Εθνική, λέει, πολιτική...

 Ενα 15θήμερον περιοδικό Εθνική Πολιτική, λιτό σε εμφάνιση και περιεχόμενο ως εκ της φύσεως του –προπαγανδιστικό της βενιζελικής τότε καταστάσεως στην Κοζάνη και γενικώς (1920 )- λίγο πριν τις καταστροφικές για την παράταξη αυτή και την Ελλάδα τελικά(;) εκλογές του Νοεμβρίου, κυκλοφορεί στην πόλη. Εκδότης η Γεν. Διοίκηση Δυτ. Μακεδονίας (στα αρχαία ήταν η Ανω Μακεδονία και στα εντελώς νέα μας χρόνια τη λέμε πλέον νότια Μακεδονία ή και Μακεδονία νοτίως των Σκοπίων). Είναι η χρονιά αμέσως μετά τη λήξη της Γαλλοκρατίας στην Κοζάνη (κανονική γαλλική κατοχή 1916 – 1919) την οποία οι κάτοικοι βίωσαν δύσκολα. Ηταν η εποχή του Leissez Passer (άδεια κυκλοφορίας από τους Γάλλους) και του: Αλή Αλή - Allez Allez (προτιμότερος ήγουν ο Τούρκος παρά ο Γάλλος έλεγαν οι αντιφρονούντες στο καθεστώς των βενιζελικών κοζανίτες).

Κατραπακιές...

 Μετά τις κατραπακιές - σφαλιάρες κοινώς - που εφάγαμαν από τον κυρ’ Ντίνο Χρστνπλ τη μεσιτεία της κυρίας Σωτηρίας Στρκπλ στα κοινά «Εσώψυχά» τους τα οποία μας βύθισαν, επί μικρόν έστω, εις πένθος λογοτεχνικόν {«τίποτα δεν είσαι τι νομίζεις...» που θα τις χρησιμοποιήσουμε όμως δια να καταγραφούμε ως οι αντιστασιακοί του μέλλοντος (όπως όλοι οι λοιδορηθέντες υπ’ αυτών), ήρθε το βιβλίο της ωραίας κυρίας στην όψη και στην κόψη την φιλολογική, λογοτεχνική γενικώς, ποιητική ειδικώς και κριτικήν, Κούλας Αδαλόγλου τα «ΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΠΤΥΧΕΣ ΚΕΙΜΕΝΩΝ» εκδ. ΡΩΜΗ κι εσηκώθημεν λίγο ψηλότερα. Σε ένα τόμο φιλολογική αποθήκη ή και σωστική κιβωτός, (σελ. 480) διεξέρχεται παρά 1 πεντήκοντα λογοτέχνες και με τη διεισδυτική ματιά της διαπερνά κι ακτινογραφεί κάποια έργα ενός εκάστου. Μεταξύ αυτών και την αναξιότητα μας (ωχ, νάτος πάλι ο φτιαχτός αυτοοικτιρμός). Αρα κάτι είμαστε...(«Καημό που έχουμε, λοιπόν, να είμαστε...»). Τα νήματα που μας αναλογούν σ’ αυτόν το μεγάλο αισθαντικό τάπητα είναι τα εξής: 1. Ο ευθυτενής φόβος, η ερήμωση και η άμπελος της μνήμης («Τα 6,6 της σκηνοπηγίας») περ. ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ και 2. Νοσταλγία σε τόνους παπαδιαμαντικούς («Το χρώμα της νοσταλγίας») περ. ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ. Την κυρία Κούλα Αδαλόγλου ευχαριστούμεν πολλαπλώς και μένουμε...

Αμος Οζ κ.λπ.

 «Τα διαβάσματά του τον οδήγησαν στο απλό συμπέρασμα πως οι άνθρωποι υποφέρουν από έλλειψη τρυφερότητας» γράφει ο Αμος Οζ σ' ένα διήγημά του της συλλογής «Μεταξύ φίλων» εκδ. Καστανιώτη. Βιβλίο το όποιο όταν έχεις την παραπάνω ανάγκη το διαβάζεις σιγά σιγά μη το τελειώσεις για να παρατείνεις την χαμηλότονη και χαμηλόφωνη γραφή-διήγηση –απόλαυση όσο το δυνατόν περισσότερο. Μικρές ηδονές από περιπλανήσεις στους μικρούς αλλά και μεγάλους κόσμους της γραφής και της ανάγνωσης...

Λέω να συγκινηθώ

 Δεν είμαι εγώ προφανώς, αλλά είναι Αυτός σήμερα στη Λευκοπηγή, ως επρόσωπως της Εθνικής Αντιστάσεως- έκανε 1, 5 χρόνο σ' αυτήν. Λεω να συγκινηθώ κάπως...

του αγίου ΟΗΕ

Μετά την επιτυχή νικηφόρα εισβολή των Οθωμανοτούρκων στη Συρία και τη λήξη της, ο άγιος ΟΗΕ του οποίου τη μνήμη σήμερον εορτάζουμε, ανακοινώνει πως η φετινή του εορτή αφιερώνεται στους ανωτέρω εισβολείς. Τα στεφάνια που κατατίθενται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο και κοσμάκη υπέρ του, αφορούν και τους εισβολείς τους οποίους επικρότησε απάσα η διεθνής κενότητα.
Ταξιδεύοντας τον Ιούλιο του 1974 και μετά, από Κοζάνη προς Θεσσαλονίκη μέσω Καστανιάς και στη διασταύρωση με την Παναγία Σουμελά υπήρχε ένα μεγάλο πανό που έγραφε: «Εξω οι Τούρκοι βαζιβουζούκοι από την Κύπρο». Ακόμα εκεί είναι και θα είναι, όπως και στη Συρία πλέον «ότι όπου πατά Τούρκου Βαζιβουζούκου ποδάρι / από κει πόδι ποτέ δεν πρόκειται να πάρει» ιδίως όταν ορμά σε ανίσχυρους ή ελαφρώς έως βαρέως περιδεείς γείτονες.

Περί αγαλμάτων συνέχεια...

Οταν η πόλη αναγνώριζε έργω δε και λόγω τιμούσε τους ανθρώπους των γραμμάτων της. Τέλος του 1996 έγινε η αποκάλυψη της προτομής, στην πάροδο Ιων. Δραγούμη στο Λαογραφικό Μουσείο, του σημαντικότερου συγγραφέα και λογοτέχνη του μεσοπολέμου της Κοζάνης Κωνσταντίνου Τσιτσελίκη (1882-1938), δικηγόρου και βουλευτού, από τον τότε Δήμαρχο Κοζάνης κ. Π. Κουκουλόπουλου. Η πρωτοβουλία ήταν του ΙΝΒΑ + ΔΒΚ= Κοζάνη πόλη του βιβλίου και του Συνδέσμου Γραμμάτων και Τεχνών Κοζάνης (Κ. Ε. Σιαμπανόπουλου δηλαδή). Του Κ. Τστσλκ. ένα ανθολόγιο με λογοτεχνικά του κείμενα (διηγήματα κυρίως) θα κυκλοφορήσει στις αρχές του άλλου χρόνου από τις εκδ. ΕΣΤΙΑ σε επιμέλεια του φιλολόγου Μάριου Κυπαρίσσι - Μώρου. Πριν λίγες μέρες με επιμέλεια τού αυτού δεινού φιλολόγου από την πόλη μας, κυκλοφόρησε επίσης από τις εκδόσεις ΕΣΤΙΑ μια συλλογή με τον τίτλο «Μικρές φωτιές», με ποιήματα του Στράτη Μυριβήλη που έγραψε ο συγγραφέας την περίοδο της Κατοχής.

Πελαργοί...

 Στον αύλειο χώρο του αγίου Νικολάου
περιμένοντας τον εσπερινό
τέλειωσα αυτό το συναρπαστικό βιβλίο
Μιροσλάβ ΠΕΝΚΩΦ
«Το βουνό των πελαργών», εκδ. αντίποδες
που «ηττήθηκε» επιτέλους στην αναγνωστική
μας κλινοπάλη απλωμένο σε 456 σελίδες.
Κάτι σαν βαλκανικός μαγικός ρεαλισμός
Βούλγαροι, Τούρκοι Ελληνες Αναστενάρηδες
λατρεύουν και λατρεύονται άχρι τέλους
και διαλύονται σβησμένα κάρβουνα παθών.
Ενδείκνυται μόνον σε αποφασιστικους αναγνώστες.

ΥΓ. Φυσικά ξεχάστηκα δεν μπήκα στο ναό
το θυμήθηκα στο δι’ ευχών του Παπα-Χρήστου
Τόσον συνεπαρθείς που το λησμόνηξα και
στον Λάτσκο με τους ξηρούς καρπούς σάντουιτς
και αλλά είδη ψιλικής κατηγορίας...

Κάποτε στη Βιβλιοθήκη...

 Οταν ακόμα η Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης ήταν ένα μεγάλο αισθαντικό καράβι (πριν μετεξελιχθεί σε απρόσωπο Υπερωκεάνιον) που ταξίδευε στο χρόνο και σε ταξίδευε με τους ανθρώπους πρωτίστως και τους τρόπους της σε ξεχωριστές θάλασσες γνώσεων και σε ιδιάζοντα στάσιμα και λιμάνια. Αίθουσες που ονοματίσαμε όπως του Μητροπολίτη Διονυσίου Ψαριανού, του Ν. Π. Δελιαλή, του Β. Γ. Σαμπανόπουλου στις οποίες, κυρίως στου Μητροπολίτη, διεξαγόταν «Τα φιλολογικά Βραδινά της βιβλιοθήκης» όπως η ομιλία του Χρ. Μπέσα για το Παράλογο θέατρο και τις αναμνήσεις του από την Ιθάκη όπου με τους «Φίλους της Τέχνης» παίχτηκαν και διακρίθηκαν οι «Καρέκλες» του Ιονέσκο σε σκηνοθεσία του, με πρωταγωνιστή τον κ. Ελευθεριάδη.

Το «Κίνημα» στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης του 1953

Ετος 1953, Σεπτέμβριος. Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης (Βιβλιοφύλαξ κι ‘Εφορός της τότε ο Ν. Π. Μέγας Δελιαλής) που λειτουργούσε στο ισόγειο κάτω από το Δημαρχείο - δεν είχε ακόμα κτισθεί η προέκταση των Κοβεντάρων- από καιρό υφίστατο «επιθέσεις». Καταλάμβαναν το αναγνωστήριόν της διάφορα σωματεία, σύλλογοι, επιτροπές και συνεδρίαζαν εκεί· επίσης γινόταν κι άλλες εργασίες όπως η λειτουργία του Κέντρου απογραφής γυναικών εις τους εκλογικούς καταλόγους, (μόλις είχε δοθεί στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου), Γεωπονικά συνέδρια κ. α. Οι μόνιμοι χρήστες της (αναγνώστες, ερευνητές, μελετητές) ενοχλούνταν από αυτές τις επιδρομές που διετάραζαν το κλίμα ηρεμίας και ησυχίας του χώρου και τους έθεταν αυτούς εκποδών. Διαμαρτυρήθηκαν. Ο δήμαρχος Αργ. Τσουμής ένοιωθαν πως τους κορόϊδευε. Πριν μέρες λ.χ. εκεί συνεδρίασε η Φιλόπτωχος αδελφότης Κυριών Κοζάνης. Την 31ην Αυγούστου ο Δήμαρχος μετά των μελών της Υποεπιτροπής Τουρισμού του δήμου συνεδρίασε επίσης εκεί. Διαμαρτυρίες συνεχείς και έντονες από τους «μόνιμους πελάτας» της. Ο Δήμαρχος αντιδρά και εκδίδει το υπ’ αριθ. πρωτ. 6136 έγγραφον που απευθύνεται προς το ‘Εφορο της Βιβλιοθήκης και το Δήμο.

Θεσσαλονικη...

Ο πρώτος πίνακας (1, 5 Χ 1, 5 μ.) του Κώστα Ντιο “Αγγιγμα της Θεσσαλονίκης μέσα από τη θάλασσα” πάνω στο στίχο του Ν. Καββαδία “ Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι” όπως και ο δεύτερος του Πάνου Παπανάκου “Παρεκλήσιον Οσίου Δαυίδ 1991 (18Χ21 εκ.) - είμαστε κατ’ έθιμον πλέον εκεί κάθε πρώτη ή δεύτερη Παρασκευή των Χαιρετισμών- εκτίθενται μαζί με άλλους 100 περίπου στην Πινακοθήκη της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών στη συλλογική έκθεση με θέμα “Η Θεσσαλονίκη στους ζωγράφους” (2-Οκτωβρίου 2019 έως 2 Φεβρουαρίου 2020). Δεν πήγαμε ακόμα αλλά θα πάμε ίσως σήμερα.

Ιάσιμη πάθηση - δαθεση...

 Δεν ξέρω αν είναι ιάσιμη διάθεση - πάθηση αλλά δεν διαβάζω πλέον τα βιβλία όσο πρέπει αλλά τ' αγκαλιάζω και τα χαϊδεύω περισσότερο απ' όσο πρέπει...

Η προώρως νικηθείσα ΝΙΚΗ

 Παρακολουθούσα στην τηλεόραση μια ταινία
«Ημερολόγιο καταστρώματος» για τον Γ. Σ.
πως μου ’ρθε και θυμήθηκα τη ΝΙΚΗ ΜΑΡΑΓΚΟΥ
την νικηθείσα προώρως ΝΙΚΗ
που είχε ένα λιτό τρόπο ν’ αγαπιέται ακαριαία
Στο κάστρο της Κερύνειας μας διέλυσε ο αέρας
Στην άμμο της Αμμόχωστου ακόμα πατούν βαζιβουζότουρκοι
7 Φεβρουαρίου 2013 ξεκίνησε
- Νίκη γιατί ταξιδεύεις τόσο πολύ στον κόσμο
- Για να συνηθίσω ότι το ταξείδι
στην αιωνιότητα δεν τελειώνει ποτές
- Ακόμα ταξιδεύει...

πικροκάστανα

 Κλωτσώ τα πικροκάστανα στον πεζόδρομο, της πόλεως την καρίνα
σκέφτομαι πως η ευτυχία είναι γυαλιστερή αλλά πικρή όπως εκείνα

Ερίφιον...

Με αφορμή το αφιέρωμα στο λίαν ωραίο περιοδικόν ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟΝ τχ. 117-118 του ελογιμοτάτου του κ. Γεωργίου Κορδομενίδα, που θα τον έλεγε ο κυρ’ Ντίνος Χρ. στα εσχατόψυχά του, για τα κατοικίδια, έχω μια απορία και μια αμαρτία. Το αφιέρωμα αφορά τα οικόσιτα κατοικίδια μόνον ή και αυτά του βουνού και του λόγγου πρόβατα, γίδια αρνιά, κατσίκια. Αλλά είτε τα αφορούν είτε όχι εγώ την αμαρτία μου θα την εξομολογηθώ. Μικρός που πήγαινα στο Μπαράκο να αρμέξουμε πρόβατα και γίδια και να φέρω το γάλα στο χωριό, την ώρα που μαζεύαμε το κοπάδι, ουρλιάζοντας σαν εξημερωμένοι κανίβαλοι, προς άρμεξιν στη στρούγκα, πέταξα ασημάδευτα μια μικρή πέτρα κι αυτή η χτύπησε ένα κατσικάκι στο κεφάλι. Τι σημάδι ήταν αυτό! Επεσε κάτω και πέθανε σκοτώθηκε, ψόφησε, παρέδωσε το όποιο πνεύμα, τι να πω. Επεσα σε κατάθλιψη πέρα από αυτά μάζεψα από τον βοσκό θείο μου Μηνά, τον λογιότερον των ποιμένων της περιοχής και εποχής. Αν είναι δυνατόν, κι όμως έγινε. Εχω τύψεις από τότε. Ούτως εχόντων των διαπραγμάτων ζητώ συγχώρεση αναδρομικά από τον κ. Γ. Κρδρμνδ. οιονεί περιοδικόν προϊστάμενο και προστάτη, ας πούμε, των κατοικιδίων ζώων.

Φωτογραφίες

 Α- Σμύρνη Βουρλά, Οκτώβριος 2000
Παγκόσμιο συνέδριο για τον Γ. Σεφέρη
(Κάποιοι που ήταν τότε εκεί δεν ζούνε πια)
Τα καλαμάρια δεν πήραν τη θέση στο τραπέζι
Τότε και τώρα...
Γ. Παυλόπουλος (Ποιήματα 1943-2008 Κίχλη)
Ρόντρικ Μπίτον («Greece: Biography of a Modern Nation»)
Ρέα Γαλανάκη (Η Ακρα ταπείνωση Καστανιώτης)
Ας γίνουμε καλοί και συνετοί αναγνώστες
ο χρόνος βιάζει.

Β. – «Ξεχασμένη», αντιλάλησε ο μηχανοδηγός,
Ημαθίας κοντά στα Τρίκαλά της
όπου ποιήτρια και Αρετή «εναρωτεύει» (τι θέλω να πω;)
Γράφει ο Γ. Σ.: «Ως την Ξεχασμένη (σταθμός)
δεξιά και αριστερά κάμπος. Τα δέντρα
σαν κόκαλα φωτογραφημένα με ράδιο...»
(Μέρες Γ’ Ταξίδι για την Κορυτσά)
«Σύλλογος εκπολιτιστικός ο Γ. Σεφέρης»
Οταν ρώτηξα την λαβαροφέρουσα
ποιός είναι αυτός: - Δεν ξέρω, είπε.
Το νεανικό και η κρέχτη ωραιότητα
συγχωρεί την πάσα άγνοια επί γης

Θάλασσα μπαλκονιού

 Ελλείψει θάλασσας για καράβι έχω μια γερμένη παλιά αριζόνα
δεμένη στα κάγκελα του μπαλκονιού, σε μπόρες βροχές χιόνια
σφίγγω ή χαλαρώνω σχοινιά πανιά- κλαδιά του όποιου της αγώνα
μ’ αυτή συνταξιδεύω λικνιζόμενος σ’ αυτά τα στάσιμα χρόνια

Κυριακή...

Mε την «Συνοδεία»
του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη
προς «Εκκλησιασμόν».
Πρωί Κυριακής περί της 9ης ώρας
μαζευόμαστε "ο καθείς και τα όπλα του"
(ποιά όπλα δηλ. κάτι σφεντόνες
που πήραμε απ’ το πανηγύρι)
ακούμε Απόστολον, Ευαγγέλιον,
Χειρουβικόν, Πιστεύω κ.α.
αλλά όταν φτάνει το πράγμα στο
«και ων έκαστος κατά διάνοιαν έχει»
και ξετυλίγουμε το ειλητάρι των αγαπημένων
τότε γι αυτούς πρωτίστως υπάρχουμε.
Λυτρωμένοι κάπως επιστρέφουμε
στα σπίτια και στις σκέψεις μας
«ως μη έχοντες και πάντα κατέχοντες»

