Προαύλιον του ναϋδρίου της Μεταμορφώσεως στο χαμηλό Αη-Λια με τον σκίουρο του παρακειμένου δάσους να πηγαίνει Προς εκκλησιασμόν του
Μεταξύ του ναϋδρίου της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος την τελευτή της πανηγύρισεώς του και, του υπέρλαμπρου ναού αγίου Νικάνορα, όπου ήδη είχε ξεκινήσει το εσπερινό πανηγύρι, καθόμουν στο νάρθηκα του πρώτου, με κάποιες εντελώς ευλαβείς γυναίκες του χαμηλού λόφου. Είχαν χαμηλόφωνα, πικρά παράπονα από τις δύο αρχές κι εξουσίες που βιώνουν στο πετσί τους, όπως όλοι μας, τη δημοτική και τη θρησκευτική. Προσπαθούσα να τεκμηριώσω το πως αυτές οι αρχές είναι παντελώς αδιάφορες για τους πιστούς και τα μέλη τους, υπέρ των οποίων εκ του νόμου ή του θεϊκού ελέους, υπάρχουν και στην κοινωνική και ψυχική υπηρεσία των οποίων θύουν, απολύουν αλλά και αμείβονται αδρά. Ομως, οι λεπτές αποχρώσεις της ψυχής, στις οποίες χαράζονται ορατά και αδιόρατα σημάδια από λύπες, χαρές, προβλήματα, προβληματισμοί είναι προνόμιο των απλών ανθρώπων. Στους «πολύ-φημους» δεν καταγράφεται τίποτε απ’ αυτά στην πέτσα τους, ότι απέτσωτοι εντελώς διέρχονται ζωή χαριτωμένη.. Δεν μπορούσα να τις πείσω φυσικά, αλλά συμφωνούσαν στωικά, αφού είναι αδύνατο στον καλής θέλησης πολίτη και πιστό να πειστεί πως ο κρατικός, δημοτικός, εκκλησιαστικός του άρχοντας, τον έχει όπως και όλους τους υπηκόους, γραμμένου κανονικά και να μην πω και που. Ασήμαντες οι αιτίες αλλά εν τούτοις ικανές προς εξαγωγήν βαρύηχων συμπερασμάτων. Ποιός νοιάζεται λ.χ. αν σταμάτησαν τις λειτουργίες της Τετράδης στα ναΰδρια της Αγίας Αννας και Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (χαμηλός Αη-λιάς) ή αν κόβουν συνεχώς πεύκα του λόφου, όπως αυτό που έκοψαν στο περίβολο της Αγιας Αννας; Σιγά τα ωά οι δύο περιπτώσεις, θα πουν οι μεγαλόσταυροι και οι μεγαλο(α)σχήμονες, όπως κι οι λυγερές ορδινάτσες, λυρικοί εκπρόσωποί τους επί των δημοσίων ψεμμάτων; Μ’ αυτά θα ασχολούμαστε τώρα; Αυτά είναι τα προβλήματα μας σήμερα ως έθνος, κράτος, πόλη κι εκκλησία; Δυστυχώς αυτά, αφού ακόμα και γι’ αυτά, δεν επιτρέπουν στον πολίτη να έχει λόγο· τον αφήνουν μόνον να εκφράζει την προτίμησή του με τι σάλτσα επιθυμεί να φαγωθεί απ’ αυτούς. Οι ανατροπές, με όλες τις βίες ή τις βιές και στο ποσοστό που μας αναλογούν και θα σαρώσουν τις βεβαιωμένες αθλιότητες της πραγματικότητας, αργούν ακόμα, αλλά θα ‘ρθούν. Ως τότε κοινός παρονομαστής στη δια-λύση των εθνικών και κοινωνικών μας πραγμάτων είναι: Οι ψήφοι να πέφτουν όπως πρέπει τα καθορισμένα διαστήματα από τη μια, κι από την άλλη, στα παγκάρια και στα τυχερά, το χρήμα, αυτό το τόσο χρήσιμο αλλά και τόσο χυδαίο στην εισπρακτική (αρπακτική) του διαδικασία, κι ιδίως από παχουλά ηγιασμένα χέρια ή από σκληραγωγημένα δωροδοκούμενα· δωροδοκούνται δε και «φακελλώνονται» ως γνωστόν μόνον όσοι ασκούν δημόσιο λειτούργημα, ανεξάρτητα αξιώματος. ακόμα κι με ένα ταπεινό χαρτόσημο· μόνο κάτι να πάρουν λάθρα έτσι για το καλό.
Αυτά οδηγούν τους ευλαβείς χριστιανούς και τους ταπεινούς πολίτες να ιδιωτεύουν μέσα στο κρατικό, δημοτικό, εκκλησιαστικό ανερυθρίαστο.
Τέλος ο μικρός εξάψαλμος· επί του πραγματικού, αλληλούια!
Α’ Σκηνή
Πριν από δεκάδες χρόνια το 1957 ας πούμε, δύο ευλαβείς γυναίκες, οι κυρίες Αικατερίνη Ευαγγελίδου και Θεοδώρα Αγραφιώτη, ξεκίνησαν από την πόλη της Κοζάνης (η τότε πόλη μόνον, λόγω κύρους των αρχιερέων της θα μπορούσε να λέγεται θεοσ(ζ)ώστου) να πάνε στα Ιεροσόλυμα ίνα προσκυνήσουν τα εκεί αρχαία ιερά της πίστης τους. Δρόμο παίρνουν λεωφορεία αφήνουν, οδικώς από Κοζάνη, Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη, Τουρκία, Συρία κ.λπ., κάποτε έφτασαν. Σχεδόν έκαναν το ταξίδι που περιγράφει εξαίσια ο δημοσιογράφος και λογοτέχνης Ουίλλιαμ. Νταρλύμπλ στο βιβλίο του «Ταξίδι στο Βυζάντιο», εκδ. Ωκεανίδα, μόνο που αυτός ξεκίνησε από το Αγιον Ορος. Ταξίδι σε τόπους, χρόνους και σε τωρινές και μη εποχές. Με χίλιες και μία νύχτες κι ιστορίες, πήγαν, προσκύνησαν, είδαν, βίωσαν επέστρεψαν εκτελώντας τα χρέη προς την πίστη τους, ότι πολλά τα κατορθώματά της, αν την πιστεύεις κι όχι αν απλά τη νηστεύεις παχαίνοντας εν τρυφηλή μακαριότητα κι αργία. Από κει πήραν ευλογία μια λειτουργιά (πρόσφορο), την οποία έφεραν, εντελώς αποξηραμένη (όσο αγία και να ήταν υπέστη την καλή αλλοίωση σκληρυνθείσα ολοκληρωτικά. Επίσης έφεραν μαζί τους και το άγιον Φως σε φανάρι ασφαλείας («Ας τραβήξουμε κι εμείς μ’ αναμμένα φαναράκια» ακούω τους ήχους της χριστουγεννιάτικης παιδικής νοσταλγίας μου και κλαίω) αυτό που υποδέχονται στο αεροδρόμιο το Μ. Σάββατο με τιμές αρχηγού κράτους εν ενεργεία. Τις κορόιδευαν ορισμένως, τις άγιες αυτές γυναίκες, που γύριζαν με το λεωφορείο για το κατόρθωμα τους. Εφεραν δύο σταυρουδάκια κι έδωσαν από ένα στον τότε μητροπολίτη Διονύσιο και στον Παπα-Γαζή. Ταυτόχρονα προσήνεγγον στο δεσπότη την ηγιασμένη αγιοτοπική λειτουργιά. Ζήτησαν μ’ αυτήν να κάνουν μια Θεία λειτουργία στον χαμηλό Αη-λιά, δηλαδή στην Μεταμόρφωση, την Αη-Σωτήρα που λεν οι παλιές κυρίες της πόλεως. Μετά από πολλές αναβολές η λειτουργία έγινε μια Τετάρτη, γιορτή της Απόδοσης του Πάσχα. Εκτοτε καθιερώθηκαν οι λειτουργίες να γίνονται κάθε Τετάρτη μέχρι που να πιάσει το κρύο στο λόφο. Επίσης γινόταν, κατά τις αφηγήσεις πάντα των γυναικών, τη γιορτή της Απόδοσης του Πάσχα (Αντίπασχα ) λειτουργία από τους κατά καιρούς προσκυνητές των αγίων τόπων (πρωτοστατούσε ο αείμνηστος Θωμάς Κοΐδης ιατρός οδόντων κι αυτοσχέδιος ιεροκήρυξ) οι οποίοι είχαν συμπήξει ένα οιονεί σωματείο «Χατζήδων» Κοζάνης και περιχώρων ες ανάμνηση εκείνου του ταξιδιού των δύο γυναικών.
