Οι πιπεριές στη Σύρο κι ο Αλή πασάς στην Κοζάνη

                                                            

Στις 6 καί 30' τα ανοιχτά στόματα του μεταγωγικού κήτους "Νάξος" -αντικαθιστά το "Ιθάκη" στη γραμμή Σύρος, Τήνος, Μύκονος και πίσω, το οποίο βρίσκεται στο επισκευαστήριο κι όχι διαλυττων και καμπυλωματωνς πειεριάς [πο μποστανοήριο- άρχισαν να δέχονται σώματα ανθρώπων, σάκους, Ι.Χ., ψυγεία, μηχανάκια προς τον 4ωρον επί θαλάσσης αλεσμόν τους.

             Στο πήγαινε.

            Εσερνα σακ βουαγιάζ γεμάτο με είδη του δυτικομακεδονικού μπαχτσέ (όλα τα είχε -μήπως και τα πήρε το καλοκαίρι;) από το χωριό, ντομάτες, αγγούρια, φασολάκια, λίγα καρότα, πιπεριές, ιδίως πιπεριί﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽.πχέιο του Αλή Πασά (Πές ποικίλων σουβλεροσχημάτων και καμπυλωμάτων. (σελήνη τριών ημερών). Προορισμός τα "Κόκκινα Σύρου" στην τομή των οδών (σχεδόν αν-οίκειες) των δύο ναυάρχων Κανάρη και Μιαούλη περιοχή Φοίνικας, με τον υπέροχο  δρομάκο με τις ξηραμένες θυμαριές. Μας περιμένουν κάθε χτο﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽χζωρικμειρνπο Μορόνο τα ηλικιωμένα αλμυρίκια, παλιοί μας φίλοι πια, και στο σπίτι μεζονέτα νοικιασμένη, το καθημερινό  "μοτο﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽χζωρικμειρνπο Μοχίτο" (έμαθε κι ο χωρικός από μοχίτο!) της Ανστσς. Σύρος και πάλι, δηλ. Ερμούπολη +Ανω Σύρος.

            - Στη θάλασσα στα Κόκκινα νόμισα πως με τσιμπούσαν μικρά ψάρια. Φαντασιώσεις ημιμαθούς κολυμβητού και φοβισμένου θαλασσοπλόου (των πατητών νερών).

            - Κάηκα μονόπλευρα στο δεξί μέρος του σώματος από δακε ροττο ﷽﷽με ερρόφηξε ρωφιφ.Αυλ.υβλετηττύλων ποδών έως κορυφής κεφαλής. Ξεχάστηκα στη σκιά της ομπσκιο. ΗΤνα και "δυτικηλια μικρ΄α.Αυλ.υβλετητρέλας του δήμου και δεν λογάριασα την αντηλιά πόσο διεισδυτική είναι και στη σκιά. Ηταν και "Ο άνθρωπος που αγαποε ροττο ﷽﷽με ερρόφηξε ρωφιφ.Αυλ.υβλετητύσε τα σκυλιά" του Λ. Παδούρα (εκδ. Καστανιώτη) που με ερόφηξεν, ροφώντας το.

            - Στην Τήνο για την καθιερωμένη, μεγάλη μετάνοια, όχι γονυπετής. Λ μου﷽﷽﷽﷽﷽﷽ζια και τις αρχαρωμενιαθεση απο τα αθσηματα του νοστου, του ταξιδιοίγο μετά λες και με περίμενε από πέρυσι τέτοιον καιρό, η αυτή θέση στο παραλιακό, αρχαίο καφενείο με τα ξύλινα τραπέζια και τις ψάθινες καρέκλες που μ' αρέσουν. Τώρα είχα μαζί μου προς ανάτασιν του τίποτά μας του Τ. 'Ελιοτ τα "Τέσσερα Κουαρτέτα" σε μετάφραση του Χάρη Βλαβιανού (εκδ. Πατάκη) -μήπως τον πήρε το μάτι μου εκεί, ένθα και τριημέρευε παραλιακώς και στα ενδότερα της νήσου ποιητική (τουριστική) συνάντηση  εθνών; Στο στέκι της "Ελένης", ς_﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽υυτχ εντμενη μετπεραμοσε ορθβλετητκς_﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽υυτχ εντμενη μετπεραμοσε ορθβλετηττίσμα εντός σπηλαίου και βράχου, μόνος μου, ευτυχώς οι δύο Ανστσς ωνιάζονταν, και είδα τη βασίλισσα κατσαρίδα να κόβει βόλτες, άνετη στο πάτωμα της ταβέρνας όπου πήγαμε να φάμε. Την κλότσησα, αναποδογύρισε. Την πάτησα με το ποδάρι της καρέκλας. Πετάχτηκαν τα σπλάχνα της έξω, ομοίως με τα δικά μας από αηδία. Βγήκαμε έξω στο δρομάκι και θα μας παραμάζωχνε ο αέρας. Ας προσκο.﷽﷽﷽﷽﷽﷽νοσ  φαγητόράχου. Εκειaσέχαμε!  Και τώρα που το σκέφτομαι κάτι σαν αηδία  μου έρχεται στον ουρανίσκο.

            - Γνώρισα κι ένανς﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ επιμελ ακαι τον ποιητεξων πατησα με το ποδαρι καρ ναυτικό συνταξιούχο και ποιητή ορισμένως, με δύο αυτοεκδόσεις ποιητικές, Δημήτρης Γ. Βόικος. Στο καρνάγιο που κατεβαίνει τακτικά. Γνώρισα τον ωραίο άνθρωπο κι αγάπησα και τον ποιητή που κρύβει επιμελώς. Μας μίλησε για τα πολυ, τα λιμανια νιαθεση απο τα αθσηματα του νοστου, του ταξιδιοήμερα μπάρκα, τους ναύλους, τα λιμάνια, τις σταλίες. Α' μηχανικός άλλωστε. Ακούγοντάς τον λάβαινες μια μεγάλη διάθεση από τα αισθήματα του νόστου, του ταξιδιού, του πουθενά, αλλά και του καθ' όλου.

            Από τη συλλογή του "Αμφιλύκη" αντιγράφω:

Οι ναυτικοί με τη δαρμένη τους ψυχή μετρούνε

αλαφιαστά, το χρόνο που κυλά στα βήματά τους

Σωπαίνουν για να πουν. Μιλούν, για να μην πούνε,

απ' τη ζωή τους, με τα πνιγμένα ονειράτά τους.

Μεσ' τα μεγάλα τα λιμάνια τριγυρνάνε,

καράβια δίχως έρματα, χλευάσματα τ' απείρου,

τους δίνουν ραντεβού, χωρίζουνε και πάνε

σ' άλλα λιμάνια, οι πικροί ταξιδευτές του ονείρου.

Κι ένς, φναταζουν κολασμεννςρορου,

υρνιαθεση απο τα αθσηματα του νοστου, του ταξιδιοα απροσμέτρητο κενό παντού τους κυνηγάει.

Οι μεθυσμένες τους φωνές σκληρές και μπερδεμένες

κι ο πόθος της γυναίκας οπού τους τυραννάει,

οι παιδικές τους οι ψυχές, φαντάζουν κολασμένες

            Στο πλοίο AGIA SOPHIA Οκτώβρης του '86 στον                                                  Κάπταιν Βαί﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽δαρμεοχι.εννςρορου,

υρνιαθεση απο τα αθσηματα του νοστου, του ταξιδιοσίλη Ζοάνου.

            Μπωντλέρ, Καββαδίας κ.λπ. Γιατί όχι.

            - Αγίου Παντελεήμονος στου Φοίνικα την ομώνυμη εκκλησία ρωμαιοκαθολικών νεοελλήνων. Εκείνη την ώρα μεταλάβαιναν οι πιστοί  την  ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ιναν την μικρά ψάρια. .Αυλ.υβλετητόστιά τους. Πήρα κι εγώ! Που ξέρεις καμιά φορά μπορεί και να πιάσει; Τούτ' αυτό έκανα και των περασμένων  Βαϊων ορθοδόξως τώρα αλλ' ανεξομολόγητος, ανήστευτος (ο απίστευτος) και από το πρωί φαγωμένος, ακόμα και το αντίδωρο είχα καταλύσει. Αμαρτίες απανωτές δηλονότι.

