Πήγα να ειρωνευτώ κάπως τα Σταυρικά πράγματα σ' ένα διήγημά μου "Φώτα ολόβροχα" και με διέλυσε ο γέροντας Ιλαρίων της μονής της Λαριούς παρά τον Αλιάκμονα ποταμόν.
«Ολα αυτά, γέροντα, μυρίζουν κάπως ειδωλολατρία. Τι χρειάζονται τέτοιοι θεόρατοι σταυροί, σκιάχτρα που νοθεύουν της φύσης τη συμμετρία και τη Θεία ρύθμιση», ψέλλισα κάπως ημιαθώα.
«Τι είπες, αχρείε, για το Σταυρό» ξέσπασε αυτό το σωματικά λειψανάβατο καλογερικό ον και μου τίναξε αλλόφρον, γροθιά ντιρέκτ, το εξαποστειλάριον του όρθρου χύμα και εν θριάμβω:
«Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης· Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας· Σταυρός, Βασιλέων το κραταίωμα· Σταυρός, πιστών το στήριγμα· Σταυρός, Αγγέλων η δόξα, και των δαιμόνων το τραύμα.»
- Χαμένε...
Κι ησύχασε· όμως, εγώ λιώμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου