Στα περίχωρα της Μονής

 Με μια εκλεκτή συνοδεία (Πασχάλης Μητλιάγκας και Δημήτρης Καμαριάδης) περπατήσαμε εχθές, μνήμη Μητροφάνους, Μάρθας και Μαρίας, στο μεγαλομονάστηρον (μοναστική πολιτεία θα έλεγα ) Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μικρόκαστρο. Μια «κολασμένη» ωραιότητα σε καθηλώνει, και μια αποκάλυψη, κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Τόπος αδιάλειπτης προσευχής, εργασίας, δημιουργίας. Η γερόντισσα Θεολογία θαυματοποιεί ακούραστα. Ετούτη τη φορά μας εντυπωσίασε η εικονογράφηση της Τράπεζας, ο βατανικός κηπος και το οιονεί Χημείον της μονής που διευθύνει η μοναχή Παϊσία χημικός του ΑΠΘ.
Φεύγοντας θυμήθηκα τους στίχους του Αλεξ. Παπαδιαμάντη
από τη «Γλυκοφιλούσα» του.

“Και πάλι κίνησα να ρθώ Χριστέ μου την αυλή σου
να σκύψω στα κατώφλια σου τα τρισαγαπημένα
όπου με πόθο αχόρταγο το λαχταρεί η ψυχή μου
…
Κάλιο μια μέρα στη δική σου αυλή παρά χιλιάδες
Στον ήσκιο ας είμαι του ναού σαν παραπεταμένος
καλλίτερα, παρά να ζω σ’ αμαρτωλών λημέρια