Φιλόλογος, Καθηγητής πανεπιστημίου, κριτικός λογοτεχνίας, ποιητής κ.α. Το 2023 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του Ιδρύματος Ουράνη ένας βαρύτιμος τόμος «ΕΧ ΝΙΗΙLΟ...Από τα Σημειωματάρια μιας ζωής» σε επιμέλεια Αλέξη Ζήρα. Γράφει για την Κοζάνη:
30 Σεπτεμβρίου
Από 24 ως 27 Σεπτεμβρίου, στην Κοζάνη (ξενοδοχείο «Αλιάκμων», δωμάτιο 315) για μια βραδιά αφιερωμένη στην ποίησή μου. Από τον Μάιο του 1989, που την είδα τελευταία φορά, μολονότι και τότε τη βρήκα αλλαγμένη, η Κοζάνη μεταμορφώθηκε και πάλι αρκετά. Μέσα στα πενήντα χρόνια απ’ την πρώτη μου γνωριμία, έγινε πόλη και η Κοζάνη. Πού εκείνος ο λασπότοπος της εποχής του Εμφυλίου και του 1950! Πού εκείνο το εκκλησάκι στο λόφο της Αγίας Παρασκευής, με το υποτιθέμενο μοναστήρι, ένα καμαράκι όλο κι όλο, όπου η μοναδική καλόγρια μας έψηνε χαμέντριο για το χαλασμένο μας στομάχι από το φριχτό συσσίτιο του στρατού! Τώρα, στη θέση τους βρίσκεται μεγάλη τσιμεντόκτιστη κι ακαλαίσθητη εκκλησία, με διώροφους ξενώνες υπό ανέγερση δίπλα. Ακόμα πιο άχαρους απ’ την ίδια, καθώς χάσκουν με τα τσιμέντα τους ασοβάτιστοι και χωρίς πόρτες και παράθυρα. Χάθηκαν οι λάσπες κι η αθλιότητα, χάθηκε και η γραφικότητα. Έχει μείνει μόνο εκεί πάνω η ζωντανή ανάσα απ’ τη γύρω φύση κι ο καθαρός αέρας.
Όμως, παρ’ όλα αυτά και παρ’ όλες τις πολυκατοικίες που την πνίγουν, η πόλη επεκτάθηκε, ασφαλτοστρώθηκε κι απόκτησε κάποια πνευματική και πολιτιστική κίνηση. Και η Βιβλιοθήκη της, μια Βιβλιοθήκη με μακριά παράδοση, πεσμένη σε νάρκη και παρακμή για πολλά χρόνια, αναδιοργανώθηκε και πλουτίστηκε σημαντικά και με τις φροντίδες του τωρινού διευθυντή της Β. Π. Καραγιάννη, αποτέλεσε πνευματικό κέντρο για ποικίλες εκδηλώσεις. Ας αφήσουμε, εκτός απ’ τη Βιβλιοθήκη, πόσο ενδιαφέρον παρουσιάζει το Ιστορικό Λαογραφικό Μουσείο που κατάφεραν να στήσουν. Τα είχα δει και το 1989, μα τώρα πλουτίστηκε κι εκείνο. Άριστη θεματική ταξινόμηση, πλήθος εκθέματα σε πολυώροφο αναπαλαιωμένο και αρμονική επέκταση παλιό αρχοντικό, με βαλσαμωμένα ζώα και πουλιά, με δείγματα από φυτά, φωτογραφίες και εικόνες απ’ τους μακεδονικούς αγώνες και με τις συντεχνίες και την επίπλωση των παραδοσιακών σπιτιών σε χωριστά καμαράκια. Μουσείο μάλλον μοναδικό στο είδος του – κι όχι σ’ εκείνη αποκλειστικά την περιοχή, αλλά ίσως και γενικότερα στον τόπο μας. Τελικά, από την παλιά Κοζάνη έμεινε το ρόλοι στην πλατεία, σαν πανύψηλο καμπαναριό, να σημαίνει τις ώρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου