Θωμάς ο διδυμος

Θωμά του Διδύμου: Ο Κύριος μου και θεός μου»/ Εβρεχεν σιγαλά κι επότιζεν την κυδωνιά/ Εζήτηξα τις επισκευαστικές αλβανικές δυνάμεις/ προς επιδιόρθωσιν στέγης που έσταζεν ορισμένως/ Ηύρα τον Μύρη, όχι του Καβάφη ευτυχώς / είχε δυχατέρα την Βελμύρα / αλλά εγώ παράκουσα Παλμύρα του Ν.Α. Ασλάνογλου/ στα πολεμικά και ποιητικά της ερείπια / Οποίον ζεύγος ποιητικόν στα κεραμίδια/ Κι εβρεχόμην με καυτές στάλες ενθύμησης.../ «...Μα όταν μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω/ ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά, γιατί τα μάρμαρα/ κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν/ το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά – απόκριση/ για όσα περιμένω και δεν πήρα»./

Φωνή της αλήθειας!

Τον παλιό καιρό εκείνο στο χωριό κοιμόμουν στο βορειοδυτικό δωμάτιο κι άκουγα τον ήχο της φτερωτής του γείτονα νερόμυλου καθώς κλωθογύριζε το νερό και τον καιρό μας, διάβαζα τα βαρετά μαθήματα και τη συναρπαστική λογοτεχνία στις εκδόσεις ΜΑΡΗ και ΔΑΡΕΜΑ με τη λάμπα πετρελαίου με το ημιμαυρισμένο λαμπογιάλι δίχως ζέστα χωμένος κάτω από βελέντζες αγριομάλινες. Από ένα ραδιόφωνο τυχαία άκουσα ένα βράδυ στα βραχέα κι λες από το βάθος του χρόνου και των καταστάσεων ένα σταθμό «Η φωνή της αλήθειας» έλεγε. Ούτε πολυκαταλάβαινα τότε περί τίνος επρόκειτο. Σε μια γλώσσα κάπως απεριποίητη έλεγε πράγματα που ξεπερνούσαν το γνωστικό μου πεδίο και κάπως με φόβιζαν. Από κει άκουσα (ή μήπως νόμισα πως άκουσα;) μια σύνθεση «Γρεβενιώτικο παζάρι» ενός Μίκη Θεοδωράκη. ΤΙ ήταν αυτός κι αυτή; Χρόνια μετά που έψαξα το πράγμα δεν κατάφερα να μάθω για τη σύνθεση κάτι. Τις προάλλες που ξεφύλλιζα στο απέραντο βιβλιοϋπόγειο του χωριού παλιά έντυπα, βιβλία και εφημερίδες σε μια ΑΥΓΗ δεκαετίας του ’50 (διέσωσα εκατοντάδες φύλλα της ριγμένα σε ένα πηγάδι, αρβανίκο) με σταμάτησε μια στήλη με τίτλο «Η φωνή της Αλήθειας». Θυμήθηκα την εκπομπή του ραδιοφώνου, Φωνή της αλήθειας! Αλλά και πόσα ψέμματα και σκοπιμότητες δεν κρύφτηκαν κάτω απ’ αυτή τη φράση τότε κάποτε αλλά και τώρα. Και πόσες σήμερα από σημαίες κάποια στιγμή δεν έγιναν κουρέλια από την «Αληθινή αλήθεια» της πραγματικότητας!

Αλεξης Πολιτης

Πάνω στον «Καπετάν Σταμάτης» μικρό επιβατηγό πλοιάριον που κάνει το δρομολόγιον Χίος -Τσεσμέ. Ολοι οι επιβάτες του κάτοχοι κατά τεκμήριον μιας λογιοσύνης συγγραφείς, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, εκδότες περιοδικών, - η αποστολή του Υπουργείου πολιτισμού στη Σμύρνη στο Παγκόσμιο συνέδριο για το Γ. Σεφέρη, δε σκέφτονται καθόλου όσα βασανίζουν άλλους σαν πραγματικότητα κι άλλους σαν σκέψη τις τελευταίες νεοελληνικές μέρες. Λίγο πριν πρωί στο καφενείο της Χίου...ανοίγει μια καταπακτή και πέφτω πλάι σ στο Βέλτσο! Μια ξέρα που βλέπαμε στη θάλασσα του πρωιού την περάσαμε αβλαβώς. Ο Αλέξης Πολίτης μου θυμίζει το Ν. Δελιαλή στη Βιβλιοθήκη Κοζάνης στο ξενοδοχείο του Νεάπολις και πως τον «εξέταζε», σιδερώνοντας σεντόνια, νεαρό τότε ερευνητή. Πλησιάζοντας στο ήπιο λιμάνι το καραβοκύρης κατεβάζει την ελληνική κι υψώνει την τουρκική σημαία. Ξένα χωρικά ύδατα... Ο Αλέξης Πολίτης, ο πολύτιμος αυτός άνθρωπος που έφυγε θέλω να πω πέθανε εχτές... Τοις φίλος πένθος...

Αναδρομικές αγαπες

Αναδρομικά Κατασκεύασα (...σαμε) 222 τεύχη της Παρέμβασης στα 40 τόσα χρόνια της, ποικίλων διαστάσεων, σχημάτων και διαθέσεων. Ολα τα αγαπώ αλλά το υπ’ αριθ. 112 του 2000 το λατρεύω (ας πως και μια υπερβολή) δια τους παρακάτω νόμιμους, βάσιμους κι αληθινούς λόγους, όπως θα έλεγε το μη νομικό μέρος της ύπαρξής μου. Γράφουν σ’ αυτό πρόσωπα και για πρόσωπα αγαπημένα στο τότε, στο τώρα, στο αεί. Περιέχει: Π. Β. Πάσχος Αφορισμός διήγημα, Θανάσης Μαρκόπουλος. Χάρτινο μικρόφωνο, λόγια σχόλια. Σελίδες για τον Γ. Σεφέρη (Β. Π. Καραγιάννης «Ο δεύτερος νόστος του Γ. Σεφέρη», Στρατής Πασχάλης «Πολιτείες του μεσημεριού», Γρηγόρης Κοντός, «Ο πεζός Γ. Σεφέρης»). Σελίδες για τον Κ. Στεργιόπουλο: Π. Β. Πάσχος «Μικρός χαιρετισμός», Αγνής Παπακώστα Κ. Στεργιοπουλος «Γνωρίσματα των πρώτων ποιητικών του συλλογών. Απόπειρα ανάγνωσης του ποιήματος: Δίχως αντίλαλο». Σελίδες για τον Μιχ. Γκανά, (Β. Π. Καραγιάννης. «Ο ποιητής Μ. Γκανάς στην Κοζάνη», Μάκης Καραγιάννης «Ομνύω στην οδό του μαρτυρίου», Ανθολόγιο ποιημάτων του Μχ Γκ.), Δημ. Κόκορη «Μητροκτονία μια παραλλαγή στο χώρο του δημοτικού τραγουδιού», Μαρίας - Χριστίνας Χατζηιωάννου «Από τη διάσωση του ευρήματος στην ερμηνεία του γεγονότος», Αναστασίας Παληού «Οπως ο έρωτας το βιβλίο μου δεν πεθαίνει», αρχιμανδρίτου Νικηφόρου Μανάδη «100 χρόνια του Βαλταδωρείου Γυμνασίου», CRHISTOPHE AYAD «Προάγγελος ειρήνης» Ποίηση: Κ. Ιωαννίδης, Δ. Τσινικόπουλου, Αντ. Πολλά, Στ. Μίχα, Αφροδίτης Κοϊδου, Γ Ανδρικόπουλου, Γ. Παπαϊωάννου, Ελισάβετ Τζιμπούκα. Εκτός εποχής, σχόλια του ΒΠΚ. Δράσεις του ΙΝΒΑ για το βιβλίο και την ανάγνωση, Οδός ΒΙβλίων και Περιοδικών. Γ. Σεφέρη το ποίημα ΦΥΓΗ ...Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε Σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν Να εξηγήσει γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε Με τόσο πάθος.... ΥΓ. Κι ύστερα πως να μην αγαπάς αυτό το τεύχος το οποίο τώρα στέλνετε σε όποιον το ζητήξει, ατελώς...

Λησταί....

Η «Γαβριηλιάδα μου αποτελείται από 5 τόμους διηγημάτων που εκδόθηκαν από τον άλλοτε ευαγή οίκο Γαβριηλίδης. Ο πρώτος της σειράς «Το χρώμα της νοσταλγίας» του 2008 έχει ως πρώτο διήγημα το ‘Ληστρικά παραγγέλματα». Διεξέρχεται τη ληστεία της Εθνικής Τραπέζης Σερβίων από το τότε ληστή Νίκο αδελφό του μέγα ληστού Βασιλείου Παλαιοκώστα. Κατά την εκτέλεσιν της αποστολής του ο εν λόγω ληστής εισελθών στην τράπεζας με όλους τους τύπους και υπογραμμούς του ληστού κατευθύνθηκε στο ταμείο και προτείνοτας το περίστροφόν του στον ταμία είπε την περίφημη κουβέντα: «- Aνοιξε το γραμματοκιβώτιο, ρε πούστη!... Tο πρώτο και το δεύτερο πήγαιναν σε όλους• το τρίτο είχε παραλήπτη τον υποπράσινο υπάλληλο του ταμείου, που κατάλαβε αμέσως, παρά το φραστικό λάθος του ληστού, ότι αυτόν και το όπισθέν του χρηματοκιβώτιο αφορούσε το παράγγελμα. Eν τούτοις, τόλμησε να ψελλίσει, γιατί μάλλον περισσότερο του εθίγη όχι το υπαλληλικό φιλότιμο αλλά το ανδρικό αντίστοιχο, παρότι η λέξη έχει μια γενική ισχύ και καθόλου δεν είναι απαραίτητο ν’ ανταποκρίνεται στη φυσιολογία του πράγματος: -Δεν κατάλαβα, κύριε ληστά, τράπεζα είμαστε όχι ταχυδρομείο• αυτό, προς στιγμή, έκανε τον παραγγέλλοντα με το πιστόλι να σταθεί για λίγο στο λάθος του. Δε μίλησε όμως, μη δείξει την ταραχή που τον διακατείχε εν γένει...» Ο λογοτεχνικός μου ήρωας διαβάζω πως απέθανε εντελώς στα Τρίκαλα που ζούσε και μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία. - Μια λύπη την έχω ορισμένως...

Χιών Απριλίου

Το χιόνι που λαχτάριζες να ρθει, ήρθε θα φύγει/ κι εσένα μια "Ανοξη με βήμα τυφλοπόντικα" τυλίγει

H αληθινη αλήθεια

Τον παλιό καιρό εκείνο στο χωριό κοιμόμουν στο βορειοδυτικό δωμάτιο κι άκουγα τον ήχο της φτερωτής του γείτονα νερόμυλου καθώς κλωθογύριζε το νερό και τον καιρό μας, διάβαζα τα βαρετά μαθήματα και τη συναρπαστική λογοτεχνία στις εκδόσεις ΜΑΡΗ και ΔΑΡΕΜΑ με τη λάμπα πετρελαίου με το ημιμαυρισμένο λαμπογιάλι δίχως ζέστα χωμένος κάτω από βελέντζες αγριομάλινες. Από ένα ραδιόφωνο τυχαία άκουσα ένα βράδυ στα βραχέα κι λες από το βάθος του χρόνου και των καταστάσεων ένα σταθμό «Η φωνή της αλήθειας» έλεγε. Ούτε πολυκαταλάβαινα τότε περί τίνος επρόκειτο. Σε μια γλώσσα κάπως απεριποίητη έλεγε πράγματα που ξεπερνούσαν το γνωστικό μου πεδίο και κάπως με φόβιζαν. Από κει άκουσα (ή μήπως νόμισα πως άκουσα;) μια σύνθεση «Γρεβενιώτικο παζάρι» ενός Μίκη Θεοδωράκη. ΤΙ ήταν αυτός κι αυτή; Χρόνια μετά που έψαξα το πράγμα δεν κατάφερα να μάθω για τη σύνθεση κάτι. Τις προάλλες που ξεφύλλιζα στο απέραντο βιβλιοϋπόγειο του χωριού παλιά έντυπα, βιβλία και εφημερίδες σε μια ΑΥΓΗ δεκαετίας του ’50 (διέσωσα εκατοντάδες φύλλα της ριγμένα σε ένα πηγάδι, αρβανίκο) με σταμάτησε μια στήλη με τίτλο «Η φωνή της Αλήθειας». Θυμήθηκα την εκπομπή του ραδιοφώνου, Φωνή της αλήθειας! Αλλά και πόσα ψέμματα και σκοπιμότητες δεν κρύφτηκαν κάτω απ’ αυτή τη φράση τότε κάποτε αλλά και τώρα. Και πόσες σήμερα από σημαίες κάποια στιγμή δεν έγιναν κουρέλια από την «Αληθινή αλήθεια» της πραγματικότητας!