            - Ο δήμος Ανω Σύρου και Γιάρου ελέγχεται από τον καθεδρικό του Σαιν Τζώρτζ (κλειστός λόγω εκτεταμένων επισκευών ήταν όμως ανοικτή λίγο παρακάτω η Παναγία των Καρμελιτών) και τον Τέο Ρόμβο που ζει εκεί δίπλα στον άγιο Νικόλαο των φτωχών, σε αντίθεση με τον άγιο Νικόλαο των πλουσίων στα Βαπόρια. Ο συγγραφέας  κυκλοφόρησε, διαδικτυακά τώρα, την ΤΡΥΠΑ, περιοδικό  λίαν ριζοσπαστικών προθέσεων και πράξεων. Μόλις εκδόθηκε και ύ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽οπτικορκ τοηλκξτορνικλητμια συναρπαστική μυθιστορία (λόγος υπέροχος  στην ποίηση και ποίησή του) "Γεώργιος Νέγρος. Ο τίγρης του Αιγαίου" από τις εκδόσεις του περιοδικού Πανοπτικόν.

            -Λουκούμια, χαλβαδόπιττες κ.λπ. αλλά ο καφές εσπρέσσο στο Delice όπου μπορείς να υπάρξεις και μόνος με τον εαυτό σου, έστω, για το διαλογισμό του εφήμερου.

            Στο έλα...

            Το αυτό συρόμενο σακίδιο ήταν γεμάτο με βιβλία, 4 τόμοι, χιλιάδες σελίδες, με το αρχείο του Αλή πασά (πασιά καννη)﷽﷽﷽﷽﷽﷽αρχν σελθημει οδών τωντστά Μακρυγιάννη, με παχύ το σ όπως πασόκ) που βρίσκεται στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη (από τις λίγες στον ελλαδικό χώρο που λειτουργούν με τόση επάρκεια, και συνέπεια). Το έργο κυκλοφόρησεδ των ﷽﷽﷽﷽τιοθαπο τη Γεή Πασά (Π με κ, ις)﷽﷽﷽﷽﷽πουδαίος επιστήμων βρεντρική φροντίδα του κ. Βασίλη Παναγιωτόπουλου (αυτός ο σπουδαίος επιστήμων βρίσκεται όλο το καλοκαίρι στο Κίνι (Σύρου) με τα ωραιότερα, όπως λένε ηλιοβασιλέματα γεμάτα και με δικές μας αναμνήσεις -σ' όλες τις νησιώτικες θάλασσες το ίδιο λένε- στοχαζόμενος κι αναστοχαζόμενος για τα της ζωής και της Ιστορίας, με τη βοήθεια των επιστημόνων συνεργατών του κ.κ. Δημήτρη Δημητρόπουλου και Παν. Μιχαηλάρη, είναι δε  έκδοση του ΙΝΕ/ΕΙΕ. Η εντελώς καλαίσθητη έκδοση, περιέχει σχολιασμένα 1469 έγγραφα του  Αλή πασιά, τον καιρό της παντοδυναμίας του, αρχές του 19ου αι., η οποία έφτανε ωςννησο﷽﷽﷽﷽﷽ που επιανε μεivt;opoyloy και τη Ρούμελη. Αυτός ήταν ένας "όψιμος μεσαιωνικός ηγεμόνας, πρωτοπόρος ηγέτης ενός αναδυέθνους ή μήπως απλώς ένας Αλβανιwόμενου έθνους ή μήπως απλώς ένας Αλβανός-μουσουλμάνος πασάς στα χρόνια της οθωμανικής αποδιοργάνωσης" που ίσως ονειρευόταν ή σχεδίαζε κι ως ένα σημείο πέτυχε  το ευρύχωρο πασαλίκι των Ιωαννίνων του να λειτουργεί ως "μια  ιδιότυπη ηγεμονία που άφηνε αναλλοίωτη τη μητέρα Αυτοκρατορία αλλά του προσπόριζε όλα τα πλεονεκτήματα μιας ανεξαρτησίας που συνεπάγεται η κατοχή του αξιώματος του Ηγεμόνα" (Β.Π.).  Η περιπους και συμμαχους τη εκδοση σμε 'οχή μας φυσικά ήταν στην δικαιοδοσία του και για χρόνια του κατέβαλε το φπους και συμμαχους τη εκδοση σμε 'όρο. Για την είσπραξη αυτού επους και συμμαχους τη εκδοση σμε 'ίχε δικούς του ανθπους και συμμαχους τη εκδοση σμε 'ρώπους και φίλους. Μάλιστα λέγεται -χωρίς να τεκμηριώνεται κι επαρκώς- πως ο τοπικός, οιονεί εμλλοι των﷽﷽ Γ.ΑΣυλιον Ρεκδοση σμε 'φύλιος που έλαβε χώρα το 1795-1797, έγινε για το ποίος θα έχει το πάνω χέρι στην περισυλλογή των φόρων, μεταξύ των δύο "τοπικών κομμάτων". Από τη μιά ήταν η μερίδα λλοι των﷽﷽ Γ.ΑΣυλιον Ρεκδοση σμε 'των Αληφρόνων με αρχηγό τον τοπικό άρχοντα Ρούση Κοντορούση, πατέρα του επιφανούς λογίου Γ. Ρουσιάδη, τον οποίο νεαρόν φυγάδευσε στην Πέστη ότιέ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ος τα διεξεση ο πατήγτατα-παντο ο Αλής τον ζν-﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ειδ ζην Πετση ο παρεκπροσωπο του λαοήτησε στην αυλή του, ως ευειδέστατον νέον -κι ο ακόλαστος ήταν γνωστός δια τις ...διαθέσεις του-, κατά Π. Λιούφηι ζναης 1924)ι μικροί και μεγάλκ.Αυλ.υβλετητ και την "Ιστορία της Κοζάνης" 1924. (Πόσοι και πόσοι ήρωες και "ήρωες" του '21 μείζονες ή ελάσσονες δεν πέρασαν από την αυλή του! ) Από την άλλη ήταν ο Γ. Αυλιώτης,  εκπρόσωπος του "λαού", ας πούμε, με ευρύτατη ανοχή χαρακτηρισμών.δώσεις της κακαι Η σύρραξη ε ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ε.Αυλ.υβλετητίχε ως συνέπεια την ήττα και το κρέμασμα του Γ. Αυλ., στον πλάτανο του αγίου Νικολάου, (γυμνός επί τριήμερον εκκρέματο)  και των οπαδών του. Ο π ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ουλτανομήξρώτος άρχων ήταν με το μέρος του Αλή κι ο δεύτερος με την Σουλτανομήτορα.  Μποθηκε μια ﷽οντολογικτ αλλα ,ο εκπροσωπο του λαορεί και να είναι έτσι αλλάθηκε μια ﷽οντολογικτ αλλα ,ο εκπροσωπο του λαο και να μην είναι τόσο πεζά και συμφεροντολογικά τα πθηκε μια ﷽οντολογικτ αλλα ,ο εκπροσωπο του λαοράγματα, πάνω στα οποία στήνονται εκ των υστέρων, τα μικρά, τοπικά ιστορικά γεγονότα προς εξωραϊσμό των τόπων στους παλιούς καιρούς...  

            Κοιτώντας τα περιεχόμενα κατά τόπον και όνομα, ολόκληρος ο Δ' τόμος τα διεξέρχεται μαζί με  την υπερεκατοντασέλιδον διεξοδική εισαγωγή του Β.Π. όπου το "φαινόμενο" του Αλή πασιά εξετάζεται ενδελεχώςς ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ι χωρελεχως ψς σχεδόν ατα-παντο και χωρίς  πατριδολαγνείες κι ισοπεδώσεις, έ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ος τα διεξεση ο πατήγτατα-παντοβ ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ιτλολλεετεια μερικεα τροσωπο του λαορήκα σε μια π ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ιτλολλεετεια μερικεα τροσωπο του λαορώτη ματιά, να αναφέρονται κάποια έγγραφα ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ιτλολλεετεια μερικεα τροσωπο του λαο  και στον τόπο μας. Ενδεικτικά καταχωρώ δύο:

            Στο υπ' αριθ. 622 ο Αλής γράφει:

            "Τίτο Μπαλταδόρε να δώσης του ιατρού μου Σακελλαρίου τον κάθε μήνα γρ: 500 ήτοι γρ Γ.,ΣΑακεκλρια τον φιλλοσφοοφ μας ποιητόσια πεντακόσια, αρχίζοντας από την π Γ.,ΣΑακεκλρια τον φιλλοσφοοφ μας ποιητρώτην του περασμένου Αυγούστου του τρέχοντος χρόνου και να του δίδης χωρίς να του κάμνης αργοπορίαν, χωρίς άλλον.

