεφαλίδα ΣΑΙΞΠΕΙΡΟΥ ΔΡΑΜΑΤΑ ΕΜΜΕΤΡΩΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΘΕΝΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ υπό Δημητρίου Βικέλα (αυτού του πρωτεργάτη στην αναβίωση των Ολυμπιακών αγώνων, της ίδρυσης του Συλλόγου προς Διάδοσιν Ωφελίμων βιβλίων, σπουδαίου πεζογράφου («Λουκής Λάρας» κ.α), ΑΜΛΕΤΟΣ, έκδοση πέμπτη. Εκδότης Εστία, Ιωάννης Κολλάρος. Το συντήρησα κάπως και το ξεφυλλίζω με απαλότητα χειρών μη μου λιώσουν τα φύλλα. Στην πρώτη σελίδα υπάρχει και το παραδοσιακό Βιβλιόσημον. Αντιγράφω την πιο κλασσική κουβέντα του έργου:

«...Να ζει κανείς ή να μη ζεις Ιδού η απορία
Τι είναι πλέον ευγενές; Να ζη να υποφέρη
της Ειμαρμένης της σκληράς τα βέλη, τας σφενδόνας,
ή ‘ς ένα πέλαγος δεινών ν’ αντισταθή ενόπλως
να τ’ αναγκάση ένοπλος να παύσουν!...»
Ελα ντε, τι είναι πλέον ευγενές γενικώς;

«Ανθρωπος στην όπερααααα...

Φεβρουάριος πριν χρόνια 20.
Aεροδρόμιον Mονάχου περιμένουμε την πτήση για Σλοβενία, Λουμπλιάνα. Xιόνι έξω. Tα καιρικά συνοδευτικά όχι αισιόδοξα· ομίχλη κι υγρασία. Mπύρες, λουκάνικα, αναμονή.
Mόναχο, ανάμεσα σε δυο μεγάλες μπύρες
κι ένα λουκάνικο μακρύ όσο η θύμησή σου
έπινα γουλιά μιλιά κι ολόκληρον με πήρες
ανάμνηση...

14 / 2 κ.λπ

"Δεν υπάρχει έρωτας; Τότε θα κάνουμε!
Κάνουμε. Τι θα κάνουμε μετά;
Θα φροντίζουμε, θα είμαστε τρυφεροί, τολμηροί,
ζηλιάρηδες, θα λέμε ψέμματα, θα είμαστε χορτάτοι"

Η Βέρα Πάβλοβα (Μόσχα 1963) θεωρείται ως μια από τις πιο αυθεντικές ποιητικές μορφές της σύγχρονης Ρωσίας, η γυναίκα, η οποία κατά την ομολογία των συγχρόνων και των ομολόγων της, έχει πραγματοποιήσει μέσα από το έργο της μια ολόκληρη ερωιτκή και σεξουαλική επανάσταση στη ρωσική ποίηση, γράφει ο μεταφραστής της Δ. Β. Τριανταφυλλίδης στο βιβλίο της "Στον ουρανό του μεσονυχτιού άγγελος πετούσε" που μόλις κυκλοφόρησε από της εκδόσεις s@mizdat

Η δόξα και η λοξα

 Βαρέθηκα την οθόνη να ρίξω μια ματιά στων βιβλίων τη ράχη
σ' αυτά εδώ που περπατά η δόξα μας (κι η λόξα μας) μονάχη

Προχώρα...

 Γυρίζω στα λιγοφώτιστα μέρη της βιβλιοθήκης
άγνωστος, μόνον τα βιβλία με γνωρίζουν
- Που είσαι, που χάθηκες, που νιώθεις...
Στους υπαλλήλους λέω
- Με γνωρίζετε, με θυμάστε...
Ημουν 8 χρόνια διευθυντής
και άλλα 8 αντιπρόεδρος του ΔΣ.
- Ε, και...
Σαν ζητιάνος παρακαλώ
για μια ελεημοσύνη, μιαν ενθύμηση
ένα κάτι τέλος πάντων
καθώς μόνος στις γωνιές και στα ράφια
περιφέρομαι, του χρόνου ηττημένος.

-Προχώρα η ζωή σε προσπερνάει
Ο, τι αγαπήσαμε μας ξεπερνάει...

Ενας ερωτευμένος βασιλιάς στην Κοζάνη (ή Εσωτερική τοπική ανθρωπο - τοπιογραφία)

H νοτιοδυτική είσοδος- έξοδος της πόλεώς μας, καθίσταται μέρα τη μέρα, συν τω χρόνω δηλαδή, λίαν θελκτική περιοχή όπου συγκεράζεται το νέο με το παλιό -έως αρχαίο-, και υπάρχει σαν μια δυνάμει συγκερασμένη μουσικοχρονική διάσταση όπως λ.χ. του Μπαχ «Το καλώς συγκερασμένο κλειδοκύμβαλον», ας πούμε. Θα προσπαθήσω να τεκμηριώσω αυτό χαλαρά κάπως, περιφερόμενος στα επιφανή κτήρια της περιοχής τους τρόπους και την ιστοοία τους πιστεύοντας πως εδώ «εξυφαίνεται» η νέα πόλη και είναι το οικιστικό και αναβαθμισμένο μέλλον της.

Σε (μας) λιγοστεύει

 Σήκωσα το κεφάλι απ’ τα χαρτιά
κοίταξα έκπληκτος τους γύρω γνωστούς ομήλικους
όλοι με στρώσεις κι αναβαθμούς άσπρου στα μαλλιά
Πυκνά, αραιά, καθόλου...
Δε βλέπω τον εαυτό μου και νομίζω πως εξαιρούμαι
Αλλά με βλέπουνε όλοι οι άλλοι
που ούτε κόλαση είναι ούτε παράδεισος
αλλά πραγματικότητα που μέρα τη μέρα σε λιγοστεύει

Τι θέλουν αυτοί οι Ελληνες εδώ...

Γράφει ο Μιχ. Παπακωνσταντίνου πολιτικός και συγγραφέας εκ Κοζάνης στο βιβλίο του «Το χρονικό της μεγάλης νύχτας» εκδ. Εστία, 1999, για το Φθινόπωρο του 1944 που επέστρεφαν εδώ με τον τότε νομάρχη Κοζάνης από Θεσσαλονίκη μέσω Εδέσσης γιατί δρόμος της Καστανιάς Βεροίας ήταν αδιάβατος με αυτοκίνητο:
«....Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς τη Βεύη (Φλώρινας) Σταθμεύσαμε στην πλατεία και ξαναζήσαμε μια εικόνα από το πρόσφατο Κατοχικό παρελθόν. Μαζεύτηκε κόσμος στην πλατεία όπου στάθμευσε το αυτοκίνητό μας, μας έβλεπαν εχθρικά, μιλούσαν σλάβικα μεταξύ τους και ακούσαμε κάποιον να λέει ελληνικά για να τον καταλάβουμε: «Τι δουλειά έχουν οι Ελληνες εδώ; Εδώ είναι Μακεδονία». Ούτε καφέ δεν ήπιαμε, ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητό μας και φύγαμε...»

Ηταν λοιπόν από παλαιά στην αλυτρωτική τους ύλη
Την έκαναν πράξη erga omnes του Ρ. Ρούφου «Γρακύλοι».

Η ΝΙΚΗ, ΟΙ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ (έξη χρόνια χωρίς)

Μετά από μια συναυλία της Berliner-Philharmoniker στο Βερολίνο, η Νίκη βρέθηκε στο café του φουαγιέ, να κάθεται δίπλα στον Herbert von Karajan. Δεν έχασε την ευκαιρία να του πιάσει κουβέντα, κι αυτός να της μιλάει για την ελληνική καταγωγή του, που ήταν μάλιστα από την Κοζάνη, απ’ όπου καταγόταν και η μητέρα της Νίκης. Εκτός απ’ τον μαέστρο Φον Κάραγιαν, ένας απ’ τους πιο στενούς της φίλους υπήρξε ο Κυπριο-αλεξανδρινός συγγραφέας και ζωγράφος Ανδρέας Καραγιάν, που ίσως να ήταν κι ο τελευταίος γνωστός με τον οποίο μίλησε πριν ξεκινήσει το ταξίδι για τη Σφίγγα και τον Άνουβι.
Ένας άλλος απ’ τους στενούς της φίλους, ήταν ο συγγραφέας και εκδότης του περιοδικού «Παρέμβαση» της Κοζάνης, Βασίλης Καραγιάννης. Στο σχετικό αφιέρωμα που έκανα στο περιοδικό «Καταφύγιο», ήταν οι πρώτοι που έστειλαν κάποιο κείμενο αφιερωμένο στη Νίκη.
Δεν είναι λοιπόν, μόνον ο ξανθός τσιγγάνος στην piazza Navona της Ρώμης που έριξε τα χαρτιά: «…βγήκε ο τροχός της τύχης ανάμεσα στη Σφίγγα και τον Άνουβι.
-Δεν έχει γυρισμό, μου είπε».

