Η βροχ ή
κατά πλαγίας ριπάς μας χτυπούσε
στο δρ όμο
για την Καστοριά
(εκεί έκειτο και ήτο
τελευταία)
όμορη με την Εγνατία, γυναικεία μεγαλομονή,
κι από τη Μεταμόρφωση
Δρυόβουνου,
ορεινή ανδρώα ιερή μάντρα.
Η λίμνη τεφρή ησύχαζε
ότι η ψυχή του έκοβε
βόλτες πάνω στα νερά της
όπως στης Τιβεριάδος
το θαύμα.
Στο «Αθωνικό
Απόδειπνό» του
του τράβηξαν κάτι
μορμυρίζουσες κατεβασιές
από
το ψαλτήρι κατά το έθος.
Αυτός δεν άκουγε ήταν αλλού.
Εν σιωπή πρωτίστως
και περισυλλογή δευτερευόντως
τον αποχαιρετούσαν οι
εκεί σύντροφοι
στο δρ όμο
προς την εν τω Αθω Σκήτη
Παντελεήμονος, Καλύβην
Χρυσοστόμου
στην επικράτεια της
Μονής Κουτλουμου σίου
δια την επιχωμάτωσιν
του σώματος
ότι η ψυχή του ήταν ήδη
στην απαλ άμη του θεού
Διότι ως γνωσ τόν
ανήμερα των 318 πα τέρων
της Α' Οικουμ. Συνόδου
και με τη Σύναξη
500 τόσων ενάρετων αγιορειτών του 20ου
αι. στο Μέγα
γεροντικόν του
εκοιμήθη, θέλω να πω πέθανε
εντελώς
ο μοναχός Μωυσής στα
62,
χρόνια γεμάτα
δοκιμασίες και συγγραφές...
(Και πάλι με βροχή
γυρίσαμε την 1η του Καλοκαιριού)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου