Ξερακιανή φιγούρα γεμάτη ρόζους,
ράγες, αυλάκια
άργασε ο
καιρός στο πέρασμα την ψυχή και το δέρμα
αέρας περνούσε την καρίνα της
πόλης και τα σοκάκια
που τώρα χωρίς τον, πηγαίνει σαν καράβι
δίχως έρμα...
Μορφή με του διαφωτισμού τους
τρόπους πλασμένη
βίαιη η γνώμη του δεν σήκωνε στην
πράξη αναβολή
Η μοίρα με σκληρά σημάδια πάνω του
απλωμένη
Δον Κιχώτης στο Ροσινάντε να
κυνηγά κάθε ανατολή.
Πίσω από άτεγκτη μάσκα χαλάρωνε
μια τρυφερότητα
οι σφιχτές παλάμες ήταν σαν μια αγκαλιά
ανοιχτές
πέρα και πάνω από κάθε καθημερινή
συμβατικότητα
-Πάνε 10 χρόνια που έφυγες κι είναι σαν να ‘ταν χτες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου