Παραμονή Πεντηκοστής

Από τις «Αγαπημένες σιωπές της σελήνης» (Βιργίλιος) στις «Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσουν (του Γ.Σ.) στο δυσεύρετο βιβλίο του Δημήτρη Δασκαλόπουλου «Δικαίωμα του αναγνώστη» εκδ. Γαβριηλίδης, με επιφυλλίδες που δημοσιεύτηκαν στα ΝΕΑ (τότε τα χρόνια 1996-1999 δεν διάβαζα αυτή την εφημερίδα). Αναφέρονται και τα δύο στην επιφυλλίδα «Τρεις νύχτες στην Ακρόπολη» στις 31-8-1996. Αλλά και λίγα τα βιβλία που μ’ αρέσαν (τόσο). Δεν το διάβασα απνευστί αλλά μάλλον το κατάπια μονορούφι (ποιά η διαφορά;).
Βιργίλιος είπα και μέρες Πεντηκοστής που διαβάζω πάντα το ποίημα του Τ. Κ. Παπατσώνη «Μελτέμι»

- Πεντηκοστή λέγαμε και καλά καλά
Δεν ξέραμε τι σήμαινε. Μια διπλογιορτή μέσα στις άλλες
που γονατίζει όλος ο κόσμος. Μας ελεεινολογούσαν τα Στοιχιά
για την αγραμματοσύνη μας κι εμείς δεν τα νιώθαμε.
‘Καθώς ο γέρο Αγχίσης, σαν είχε πέσει πια η περήφανη Τροία
πλέοντας τη Μεσόγειο, άκουγε απ’ τα βουνά του νησιού
κάτι να του σφυράνε οι άνεμοι, κι αρωτά:- Τι λένε;
Ακούω τετ...τετ... και δεν καταλαβαίνω – Λέει ΤΕΘΝΗΚΕ,...

Αγχίσης δηλ. Βιργίλιος είπα και να πω και του «Βιργιλίου θάνατος» του Χ. Μπροχ, μτφρ Γ. Κεντρωτή εκδ. Gutenberg αλλά πρωτίστως η «Αινειάδα» στην οποία χώθηκα και χάνομαι επιτέλους ολόκληρη σε μετάφραση προλεγόμενα, σχόλια του Θεόδωρου Παπαγγελή· μια έξοχη εν γένει και εν είδει εκδ. του ΜΙΕΤ.
Ετσι από το Γυμνασιακό: Arma virumqae cano στο:
«Τον άνδρα και τις μάχες του υμνώ, τον πρόσφυγα που πρώτος απ’ την Τροία
στην Ιταλία, σε γιαλό λαβινικό, ορμίστηκε με θέλημα της Μοίρας...»
και ό,τι ωραίο αναγνωστικά ήθελε προκύψει...