«Ηταν εκείνη η νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης...»

 Τώρα ήταν η μέρα (27/2/2013) που ο άλλοτε κραταιός δήμαρχος Θεσσαλονίκης οδηγήθηκε στις φυλακές Διαβατών, ατσαλάκωτος ενδυματολογικά, έχοντας όμως την καπαρδίνα του έμπροσθεν καλύπτοντας τα χέρια του για να μη φαίνονται οι χειροπέδες, όπως ο ναυαγός Οδυσσέας έφερε καλυπτικόν πουρνάρι όταν βρέθηκε ενώπιον της Ναυσικά ίνα μη φαίνεται η γύμνια του.(1) Οχι, στο άκουσμα της απόφασης του Δικαστηρίου δεν είπε ως άλλος Αριστείδης Πγκρτδς «Μανούλα μου είμαι αθώος» αλλά το συντριπτικόν «Κάποιοι θα πεθάνουν από τύψεις για την απόφαση» κι ο πρόεδρος απάντησε: «Εμείς πάντως όχι». Ούτε κι εμείς γι αυτόν και τους παρόμοιους σ’ όλη τη χώρα των οποίων έρχεται η σειρά κι ήδη άρχισαν να σφίγγονται.

Η Θεσσαλονίκη και πάλι εντός μου. Στον τοπικό ναό του αγίου Δημητρίου, είχε Ιερά Αγρυπνία καθώς την 28η (σήμερον δηλονότι) εορτάζουν δύο άγιοι Θεσσαλονικείς, ο Ομολογητής Βασίλειος (ο ελάσσων Βασίλειος ) και η Αγία Νεομάρτυς Κυράννα η σωφρονεστάτη, κατά την Θεσσαλονίκην εν ταις βασάνοις ετελειώθει εν έτει αψνα' (1751). Στην αγρυπνία ήταν παρών τεμαχίδιον ιερού λειψάνου, προς προσκύνησιν, του αγίου Νικάνορος του θαυματουργού, του εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενου. Είναι ο Περιφερειάρχης άγιος της Δυτικής Μακεδονίας όπως πολλάκις είπαμε. Ο αντίστοιχος ...οσιομάρτυς Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας εξέπεσε του αξιώματός του δια κατάχρησιν εξουσίας, έχασε και τον συνακόλουθο πρωινό, καθημερινό, τηλεοπτικό του θρήνο, ο οποίος έτερπε πάντας. Ο Νικάνωρ έφτυσε σιέλω μακρώ τον τρυφηλό εν Θεσσαλονίκη βίο του ήρθε και εμόνασε στο όρος Καλλίστρατον Δ. Μκδνς, όπου και ίδρυσε την περιώνυμον Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος παρά την Ζάβορδαν. Περίφημος και η Παρρησία της μονής – γνωστή κι ως «Κώδικας της Ζάβορδας» η ληξιαρχική βίβλος καταγραφής των πολιτών σχεδόν όλης της Δ.Μ. Τον Κώδικα αυτόν «άρπαξε» σωτήρια ο Ν. Π. Δελιαλής της άλλοτε φωτοδότου Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης και στις μέρες μας τον εκδώσαμε προς χρήσιν πάντων, ότι μέχρι τότε ήταν μόνον δια λίγους, τη φροντίδι κι επιμελεία της ιστορικού Μαρίας Χριστίνας -Χατζηιωάννου. Στη Βιβλιοθήκη της αυτής μονής ο καθηγητής της φιλολογίας στο Α.Π.Θ., ο πολύς Λίνος Πολίτης, βρήκε, ως εκ θαύματος σε κάποια επίσκεψή του εκεί το 1959 μαζί με τον προαναφερθέντα Ν.Π.Δ, το μόνο ολοκληρωμένο αντίτυπο του «Λεξικού του Φωτίου» και ...αλλόφρων το «άρπαξε» κι αυτός με τη σειρά του προς έκδοσιν. Τηρουμένων των αναλογιών η ανακάλυψη ήταν ισάξια της Βεργίνας του Ανδρόνικου (Υπερβολές;). Δεν ξέρω που έφτασε η έκδοσή του που γινόταν στη Γερμανία.

Ο ναός γεμάτος. Είμαι τελικά σκοταδιστής αφού μετέχω σε τέτοια εκκλησιαστικά, εσπερινά θεάματα. Το προτιμώ ορισμένως από του να είμαι καθηλωμένος στον «τηλεοπτικό ορνιθώνα» παρατηρώντας διάφορα τηλεοπτικά πολιτικά, δημοσιογραφικά, καλλιτεχνικά κνώδαλα (όχι όλοι, ας μην το ισοπεδώνουμε το πράγμα) να μας ζαλίζουν, ξέρετε ασφαλώς τι...

Σημείωση (1). ...Νοέμβριο μήνα πιάστηκε υπό του δραγάτη-σιγά τα λάχανα- μέσα σε ξένο μπαξέ με λάχανα να ξεριζώνει ένα απ’ αυτά, φουντωτό, ούτε γομάρι δεν το έτρωγε. Εν τούτοις συνελήφθη κλέπτων και οδηγήθηκε στο καφενείο με τα χέρια δεμένα με το λουρί, (ζώνη πέτσινη της οποίας το εσωτερικό τρίμμα χρησίμευε ως αιμοστατικό στις καθημερινές πληγές των νέων).      Το αφάγωτο εισέτι λάχανο έκρυβε, αιωρούμενο μπροστά του, την «ηθική» του γύμνια, όπως η Εύα κι ο Αδάμ με της συκιάς τα πλατύφυλλα την κοσμολογική, ο Οδυσσέας με το κλαδί, ενώπιον της ωραίας Ναυσικάς, τη σωματική κι ο Μπουμπουρέκας την φτωχολογική, αφού με πουρνάρι κάλυπτε την περιγεννητική του χώρα, καθώς κατέβαινε από το μαντρί στο χωριό, ντυμένος με τα «αποκαλυπτικά» κουρέλια της εποχής, άρα σχεδόν γυμνός, Ηταν νέος και ντρεπόταν να περνά σ’ αυτήν την ρακένδυτη κατάσταση μπροστά από τις νεαρές ποιμενίδες του λόγγου και του κάμπου που βοσκούσαν τα κατοικίδια ζωντανά στην περιοχή «Χάβος»· τι ήθελε εκεί το αυτό το ομηρικόν τοπωνύμιο;

                  Από τις «Συγκεχυμένες αγάπες» και το διήγημα  «Ο Μποέμ κι οι Βοημοί της μνήμης μας»