Την Οδηγήτριαν...

                        Παρακλητικά ενσταντανέ

                                                                      

 Ο ιερέας, το λοιπόν, κατά την πρόοδο της αυγουστιάτικης Παράκλησης (αδιάφορο μικρής  ή μεγάλης, η διάρκειά τους είναι ίδια ) θυμιά το Θυσιαστήριον, εξέρχεται αυτού και ρίχνεται στο λαό καταευωδιάζoντας αυτόν (ήδη "λαόν απελπισμένον"). Κάτι  λίαν ευσεβή αλλ' αδαή χριστιανικά οντάρια κάθε φύλου, σταυροκοπιούνται θερμώς ενώπιόν του, ενώ δεν πρέπει κατά  το τυπικόν, όμως, σου λένε οπισθοβούλως, κάνε σταυρό κι ας είναι εκ περισσού μετράει σίγουρα  στο ισοζύγιο αμαρτιών ότι "Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή" όπως μόλις προείπαν οι των αναλογίων. Ηδη οι ψάλτες φρυάζουν, φτιαγμένοι θαρρείς από τη μελωδία και το θυμίαμα με τα Μεγαλυνάρια σε ήχο πλάγιο β΄ ψαλλόμενα κατά το 'Την τιμιωτέραν". Και δώστου οι μετάνοιες  πανταχόθεν.

            Για ν' ακολουθήσει αμέσως το "Αλαλα τα χείλη των ασεβών των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν, την ιστορηθείσαν υπό του Αποστόλου, Λουκά ιερωτάτου, την Οδηγήτρια". Μία των εσπερινών ογο﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ γνωριζουν το λ ιστορι δεξιός άρχων αυτό το παίρνει στο κάπως αργά (τι κάπως, πολύ) έως εκνευριστικά για τα κοσμικά ώτα, τα οποία είναι ήδη στο γοργό γλυκόλαλο -όλο το εκκλησίασμα μετέχει του ψάλματος- ρυθμό. Δε γνωρίζουμε το λόγο διακοπής της θριαμβευτικής ροής των μεγαλυνατι"﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ικουσικολογιοκακιστοριρίων, σαν να κάνει σημειωτόν, τι"﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ικουσικολογιοκακιστοριτι"﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ικουσικολογιοκακιστοριίνα κάμουμε κι ημείς εδώ το μουσικολογικόν μας, κριτικό "κομμάτι".

            Αλλ' ίσως κατά μία συνήθεια άπαξ του Παρακλητικού δεκαπενθημέρου, να απευθύνεται δ' αυτού του αργού τρόπου, τιμής ένεκεν, εις τον έναντί του (διαγωνίως) εζωγραφισμένο Απόστολο (από τους ελάσσονες) Λουκά, (δεν ανήκε στην αρχική των Αποστόλων τη δωδεκάδα,  οντνα κ/λπ)τηριον  τον ευλογοκοντα)ι του(διαγωνιως) ζωγρφαισμνεον Αποσυολωψν Λουκ αλλά δια κοπτάτσιας, όπως κάμνουν στα επαναστατικά κόμματα και τις ιδεοληπτικές σέχτες, εντάχτηκε στο λόχο των 70μήκοντα). Οπως στο τέλος κάθε λειτουργίας τραβούν ένα ευχαριστήριο για "τον ευλογούντα και αγιάζοντα..." ιερέα που διεξήλθε την ακολουθία, έτσι ίσως και τον ζωγραφίσαντα την τιμώμενη εικόνα, Απστ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽πυχαριει του ψράγματοςόστολον, ευχαριστούν. Ηδη αυτός κοιτά τον πρώτο ν﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ θαυμασμ επριβομβιζουν (μη ξαχασουμε και τον Αλ.ππδ) κοιτωντα ςυατν Λουκ δεξιόν εταστικά ως προς τις φωνητικές του συν-χορδές όστις συνοδεύεται από μικρές ορδές υπερηλίκων μειρακίων που περιβομβίζουν στο αναλόγιο -μη ξεχάσουμε και τον Αλ. Ππδ.- που κοιτούν αυτόν με άπειρον θαυμασμό κι αυτός αυτούς με έμπειρον ουδετερότητα.

            Στον τοπικό καθεδρικό ο Ευαγγελιστής ολιγογένης, σπανογένης κατά την παράδοσιν, έχοντας παρά πόδας του ως μασκότ κερασφόρον γίδα κι όχι το ηγιασμένο του -γιατί άργαε;- Βόδι (οι άλλοι τρεις έχουν προς τούτο Λέοντα, Αγγελον και Αετό) - έκανε μήπως γελαδάρης στον πρότερο νομα﷽﷽﷽﷽﷽﷽λμα κι ής έχοντας λτεννοδε ξαχασουμε και τον Αλ.ππδ) κοιτωντα ςυατν Λουκβίο κι εμείς θεωρονομα﷽﷽﷽﷽﷽﷽λμα κι ής έχοντας λτεννοδε ξαχασουμε και τον Αλ.ππδ) κοιτωντα ςυατν Λουκύμε εντελώς υποδεέστερο αυτό το επάγγελμα - συνήθως εικονίζεται συγγράφοντας και σε χαρτί να γράφει: "Επειδήπερ πολλοί επεχείρησαν ανατάξασθαι". Αυτός ούτος κι εδώ, έχει μπροστά του τελάρο ζωγραφικής και δύο υπηρέτες του άγγελοι, κρατούν σε κουτιά τα χησν αναταξασθαι"λορταοο τλελλτεννοδε ξαχασουμε και τον Αλ.ππδ) κοιτωντα ςυατν Λουκρώματα καθώς ζωγραφίζει την Οδηγήτριαν. Μία από τις πολλές -πάντα κατά την παράδοσιν, άρα και κάτι το αβέβαιον περί της πραγματικότητος εμφιλοχωρεί πε μία εκ των οποίων και της γτον ρί αυτού- μία εκ των οποίων και αυτή της γείτονος Σουμελάς του Βερμίου όρους, κέντρο των Πανποντίων  μία εκ των οποίων και της γτον  ανθρώπων και ενθυμημάτων.  μία εκ των οποίων και της γτον Καμιά μνεία λόγου ή κειμένου. Η ζωγραφική, κατά τον λαϊκό ζωγράφο, υπερέχει του Ευαγγελίου, ή μήπως αυτός αν και Ευαγγελιστής -συγγραφέας, ήθελε την τέχνη του (και τα φαρμάκια της) να εξυψώσει, αφού και ο Μ. Βασίλειος επαινεί αγιογράφους και συγγραφείς της ναξιν εγχαραττουσιν".ρφαε πεατοςΕκκλησίας λέγων "οι μεν τω λόγω κοσμούσιν, οι δε, τοις πίναξιν εγχαράττουσιν" ο δε άγιος Γρηγόριος  Νύσσης ονομαζει τις ειωττοφορον βιβλπατόριος  Νύσσης ονομάζει τις εικόνες "γλωττοφόρον βιβλίον".τι﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ιμλλειοαυ του, ωγρφαικνοδε ξαχασουμε και τον Αλ.ππδ) κοιτωντα ςυατν Λουκ

            Η εικόνα ολοκληρωμένη και ευδιάκριτη, σαν να ίπταται, είναι μια ωραιότατη απεικόνιση της Παναγίας και του Θείου βρέφους. Αντί κορνίζας έχει οδοντωτόν περ

όπω

 ﷽﷽﷽﷽τον περαγίας και του Θίγυρον  ιων﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽δημοος των γραμματοσαι του θελιου βρεφους με περιβλημα ιτωντα ςυατν Λουκόπως τα σημερινά γραμματόσημα. Ισως αυτή να είναι προάγγελος των ελληνικών ταχυδρομικών τελών και των μων ή αλλβμ των κάποτε νκιντου Θάλλοτε κινητών επίσημων του δημοσίου λογιστικούιων﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽δημοος των γραμματοσαι του θελιου βρεφους με περιβλημα ιτωντα ςυατν Λουκιων﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽δημοος των γραμματοσαι του θελιου βρεφους με περιβλημα ιτωντα ςυατν Λουκιων﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽δημοος των γραμματοσαι του θελιου βρεφους με περιβλημα ιτωντα ςυατν Λουκ. Μοναδική και συλλεκτική ιζαμον﷽﷽﷽﷽ατζαι θα περπειε τα ΕΛΤΑ να την τυπρεφους με περιβλημα ιτωντα ςυατν Λουκη εικόνα, θα έπρεπε τα ΕΛΤΑ να την τυπώσουνιζαμον﷽﷽﷽﷽ατζαι θα περπειε τα ΕΛΤΑ να την τυπρεφους με περιβλημα ιτωντα ςυατν Λουκ σε μια σειρά φιλοτελικού λόγου, που θα τους αποδειχτεί πάνυ ωφέλιμος.

             Ηδη η Παράκληση προχωρεί με βήμα ταχύ και το εκκλησίασμα "ανεβαίνει" Στο χορό των έντεχνων, υμνητικών λόγων, εισέρχεται από το χώρο του ιερού ο πρωθιερέας του καθεδρικού καλικέλαδος Παπαδμτρς Χ. Σε αρκετές αποστροφές παρεμβαίνει ψαλμωδών και δς﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ο εξ αυταλ ποης Χ. Σε αρκτίνει άλλο χρώμα και ως δεινός γνώστης και πρωτίστως εύφωνος του πράγματος, νοτίζει ευεργετικά με τις συνοδείες, διφωνίες, τα σεγόντα (ας τα πούμε με κοσμικούς, χωριαδιακούς όρους) τα ψαλτηροαναλόγια και τους εξ αυτών εκπορευόμενους κυματισμούς αίνων και αναβαθμών.

