Το μονοπάτι

Οπως κατ’ έτος κι έθος πλέον μου συμβαίνει/ παραμονή αγίου Βησσαρίωνος Αρχιεπισκόπου Λαρίσης/ (15 /9 εορτάζει) ανέρχομαι την αρχαία κλίμακα/ της μνήμης, της νοσταλγίας, μη και της λύπης/ εκ της διαφυγούσης οριστικά νεοσύνης,/ στο ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος/ παρά τον Χαμηλό Αηλιά της πόλης μας, / με προεστώτα του τον πατέρα Νεκτάριο./ (Στον περίβολό του διάβασα σχεδόν όλο το Σαίξπηρ / σε μετάφραση Β. Ρώτα εκδ. Επικαιρότητα)/ Εκεί εις λίαν καθαρόν εσπερινόν παρέστην/ υπέρ απογόνων Αγραφιωτών που το 1612 ήλθαν εδώ/ κυνηγημένοι, αποτυχημένοι, επαναστάτες / του Διονύσιου Σκυλοφιλόσοφου κ.λπ,/ Αρτοκλασία, παράκληση, λειτουργία./ Χρόνο το χρόνο λιγοστεύουν οι απόγονοι/ που ανεβαίνουνε, αλλ’ εγώ εκεί αν και μη αγραφιώτης / Μια τύψη, μια θλίψη και μια χαρά ας πούμε/ μου την έχουν στημένη δια την ενιαύσιον όλχησιν/ λόγχισμα στα λαγαρά της ύπαρξής μου./ Παλιά αμαρτήματα στο λόφο / εφημερεύουν νοερώς.../