Πως πρωτογνώρισα τη θάλασσα κι αυτή εμένα...

" ...Πήραμε το αστικό της γραμμής με το Μάρκο Φλρ. φίλο παιδικό για την οργανωμένη, λέγαν, πλαζ και θάλασσα της αγίας Τριάδος. Φοιτητές. Που είχα βρει μαγιό; Κάτι πληρώσαμε στην είσοδο. Θάλασσα του απογεύματος... Το κάλεσμά της μου έφερε κατά νου τον παιδικό μου Πλοίαρχο Κουκ τον οποίο κάλεσε η θάλασσα όντας μπακαλόγατος. Η πρώτη φορά για μένα: χώθηκα, χύθηκα, χάθηκα στον κόλπο της, στην αγκαλιά της καλύτερα μάλλον μέχρι το στήθος. Αρχή ήταν άλλωστε. Κι είμασταν κι από χωριό. Οι μορφωμένοι της θάλασσας αδιάφοροι την υπήρχαν και τους περιείχε, τους νότιζε τους μούλιαζε. Αμήχανος, ανέμπειρος, φοβισμένος, όπως στην πρώτη κοινωνία του έρωτα. Με ένα κρύο ρεύμα –ανατρίχιασμα –«Ω σκοτεινό ανατρίχιασμα στη ρίζα και τα φύλλα» αυτά τα εξόχως ποιητικά εκ των υστέρων- στην πλάτη όπως όταν βλέπεις φίδι αλλά μετά συνέρχεσαι. Το απόγευμα πήγαινε να δύσει στον ‘Ολυμπο, στα Πιέρια όπου αλλού. Ιούνιος θα ήταν. Λίγο πιο βαθιά από το στήθος που σχεδόν εκαλυπτόμην από το νερό, ένας σιδερένιος πάσσαλος, ίσως προς χρήσιν ναυαγοσωστική. Σταθερός. Του όρμηξα με ένα μικρό θαλάσσιο πήδηγμα. Πιάστηκα. Δεν πατούσα άμμο. Αφέθηκα στην αιώρα του. Τριγύριζα γύρωθέν του σάλευα όπως σάλευαν τα σημαιάκια με σχέδια των ομάδων, δεμένα πίσω από τη σέλα στη σχάρα των ποδηλάτων κάποτε. ‘Ενιωθα το νερό στο όλον μου. Εβγαινα και έμπαινα στη απαλή και γλυκιά αυτή εκδοχή και εκεί στον ιστό της αξιοπρεπείας μου λικνιζόμουν αισθησιακά. Δεν ξέρω ποιοί και αν με κοιτούσαν σ’ αυτό το σκέτς, από τους μαθημένους της θάλασσας. Περνούσε η ώρα. Να φύγουμε μας έλεγε ο καιρός Οπως κάνανε όλοι κάναμε κι εμείς. Σε υπαίθρια ντουζιέρα ξέπλεναν τη θάλασσά τους. Κι εμείς το αυτό. Το νερό κρύο. Χοροπήδηξα τουρτουρίζων στη σχάρα. Και φυσικά (γιατί φυσικά δεν την παθαίνουν όλοι), χτύπησα στη γωνία μιας σχισμής τη φτέρνα εκεί που ήταν τρωτός ως κι ο άτρωτος της Ιλιάδος. Αίμα κίνησε και κοκκίνησε τη λερή ξεπλυντική κατασκευή. Αλμύρισα το γλυκό νερό με «Αίμα χα(υ)μένο και κερδισμένο». Τίποτε δεν κερδίζετε άνευ αυτού. Οπως και το εισαγωγικόν κεφάλαιον κατά την πρώτη ερωτική γνώση. Δε θυμάμαι πως το τύλιξα. Χαρτομάντηλα μάλλον. Φριχτές σκέψεις: κι αν ήταν σκουριασμένο, όπως και ήταν, ή είχε άλλα θαλασσινά ή παραθαλάσσια μικρόβια; Γυρισμός στην πόλη..." (Από τα "Ενωμένα μυστικά" εκδ. Γαβριηλίδης 2018)