Θραυσματολόγιον Χ. Λ. Μπόρχες

Τα παρακάτω θραύσματα στίχων είναι σημειωμένα με κόκκινη μπογιά στο βιβλίο Χ. Λ. Μπόρχες «Ποιήματα», Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια Δημήτρης Καλοκύρης, εκδ. Ελληνικά Γράμματα

******

στη φιλολογία, που την αγνοώ, σ’ αυτή τη μυστήρια μανία
*
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να μας πληγώσει, παρά μόνον εκείνοι που αγαπάμε
*
επινοώ μικροασάφειες
*
κι οι δυό μας με τις απέραντες επιθυμίες μας, μα και τη φοβερή μας δυστυχία
*
Να μου χαρίσεις τούτο το ακρογιάλι της ζωής σου,
π’ ούτε κι εσύ η ίδια ακόμα δεν γνωρίζεις.
Θα ξεχυθώ μες στη γαλήνη σου
να εξαντλήσω αυτήν εδώ την πιο απόμακρη ακτή του εαυτού σου
κι ίσως σε δω, πρώτη φορά,
έτσι όπως θα πρέπει να σε βλέπει ο Θεός,
με γκρεμισμένο το μύθο του Χρόνου,
δίχως τον έρωτα, χωρίς εμένα
*
Η άμμος των αιώνιων κύκλων είν’ η ίδια,
αρχή και τέλος η ιστορία της δεν έχει.
Ετσι, με τις χαρές και με τις λύπες
η αιωνιότητα άτρωτη εντός μου τρέχει
*
ένα τυχαίο γεγονός στο χρόνου την εύθραυστη ύλη
*
Κι όπως ξετύλιγα όλο τούτο το κουβάρι
με την αλλόκοτη σεληνιακή μυθομανία
άστραψε ξαφνικά από τη γωνία,
εξαίσιο, όπως κάθε νύχτα, το φεγγάρι
*
Η παμπάλαια έκσταση η ελεγεία, ο πόνος
με κυριεύει όταν σκέφτομαι αυτό το σπίτι
και δεν καταλαβαίνω του καιρού που πάει η κοίτη
ούτε κι εγώ που είμαι αίμα, αγωνία και χρόνος
*
Ανάμεσα στα βιβλία της βιβλιοθήκης μου (τα βλέπω εδώ μπροστά μου)
υπάρχει κάποιο που δεν θα ξανανοίγω πια.
Τούτο το καλοκαίρι κλείνω τα πενήντα·
ο θάνατος ασταμάτητα με ροκανίζει
*
Νικούν οι βάρβαροι, οι γελαδάρηδες νικούν
*
Οι μέρες όμως είναι ένα πλέγμα από ασήμαντες δυστυχίες·
και μήπως υπάρχει καλύτερη μοίρα απ’ τη στάχτη
που είναι το υλικό της λησμονιάς
*
Τι σημασία έχει ο χρόνος που κυλάει, αφού έστω και για ένα βράδυ
ένιωσε μέσα του μια έκσταση, μια πληρότητα
*
Η παμπάλαιη τροφή των ηρώων:
ήττα, υποκρισία και ταπείνωση
*
Πίσω απ’ το τζάμι η νύχτα τώρα τρεμοπαίζει
και μέσα στα βιβλία αυτά που φωτοσκιάσεις
μουντές λοξά απλώνουν πάνω στο τραπέζι,
υπάρχει κάποιο που ποτέ δε θα ξαναδιαβάσεις.
*
Η νύχτα-τούτο το άλλο ένδυμα του χρόνου
*
Το χιόνι, το πρωί, οι κόκκινοι τοίχοι
ίσως να ‘ναι κάποιες μορφές της ευτυχίας,
εγώ έρχομαι όμως από πολιτείες άλλες
όπου χρώματα είναι αχνά
και όπου, καθώς πέφτει το βράδυ, μια γυναίκα
θα ποτίζει τα λουλούδια της αυλής
*
Ψάχνουμε ο ένας τον άλλο. Ας ήτανε απόψε
η τελευταία μέρα της αναμονής.
*
