του ελάσσονος καθημερινού
που δεν τραβά πέραν του 20 λεπτου καιρού
πλην ηρεμίας και γαλήνης
που ενδύομαι προσώρας
ένα ανάδευμα της ψυχικής χλωρίδος
με λικνίζει όπως το αθέριστο χωράφι ο άνεμος.
Μια σύντομη θολάδα οφθαλμών με συνοδεύει
από τη μετάβαση της μυσταγωγικής σκοτίας
στη βουβή αχλή της εγκόσμιας τύρβης
Οπότε επιστρέφων στους ίδιους τρόπους
συνδιαλεγόμενος με καραβανάδες πολιτικούς
και θαλαμοφύλακες απελπισίας
γέρνω με τα ίδια γόνατα της επανάληψης
στα όμορα στασίδια της συνήθειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου