Οπως κατ’ έτος κι έθος πλέον μου συμβαίνει/
παραμονή αγίου Βησσαρίωνος Αρχιεπισκόπου Λαρίσης/
(15 /9 εορτάζει) ανέρχομαι την αρχαία κλίμακα/
της μνήμης, της νοσταλγίας, μη και της λύπης/
εκ της διαφυγούσης οριστικά νεοσύνης,/
στο ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος/
παρά τον Χαμηλό Αηλιά της πόλης μας, /
με προεστώτα του τον πατέρα Νεκτάριο./
(Στον περίβολό του διάβασα σχεδόν όλο το Σαίξπηρ /
σε μετάφραση Β. Ρώτα εκδ. Επικαιρότητα)/
Εκεί εις λίαν καθαρόν εσπερινόν παρέστην/
υπέρ απογόνων Αγραφιωτών που το 1612 ήλθαν εδώ/
κυνηγημένοι, αποτυχημένοι, επαναστάτες /
του Διονύσιου Σκυλοφιλόσοφου κ.λπ,/
Αρτοκλασία, παράκληση, λειτουργία./
Χρόνο το χρόνο λιγοστεύουν οι απόγονοι/
που ανεβαίνουνε, αλλ’ εγώ εκεί αν και μη αγραφιώτης /
Μια τύψη, μια θλίψη και μια χαρά ας πούμε/
μου την έχουν στημένη δια την ενιαύσιον όλχησιν/
λόγχισμα στα λαγαρά της ύπαρξής μου./
Παλιά αμαρτήματα στο λόφο /
εφημερεύουν νοερώς.../
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου