Λόγος ευχαριστήριος εις Αικατερίνην όχι την αγία αλλά την πόλιν

Ο κυρ’ Αντώνης (Κάλφας) πάει καιρός τώρα που μας έχει σαν πνευματικά οικόσιτα και μας συντονίζει στις πόλεις Τρικάλων, Κοζάνης, Κατερίνης αυτές του Σκαληνού ποιητικού και πεζογραφικού τριγώνου όπως μας το θύμισε ευφυώς

ο Ηλίας του Μέλιγου (κι όχι του 16^ου), βασικός πολυμέτοχος της γραφής και της υψηλής εντελώς ποιήσεως. Ακόμα και της λιγόστροφης  δίγλωσσης κι όπως κατατίθεται στη συλλογή «Λιλιπούτεια». Λ.χ. Διαβάζω τους στίχους του:

            ΑΠΕΛΠΙΣ

Σκαλίζοντας μ’ επιμονή τη μνήμη

Αντί να ανακαλύψει άλλα

Εσβησε κι όλα εκείνα

Που θυμόταν

Και τώρα μένει άπελπις

Δίχως κανένα καταφύγιο

Στην ερημιά του χρόνου

Δεν το έγραψε προφανώς για μένα αυτό το σμικρό ποίημα ο αγαπητός Ηλίας αλλά το υιοθετώ πάραυτα ως εκ δημιουργικής αγχιστείας, συγγενή μου. Ειδικά πάει με το τελευταίο σημερινό βιβλίο μου το στρεψόδικο από τίτλου, αφού για άλλα σε πάν και σ’ άλλα σε φέρνουν οι «Ηδονο(α)βλεψίες» μου. Σε σκάλισμα επίμονο της μνήμης άπελπις στο ερημικό καταφύγιο του χρόνου, είμαι ή νιώθω, ακόμα κι αν δεν φανη ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽αλοσ και προαγγωγ βερος καιροφυλακτείνομαι. Βέβαια ο άπελπις θα μπορούσε στις μέρες μας να την πάθει και από τον Υ. Ηπ. με ένα λανθασμένο χειρισμό του και να χάσει τα αρχεία του ό,τι πολυτιμότερον διαθέτει δηλαδή, και τι οδυνηρότερον δια κάθε γράφοντα και εξηρτημένον από την τεχνολογία αλλά εδώ ας πρόσεχε ας έκαμνε τακτικά μπακάπ σε εξωτερικό δίσκο, όπως ακριβώς δεν κάνω εγώ.

 Απόψε, ως  μέγας Αντώνιος της ερήμου ή ακόμα και ως ο άλλος Αντώνιος της Βεροίας – που έλυεν της σαλοσύνης τα δεσμά-  να τον πούμε προστάτη και προαγωγό μας ορισμένως δεν βλάπτει,  ωσάν το γεωργό, μας ζεύει, ζευγάρι στο χωράφι δηλαδή σ’ αυτήν την γλυκεία θεατρική αυλή του Πηγάσου, ούτως άλλως αλόγου κι ελλόγου όντος του πνεύματος, για να μας γεωργήσει ποικιλοτρόπως. Και την μεν ποίηση του Ηλία Κεφάλα να διεμβολίσει την δε πεζογραφία ημών να Καλ(α)φατίσει κατά τους στίχους του Μ.Α.

            Κι ύστερα θα καλαφατίσουμε ένα μεγάλο καράβι

            Καινούριο, ολοκαίνουριο

            και θα το ρίξουμε στη θάλασσα.

            Θα ’χουμε γεράσει μα θα μας γνωρίσουνε.

Λέτε, ά﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽σουμε να μας γνωρχρεεκόταν γεράσουμε να μας ανα-γνωρίζουν έστω και ως έναν μακρινό απόηχο  καθώς θα σβήνουμε; Θα μας γνωρίσουνε, λέει με βεβαιότητα ο ποιητής, αλλά αυτό σ’ αυτόν γίνεται  “Ύστερα απ' το φριχτό ναυάγιο και το χαμό” μετά τη διάσωση και το νέο ξεκίνημα. Σε οριακές δηλ. καταστάσεις κι όχι σαν τις υδαρείς συνθήκες που τώρα βιώνουμε σκυμμένοι πάνω στο αειθαλές μας τίποτα, θρηνώντες στα ερείπια  πολιτικών υδρόμυλων, πνευματικών αχυρώνων και οικονομικών μπαχτσέδων.

            Δεν μιλάω να αναγνωρίσουν, ποιοί και γιατί άλλωστε όλους αυτούς που θύουν (θύουμε) δηλ. στη γλυκιά ματαιότητα των γραμμάτων ή περι-δια-γραμμάτων μεριμνούν. Δεν είναι αυτός ο πρώτος λόγος, της εν πνεύματι κατατριβής των παντοιοτρόπως “βαρεμένων” πληττομέων δηλ. της σκέψης και της γραφής όσο κι αν αυτό δεν γίνεται και πιστευτό αφού μια αλήθεια αυτή της κρυφοαναγνώρισης κι ανάδειξης, καιροφυλακτεί σε όλους, αλλά τουλάχιστον το αρχαιοπρεπές “ουκ έστιν ατυχίας γλυκύτερον παραμύθιον εν τω βίω τέχνης” να το μεταφράζουμε διασταλτικά κάπως στο καθημέρα μας: “Δεν υπάρχει πιο γλυκό παραμύθιασμα στην όποια πλήξη, ήττα ή και επιτυχία από τον βιο εν βιβλίω και τέχνη”. Οσο δυναμεθα.