Νομικοφιλολογίες της ημέρας

 Τους εν συντάξει νομικούς συλλογίζομαι που κάθε του θέρους βράδυ
στους μαρμάρινους πάγκους της πλατείας το άλλοτε και το νυν ατενίζουν
δίκες, αγορεύσεις, αθώους, ένοχους στο απέραντο της θέμιδος λιβάδι
τα Αλμπατρός του Μπωντλέρ (μτφρ Γ. Κενtρωτή) κάπως μου θυμίζουν

Διονυσίου Αρεοπαγίτου εορτή των Νομικών Αθηνών και πάσης Ελλάδος

 Οτε ήμην δάσκαλος στο επιχώριον ΤΕΙ που έγινε πανεπιστήμιον με πόντους εισαγωγής 0.800, το έτος 2004 εδίδασκα, δι ολίγον καιρόν στοιχεία νεοελληνικής λογοτεχνίας από το 1821 έως τότε. Η φιλόλογος στο άλλο τμήμα άρχιζε το μάθημα από τα Ακριτικά έπη η «δύσμοιρος» και κατέληγεν στο 21! Ο,τι να ‘ναι δηλαδής. Προσελήφθην ως «Εργαστηριακός συνεργάτης με ελλειπή προσόντα» και ενόμιζα εαυτόν άτομο με πνευματικές ειδικές ανάγκες ως νομικός που ήμουν, άρα κατά ΤΕΙτεκμήριον άσχετος με τη λογοτεχνία! Μάλιστα τύπωσα και σημειώσεις: «Σύντομη εκδρομή στην νεοελληνική λογοτεχνία από την Ελληνική Επανάσταση (1821) ως τις μέρες μας με κύριο οδηγό τον Λίνο Πολίτη και λίγο τον Ρ. Μπήτον».
Στις εξετάσεις έγινε το έλα να δεις με την φιλολογίνα κατά πτυχίον. Αλλ’ αυτό το «Εργαστηριακός με ελλειπή προσόντα» με πλήγωνε από τότε. Και μου έλεγε ο αείμνηστος (μύρο η όποια μνήμη τον σκεπάζει) Μίμης Σουλιώτης να κάνω μεταπτυχιακό ή μήπως διδακτορικό (δεν ξέρω και καλά την ιεραρχία των τίτλων) σ’ αυτόν με τα «Προλογύδρια παντός καιρού» μου τα οποία αυτός επιμελήθηκε.
- Ασε ρε Μίμη, του έλεγα δε θέλω...
Φάε λοιπόν στη μάπα τα ...ελλειπή προσόντα. Οταν ανέλαβα τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης και το ΙΝΒΑ κάποιοι που δεν τέλειωσαν ούτε το Γυμνάσιο φτηνοσχολίαζαν: «Και τι είναι αυτός ένας δικηγόρος άσημος. Νομική, σιγά την επιστήμη...»

Βιβλιοκελλίον

 Με περίσκεψιν, δίχως λύπην, και λίγη αιδώ
μεγάλους έκτισα τοίχους στο γραφείο, κι εδώ
κάθομαι, γράφω και συλλογίζομαι στην τύχη
βίος στο κελλί γλυκόπικρος αλλ' οποία τύχη...

Θεατρική ...κριτική

Μετά από καιρό Αίθουσα τέχνης
στη γνώριμη θέση προτελευταία σειρά
ακούω την ξανθιά κυρία
του Νορβηγικού Ινστιτούτου Αθηνών
να εξηγεί της ΕΝΤΑ ΓΚΑΜΠΛΕΡ τα υστερικά
- Πρόλογος...
Εκεί κι ο Ιψεν αμήχανος
άκουγε πολλά λόγια σε γλώσσα διπλή
- Αρχίστε επιτέλους...
αδημονούσαν οι παράγοντες με τις προσκλήσεις
(κι εγώ αναμεταξύ τους τζαμπατζής)
Αργούν, λέω να φύγω, αλλά μένω.
Ασχολούμαι με του κινητού τις παραμέτρους
- Ωχ, τώρα μιλάει και η σκηνοθέτρια!
«Ο Ιψεν ερωτευόταν νεαρές πλατωνικά
άνευ ενσάρκου έρωτος, τις εμπνεύστριές του
όταν το έκοψε με τη σύζυγο, ηγερία
αλλά και καθοδηγήτριά του πλέον...»
ΔΗΠΕΘΕΑΤΡΟ ΚΟΖΑΝΗΣ κ.λπ. 29/9/ 2019
- Αρχίζουν...
Ο Ιψεν βαρέθηκε τα σκηνικά κι έφυγε
καιρός να την κάνω κι εγώ.
Αλλά δεν φεύγω...

Νιαημεριώτικος χαλβάς

Σ’ αυτήν τη λαϊκή λαογραφική εμπορικογυφτοπανήγυρη (νιάημερο το λένε) σταμάτησα μικρός να πηγαίνω, όταν έπαυσε η παράλληλη μ΄ αυτόν ζωοπανήγυρις. Μεγάλος ξαναπήγα με την κάποτε μικρή μου κόρη και τώρα με τον εγγονό. Κυρίαρχη μνήμη και προϊόν του έκπαλαι ο χαλβάς από νεζεστέ (=η εμπορική ονομασία του άμυλου καλαμποκιού και είναι το ίδιο με το άνθος αραβοσίτου). Θυμάμαι εκείνο το μπασμένο ανθρωπάκι που το λέγαν Ζαχαρία με φουστανέλα, φέσι, τσαρούχια και ξίφος στη μέση που έλεγε διάφορα ξεμέτοχα μη και τραγωδούσε κιόλας και το κοινό χαζογελούσε. Δεν πήγα ποτέ στο γύρο του θανάτου, τον γνώρισα χρόνια μετά από τον Θωμά Κοροβίνη.
Τω καιρώ εκείνω, μέρα σαν κι αυτή, στο χωριού μαθητής γυμνασίου γύριζα μόνος μου κάμνοντας αντίσταση στον νιαημεροπαρασυρμό· κάτι ηλικιωμένοι στον πλάτανο γερνούσαν επιτυχώς. Ολοι ήταν στην πόλη. Στο καφενείο που διάβαζαν τη «Μακεδονία» μια τριάδα δεινών παιγνιοχαρτοπαιχτών δεν τους χωρούσε ο μικρός τόπος και τρόπος, αφού δε μπορούσαν να παίξουν ελλείψει τέταρτου. Ολοι τους παλιοί αριστεροί συμπλήρωναν 2 δεκάδες χρόνια φυλακή κι εξορία (Στάθης, Λυνγκογιάννης, Τζιότας)
Μου την έπεσαν:
- Ξέρεις να παίζεις;
- Ξέρω...
Δεν έπαιξα ποτέ αλλά ήξερα όλα τα παιχνίδια άριστος βλεψίας (αργότερα «Ηδονο (α)βλεψίας»). Επαιξα εκείνη τη μέρα αντί βιβλία χαρτιά για πρώτη και μόνη φορά και μάλιστα με τους επιφανέστερους της χαρτοπαικτικής ...διαλεκτικής. Διεξήλθα ανδρείος το διακόνημα το οποίον εκλήθην να φέρω σε πέρας. Οι ...συμπαίκτες με κοιτούσαν διαπορούντες.
- Οϊ οϊ τι είναι ετούτο το σκέδιο που μας προέκυψε!
Δεν ξανάπαιξα ποτέ χαρτιά μετά από την πρώτη αγωνιστική μου διεξαγωγή και κορύφωση...