Ευριπίδης Κλεόπας

"Αντίπαλες δυνάμεις"

Διάβαζα στα ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου 2 - 3 Φεβρουαρίου μια δισέλιδη συνέντευξη του ποιητή Τίτου Πατρίκιου στην κ. Πέπη Ραγκούση. Στην τελευταία ερώτησή της ποιό είναι το τελευταίο του γραπτό απάντησεν ο ποιητής: Τίτλος: «Αντίπαλες δυνάμεις».
«Η αλήθεια έχει τόση δύναμη, που μπορεί να νικήσει και το πιο καλοστημένο ψέμα. Το ψέμα έχει τόση δύναμη, που μπορεί να επανέλθει παριστάνοντας μία νέα αλήθεια.»
Το έγραψε τον Δεκέμβριο λέγει αλλά για να κυριολεκτούμε τον Νοέμβριο και το έστειλε προς δημοσίευσιν στην Παρέμβαση τχ. 190, με αφορμή το Γ’ Λογοτεχνικόν Συμπόσιον της Κοζάνης. Δια του λόγου ασφαλές η φωτ. του εξωφύλλου. Δεν έχει καμιά σημασία το πότε και το που αλλά μόνον η συντριπτική του αλήθεια στο σήμερα.

Οι άστεγοι...

 Τον Ιούλιο του 1996 ο Μέγας Αλέξανδρος Λευκοπηγής (που σταμάτησε στου Βενιώτη τ’ γωνιά κατά τον μαθητή κ. Γεώργιο Πάλλα) και λίγο πριν τον περιλάβουν οι Σκοπιανοί ψωμοζήτουλες της ιστορίας) με το γυναικείον χορευτικόν τμήμα του κατέβηκε στην Αθήνα με λεωφορείο, συμφερόντων Χλιαρά εκ της Αγίας Παρασκευής Δόξα Δράμας (κάθε Κυριακή βλέπω στο καφενείο στο χωριό τον ιδιοκτήτη και οδηγό τότε, να πίνει, αναστοχαζόμενος εκείνες τις ωραίες μας ημέρες, καφέ και τσίπουρα) και «κατέκτησεν» το Ηρώδειον αρχαίον θέατρον. Μετείχε καλεσμένος και του Λυκείου Ελληνίδων σε ένα χορόδοραμα με τον τίτλο «Ο Μισεμός είναι καημός" και ήταν η πρώτη φορά που χωρικός πολιτιστικός σύλλογος εισέβαλε εκεί. Καταλύσαμε (εγώ ως οιονεί μορφωτικός ακόλουθος) στο Esperia palace Hotel· διέμενε δε εκεί και ο κ. Ε. Βενιζέλος δεν θυμάμαι ποιάς κυβέρνησης και κόμματος ήτο Υπουργός ή βουλευτής και συντρώγαμε, παραλλήλως βέβαια, κι ο καθείς με τον τρόπο του.
Τις προάλλες που εκατέβημεν αντιπροσωπεία των 5 της «Παρέμβασης» δια τα 35 χρόνια της και τα «Ενωμένα μυστικά» μας στον Ιανό, "καταλύσαμε" εκ νέου στο αυτό Hotel. Δίπλα μας ήταν άλλωστε...

 ΥΓ....Κι ήταν ωραίο εκείνο το βράδυ / που τη βγάλαμε άστεγοι στου Esperia το σκακιστικό ασπρομαυράδι...