                        (μονογραφή Αλή πασά)

            1812 Σεπτεμβρίου 29, Ιωάννινα

Π Γ.,ΣΑακεκλρια τον φιλλοσφοοφ μας ποιητρόκειται φυσικά για τον ιατροφιλόσοφο ποιητή Γ. Σακελλάριο (1767-1838) εισαγωγέα στην ελληνική ποίηση της ερωτικής θρηνωδίας, ενώπιον της προτομής του οποίου καταθέτουν απερίσκεπταας μας , ως ορλεμιοπων των Τολυρκων κ.λπ. στεφάνους αγωνιστικής μνήμης κάθε 25ην Μαρτίου, οι ανίδεοι της τοπικής ιστορίας, για την προσφορά του στην ιατρικήν και ίασιν των πληγών των Τούρκων τους χρόνους του Αγώνα.

            Στο υπ' αριθ. 993 έγγραφο (τ. Β σελ. 868, τα έγγραφα σχολιάζονται μικρώς από τους επιμελητές και μετά παρατίθενται ολόκληρα)  προς τον Αλή, οι κοζανίτες του τότε, ζητούν με Αρτζουχάλι (=αναφορά, αίτηση , έκκληση προς ανώτερον -πολυσέλιδο και το γλωσν)-πολυσέλιδο και το γλωσσους επιμελητσάρι του έργου,) μια διευθέτηση για ένα χρέος προς αυτόν από "τον καιρό όπου ήτον ταράφια (=κόμματα, παρατάξεις) στο χωργιό μας". Τελικά συμφώνησαν  να "πλη)﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ρο (τφιονμπλόταραφια (κ ντουβλετητρώσωμεν μόνον το κεφάλαιον χωρίς το διάφορον" (τόκους δηλαδή).

            Αρχίζουν ως εξής: "Υψηλότατε, υπέρτατε και πολυχρονημένε ντουβλετλή μερχαμετλή (= οικτήρμων, επιεικής, φιλάνθρωπος ) Βεζήρ εφέντη, την υψηλότητ ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ιτλολλεετεια μερικεα τροσωπο του λαοννησο﷽﷽﷽﷽﷽ που επιανε μεivt;opoyloyά  σου προσκυνούμεν και τα ίχνη των ποδών σου καταφιλούμεν ("καταφιλήσω τους αρχάντους Σου πόδας" ως η Κασσιανή τροπαριούχος της Μ. Τρίτης) ημείς οι ταπεινοί σκλάβοι σου Κοζανίται, και παρακαλούμεν τον Μεγαλοδύναμον Θεόν δια να αυξάνει το υπέρλαμπρον ουτζιάκι (σπίτι, κουζίνα, λόχος) σου εις πολλούς ευτυχισμένους χρόνους, αμήν

            Και τελειώνει: "...Ταύτα προσκυνητώς, και οι χ: νην﷽﷽﷽﷽﷽α ροσκυνητικώταραφια (κ ντουβλετητρόνοι σου να ήναι πολλοί από τον θεόν αμήν, αμήν αμήν" (λέγω ημίν και υμίν).

            1817: αυγούστου 3 από Κόζανην.

             Της Πολυχρονεμένης υψηλότητας σου δούλοι ταπεινοί και σκλάβοι παντοτινοί οι Κοζανίται μικροί και μεγάλοι".

