Σημερα...

«Αντισταθείτε Σ’ αυτόν που χαιρετά από την εξέδρα τα πλήθη»/ κ.λπ, κ. λπ. και τα ρέστα/ Σιγά που θα αντισταθώ/ μήπως κι ο Στάλιν είναι... / ένας υφυπουργός εγγείων βελτιώσεων/ είναι αυτός που φουσκωμένος καμαρώνει./ Μου αρκεί που ένδακρυς/ βλέπω τον Μ. παλληκάρι στα μαθήματα/ και στην παρέλαση ωραίος/ Που ακούω την μπάντα του στρατού/ να παίζει επιτέλους/ «Μακεδονία ξακουστή», κι εδώ πάλι δακρύζω/

Σήμερα εορτάζει μόνη της...

Μόλις κυκλοφόρησε...

Αναδρομή ή επιδρομή στο άλλοτε/ από το τώρα που ’ναι σ’ ανανεργές/ σιδηροτροχιές σταματημένο./ Λέξεις, φωτογραφίες, σιωπές/ ακίνητες κι ανάκατες χωρίς σειρά,/ ίσως διαφυγούσες και επαναλήψεις./ Πόλη, άνθρωποι, τοπία, τρόποι, χρόνοι / ουσιαστικά χωρίς επίθετα, μόνα τους./ Ριχμένες αίσθησες στ’ άδειο σήμερα / να βρουν το γεμάτο χτες ζητούν. / Ένα ταξείδι που δεν τελειώνει/ – Θεσσαλονίκη.../ πλέουσα στα όνειρά μου εν τούτοις/

ΟΙ πέτρες της Λευκοπηγής...

- Αγαπάτε τις πέτρες τον ρώτησα - Να ιδείτε τις πέτρες μας, όχι τα μάρμαρα ! Διάλογος Γ. Σεφερη με τον P. J.Perse Από τις «Μερες Ζ’ του Γ. Σ. (Πέτρες του Μανώλη Δραγωγια στη Λευκοπηγη )

Το σύννεφο κι ο βράχος

Μεριασε βραχε να διαβώ το σύννεφο ηλεκτρισμένο / Βαλαωρίτη φωνή είμαι εγώ Μ. Δραγωγια εσυ χέρι/ Λέξεις και χρώματα σε αγώνα ίσομοιρασμένο / να στήσουν απο τα πάθη τους αρμονικό λημέρι/

Απέθανεν ο Κοζανίτης ποιητής «Εύδηλος Ελλην»