           Παρούσα απόψε ως βοηθός εκπληρώσεως, τρια ﷽﷽﷽﷽﷽ραμελημενη αλλαι χρεεκόπως λέγεται στα νομικά - αυτή την λησμονημτρια ﷽﷽﷽﷽﷽ραμελημενη αλλαι χρεεκένη και παραμελημένη αλλά χρονοδωρήτριά  μου επιστήμη και δουλειά, που την αφήσαμε εδώ και χρόνους δύο σχεδόν - η φιλόλογος και ποιήτρια Ξανθή - τι ωραίο όνομα για ένα τέτοιο διπλό επ- άγγελμα ή και Ξανθούλα καλύτερα εδώ όμως ωραίον ως ποιητικόν Σολωμικ αντικειμενου ποθου α τέτοιο εεκόν  αντικείμενου πόθου που πάει στην όποια ξενιτειά κι απλά παρελήφθη ως αντεπιστέλλον μέλος της συντεχνίας  των Πιερίδων μουσών με τα παράξενα και άγνωστα ονόματαεεζό ετ﷽﷽﷽ της συντεχνάιστα ονουε με τα νεα . Με τς αμφιβια των ποταμων και των επίθετο που ανήκει στα θαλασσινά δεκάποδα αλιευμένο στα αλμυρά νερά της θαλάσσης και στα γλυκά ποταμών και λιμνών: Καραβίδα, θελω να πω...

            Ευχαριστών δώθε κείθε.

ΥΓ. Αγίου Μηνά, Βίκτωρος κ.α αγίων, ιππεύοντες ίππους 1400 κατηντήσαμεν εις Κατερίνην και στον Πήγασόν θεατρικόν χώρον της, ίππον της φαντασίας και ουτοπίας, όπου εγένετο η παρουσίαση των βιβλίων: «Λιλιπούτεια» του  Ηλ. Κεφάλα και «Ηδονο(α)βλεψίεςα"﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ουσι, αι Βίκτωαια αμπφορετοι φιλολογοι κια ποιητες συνεπικουρουμενοι αο τις γαλλιεδες νε συλλγω της π» του Β.Π. Κ. από τους Αντώνιο Κάλφα και Ξανθή Καραβίδα, αμφότεροι φιλόλογοι και ποιητές το λιγότερον, συνεπικουρούμενοι από τις γαλλίδες καθηγήτριες της πόλεως εν συλλόγω.   

Συμπλήρωμα Ηλία Κεφάλα

ΥΓ2 . Καλά πήγε η χθεσινή περιπέτεια στην Κατερίνη, αν υπολογίσει κανένας ότι χρειάσθηκε να παρακάμψουμε τα Τέμπη, να ξαναδούμε τον έρημο πια Αγιόκαμπο, την Βελίκα, την Κουτσουπιά και πάει λέγοντας και να φθάσουμε στην όμορφη πρωτεύουσα της Πιερίας. Εκεί μας περίμεναν στο σπίτι τους η Βικτωρία και ο Αντώνης Κάλφας, καθώς και η Αναστασία με τον Βασίλη Καραγιάννη που είχαν αφιχθεί λίγο νωρίτερα ερχόμενοι εκ Κοζάνης χωρίς εμπόδια. Έγινε ένα μίνι λογοτεχνικό συνέδριο για το τι καλό μπορεί να οργανωθεί στη συνέχεια από τους τρεις μας και όταν ήλθε η ώρα μεταβήκαμε στο μικρό θέατρο Πήγασος, χωρητικότητας περίπου 40 θέσεων, που ήταν γεμάτο, κυρίως από καθηγήτριες της γαλλικής, τις οποίες και ευχαριστούμε πολύ. Βεβαίως ευχαριστούμε και τον Θάνο Κόσσυβα, Κατερινιώτη ποιητή που μας περίμενε και μας άκουσε και κυρίως την Ξανθούλα Καραβίδα (φιλόλογο και ποιήτρια) και τον Αντώνη Κάλφα που είχαν και τον επιπρόσθετο ρόλο των εισηγητών, καθώς διάβασαν από ένα κείμενο για τον καθένα μας. Ευχαριστώ πολύ επίσης και την Τρικαλινή ποιήτρια Γεωργία Κολοβελώνη που ήλθε μαζί μας και τον έναν όρθιο ακροατή που μας υπέμενε καθ' όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης. Θαύμασα τον Βασίλη Καραγιάννη για το μικρό λογύδριο με το ακάματο χιούμορ που είχε προετοιμάσει, ενώ εγώ πήγα εντελώς απροετοίμαστος. Τι να κάνω; Μόνο ποιήματα ξέρω να γράφω, τίποτε άλλο. Αλλά μ' αυτά και μ' αυτά ζήσαμε μια υπέροχη βραδιά, οπότε γιατί να μην ξαναπάμε στην Κατερίνη; Βικτωρία και Αντώνη πολλά φιλιά και ευχαριστίες θερμές για την φιλοξενία σας.