            Τo αρχείον Αλ. π. περιέχει και πολλά άλλα έγγραφα τα οποία έχουν σχέση με την περιον﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽νδιαο σχκαι πολλα  Τουκων κ.λπ.χή κι αυτό καθιστά την έκδοση εντελώς χρήσιμη για ν﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽νδιαο σχκαι πολλα  Τουκων κ.λπ.όσους τους ενδιαν﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽νδιαο σχκαι πολλα  Τουκων κ.λπ.φέρει κάπως το "ελάχιστον" από το τοπικό όλον, ότι αυτοί θα παρακινήσουν ίσως και το υπόλοιπον μέγα όλον... Αραγε πόσα παμοια  μια ςκαποιοας αξίαςμους της δικρόμοια ή και χαμηλότερης αξίας αρχεία αραχνιάζουν στους κονιορτοβριθείς  φοριαμούς της δικής μας  Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης;

            Περνά έτσι η μικητας﷽﷽﷽﷽﷽﷽μεριν και τον υποκλειστρή ιστορία της καθημερινητας﷽﷽﷽﷽﷽﷽μεριν και τον υποκλειστότητας και το πως ένας υπόδουλος λαός μέσα στην φραστική υπερβολή της δουλοή﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ροσπαθελο τον υποκλειστσύνης του, ελίσσεται και προσπαθεί να επιβιώσει στο όπως όπως ή και στο κάπως, όπως δηλ. τα κατάφεραν για τα περισσότερα χρόνια οι κάτοικοι της πόλεως Κοζάνης (με το "Μαλικανές" και τις δωροδοκίες την έβγαλαν σχεδόν ανώδυνα κατά την Τουρκοκρατία) τότε τα πολύ παλιά χρόνια τα οποία τώρα (με αφορμή τα 100 χρόνια ελεύθερου βίου) τα θυμούνται τόσο επιφανειακά και ανούσια εντελώς ρχικά﷽﷽﷽﷽﷽ιφανεικώρα τα θυμούντνοιότι "Είμαστε αμετάκλητα μεσοπόλεμος" (Βύρων Λεοντάρης) ήγουν Επαρχία. Κι αυτό να είναι δηλωτικό χαρακτηριστικό στο DNΑ των ανθρώπων  και του τόπου άρα χρήσιμο για τη σωστή ερμηνεία του σήμερα του.

            Επιμύθιον. Πήγα στη Σύρο φορτωμένος λαχανικά και γύρισα έμφορτος έγγραφα αρχειακά, δώρον αδιατίμητον των συγγραφέων γενικώς κι ειδικά του Δ. Δημητρόπουλου τον οποίο ευχαριστώ ερήμην του, αλλά κυρίως την προστεθείσα σ' αυτή τη αναδοχή δώρου,  Ανστσ της Σύρου. Είχα ξεφυλλίσει α Ππγργ﷽﷽﷽ια των βιβλιγνωσεων Μαρτην έκδοση  πριν λίγα χα Ππγργ﷽﷽﷽ια των βιβλιγνωσεων Μαρρόνια στην Εστία όπου η πρωθιέρεια των βιβλιογνώσεων Μαρία Ππγργ σχεδόν λάθρα μου φωτοτύπησε  λίγες σελίδες κι έκτοτε το ες.﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ρίχα ως μιας μορφής έλλειψης.

            Πήγα φέτος σε θάλασσα (δανεική) λίγες μέρες, άρα  δεν έχουμε κρίση! Τώρα υπάρχω και σε μια θάλασσα σελίδων που τις γυρνώ στα γρήγορα και σταματώ μόνο όπου συναντώ ονόματα γνωστά και τόπους οικείους. Πια θάλασσα, όμως, είναι η πιο γλυκιά: η πιο βαθιά, η πιο γνωστή ή πλέον άγνωστη. Εκείνη που δεν κολύμπησες ή δεν ταξίδεψες; Ο Τ. Ρόμβος στον "πειρατικό" του απόλογο προκρίνει την πιο βαθιά της γλώσσας, η Σύρος την πιο γνωστή των κυμάτων και ο Αλή πασάς την άγνωστη των σελίδων.

            Οι κοινοτοπίες και οι όποιες μικτε﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽συνεχουν τελικ αυτ του Δ. ημητρρές ή μεγάλες ουτοπίες, είναι αυτές που μας συνέχουν τελικά είτε στους τρόπους μας (δυστροπίες συνήθως) ισορροπούμε  είτε τους ξένους τόπους (ευτροπίες ανθρώπων) νοσταλγούμε.

                                                2012, Αυγούστου 20 από Κοζάνη