Αυτό το ωραίο πρωινό της Τετάρτης, για χρόνια, οι σεβάσμιες γυναίκες του λόφου, το απολάμβαναν γνησίως ευλαβικά και χριστιανικά. Θυμούνται με νοσταλγία τους ιερείς αγίους Παπαναούμ Σκαρκαλά και Παπαγιώργη Γάτα. Από φέτος όμως τα κεφάλια μέσα κι η θλίψη τους έξω. Σταμάτησαν τις λειτουργίες ότι οι παπάδες, αμοιβόμενοι εκ του δημοσίου λογιστικού, θέλουν τα λειτουργικά τυχερά να είναι άνω των 20 ευρώ τουλάχιστον. Αν δεν βρεθούν πιστοί να τελέσουν λειτουργία δηλαδή να σηκώσουν τα «λειτουργικά» βάρη πάνω τους, λειτουργία δεν έχει. Ετσι οι ωραίες κυρίες του λόφου εν θλίψη χριστιανική διατελούν και περιμένουν από τον υπεράγιο, εννοείται, δέσποτά τους, να τους ελεήσει και να τους επιστρέψει στον «Απωλεσθέντα Παράδεισο» της Τετράδης, του σήμερα δηλαδή. Ο άλλος «Ο Παράδεισος είναι μακριά» ακόμα. Ποιος ζει ποιός πεθαίνει; Μια από τις ωραιότερες τοπικές συνήθειες (στο ανθρώπινο δίκαιο δημιουργούν νόμο, ισότιμες με το έθιμο, όπως γνωρίζουν ακόμα και οι αδαείς περί την νομικήν επιστήμην) τη διέλυσε η απληστία του εκκλησιαστικού τρόπου!
Β’ Σκηνή
Πριν δυό τρεις μήνες οι κυρίες γυναίκες των ναϋδρίων, ένα πρωί προσπαθούσαν να αποτρέψουν δημοτικούς υπαλλήλους, αρμόδιους επί της κοπής των δέντρων, που είχαν έρθει, ως ολιγοφρενείς δολοφόνοι με πριόνια, εις επικουρίαν μιας γειτόνισσας –το σπίτι της έφαγε τον δημόσιο βράχο- στην αγία Αννα, που ήθελε να παύσει υπάρχον ένα γεραρό πεύκο στην αρχή της κλίμακας, γιατί οι πευκοβελόνες του τσιμπούσαν την παχυδερμία της ενοχλητικά. Εις μάτην συμπλέκονταν. Τα συμφέροντα κι οι μικροδιαπλοκές είναι ακαταμάχητα –κι είπαν πως Δήμοι και Πολεοδομίες είναι από τις πιο διεφθαρμένες εξουσίες. Είχαν οι πευκοκοπίδες την άδεια της Εκκλησιαστικής επιτροπής, είπαν! Και λοιπόν ακόμα κι έτσι να ήταν από που κι ως που οι εν λόγω, υπό επιτροπείαν «άγιοι» κι αυτοί, μπορούν να κόβουν κατά το δοκούν και το γειτονικά καραδοκούν τα εκκλησιαστικά δέντρα. Το αμάρτημα τους είναι βαρύτατο και για το οποίο θα τιμωρηθούν από Ανωθεν, αλλά εδώ και τώρα ή σε λίγο, κι όχι στη άλλη ζωή στη φάση που όλοι θα είμεθα άυλοι σωμάτων, επομένως δεν θα πονάμε και τόσο. Οσοι το διέπραξαν συνεργοί κι αυτουργοί κ.λπ. δεν θα τη βγάλουν καθαρή, ότι ασέλγησαν στη φύση που είναι έργο θεού. Μπορεί να γλίτωσαν το πρόστιμο (σκιά) που επιβάλει, λέει δηλαδή, η Δημοτική υπηρεσία στους δενδροκοπίδες, όμως πως θα γλιτώσουν από την οργή Εκείνου, ος τα πανθ’ ορά.
Ολοι αυτοί οι ηθικά, κι όχι μόνον, άσχημοι έχουν τα μέσα παντού, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, καταλήγουν με πικρία οι ωραίες κυρίες που απόμειναν οι μόνες υπερασπίστριες του περιβάλλοντος, (ο ευρω-οικολόγος πράσινος εκείνο τον καιρό μάζευε ψήφους, ο ερίφης) της πίστης, της αισθητικής του χώρου, της παράδοσης, του καθημερινού μας πολιτισμού τελικά, τον οποίο τόσο βάναυσα βιάζουν οι εκβιαστές πάσης αρχής κι εξουσίας.
Δια ταύτα.
Πριν μας προλάβει ο αξιότιμος κ. Ρλς Κκλδς, άτυπος κι ακόμματος βουλευτής ποικίλης ύλης και δια τα ανωτέρω καταθέσει δημόσια επερώτηση εκ μέρους του τίποτα που εκφράζει προς το εντελώς καθόλου που απευθύνεται, στιγμιαίοι εφημεριδιακοί εκπρόσωποι των θλιμμένων κι ατελέσφορα οργισμένων γυναικών του λόφου του χαμηλού Αη-λιά, διατυπώνουμε τα παρακάτω ερωτήματα προς το τοπικό εκκλησιαστικό Δικαστήριο -προεδρεύεται υπό Μητροπολίτου, όστις δεν είναι ανάγκη να είναι Υπέρτιμος και Εξαρχος Δ. Μακεδονίας- (άλλως θα προσφύγουμε στο «Εφετείο του Θεού» αγνώστου διευθύνσεως) και στο Δημαρχείο του κοζανίτικου λαού, πλατεία Νίκης 1, 50100 Κοζάνη τηλ. 2461053100 (
α) Γνωρίζουν οι εκκλησιαστικές αρχές το αμάρτημα της κοπής του πεύκου; Εδωσαν άδεια προς τούτο; Πως ένιωθε τις προάλλες, όταν ιερουργούσε κάθιδρος κατά τον εσπερινό της αγίας Αννης, ο Π.Ι.Μ.Σ.Κ δίπλα στο κομμένο λείψανο του δέντρου υπέρ του οποίου ούτε ένα ταπεινό τρισάγιο δεν ανέπεμψε και ούτε μια ματιά του έριξε.
Γνωρίζει ο ανωτέρω την παύση της λειτουργίας της Τετάρτης, που γινόταν από τόσα χρόνια όπως ιστορήσαμε η οποία έφερε σε μέρος του ποιμνίου του (δεν είναι κοπάδι) σε χριστιανική απόγνωση.
Για να δει πραγματικά Θεού πρόσωπο, αν τον ενδιαφέρει βέβαια, να βάλει μικρό αφορισμό στους πευκοκόφτες και να επαναφέρει τη γλυκυτάτη λειτουργία της Τετάρτης. Αλλωστε τι «Θεία λειτουργία» είναι αυτή, όταν για την διεξαγωγή της από τους ιερείς, έμμισθους υπαλλήλους των ορθοδόξων χριστιανών, απαιτείται, όρος εκ των ων ουκ άνευ, η συνδρομή του κ. Μαμωνά; Αυτή είναι «Θεία Κωμωδία» του Δάντη το μέρος της «Κόλασης» κύκλος δ’, ένθα οι φιλάργυροι και οι φιλοχρήματοι κυλούν ουρλιάζοντας μεγάλα βάρη με τα στήθη τους.
β) Ο κ. Γιάννης Παπαγεωργίου, αντιδήμαρχος καθαριότητας, λαϊκής αγοράς, κοιμητηρίου, πρασίνου και δεν ξέρω τι άλλων, παρακαλείται να διατάξει Ενορκον Δημοτικήν Εξέτασιν ή να συστήσει Επιτροπή Εξέτασης των πραγμάτων (διότι αν θέλεις να μη λυθεί ένα πρόβλημα σύστησε μια επιτροπή γι αυτό) με αντικείμενα ερεύνης: ποιοί δημοτικοί υπηρέτες έκοψαν τον πεύκο ή συνήργησαν σ’ αυτό, της αγίας Αννας, και τον κατάντησαν σαν τον κομμένο φαλλό της αρχαίας νήσου Δήλου. Πόσο αμείφτηκαν για αυτό από τον άμεσα ενδιαφερόμενο ή τον έμμεσο εργοδότη τους που είναι ο δημοτικός λαός. Αν τιμωρήθηκαν σύμφωνα με τη δημοτική διάταξη που λέει πως όποιος κόβει δέντρο πληρώνει πρόστιμο, κλιμακωτά. Η διάταξη κακώς δεν προέβλεψε όμως και πρόστιμο για όσους κόβουν το νερό απ’ τα πράσα!
Τουλάχιστον να προβεί σε γραπτή επίπληξη των ανόμων η οποία να καταλήγει στην ευχή: «Οποιος κόβει δημόσιο ή εκκλησιαστικό δέντρο να τον κόψει το τραίνο, που κι αυτό το έκοψαν σχεδόν».
***
Πήρα εκπρόθεσμα αντίδωρο και δυό ρόγες σταφυλιού μακρουλές, (εορτή γαρ των ωρίμων ρογών) νόμισα πως είναι ελιές, και κατηφόρισα.
- Γράψε κάτι, είπαν οι σεβάσμιες γυναίκες των ναϋδρίων.
Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ να φανώ δια μιαν εισέτι φορά ως δονκιχωτικός προστάτης των πάσης φύσεως (ιδιοτελώς ή ακουσίως) άφωνων, ανήμπορων κι αδυνάτων και εναντίων των ανωτέρω ανεμόμ(υ)αλων, ξεσπάθωσα.
Εγραψα.
Εν τω μεταξύ όλους μας γράφον κανονικά είτε με το θείο είτε με τον νόμο των εντελώς μα εντελώς ανθρώπων με τους οποίους δυστυχώς ή ευτυχώς είμαστε από άλλους πολιτισμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου