Χαρμολύπη ενιαυτού

Μόνος, μονήρης, μοναχός στο γραφείο τον νέο ενιαυτό περιμένω/ Κι ήπια λίγο από το Glenfiddich 12 το παλιό και το λησμονημένο/ Και μου ‘ρθε η αγαπημένη του μορφή που έφυγε μες στο χρόνο/ σκιά ονείρου, μια αστραπή χαρμολύπης που μαλακώνει κάθε πόνο/

Ευχαί...

Από το «φίλιον κι εγκάρδιον επιτελείον της 'Π" εν Κοζάνη, ευχές δια τον νέον ενιαυτόν. Σημ. 1 Η φωτ. είναι π. Πανδημίας Σημ. 2 Επί της φωτομηχανής Δημήτρης Γ. και του αφανούς ταμείου η Κατερίνα Κ. Σημ. 3 Εφήμερον φόντο γραφείου εργασίας του Mac.

Δρόμοι...

Δρόμοι φυγής η επιστροφής τα από χρονια ίδια / Στου καιρού το ψιθύρισμα αθύρματα η παιχνίδια ...

Ο (Εκ)πολιτισμός εις το χωρίον

Δια δευτέραν φοράν απουσίασα από την πρωινή χριστουγεννιάτικη λειτουργία τα τελευταία χρόνια. Αλλά τότε τι πιστός είσαι όταν ο πρώτος ιός σε στριμώχνει κάτω από τις κουβέρτες του φόβου, ας πούμε τώρα;. Απλά περιεργόπιστος τυγχάνω. Αρα... Αφέθηκαν στις αναπολήσεις και στα «Χριστούγεννα του τεμπέλη» του Αλεξ. Ππδ. «...Ο μαστρο-Παῦλος ὁ Πισκολέτος, διωγμένος ἀπὸ τὴν γυναῖκά του, ὑβρισμένος ἀπὸ τὴν πενθεράν του, δαρμένος ἀπὸ τὸν κουνιάδον του, ξωρκισμένος ἀπὸ τὴν κυρα-Στρατίναν τὴν σπιτονοικοκυράν του, καὶ φασκελωμένος ἀπὸ τὸν μικρὸν τριετῆ υἱόν του, τὸν ὁποῖον ὁ προκομμένος ὁ θεῖός του ἐδίδασκεν ἐπιμελῶς, ὅπως καὶ γονεῖς ἀκόμη πράττουν εἰς τὰ «κατώτερα στρώματα», πῶς νὰ μουντζώνῃ, νὰ βρίζῃ, νὰ βλασφημῇ καὶ νὰ κατεβάζῃ κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατὰ καὶ κόλλυβα...» Πριν χρόνια περί την Γ τάξιν Γυμνασίου είχαμε προσκοπική ομάδα στο χωριό εξαναγκαστικόν δημιούργημα της τότε δυσαρέστου πολιτικής καταστάσεως. Μια Κυριακή «Χριστούγεννα Αη Βασίλης Φώτα» μετά την απόλυση της εκκλησίας οδηγήσαμε τους ενήλικους εκκλησιαζόμενους και ένα δύο μικρά του δημοτικού, στο ημιυπόγειο καταπαγωμένο χώρο του παλιού δημοτικού σχολείου (αποθήκη) ίνα τους εκπολιτίσουμε εκόντας άκοντας. Εχων το γενικόν πρόσταγμα και την ευθύνη θέλων δε να κάμω και το ηγετικό μου κομμάτι εδιάβασα στην χτυπούσα τους οδόντας από το ψύχος ομήγυρι το παραπάνω διήγημα του Ππδ. (εκδ ΜΑΡΗ). Κάποια στιγμή άκουσα σαν ύπουλο σύριγμα φιδιού: - Σώνε μας πλευρίτωσες...» Το χαβά ή τον χαλβά μου εγώ. Οποία έπαρση και κουφότης νεαρού. Τι καταλάβαινα και τι ένιωθαν οι ακροατές πλην του ψύχους; Κι ήταν αυτή η πρώτη μου δημόσια πνευματική εκδήλωση. Ακολούθησαν έκτοτε άλλες 999 περίπου ή μήπως Χίλιες 999. «Και τι μ’ αυτό, ακούστηκε το φάντασμα του Πλάτωνα και τι μ’ αυτό;» (Γ. Γαίητς)

Καλα Χριστούγεννα λοιπόν...

«Η Χριστού γέννησις» έργο του ζωγράφου Κώστα Ντιό. Επιτοίχια εικονογραφία στο ναύδριον Απότμησις κεφαλής Ιωάννου Προδρόμου στη Γιάνκοβη περιοχή Σιάτιστας. Η Γιάνκοβη ήταν χωριό Βαλαάδων, Ελλήνων δηλ. που εξισλαμίσθησαν με τη θέλησή τους. Τον καιρό της ανταλλαγής των πληθυσμών 1923 πείστηκαν από την προπαγάνδα των Τούρκων κι εγκατέλειψαν το χωριό τους μαζί με μερικά άλλα χωριά. Και χάθηκαν...Το ναϋδριον είναι τηρουμένων των αναλογιών η ...Καπέλα Σιστίνα του ζωγράφου Κ.Ντ. Στα ερείπια του χωριού σήμερα βόσκουν πρόβατα, γίδια, γελάδια κι επιβιώνει ένα θραύσμα τζαμιού - Καλά Χριστούγεννα το λοιπόν!

Αναστασίες αγίες και απλές...

Οι διαδικτυακοί συνδαιτημόνες της σήμερον εορτή της αθληφόρου του Χριστού πανενδόξου Αναστασίας ανακαλούν όχι αδίκως στη ζώσα μνήμη χάρτου, κινητού, Η.Υ., τον Αλεξ. Ππδ. και την «Φαρμακολυτρίαν του» Ετσι: "Τὴν νύκτα ἐκείνην εἶχον ἀναβῆ καὶ πάλιν εἰς τὸ βουνὸν διὰ νὰ συναντήσω τὴν ἐξαδέλφην Μαχούλαν. Τὴν ἀλήθειαν νὰ εἴπω, δὲν ἤξευρα μετὰ βεβαιότητος ὅτι ἔμελλον νὰ τὴν συναντήσω, ἀλλ᾽ ἠλαυνόμην ἀπὸ τὸ πάθος, ἔφερα τὰ βήματά μου εἰς προσκύνησιν, καὶ ᾐσθανόμην τὴν ἀνάγκην ν᾽ ἀναζωπυρήσω ἀρχαίας ἀναμνήσεις....» Την αυτή ανάγκην αναζωπύρωσης ένοιωσα κι εγώ προσφεύγων σ’ αυτάς. Εικόνα: Τον παλιό κάπως καιρό, σπίτι μας στο χωριό, μέρα γιορτής να τραγουδούν, οι μεγάλοι (ήταν κι ο πατέρας) σε παρέα, στην αρχή αργά, χαμηλότροπη βροχή, που συνεχώς όμως αύξανε χωρίς να γίνεται καταιγίδα, αλλά μια πλημμυρίδα νοσταλγικών ήχων. "Πέρα σ’ εκείνο το βουνό σε κείνη εκεί τη ράχη/ εκεί είναι ο πύργος γυάλινος (δις) με κρυσταλλένια τζάμια,/ εκεί κοιμάται μια ξανθιά μια όμορφη κοπέλα/ και πως να την ξυπνήσουμε και πως να της το πούμε/ Ξύπνα καημένη Αναστασιά απ’ τον γλυκό τον ύπνο/ γιατί μας πήρε η χαραυγή και το άστρο της ημέρας/ Ξύπνα ν’ ανάψεις τη φωτιά να σβήσεις το λυχνάρι./ Πως να σηκωθώ λεβέντη μου απ’ τον γλυκό τον ύπνο/ που μπλέξαν τα μαλάκια μου μαζί με τα δικά σου."/

Συνομιλία...

Συνομιλία βασιλικής δρυός και αισθαντικού κέδρου σε καιρο χειμωνος:/ - Δεν έχω ακόμα στα ώριμα κλαδιά μου και φύλλα χιόνι/ - Εγώ στην πράσινη ζακέτα μου αγκαλιά πουλι δεν ζυγώνει...

Κυκλοφορεί με σχέδιο στο εξώφυλλο του Γιάννη Στεφανάκι

Θέλω...

Τελειώνοντας το κτίσιμο του 205-206 τχ. της Παρέμβασης σκέφτομαι πως περί κτισίματος πρόκειται. Τα κείμενα που έρχονται κύματα να μπουν σε τάξη και κατά την τάξη τους είναι μια διαδικασία λίαν αισθαντική. Βλέπεις τις υπογραφές ξαναβλέπεις τα πρόσωπα των συνεργατών και φαντάζεσαι τα άγνωστα. Συνομιλείς, τα υπάρχεις, τα μιλάς, τα σιωπάς, τα φέρνεις βόλτα στις σελίδες, τα απλώνεις, τα μαζεύεις σαν τα ασπρόρουχα από το σχοινί. Κάποιες μέρες έντονης συνύπαρξης με λέξεις, εικόνες, ιστορίες, αισθήματα. Νιώθεις αρχιμάστορας, μάλλον πρωτομάστορας, όπως τότε που έπαιξες το ρόλο αυτό σε σκετς της Ε’ Δημοτικού. Εχτισα πολλά σπίτια τοιουτοτρόπως πάνω 200 κανονικά, μικρά, μεγάλα μέχρι και καλύβες. Ομως συνεχώς στριφογυρνά στο μυαλό μου το γλυκό ποίημα του Παλαμά: “Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι στη μοναξιά και στη σιωπή…” Ξέρω ή θέλω, πολλά μέρη αλλά δε θα το κτίσω εκεί. Εδώ σ’ αυτό το μικοό αλώνι θα συνεχίζουμε και όσο δυνάμεθα. Μου έλεγε κάποτε ο Ντ. Χριστιανόπουλος: “Μπορείς να κυκλοφορείς τη ‘Π’ με 60 σελ. Εδώ σε θέλω ν’ αντέχεις, να ξεχωρίζεις, να διαλέγεις, να απορρίπτεις, να γίνεσαι δυσάρεστος κ.λπ. - Οχι! - Ε, τότε...

Οδός Αετοράχης

Εις την οδόν Αετοράχης/ που περιβάλει ως δυτικόν ζωνάρι την πόλη/ τόπος της Σκ’ρκας ήγουν σλαβιστί βραχώδης / ναϋδριον εορτάζει αγίας Αννης εντελώς./ Στον πρόναό του μια ζεστή αγκαλιά/ χιλιάδες κεριά ανάψαμε/ κατά καιρούς και χρόνους/ άλλοτε πιάσαν κι άλλοτε ατελεσφόρως./ Τα πεύκα, οι βράχοι, η κλίμαξ/ που με γνωρίζουν έκπαλαι σήμερα/ μου έδειξαν τα βήματα μας/ που ακόμα υπάρχουν/ μεταξύ των λόφων Αγίας Αννης/ και προφήτου Ηλία / ως σημειώματα επιστροφής/

Εσπέρας Σάββα ηγιασμένου

Δεν είναι το «Πικρό ψαλτήρι» του Π. Β. Πάσχου/ στον άγιο Παντελεήμονα Λευκοπηγής / «Υπό την Βασιλικήν δρυν»/ να κατασκευάζει τραγούδια θεού, αγάπης, νοσταλγίας./ Είναι το δεξί ψαλτήρι του αγίου Νικολάου / πολιούχου αύριο ου μην αλλά και προστάτου,/ εσπέρας Σάββα του ηγιασμένου/ - α, αυτές οι γιορτάδες του Δεκεμβρίου-/ με τον άρχοντα κυρ’ Αναστάσιο μαέστρο του εαυτού του/ και τον υπάρχοντα Γρηγόριο αναγνώστη των χύμα / έξοχον αλλ’ κι υποτονθορίζοντα/ Λιγοστό το εκκλησίασμα ελάχιστοι με μάσκες/ Οι άγιοι σε μια αδημονία ενοχλητική/ του τι μέλλει γενέσθαι.../ Στο κήρυγμα την έκανα/ πρόφαση: δεν τηρούνται τα μέτρα.../