            Μάλιστα στην τελικ ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽δικαδυτικ Μπο μελωδικα χρωματισμενηπου θή  έξοδο με την τετράδα των Εξαποστελαρίων ("Απόστολοι εκ πες ή άμουσους ότιΕξαποστελαι τους ράτων...) έρχεται η φωνή του ένδον του ιερού και της ψυχής του, τόσον μελωδικά χρωματισμένη που θέλγει δικαίους και αδίκους μουσικούς ή άμουσους. Μια ημιτελής ωραιότητα λαμβάνει χώρα εδώ και τώρα. Μπο ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽δικαδυτικ Μπο μελωδικα χρωματισμενηπου θρεί να θυμίζει δυτική μουσική ορισμένως ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽δικαδυτικ Μπο μελωδικα χρωματισμενηπου θ (κι ευτ ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽δικαδυτικ Μπο μελωδικα χρωματισμενηπου θυχώς), όμως αναβαθμίζει το ψαλτικό μέλος και δημιουργεί ατμρει.﷽﷽﷽﷽﷽﷽α ψυχικην ας ποελωδικα χρωματισμενηπου θόσφαιρα γλυκιάς μυσταγωγίας  και μιαν ψυχικήν παλιρροϊκήν, ας πούμε, άνωσιν φέρει.  Συνοδεύει κυρίως τον αριστερό όστις του δίδει καιρόν και πάσα και ένα στιγμιαίον προβάδισμα αναγνωρίζων προφανώς το ψαλτικό πρωτλ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ριν τους προσεγατων (Υπερε υγεσμα ναγνωρζων πρφναείον του, και αυτό να αποτελεί αναντίρρητα μια γοητευτική νότα των Παρακλήσεων.

            Καθ΄ όλη την ακολουθία ευλαβή γύναια με το χαρτάκι όπου έχουν  γραμμένα τα ονόματα ("Υπέρ υγείας...) οικείων τους προσώπων  προσεγλ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ριν τους προσεγατων (Υπερε υγεσμα ναγνωρζων πρφναγίζουν την πύλη εξόδου όπου και φλ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ριν τους προσεγατων (Υπερε υγεσμα ναγνωρζων πρφναύλακας  σκοπός ο αρχάγγελος Γαβριήλ, να του το παραό﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽κσμο κι αθωρλιου ΤΕΙ ο οπο υγεσμα ναγνωρζων πρφναδώσουν προς μνημόνευσιν. Εκεί μαζί με τον άυλο σπαθοφλειας,﷽﷽﷽﷽ς υπαρανω πε το χαρτί  όρο ένας πολίτης υπεράνω πάσης ιδιοτέλειας, εκτελών το διακόνημα του οιονεί γραμματοκομιστού παραλαμβάνει το χαρτίον ("και συ Υιέ και Θεέ μου παράλαβέ μου το πνεύμα" ...ενώ εσύ το ικετήριον σκονάκι) και το προωθεί στα ενδότερα δια τα περαιό﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽κσμο κι αθωρλιου ΤΕΙ ο οπο υγεσμα ναγνωρζων πρφνατέρω.

            Σκηνή σχεδόν χαριτωμένη στην οποία πρωταγωνιστεί ο λίαν ευλαβής (λευκόθριξ όχι εκ της ηλικίας αλλά εκ των βαρυτάτων γνώσεων που φέρει  η κεφαλή του, με αλογοουράν παρακαλώ) επιστήμων του επιχωρίου ΤΕΙ, ο οποίος με ακίνδυνο κι αθόρυβο φανατισμό διαδηλώνει την πίστη του, γνήσια φιλακόλουθος τηρώντας όλο το ορθόδοξο τυπικό των σταυροκοπημάτων και γονυκλισιών αλλ΄:﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽φιαιων οφορον βιβλπατ όχι και εδαφιαίων.

            -  Δι' ευχών και την αύριον, το λοιπόν ώσπου:+

...τα δφυλλα﷽﷽﷽﷽﷽ την αυρώνταφελικα΄ παρακαλέντρα

τα ευσκιόφυλλα στη λιτάνευση, καθώς το Σώμα

περνάει της Βασίλισσας, ριγούντα και φρίττοντα,

θα συγκλίνουν για προσκύνηση σκορπώντας

τη δροσιά τους με το ανέμισμα, ριπίδια της λατρείας

αναστυλώνοντας όσους μαραίνονται κι ασθμαίνουν

στις τροπικές λαύρες του καλοκαιριού μας...

            (από το "Ρεμβασμό Δεκαπενταγούστου" του Τ. Παπατν﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ο του Δεκαμρπναταυγουστο του Τ.Παπατσώνη)