«Σε πλάθω με αργές κινήσεις παιχνίδισμα/ Μοναδικό μες τις βουβές σου ώρες/ Ξαναζώ με την φωνή την αιώνια/ Την γλώσσα των ποιητών»/ Αυτές τις ημέρες έφυγε από τη ζωή ο ποιητής της Κοζάνης Εύδηλος Ελλην δηλ. ο Κωνσταντίνος Τσιάγκας που ζούσε μόνος του εντελώς στο σπίτι του επί της οδού Πόντου. Ηταν ένας μοναχικός άνθρωπος που όμως ζούσε συντροφιά με τις χιλιάδες των λέξεών του, τα ποιήματα του δηλαδή. Λέξεις αντλημένες από όλο το μάκρος της ελληνικής γλώσσας, της ιστορίας, της παράδοσης. Υπήρχε με την ποίηση και για την ποίηση. Εγραφε καθημερινά και ήταν συνεχώς μέσα στο βάθος αλλά και το μυστήριό της γραφής. Ενας αυτοφυής ποιητής ο οποίος δεν αντέγραφε κανέναν, δεν μιμούνταν, δεν επηρεαζόταν. Βίωνε την ποίηση κι όπως αυτός την ένοιωθε διαρκώς. Κυκλοφορούσε ελάχιστα στον κόσμο της υλικής ύπαρξης απορροφημένος από τις αιώνιες αξίες του έντεχνου λόγου. Ζούσε σε ένα δικό του ποιητικό σύμπαν μακριά από την τύρβη της καθημερινότητας. Γεννήθηκε στην Κοζάνης το 1958 γιος του Νικολάου και της Ματίνας το γένος Κουντουρά. Δεν ήταν κάτοχος κανενός πτυχίου γνώσεων. Δήλωνε αυτομορφούμενος, αυτοδίδακτος, αυτοδημιούργητος στην ποίηση και τη λογοτεχνία. Αγαπούσε το λαϊκό τραγούδι και εργαζόταν εν ζωή στη ΔΕΗ Το 2018 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παρέμβαση το πολυσέλιδο (270 σελίδες) βιβλίο του ποίησης «Ποιητικές εξάρσεις, νοητικές συμπληγάδες» με σχέδιο στο εξώφυλλο της φιλολόγου ποιητρίας και ζωγράφου από την Πάτρα Χριστίνας Καραντώνη. Το βιβλίο παρουσιάστηκε στις 29 Νοεμβρίου 2019 στο ΣΥΝ Βιβλιοπωλείο από τους Β.Π.Κ. και την επί διδακτορία φιλόλογο Αννα Μαμάτσιου. Γράφει η Αν. Μαμ.: «Στο τέλος του Νοέμβρη η “Π” διοργάνωσε στο γνωστό της στέκι, δηλ. το ΣΥΝ βιβλιοπωλείο, την παρουσίαση μίας τελείως ιδιόρρυθμης και διαφορετικής από κάθε άλλη ποιητικής συλλογής, με τίτλο Ποιητικές εξάρσεις και νοητικές συμπληγάδες. Μια πρώτη αμήχανη αντίδραση στην γνωριμία με το βιβλίο αυτό έρχεται γρήγορα να αντικατασταθεί με την έκπληξη του αναγνώστη όταν αρχίζουν να αναδύονται μέσα από τις σελίδες των ποιημάτων μικροί θησαυροί. Για μια προσπάθεια προσέγγισης του έργου του, ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο της συλλογής, ο οποίος από μόνος του τα λέει όλα. Ποιητικές εξάρσεις και νοητικές συμπληγάδες. Θα εστιάσουμε αρχικά στο πρώτο μέρος του σύνθετου αυτού τίτλου. Χαρακτηριστικό και γνωστό σύμπτωμα του συγγραφικού πυρετού, είναι οι στιγμές του οίστρου και εκείνες της χαλάρωσης. Για έναν ποιητή όμως με τόσο μεγάλο σε έκταση έργο να περικλείεται σε ένα μόνο βιβλίο η δεύτερη περίπτωση αν δεν τυχαίνει καν τότε είναι τόσο σπάνια που αποσιωπάται. Από την άλλη, οι εξάρσεις έμπνευσης και συλλογισμών, η συνεχής επιμονή της συγγραφής όσο το μυαλό στροβιλίζεται σε ένα τυφώνα ιδεών, οδηγεί τον ποιητή σε μία διαδικασία αδιάκοπης συγγραφής και σύνθεσης, με αποτέλεσμα την ποιητική έξαρση». (Παρέμβαση τχ. 194-195) Στο τυπογραφείο είναι το δεύτερο ποιητικό βιβλίο του (468 σελίδες) «Τα Εναστρογραφήματα» Οδοιπορικό μέσα στην φωνή σου- με σχέδιο εξωφύλλου της Χριστίνας Καραντώνη. Στα κατάλοιπά του που μου άφησε για μελλοντική επεξεργασία και έκδοση υπάρχουν άλλες 1713 σελίδες ανέκδοτων ποιημάτων. Μια τεράστια ποιητική παραγωγή που περιμένει, να δει το φως τώρα που ο δημιουργός έσβησε το δικό του. Ο ποιητής είχε μοναδικές στάσεις στον κόσμο της πόλεως το ΣΥΝ-Βιβλιοπωλείο (εκεί τον γνώρισα), το γραφείο της Παρέμβασης και παλιότερα το μικρό καφενείο επί της Π. Μελά που καθόταν έγραφε και ζούσε την ποίηση, τα μυστήριά της, τους διαφυγόντες κι αλύτρωτους έρωτές του. Μια καθαρή κι αγαπητή τελικά ψυχή που δεν έβλαψε κανέναν και δεν στάθηκε εμπόδιο συνύπαρξης πουθενά. Ηταν ένας χαμηλότονος ωραίος άνθρωπος κι εντελώς πρωτότυπος ποιητής. - Ημίν τοις φίλοις πένθος... ΥΓ. Το βιβλίο του Ε.Ε «Ποιητικές εξάρσεις - νοητικές συμπληγάδες» μοιράζεται δωρεάν στο ΣΥΝ Βιβλιοπωλείο.

