Θέλω...

Τελειώνοντας το κτίσιμο του 205-206 τχ. της Παρέμβασης σκέφτομαι πως περί κτισίματος πρόκειται. Τα κείμενα που έρχονται κύματα να μπουν σε τάξη και κατά την τάξη τους είναι μια διαδικασία λίαν αισθαντική. Βλέπεις τις υπογραφές ξαναβλέπεις τα πρόσωπα των συνεργατών και φαντάζεσαι τα άγνωστα. Συνομιλείς, τα υπάρχεις, τα μιλάς, τα σιωπάς, τα φέρνεις βόλτα στις σελίδες, τα απλώνεις, τα μαζεύεις σαν τα ασπρόρουχα από το σχοινί. Κάποιες μέρες έντονης συνύπαρξης με λέξεις, εικόνες, ιστορίες, αισθήματα. Νιώθεις αρχιμάστορας, μάλλον πρωτομάστορας, όπως τότε που έπαιξες το ρόλο αυτό σε σκετς της Ε’ Δημοτικού. Εχτισα πολλά σπίτια τοιουτοτρόπως πάνω 200 κανονικά, μικρά, μεγάλα μέχρι και καλύβες. Ομως συνεχώς στριφογυρνά στο μυαλό μου το γλυκό ποίημα του Παλαμά: “Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι στη μοναξιά και στη σιωπή…” Ξέρω ή θέλω, πολλά μέρη αλλά δε θα το κτίσω εκεί. Εδώ σ’ αυτό το μικοό αλώνι θα συνεχίζουμε και όσο δυνάμεθα. Μου έλεγε κάποτε ο Ντ. Χριστιανόπουλος: “Μπορείς να κυκλοφορείς τη ‘Π’ με 60 σελ. Εδώ σε θέλω ν’ αντέχεις, να ξεχωρίζεις, να διαλέγεις, να απορρίπτεις, να γίνεσαι δυσάρεστος κ.λπ. - Οχι! - Ε, τότε...