Καταλαβίγκος...

Τη λέμε συνεχώς με τον μικρό Μ. και το διασκεδάζουμε: - Καταλαβίγκος... Γράφει ο άλλος Αλέξανδρος ο ελάσσων Μωραϊτίδης στο διήγημα «Χριστούγεννα στον ύπνο μου» αλιευμένο απευθείας από το Δ’ τόμο Διηγήματα των εκδ. Ιωαν. Σιδέρη 1927. Μαλώνει ήπια την ενορίτισσα ο παπάς που θέλει ανήμερα Χριστουγέννων να κάνει μνημόσυνο: «Να σου πω κυρά μου σήμερα έχουμε λειτουργία για κείνους που γεννιούνται κι όχι για κείνους που πέθαναν. - Καταλάβίγκος: Σήμερον είναι ημέρα για τους ζωντανούς. Ξεκαταλαβίγκος...» Καταλαβίγκος λοιπόν τότε στην Αθήνα του 1898 Καταλαβαίνουμε καλά τώρα παρά μία μέρα 2021 και Παναγία βόηθα κ.λπ. (σχέδιον Αλεξ, Μωραϊτίδη Κώστας Ντιός)

Ον οι θεοί φιλούσιν...

Hταν από τα «φλογισμένα ράσα» της εποχής μας ο αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος (Μύρου) από το Παλαιογράτσανο Σερβίων, ιεροκήρυξ της μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης και γέροντας τα τελευταία χρόνια της μεγάλης μονής σγίου Νεκταρίου στο χωριό του. Εκοιμήθη εν Κυρίω, πέθανε δηλαδή εντελώς κατά τα ανθρώπινα, σήμερα από την αρρώστια των ημερών. Η είδηση σήκωσε κουρνιαχτό πένθους και λύπης. Γνωριμία από το Γυμνάσιο όταν μοιραζόμασταν την Μαθητική Εστία προετοιμαζόμενοι για το πανεπιστήμιο. Συγγραφέας πολύτροπος, μεταφραστής, ομιλητής γλαφυρός και παθιασμένος μια συναρπαστική προσωπικότητα που σε κυρίευε με την πρώτη γνωριμία. Ενας υπέροχος άνθρωπος αυτού του κόσμου. - Ομως ον οι θεοί φιλούσιν...

Ομίχλη στο λιμάνι

Τω καιρω εκεινω... Μια δεύτερη των Χριστουγέννων στο αλλοτε σοφιστικε καφέ Μόστρα γωνία Χ Μουκα και Κόβενταρων τωρα κομμωτηριον διάβαζα του Σιμενον «τον άνθρωπο που έβλεπε τα τραινα να περνούν» με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Τωρα σπίτι εις αναμνησιν εκείνων των ευτυχισμένων χρόνων διαβάζω του Σ. «το λιμάνι στην ομίχλη» έμπλεος νοσταλγίας κι αγωνίας ...

Γ. Χατζάκης ...

Αι υπηρεσίαι μνήμης του διαδικτύου μου θυμίζουν πως σαν σήμερα το 2012 χρόνια κυκλοφορούσε η «Παρέμβαση» με εξώφυλλο έργο του σπουδαίου ζωγράφου Γ. Χατζάκη. Σήμερα το λοιπόν που κυκλοφορεί το 200στον τχ. της «Π» αφίχθη εξ Αθηνών, (χειρί αγαπημένω ) που ζει με τους αγαπημένους του ο ακριβός μου φίλος ζωγράφος Γ. Χ, φάκελος με σπουδές και έργα του. Ελαβα δώρο, Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Τα έργα τέχνης κι οι χειρονομίες των ανθρώπων σε κάνουν να νιώθεις όμορφα· και νιώθω...

Ο νερόμυλος

div class="separator" style="clear: both;">

Κυριακοδρόμιον

Είδα στην τηλεόραση τον +Ανταίο Χρυσοστομίδη στις «Κεραίες της εποχής» να μιλά για τον +Τζον Λε Καρέ Ο Κώστας απ’ το Μαυροδένδρι μου έστειλε μορφές και λόγους +Λ. Κύρκου και +Γ. Μπράμου τότε που όλοι ροκανίζαμε λέξεις στη μνήμη του +Κυριάκου Σιδηρόπουλου στα 15 χρόνια του υπό γης. από εκείνη την Κυριακή των Βαϊων 1988. Ακόμα θυμάμαι τι μου είπε ο Ανταίος «Συναισθηματικός κυνισμός ο λόγος σου" κι ακόμα όλους τους θυμάμαι...

Αγίας Λευκής (σελίδος)

Την 14η Δεκεμβρίου αγίας Λευκής στο εορτολόγιον παγκοσμίου ημέρας αγάπης στο κοσμολόγιον/ έστειλα την «Π» στο εκτυπωτήριον / Λιθογραφία άλλοτε και νυν Grafis/ στο Δήμο Θέρμης στη γλυκυτάτη Νέα Ραιδεστό / Στο δρόμο Πολυγύρου, Αρναίας κι αγίου ‘Ορους./ Δεξιά το Ησυχαστήριον της Σουρωτής/ ένθα ευλογεί αβέρτα ο όσιος Παϊσιος/ λίγο μετά η μεγαλομονή Αγίας Αναστασίας / συμπάθεια του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη / Ο στρατηλάτης Θεόδωρος άρχων μετά του ΑΘανασίου/ η Δέσποινα των σελιδοϋπολογισμών μας/ Ελένη δε των άσπονδων λογαριασμών μας/ 200 τεύχη μ.Χ νυν η Παρέμβαση αριθμεί/ λίγο πριν τη Γέννηση και την Περιτομή/ και μόλις προ του μέγα Εμβολίου/ «Ειμαστε πάνω από το χώμα/ – κάνε το κορόιδο» που είπε ο Τσιτσάνης/ - Ρε συ πως πέρασαν 36 τόσα χρόνια.../

200 τεύχη μ. Χ.

Ο μικρός ποιμήν

/

Οτε ήμην μικρός βοηθός ποιμήν στα όρη/ (Μπαράκος) σ' αυτή τη στρούγκα/ και στις πέτρες της καθήμενος εδιάβαζα / Παπαδιαμάντη, Σαίξπηρ Ντοστογιέφσκι/ στις εκδόσεις της ηλικίας μας (Μαρή) / ωθώντας τα πρόβατα και τα γίδια/ προς την απουριά (πόρος) να αρμεχτούν / από τον λογιότερο των ποιμένων Μηνά/ που πρώτος διατύπωσε «το ζήτημα της σημασίας»/ Αλλ’ αφαιρούμην συνεχώς / κι άκουγα τη φωνή που με έσφαζε: «βάρειιι»/ μεθερμηνευόμενη ως «Που βοσκάς ανόητε»/ Από τότε έβοσκα στα ξένα κείμενα και λόγια... (φωτ. Γρ. Δουγαλή)

Ντουντούκες

Μπήκε, όπως κάθε πρωί, αλλά τώρα εν θριάμβω, με μια ντουντούκα μετεξέλιξη εκείνης του Ιησού το Ναυή στα τείχη της Ιεριχού κι εντουντούκιζε ποικιλοτρόπως. Η ντουντούκα, ο πολλαπλασιαστής ήχου, συνήθως φωνών διαμαρτυρίας, ήταν από τα απαραίτητα αξεσουάρ του κατά καιρούς επαναστατισμού των οδών καθώς στις διαδηλώσεις ο έχων το γενικό πρόσταγμα διάβαζε το σημείωμα οδηγιών κι εκφωνούσε λχ.: «Μια η ντουντούκα τέσσερις εμείς» το δε συν-ακόλουθον πλήθος επαναλάμβανε φωνή μεγάλη το σύνθημα, ναι, αυτό τούτο σύνθημα. Εποχή του αλησμόνητου ΕΚΚΕ με τα εντυπωσιακά μεγάλα κιτρινοκόκκινα πανό και τις συναγωνίστριές του που συναγωνίζονταν σε κάλλος αυτές του Ρήγα Φεραίου. Τον καιρό της αντιμνημονιακής εξάψεως σε μια βραδιά Παγκόσμιας ποίησης 21 Μαρτίου πάντα, χρησιμοποιούσαμε αντί μεγαφωνικής εγκαταστάσεως μια ντουντούκα δανεική από τα αναρχοαριστερά σχήματα της πλατείας κι έτσι κι εκτελέσαμε κι ημείς το όποιο καθήκον μας στην τότε υπόθεση ... Τα έλεγα στο μικρό αυτά κι εξεκαρδιζόταν στα γέλια... ΥΓ. Ντουντούκες λέγαμε και τις ψηλές ουρές από τα κρεμμύδια εν αναπτύξει στο μπαχτσέ.

Ο τοίχος

Στους ελεγχόμενους δρόμους της απαγόρευσης στην πόλη, η οδός Επισκόπου Μελετίου κοντά στο κάθισμα των αγίων Αναργύρων, μου στέκεται στο λαιμό σαν μια γλυκιά γεύση ιστορίας. Ο Επίσκοπος Σερβίων και Κοζάνης Μελέτιος ο Κατακάλου ήρθε το 1734 στον τόπο μας από Θεσσαλονίκη αφού πρώτα κυνηγήθηκε από τον εκεί μητροπολίτη -ποιος ξέρει γιατί-, πήγε στη Ρώμη, άλλαξε δόγμα κι ο πάπας τον έχρισε Καρδινάλιο. Γύρισε πάλι Θεσσαλονίκη και από εκεί κατέληξε Κοζάνη επιστρέφοντας στην Ορθοδοξία. Όλα καλά δηλαδή. Αυτός με δικά του χρήματα αγόρασε το οικόπεδος που κτίστηκε το περικαλές επισκοπείον. Κατά τη θητεία του αν και Ορθόδοξος φορούσε ακόμα το επίσημο δαχτυλίδι που του χάρισε ο Πάπας. Στην αυτή οδό λίγο πιό πάνω ένα ερείπιο με αυλή και στο βάθος ένας τοίχος μόνος του, βαμμένος λουλακί ό,τι ξέμεινε σαν αίσθηση από κείνους τους τοίχους που έβαφε ο Θ. Αγγελόπουλος όταν γύριζε τις ταινίες του στη Φλώρινα αλλά και στην Κοζάνη κάπως,στα γυρίσματα του Μελισσοκόμου.