... ο ήλιος του απογεύματος

...Πλάι στο παράθυρο ήταν το κρεβάτι· / ο ήλιος του απογεύματος το ’φθανε ώς τα μισά./ …Απόγευμα η ώρα τέσσερες, / είχαμε χωρισθεί για μια εβδομάδα μόνο… / Αλίμονον, η εβδομάς εκείνη έγινε παντοτινή. / K.Π.Κ.

Το ύστερο των Σαββάτων...

Ηταν το ύστερο των Σαββάτων (στο χρόνο έπεσε Κυριακή)/ που έσβησες ήρεμο λυχνάρι στο μεσημέριασμα της μέρας/ Η έκλειψή εκείνη μου έγινε με τον καιρό έλλειψη ολική/ - Ηταν η 16η-Οκτ. 2021 που έφυγε (πού πήγε;) ο πατέρας.../

"Αμάρτημα στο Βαζελώνα..."

Παράλληλα με την ενδημούσα νόσο της αγαλματίτιδος που πλήττει την πόλη της Κοζάνης υπάρχει και η νόσος της βιβλιοπαρουσιαστίτιδος. Εχουμε την πυκνότερη ομίχλη σε ποσοστά παρουσίασης βιβλίων ανά το πανελλήνιον. Σχεδόν θαύμα, πληθωριστικόν έστω. Με αφορμή την παρουσίαση ενός βιβλίου με θέμα τον εθνομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης, εκδήλωση του Δημαρχείου και μας σειράς άλλων οργανωτικών υποτακτικών του, θυμήθηκα το «Αμάρτημα στο Βαζελώνα» μου. Πηγαίνοντας κάποτε με τον αείμνηστο Χρήστο Μπ. στο ύψωμα με τη μεγαλομονή του αγίου Ιωάννη Βαζελώνος, άνωθεν των ημισβησμένων καμινάδων της 5η μονάδος της ΔΕΗ του ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου, στην αυλή μας υποδέχτηκε ένας επιβλητικός ανδριάντας ιερωμένου. Εκάμαμαν το σταυρό μας ευλαβώς και από μακρυά και αφού μιλάμε για πόντιους είπαμε πως θα είναι ο αγιομάρτυρας Χρυσόστομος Σμύρνης. Με ιερή φρίκη διαπιστώσαμε πως ο ανδριάντας ήταν του αγιορείτη μοναχού Μάξιμου, μέγα ευεργέτη της μονής. Σε λίγο μας παρέλαβε ο υποτακτικός τού εν ζωή αγαλματογέροντα και μας οδήγησε στα ενδότερα ίνα προσκυνήσουμε τον ζώντα εισέτι προς τιμήν του οποίου εστήθη ο ανδριάντας. Προσκυνήσαμε ένα κλινήρες ανθρώπινο κουβάρι και βοηθήσαμε στην αλλαγή της μεγάλης πάνας· τας χείρας δε κροτήσαμε σιωπηλά όταν μας ανακοίνωσε ο υποτακτικός την ικανή ποσότητα ούρων του κατάκοιτου. Ξανά το σταυρό μας εμείς... Με το καιρό σε μια χυδαία τηλεόραση είδα τον υποτακτικό να αγωνίζεται ν’ αποδείξει την αθωότητά του για την τύχη ενός μεγαθήριου αυτοκίνητου...

«Ροδιά μου εσυ …»

Τη φαρμακώσαν ξεράθηκε της πριόνισα το κορμι/ Όμως ξαναγύρισε στην αυλή με νέας ζωής ορμή

Γιατί όχι μια οδός Ταχσίν Πασά στην Κοζάνη;

Το πρωί της 11ης Οκτωβρίου 1912, ημέρα Πέμπτη στην συνεδρίαση του πολεμικού συμβουλίου του τουρκικού επιτελείου ο Ομέρ μπέης, μισέλληνας, υποστηρίζει το βομβαρδισμό της πόλεως Κοζάνης. Τον υποστήριξαν άλλοι δύο. Στο μεταξύ ο ελληνικός στρατός ερχόταν από τα Σέρβια. Η σύνεσις του Ταχσίν Πασά αρχιστρατήγου της τουρκικής στρατιάς και η ευμενής κατάθεση του αλβανού Μουνίρ βέη που κλήθηκε επί τούτου να γνωματεύσει για τους κοζανίτες, ματαίωσε το σχέδιον καταστροφής της πόλεως. Ο Ταχσίν ήταν Αλβανικής καταγωγής γεννήθηκε στο χωριό Μεσαρέ και ήταν γόνος ευγενούς αλβανικής οικογενείας. Σπούδασε στη Ζωσιμαία σχολή των Ιωαννίνων και μιλούσε άπταιστα ελληνικά. Ηταν διοικητής της 8ης Στρατιάς του αυτοκρατορικού Οθωμανικού στρατού της Μακεδονίας. Είναι ο πασάς που σε λίγες μέρες θα παραδώσει τη Θεσσαλονίκη στους Ελληνες (τη διεκδικούσαν κι οι βούλγαροι) χωρίς να ριχτεί μία σφαίρα. Για τη παράδοση της Θεσσαλονίκης δικάστηκε ερήμην και καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Τούρκους. Με το τέλος του πολέμου έζησε στη Γαλλία μετά στην Ελβετία που στάλθηκε από την κυβέρνηση Βενιζέλου για λόγους υγείας και ασφαλείας. Παντρεύτηκε εξισλαμισμένη ελληνίδα και γιος τους ήταν ο ζωγράφος Κενάν Μεσάρ. Πέθανε το 1918 και θάφτηκε στη Θεσσαλονίκη. Ετσι και χάριν του Ταχσίν πασά υπάρχει η σημερινή Κοζάνη. Μια οδός στην πόλη να θυμίζει αυτήν την προσωπικότητα που έσωσε την πόλη θα ήταν σκόπιμη τώρα που μας πήρε σβάρνα η νόσος αγαλματίτιδα. ΥΓ. Τα γεγονότα και από την «Ιστορία της Κοζάνης» του Π. Λιούφη, 1924.

«Εγώ μαζί με το Βλαδίμηρο...» Μιχ. Κατσαρός

- Ποιητά για ποιόν Βλαδίμηρο θα μιλούσες την σήμερον; 1. Τον Βλαδίμηρο Α’ Σβιατοσλάβιτς που υπήρξε ηγεμόνας των Ρως (Ρώσων) του Κιέβου και ανακηρύχθηκε Άγιος για τις μεγάλες υπηρεσίες που προσέφερε στον χριστιανισμό και η μνήμη του τιμάται στις 15 Ιουλίου; 2.Τον “πατέρα” εκείνου του σοβιετικού κράτους αγροτοεργατών και ιδεολογίας που κατέρρευσαν και κανείς δεν λυπήθηκε γι αυτό, όπως είχαν καταντήσει, σκορπίζοντας ζόφο και φόβο, του οποίου η μούμια βαλσαμωμένη τιμάται ακόμα στην Κόκκινη πλατεία - ως θεότης- τυμπανιαία και αδιάλυτος (όπως στους αφορεσμένους κατά το τυπικόν και των εμπόλεμων Ορθοδόξων) εις τους αιώνας των αιώνων, αλλ’ όχι αμήν. 3. Τον ποιητή της εποχής του προηγούμενου που μη αντέχοντας την κατάρρευση των οραμάτων του αυτοκτόνησε κανονικά και εντελώς. “Το καράβι της αγάπης συντρίφτηκε πάνω στην καθημερινή ρουτίνα. Εσύ κι εγώ, δεν χρωστάμε τίποτε ο ένας στον άλλον, και δεν έχει νόημα η απαρίθμηση αμοιβαίων πόνων, θλίψεων και πληγών”. Το 1924 έγραψε μία ελεγεία από 3.000 στίχους για τον θάνατο του Λένιν. 4. Τον σημερινό μεγαδολοφόνο με το κέρινο πρόσωπο που βομβαρδίζει αμάχους στην Ουκρανία και διαλύει ό,τι έχει σχέση με τον παγκόσμιο πολιτισμό; Κανέναν από τους παραπάνω. Με τον ιστορικό χλευασμό και τον αδυσώπητο σαρκασμό του αρνούμενος όλους τους ανωτέρω ίσως να μιλούσε υπέρ του Βλαδίμηρου, του βελονιστή, που ήρθε από τη Ρωσία, βελονίζει σώματα κι ηρεμεί ψυχές εδώ και δεκάδες χρόνια στην Κοζάνη. Στο ιατρείο του γίνεται πανικός από τους απελπισμένους της κλασσικής ιατρικής που καταφεύγουν σ’ αυτόν· αν μη τι άλλο δεν βλάπτει, αν δεν κάνει καλά, τα ασθενούντα σώματα. - Αμήν... ΥΓ. Θρύσμα από το κείμενο «Μιχάλης (Βλαδιμήρου) Κατσαρός κ.λπ.» στο τχ. 2/2022 του περιοδικού «νέο ΕΠΙΠΕΔΟ»

Απο Τα Χίλια δέντρα

«Δέντρο δεν είμαι ούτε σπίτι ψηλό/ Γάτα με μαύρο τρίχωμα ηλεκτρισμένο/ Κι όμως σα δέντρο υψηλό και σαν αλεξικέραυνο/ Με λιώνουμε οι κεραυνοι…» Γ. Ιωάννου Από τα «Χίλια δέντρα»

Σ' αυτό επιστρέφω...

Κάθε δεκαετία επιστρέφω σ αυτό./ «Μη σπαταλάς το χρόνο είναι ο ιστός της ζωής»

Τα ράκη

Εις την άδεια εντελώς αλέα «Μανόλη Αναγνωστάκη/ κι όπως πέφτουνε τα πέπλα της ήμερηςβραδιάς / στα φύλλα της ψυχής μας ξεγυμνώνονται τα ράκη/ του φθινοπώρου, όχι της εποχής, της καρδιάς/

Παράφωνος εσπερινός

Το εσπέρας της 5ης Οκτωβρίου, άρχιζε η κανονική εορτή του Αποστόλου Θωμά (η μεταπασχάλιος Κυριακή του είναι της Ψηλαφήσεως). Στον ομώνυμο λόφο με το ναό του, άνωθεν του μόλις λήξαντος νιαήμερου (ξεπούλησαν οι πραματευτάδες που ήρθαν κι από τη Χερσώνα/χωρίς να φοβηθούν τον βάρβαρο Ρώσο Ποσειδώνα), εσπερινός. Προσέγγισα μετ’ ουδετέρας ευλαβείας όπως κάθε χρόνο. Συμπαθώ τη δυσπιστία του Αποστόλου. Είχε αρχίσει. Η αρτοκλασία υπέρ των εργαζομένων στη Οικοδομή (και Παράκληση γοερή) και τα συναφή της επαγγέλματα. Ρώτηξα τον άγιο επίτροπο (ρέκτης των διαπραγμάτων γιατί δεν ακούγεται στον αύλειο χώρο η ακολουθία; - Για να μην ενοχληθεί μία κυρία που κατοικεί στις υπώρειες του λόφου παρά την Ξενία οδό που αυτήν την ώρα γέμει βιαστικών περιπατητών δια λόγους υγείας, της οποίας ο κανακάρης διαβάζει ή παίζει με το τάμπλετ εκείνη ακριβώς την ώρα 18.30 μέχρι την 19.25 που διαρκεί ο εσπερινός. Απειλεί δε με Εισαγγελέα. Πως θα τηλεφωνήσει σ’ αυτόν κι αυτός φοβάμαι πως θα διατάξει την προσαγωγή μας στα κρατητήρια... Δηλαδή για να το καταλάβουμε κάπως ο κ. εφημερεύων δικαστικός λειτουργός άμα τη λήψει του τηλεφώνου θα διαγνώσει την παράβασιν (αν και δεν υπάρχει αδίκημα το οποίον δεν περιγράφεται στο ποινικό νόμο) ήγουν ηχητική παρενόχλησις μαθητού σε ώρες μη κοινής ησυχίας από την εσπερινή ψαλτική οχλαγωγία κι αμελλητί θα διατάξει τους αστυνόμους που κυκλοφορούν με τις θηριώδεις μηχανές και τις οποίες κυνηγούν τους κακούργους κακοποιούς της πόλεως (υπάρχουν και μη κακούργοι τοιούτοι) στα στενά της, οι οποίοι θα σπεύσουν στο λόφο και παραβιάζοντες τις ανοιχτές θύρες θα εισέλθουν στο ναό με τα πιστόλια στο χέρι και θα φωνήσουν φωνή γεγονυϊα : «Αλτ, ακίνητοι, ψηλά τα χέρια» κ.λπ. Θα συλλάβουν τον άγιο επίτροπο, τον ιερέα ίσως και τους ψάλτες ιδίως τους κακόφωνους κι εκείνον τον άμοιρο βοηθό νεωκόρου του αγίου Νικολάου (το ναϊδριον του αγίου Θωμά ανήκει στην επικράτεια του καθεδρικού) όστις ηγείται λαμπαδηφόρος της πομπής λίγο πριν την «επιλύχνιον ευχήν» «Φως ιλαρόν» και θα τους οδηγήσουν στο αυτώφορο φρέσκο. Ετσι κάπως φαντάζεται ο περιδεής επίτροπος κι έτσι μάλλον θα γίνεται ότι αυτός γνωρίζει περισσότερα από μη άγιον παρατηρητήν και σχολιαστήν περιεργόπιστον. . - Δε σφάξανε λοιπόν.... Χωρίς ήχο. Να μείνουν αλειτούργητοι οι σκίουροι του δάσος, οι περαστικές αλεπούδες, οι αδέσποτοι σκύλοι, οι βαρύθυμες χελώνες και τα άλλα »άγρια και ήμερα του βουνού και του λόγγου». - Αμήν...

Λινοτυπικές ιστορίες

Γεννήθηκε και σπούδασε ας πούμε / στην Λειψία ή στην Χαϊδελβέργη.../ Από κει πουλήθηκε στη «Μακεδονία» του Βελλίδη/ στο «Θάρρος» της Κοζάνης κατέληξε/ του αείμνηστου εκδότη Χ. Παπαστεριάδη / που τον διαδέχτηκεν ο Γιάννης Κορομήλης / Σ’ αυτήν λινοχτυπήθηκαν τα ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΑ μου / το σωτήριον έτος 1999./ Από την αυλή της Εθνικής Τραπέζης / που παροπλισμένη ξεροστάλιαζε/ την πήγα στην είσοδο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης/ Ο Π. Δημόπουλος πρόεδρος της στη συνέχεια/ στο ισόγειο της Νέας Βιβλιοθήκης την επάκτωσε./ Από εκεί παρακολουθεί όσα συμβαίνουν/ σοβαρά ή ασόβαρα στην πόλη των παλιών βιβλίων/ και νέων χωρικών κατά Μίμη Σουλιώτη/ με μια μελαγχολία που δεν την κρύβει/ και για ό,τι δεν συμβαίνει εκεί.../

