Τάκη
Παπατσώνη «Οπου ην κήπος» δοκίμια Εκδ. Των Φίλων 1972. Αλλά που ην ο κήπος σου,
το βιβλίο δηλαδή, χαμένο στο δάσος των ατακτοποίητων, παραλίγο θα ‘γραφα στη
βιβλιο-χωματερή. Στο
πουθενά. Αρα κι αγνοουμένων. Η εκ νέου αγορά του (αν το
βρεις) είναι προτιμοτέρα της αναζήτησής του που σε βυθίζει σ’ ένα χυλό εκνευρισμού
κι απελπισίας. Ετσι για να βρεις το επίκαιρον δοκίμιον από το παραπάνω βιβλίο
«Ποικίλματα και Σχολιασμοί στην εορτή της Πεντηκοστής» με αφορμή τη γιορτή καταφεύγεις
στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και στις φωτοτυπίες. Ο ποιητής (σημαντικός) αφηγείται συναρπαστικά και μυσταγωγικά το πως βίωσε την
εορτή σε διαφόρους χρόνους
και τόπους λατρείας της Δύσης (Ρωμαιοκαθολικός άλλωστε). Η ποιητική σύνοψη
αυτού, όπως ο ίδιος γράφει είναι στο ποίημά του «Μελτέμι» (Εκλογή Β’, Ικαρος)
στο οποίο «con altra voce» μελωδούνται τα όσα ο πεζός λόγος ξηραίνει»
Θραύσμα
του:
Πεντηκοστή λέγαμε, και καλά καλά
δεν ξέραμε τι σήμαινε. Μια διπλογιορτή
μέσα στις άλλες,
που γονατίζει όλος ο κόσμος.
……..
“Αλλο από τον Παράκλητο να μη
προσμένουμε που θα μας έφθανε
με το βουητό της βίαιας Πνοής. Ετσι ήρθε
το λοιπόν
και έδωκε δώρα στους ανθρώπους, είναι τα δώρα
που κατανέμει ασυλλόγιστα η Αγάπη. Ηρθε σε όλους μαζί
και στον καθένα χωριστά, βρήκε τα
διεστώτα μας,
και τα συνταίριαξε. Ετσι ήρθε και σε μας
το καλοκαίρι
λαύρα, και ταραγμένο πνεύμα, τις
πυρκαγιές στα δάση
μας άναψε, κι όμως δεν κατακάηκαν, άνθισαν φλόγες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου