Ο-νερική σκιά

39ο C

 Ε, και...

θα πολεμούμε υπό την σκιάν

του ευρωστότερου πλάτανου  των νοτίων Βαλκανίων (στη Λευκοπηγή) όστις εκηρύχθη τις προάλλες διατηρητέον μνημείον της φύσης

Με μια βνα﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ου πλαελωμικιον της φανρύση υπο κάτω του διπλής όψεως με τις επιγραφές

Και πότισεν μου την ψυχήν που χόρτασεν αμέσως (Σολωμικόν)

                                    ***

 Στη βρύση που ξεδίψασες να﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ου πλαελωμικιον της φανποτέ μη ρίξεις πέτρα...

Οι Κορυφαίοι

Μεγάλες καμπάνες εβάραγαν στον εσπερινό
των Κορυφαίων του Τ. Κ. Παπατσώνη
- Πέτρου και Παύλου δηλαδή -
Εόρταζε βλέπεις ο επιχώριος άναξ των μαυροντυμένων
κι ήρθαν προς συμπαράταξή του όμοροι ομοιόχρυσοι.
Εν μέσω άγριου θέρους με βαθμούς 35.
Πως αντέχαν με τόση ζέστη λιβανίσματα και παννυχίδες
- Ελα ντε...
Μύλοι νερόμυλοι, ανεμόμυλοι, δονκιχωτικοί
όλα τ’ αλέθουν...
«Σε βαθειά λάσπην έχω βουτηχθεί
πηλού πηχτού και δεν υπάρχει ποιος θα με ανασύρει...»
έγραφεν ο Τ.Κ.Π. κάποτε...

Δια πάσαν χρήσιν

 Εχω δεκάδες χαρτοκόφτες δώρα απ' όλου του κόσμου τα μέρη
αλλά μόνον ετούτος το φέρνει προς του Ν. Καββαδία το μαχαίρι
(μην είν' απ' τ' Αλγέρι;)

Δεν γέρνουν...

Δεν γέρνουν κι ας γερνούν σε σώμα, κορμό, κλαδιά
στης μεγάλης Μάνας την πηγή Αυτός και η Αχλαδιά

Η πλατιά πινελιά της τέχνης κι η στενή της ζωής

 

«Ημουν (ήταν δηλαδή) πτωχός ποιμήν στα όρη»· όχι της νήσου Σκιάθου στο διήγημα του Αλεξ. Ππδ αλλά στα βουνά της περιοχής νοτίως της πόλεως Κοζάνης, της Λευκοπηγής θέλω να πω, στη Στράτνα (με το κάστρο του Καϊλιά), το Ασπροβούνι, το Μπαράκο, τη Βίγλα, το Ζυγόστι, τα Ρόγγια, το Γιάχο, το Στεφάνι και αλλαχού. Εκανε και βιομηχανικός εργάτης εξόρυξης μεταλλευμάτων στην παρακάτω Ελλάδα κι αυτό του ροκάνισε τα πνευμόνια. Στο βουνό τον βρήκε η πλατιά πινελιά του ζωγράφου Μ. Δραγώγια και τον απέδωσε σε όλη την ποιμενική του αλκή μαζί με το μικρό βασίλειό του.

Ο πίνακας υπάρχει στον διάδρομο του Δημαρχείου στον όροφο του Δημάρχου μαζί με άλλους του ζωγράφου από τη δωρεά του στο Δήμο.

Μια φορά, πριν καιρό, τον συνάντησα μπροστά στο Δημαρχείο.

- Θανάση πάμε πάνω να δεις κάτι που σε αφορά.

- Δεν μπορώ να ανέβω τα σκαλιά Βασίλη μου...

Δεν είδε ποτέ εαυτόν ως αντικείμενον τέχνης.

Ο Θανάσης Τσουκνίδας ήταν ένας απλός πολίτης, σκληρός σαν τις μαυρόπετρες της Βίγλας, ορμητικός σαν του Θανάση το Λάκκο κατεβασμένο, αλλά και φορές μαλακός σαν το χώμα στα Ισιώματα και τα Κλήματα.

Η γη της Λευκοπηγής που τον φιλοξενεί εδώ και λίγες μέρες ξέρει ήδη καλύτερα περί αυτού. Αλλά η όποια μνήμη του ακόμη κι όταν θα σβήνει θα υπάρχει στην τέχνη που τον απαθανάτισε.

- Αλίμονο, ένας ένας οι μικροί μου (μεγάλοι) «ήρωες» («Ο Μποέμ κι οι Βοημοί της μνήμης μας» από τις «Συγκεχυμένες αγάπες»), λιγοστεύουν.

Λάκης Προγκίδης: Ενας παλιός φίλος της πόλης...

(Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του «Υπό την παπαδιαμαντικήν δρυν» στη Θεσσαλονίκη)

...Βρέθηκα απόψε σ’ αυτήν την αισθαντική βιβλιοομήγυρι για δύο λόγους ισοδύναμα θελκτικούς που θα μπορούσαν να οριστούν και σημειολογικά ως το σημαίνον και το σημαινόμενο, το πρόσωπο και το προσωπείο, το κινούν και το κινούμενο. Μαζί τα δύο αποτελούν μια σβούρα που σε (με) στριφογυρίζει και σε μια πνευματική αλλά όχι μόνον, δίνη, με παραδίνει.

Αύριο στη Θεσσαλονίκη

18 Ιουνίου καιρός πατερικός

 Χέρια πατεράδων, δόξα τω Θεώ, εν ενεργεία...

Ηρθε...

Ηρθε στον ύπνο μου εψές - τι λέω πρωί λίαν της σήμερον
ο ποιητής Μ.Σ.
-Τι τρέχει από τα μέρη μας σύντροφε;
Ετρώγαμε σε τράπεζα κοινή
γι αυτό τον είπα ούτως.
Με παρατηρούσε
και κάπνιζε την άφιλτρη μνήμη του.
- Ολοι σας κι ένας ένας ζείτε, τον άκουσα
Ξύπνησα με ένα πικραμύγδαλο ενοχής
- Δεν φταίμε εμείς Μίμη η Ειμαρμένη
Ποιός γνωρίζει που εις τον καθένα μας την έχει στημένη
(η «στυμμένη» ή στριμμένη)

- Μα και γιατί κουρέλια τη διοικούν ακόμα...

Των αγίων Πάντων σήμερα και εθνική επέτειος όλων των ηρωικώς αγωνισθέντων, απολυθέντων κι επαναπροσληφθέντων της κρατικής, δημόσιας και κομματικής ΕΡΤ, την οποία συντηρούμε οι πάντες εκόντες άκοντες. Από το πρωί ακούω άσματα (λόγια και χάσματα) ηρωικά και εύθυμα (γελοία δηλονότι) για το τι ήταν, τι έπαθαν και δια τι πάσχουν τώρα, εις υγείαν φυσικά των κορόιδων ημών και υμών. Ερώτηση στην κορδακιζόμενη διοίκηση / διεύθυνση. Γιατί στον βορειοδυτικό μας τόπο εδώ και 2 χρόνια δεν ακούμε το ΤΡΙΤΟ Πρόγραμμα κατ’ εξαίρεσιν απ' όλη την Ελλάδα. Απάντηση: - Γιατί έτσι. Διότι είμεθα γ’ κατηγορίας ραδιοφωνικοί πολίτες. Πλην της περιόδου του αλησμόνητου Γ. Τσαγκάρη ο οποίος σε μια υψηλόφρονα χειρονομία του για τους ηρωικούς ακροατές του ΤΡΙΤΟΥ της Δ. Μακεδονίας (που άκουγαν μέχρι κι ιδίοις αναλώμασι το ΤΡΙΤΟ) έστειλε ένα μουσικό σύνολο να παίξει γι αυτούς τιμής ένεκεν.
- Μα και γιατί κουρέλια τη διοικούν ακόμα...

In memoriam Για τον Γρ. Μ.*

Δειπνοσοφιστές ή δειπνοσοφιστείες...

Και τα δύο. Οι αρχαίοι κατείχαν το πράγμα και το ζούσαν όπως όπως. Στα όρθια ή και πλαγίως στα ανάκληντρα. Οι νεώτεροι το βιώνουν στη λογοτεχνία. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τις σελίδες που μάζεψε σε βιβλίο του ο στρατηγός της λογοτεχνίας Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος για τα μεσημεριανά γεύματα ή τα δείπνα του Αλεξ. Ππδ. (Επί πτίλων αύρας νυχτερινής - πέντε κείμενα για τον Παπαδιαμάντη- . Αθήνα, Νεφέλη, 1992.). Ενώ μένεις με την αίσθηση εκ των εγκυκλίων γνώσεων για Αυτόν περί του λιτού βίου του, πένης και φουκαράς μονίμως, εν τούτοις τα δείπνα του να έχουν μια μεγαλοπρεπή, στη λιτότητά τους, αρχοντοσύνη.

Να ετοιμαζόμεθα σιγά σιγά...

Οι εκδόσεις της Εστίας και το βιβλιοπωλείο Κωνσταντινίδης στη Θεσσαλονίκη (Μητροπόλεως 92) σας προσκαλούν την Πέμπτη 22 Ιουνίου στις 19:30 στην παρουσίαση του βιβλίου του Λάκη Προγκίδη: Υπό την παπαδιαμαντικήν δρυν
Για το βιβλίο θα μιλήσει ο συγγραφέας και οι:
Βασίλης Καραγιάννης, συγγραφέας – εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού «Παρέμβαση», Δημήτρης Μίγγας, συγγραφέας

Ψυχ....

  Ψυχ(ρ)οσάββατον της Πεντηκοστής...
(Του Τ. Κ. Παπατσώνη)

Μη έχοντες...

Μη έχοντες καμίαν γείτονα ακτήν το τριήμερον να πάμε
στην ΑΚΤΗ Κύπρου αφιέρωμα στο Β. Μουστάκη βουτάμε