Ας σαρωθούνε επιτέλους...

Α’ και Β’ εύρεση κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου

και την αύριον το β’ Ψυχοσάββατο εν χιόναις ν’ ανατέλει;

Εσπέρας έριξαν τους διασαλευτές της αταξίας του δρόμου

να καθαρίσουνε το ανθυγιεινό της πρόσωπο εν τέλει.

Μαζεύτηκαν στο ναό πολλές κυρίες –μνήμες ψυχών

οικείων, να τις ταΐσουνε με της μνημοσύνης το σιτάρι

να μη τις εύρει πεινασμένες η αφθονία των ευχών

και πίνουν μόνον αίμα από της ΝΕΚΥΙΑΣ το λυχνάρι.

Κι αυτός σαρώνει του καιρού μας τ’ «επώνυμα» σκουπίδια

καθώς «ντέφια, νταούλια, κρόταλα αχολογούν στο βάθος»

Σ’ αυτήν την ξεμασκάρευση την από χρόνια τόσο ίδια

ας σαρωθούνε πια και οριζόντια, έστω και κατά λάθος...

Ο «όσιος» του στασιδίου κι ο «μάρτυρας» του ψαλτήριου

         

          Η Σαρακοστή έρχεται κι εμπρός με βήμα ταχύ

         να την προϋπαντήσουμε στων φανών την ιαχή:

          «Μπρε μπρε άξιτι πως πέντε αδέλφια παν στο μύλο

          Με τη θειά τους τη Βασίλω...κλπ.

         Είναι η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του παλιού ναού. Πίσω από το θρόνο του δεσπότη τρία, τέσσερα στασίδια. Αδειος να είναι ο ναός αλλά εκεί οι ανάσες των πιστών να περιπλέκονται. Μήπως κι οι σκέψεις των; Τα σιγομορμυρίζοντα ποικίλως καταληκτικά των τροπαρίων, σίγουρα. Μόνιμη και σταθερή αναφορά το στασίδι του κ. Ν., όπως το στέζιρο στα πλακόστρωτα αλώνια των χωριών, γύρω από το οποίο

Το βράδυ που καιγόταν η Ελλάδα εμείς στο ρεσιτάλ πιάνου του Π. Δημόπουλου

“…Δεν θα γίνεις ποτέ μουσικός. Δεν έχεις ταλέντο και ό,τι και να κάνεις αυτή είναι η αλήθεια. (Borislava Taneva. Σύγχρονο Ωδείο Κοζάνης,1989. Λόγος βαρύς!). Ετσι είχε προβλέψει η τότε δασκάλα μουσικής. Ευτυχώς! Ολοι οι μεγάλοι της μουσικής-μάλλον αρκετοί- αλλά και στις άλλες επιστήμες και τέχνες έχουν υποστεί στα μικρά τους χρόνια αυτή τη διάγνωση μαζί με τις παιδικές τους ασθένειες. Η διάψευση είναι ο λαμπρός κανόνας πίστεως κι η εικόνα πραότητος που ψέλνουν του επιχωρίου αγίου.

Οι "μάνες" όλων των καιρών και τόπων

Η περιοχή "Μάνας" στη Λευκοπηγή από τον Χρ. Λαμπριανίδη

...Και μπαίνει ο μέγας τράγος της ΔΕΗ με το πριόνι

Χιόνι φυσικά, πολύ χιόνι και δεν είναι κάτι καινούργιο για τον τόπο. Σαν ευλογία ορισμένως. Ούτε οι βροχές, τα κρύα, τα γλιστρήματα και τα σπασίματα των ανωκάτω άκρων, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ομως όταν το πρώτο πέφτει βαρύ κι ακολουθεί υγρασία τότε βαραίνουν τα κλαδιά των μη φυλλοβόλων δέντρων στα περιαστικά αλσύλλια, τις μοναδικές πηγές της μικροαστικής μας ωραιότητας. Κι αφού τα γυμνά ηλεκτροφόρα καλώδια, τα οποία διασχίζουν αυτές τις μικροοάσεις των θλιμμένων πόλεων μας, που δεν