Το χτες είναι τώρα. Κι εσύ είσαι οι άλλοι
εκείνοι που έχουν γίνει χώμα πια: οι πεθαμένοι.
*
Η ταξινόμηση μιας βιβλιοθήκης είναι η άσκηση
με ηρεμία και απλότητα
της τέχνης της κριτικής
*
και νιώθει εκείνη την ξεχωριστή ευχαρίστηση
που δίνουν τα παλιά αγαπημένα πράγματα
*
Είμαι όλοι εκείνοι που χωρίς να τους ξέρεις τους σώζεις
*
Η σάρκα. Ξέχασε τα άλγη και τις ηδονές της
*
Η ανακούφιση που θα νιώσουμε εσύ κι εγώ, μια στιγμή πριν το θάνατο, όταν
η μοίρα μας απαλλάξει από τη θλιβερή συνήθεια της ύπαρξης
και του σύμπαντος το φορτίο
*
Οφείλω να μεγαλώνω και να ευλογώ την κάθε στιγμή του χρόνου.
*
Οι άνθρωποι αυτοί, που μεταξύ τους δεν γνωρίζονται, έχουν σώσει τον κόσμο
*
Η συνήθεια που μας κάνει να νιώθουμε αθάνατοι
*
Ολόκληρο το παρελθόν γυρνάει σαν το κύμα
και τούτα εδώ τα πράγματα τα παλαιά ξανάρχονται ως εδώ
γιατί σε φίλησε, μια γυναίκα.
*
Α, μέρες δοσμένες στο ανώφελο
*
Πρέπει να υποκριθώ ότι υπάρχουν κι άλλοι. Ψέμματα
Μονάχα εσύ υπάρχεις, η δυστυχία μου, εσύ
κι η ευτυχία μου, απλή και ανεξάντλητη
*
Λέω πάλι πως το μόνο που έχω χάσει
είναι η ασήμαντη επιφάνεια των πραγμάτων.
*
Πρέπει να δημιουργήσω το άχαρο σύμπαν μου
*
Απ’ τα βιβλία δεν του απόμεινε παρά μοναχά ό,τι έχει συγκρατήσει
η μνήμη, η όψη αυτή της λήθης
που διατηρεί το μέγεθος, μα όχι την αίσθηση
και τίποτ’ άλλο από τίτλους δεν καθρεφτίζει.
*
Τα μόνα πράγματα που αντέχουνε στο χρόνο
είναι κείνα που δεν υπήρξαν ποτέ.
*
Στο τέρμα η λησμονιά.
Ηρθα νωρίς.
*
Εϊμαι, σιωπηλοί μου φίλοι, αυτός που ξέρει
πως άλλη τιμωρία από τη λησμονιά δεν υπάρχει
ούτε κι άλλη συγγνώμη
*
Αν μια γυναίκα ανταποδώσει την αγάπη μου
ο στίχος μου θ’ αγγίξει τη δέκατη σφαίρα των ομόκεντρων ουρανών·
κι αν μια γυναίκα αδιαφορήσει στην αγάπη μου
θα βγάλω μεσ’ απ’ τη θλίψη μουσική,
ένα απέραντο ποτάμι που θ’ αντηχεί στο χρόνο.
*
προστάτεψέ με, Κύριε από την ανυπόμονη
λαχτάρα να γίνω μάρμαρο και λησμονιά
*
Ομως μας ενώνει ανεξήγητα
η μυστηριακή αγάπη προς τις λέξεις,
αυτή η εξοικείωση με σύμβολα και ήχους
*
Αλλοι ας καυχηθούν για τις σελίδες που έχουν γράψει
εγώ, είμαι περήφανος για κείνες που έχω διαβάσει

Οι αγρυπνίες των ανθρώπων θα ξαναγεννήσουν
τα αναρίθμητα βιβλία
*
Η ανάμνηση ενός πρωινού...
*
μονάχα μια γυναίκα έχει στο νου σου απομείνει
ίδια όπως όλες, μα που είναι εκείνη
*
και τι δεν θα ‘δινα να θυμηθώ
που μου ‘χες πει πως μ’ αγαπούσες
κι εγώ δεν είχα κλείσει μάτι ως το πρωί
έτσι κατάπληκτος, ο κι ευτυχισμένος