Αντί βιβλία έπαιζε χαρτιά...

Ανήμερα του Νιάημερου της πόλεως / που όλοι οι ενεργοί πολίτες ξετίναζαν εκεί/ της ηλικίας τα διεξοδό-αδιέξοδα./ Αδειο το χωριό κι η τριάς χαρτοπαικτών / δεν εύρισκε τέταρτο ίνα παιχνίδι στρώσει./ Δεν τον συγκινούσε η γυφτουριά των πανηγύρεων/ γύριζε δίπλα από το λάκκο ανιών αλλ’ όχι αυνανιών./ - Ξέρεις χαρτιά, του είπαν - Ξέρω - Κάτσε./ Δεν έπαιζε αλλά ήταν καλός σαν «βλεψίας» του Ουναμούνο/ παις Γυμνασίου εξαταξίου./ Ηταν αριστεροί εκείνου του καιρού/ με πολλών ετών φυλακές κι εξορίες./ Επαιξε το λοιπόν στην τετράδα της Α’ Εθνικής/ καθώς ο πλάτανος έριχνε τα φύλλα του/ κι ο Οκτώβριος μάζευε τις ψυχές κουβάρι, κάπως./

Του Κ. Λαχά έτσι στο άσχετο...

"...Στενεύουν τα περάσματα/ οι φίλοι μας φαντάσματα/ κι η πόλη μοιάζει γενικώς..."/ (τάφρος κι αγώνας τρωικός)/

Τυχαίως...

Τυχαίως τσίμπισα από τη βιβλιοθήκη το βιβλίο να με συνοδεύει στο πάρκο των Λογίων της Κζνς οπου συνόδευα τον μικρό Μ. και στην πορεία θυμηθηκα πως σήμερα είναι η μερα της μετάφρασης κι αυτός ο χαμηλοφωνος και χαμηλότονος ποιητής ήταν και σπουδαίος μεταφραστής Αν με τα χειλη σου που τα προτείνεις / Προετοιμαζεις για να γαληνέψεις/ Τον κάτοικο της ιδικης μου σκέψης / με την τροφήν ενός φιλιου που δίνεις/ μη βιάζεις το έργο αυτό το τρυφερό/ γλυκα του αν είσαι η όχι εσυ κοντά μου/ γιατί έζησα για να σε καρτερώ / κι ήταν τα βήματα σου η καρδιά μου/ (Π.Βαλερυ)

Ευχολόγιον

Είναι κάτι λιτές ευχές/ που δεν υπάρχουν ούτε στα Μεγάλα/ ούτε στα Μικρά Ευχολόγια της εκκλησίας/ που σε κάνουν να κλαις ένδον γοερά/ όταν ποταμηδόν σου δίδονται./ 1η/10ου/ 2022 με όλους τους ναούς/ στο σχήμα τ ‘Αγιασμού/ Χτες η μεγάλη Κυρία «επμελήθηκε»/ του γενέθλιου «σεισμού»/ Απάντηση;/ - Ευχαριστώ.../

Δαγκώνω...

Δαγκώνω το σκληρό και γλυκό μήλο της αναμονής/ Για το ταξίδι που έρχεται (ήρθε) απ τον βαθύ καιρό / Πολύχρωμα πανιά σημαίες φλάμπουρα της προσμονής/ Στήσανε βιβλικές σκηνές τραπέζια στης γέννησης χορό/