Καθημερινά αγόραζα, διάβαζα, μοίραζα, ενίσχυα (ως και μικρομέτοχός της), έγραφα κατά καιρούς σ’ αυτήν, δηλ. ζούσα (αναγνωστιαγωνιστικώς) μ’ αυτήν από την 4η ή 3η Αυγούστου 1974 που ξανακυκλοφόρησε άχρι σκληροσυριζοποιήσεώς της. Επομένως έχω δικαίωμα ή μερίδιο στη θλίψη και νομιμοποιούμαι ενεργητικά (στα νομικά) από τα όσα της συμβαίνουν εσχάτως. 40 και χρόνια με την ΑΥΓΗ... Από τους περίπου 1400 αναγνώστες πανελληνίως και κάποιες περιόδους ίσως ο μοναδικός καθημερινά στην πόλη.
Οταν ήμουν «επώνυμος άρχων» των βιβλίων της Κοζάνης (1996-2003) μια μέρα μια κυρία με κάλεσε να την επισκεφτώ στην πλακόστρωτη αυλή της. Είμασταν και γείτονες (οδός πλ. Αυλιώτη με οδό Περδικάρη). Στη μέση της αυλής ένας παραδοσιακός «αρβανίκος» ήγουν φρέαρ αρτεσιανόν πηγάδι κοινώς. Στεγνό. Μέσα του γεμάτο πλαστικές σακούλες κι εντός τους όπως όπως ριχμένες εφημερίδες. Ηταν ΑΥΓΕΣ προδικτατορικές.
- Τις έκρυψε ο πατέρας μου είπε η καλή κυρία όταν έγινε η δικτατορία (Βασίλης Κουτλιάς σεσημασμένος κομμουνιστής) Πάρτε τις αλλιώς θα τις πετάξω.
Με είχε καλέσει σαν ...υπηρεσιακό παράγοντα περισυλλογής των αδέσποτων βιβλίων, αρχείων, εγγράφων. Πήγα όμως ως συγγενής α’ βαθμού να μαζέψω τα λείψανα μιας εποχής· μια οιονεί σωστική ανασκαφή. Ηταν μαζί μου και ο Γιάννης Χ.; Εκατοντάδες φύλλα της Α. τα πήρα, τα σιδέρωσα, τα φυλάγω στο υπόγειο στο χωριό
Ανακομιδή...
Κάπου κάπου ξεφυλλίζω κάποιες με μια νοσταλγία ιστορική. Δεν έζησα την εποχή της αυτή. Είμαι (ήμουν δηλαδή) της μεταπολιτευτικής πολιτισμένης αριστεράς. Με μια μελαγχολία για το πως κατέληξε το εγχείρημα (και η εφημερίδα) όταν πρώην «διώκτες της» την περίλαβαν χωρίς οι Σαύλοι να μετεξελιχτούν σε Παύλοι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου