Δέντρο λοιπόν.
«Δέντρο το δέντρο πέτρα την πέτρα πέρασαν τον κόσμο...» στη «Ρωμιοσύνη» ο Γ. Ρίτσος.
«...Ο Ζερόνιμο, βοσκός και αφηγητής ιστορίων, όταν προαισθάνθηκε πως ο θάνατος ερχόταν να τον πάρει, πήγε και αποχαιρέτησε τα δέντρα του κήπου του ένα προς ένα αγκαλιάζοντάς τα και κλαίγοντας, γιατί ήξερε πως δεν θα τα ξανάβλεπε») ο Ζοζέ Σαραμάγκο στην ομιλία του κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ 1998
«.... Στάθηκα πίσω από ένα δέντρο. Ελατο. Από κάτω ανέβαιναν. - Αέρα, αέρα τους φάγαμε, φώναζαν (Οι ίδιες διαχρονικές φωνές της πολεμικής αρετής των Ελλήνων ανεξαρτήτως «εχθρού»). Πήγα να βάλω τη γεμιστήρα στο αυτόματο. Βγήκε ο αγκώνας έξω από το προστατευτικό κορμί του πεύκου. Με πήρε η ριπή. Κρέμασε το χέρι. Εχανα αίμα κι αισθήσεις. Γύρω μου πολεμούσαν ακόμα...» (Αύγουστος του 1948 Γράμμος, ο πατέρας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου