Νόστοι μεσήλικος
Κάθε που γυρίζω στη μικρή πατρίδα
πληθαίνουν τα άγνωστα πρόσωπα
οι σκιές στους δρόμους
τα σπίτια που μπάζουν νερά της βροχής
τα μνημόσυνα του Σαββάτου
Κάθε που επιστρέφω στη μικρή πατρίδα
όλο και πιο λίγο φθείρεται η παλάμη μου
από θερμές χειραψίες
Θαν. Μαρκόπουλος
Κοζάνη-Αθήνα με των 21+45, Λεωφορείον ο τρόπος. Ξημερώματα στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ. Αναζητήσεις μέσω του ελληνικού γαλανού ίντερνετ. Γενέθλιον Ιωάννου Προδρόμου στην εκκλησία της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στην πλατεία. Τα Σα εκ των Σων. Μια εντελώς πιστή χαμαί δε σηκώνεται σε όλη τη διάρκεια της λειτουργίας. Κάτι θα περιμένει κι αυτή με το τρόπο της, όπως και όλοι μας που περιφερόμαστε σαρκία ευτραφή ορισμένως και ψυχές ευπαθείς κανονικά, στους χώρους αυτής της ένθεης ου-τοπιας. Στο Γιου Του ανάκληση αγαπημένων τραγουδιών για την προετοιμασία της συγκίνησης. Νίνο Ρότα «Ρωμαίος και Ιουλιέται, Ο Νονός του, Κατσιμιχαίων το «Γέλα ζωή μου..», «Κράτησα τη ζωή μου» από το Επιφάνια του Μ. Θδρκ., Μ. Φαραντούρη το «Χαλάλι» (τίνος είναι;) «Το πέλαγος είναι βαθύ» με τον Στ. Κζντζδ., "Θεσσαλονίκη" Θ. Μικρούτσικου Ν.Καββαδία κι ο «Αύγουστος» της Δ. και του Δ. σε νέα εκτέλεση, έτοιμο μαζί με καμιά δεκαριά άλλα για το σιντί που ετοιμάζουν με το Φλππ. Πλτσκ., το οποίον οσονούπω θα κυκλοφορήσει. Περί την 11ην στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημαρχείου Γλυφάδας. Μικρά τελετή. Φορώ συνεχώς τα γυαλιά ηλίου... Κρασί της Αλυπίας ακολούθησε στην πρώτη εύχαρι οικογενειακή τράπεζα. Ενώ στη Βουλιαγμένη άνωθεν του κύματος, δίπλα από τον «Αστέρα» της (σιγά μην είμασταν σ’ αυτόν που συχνάζει η πλουτοκρατία και η διαπλοκή, όπως και η ασημαντοκρατία που λυμαίνεται την πολιτική) το κρασί ήταν Σαντορίνης. Στα πόδια μας κολυμπούν αλλοδαπά, νεαρά κορμιά, εντελώς μαυρισμένα. Ενα ημεδαπό όμως κορμί ξεχωρίζει και το παρατηρώ δι ολίγον, φέρει δε ακριβώς άνωθεν της ζώνης του μαγιό στο ελαφρώς κοίλωμα της μέσης χώρας, ζωγραφισμένη μια γοργόνα ή κάτι τέτοιο!
..................
Από το βιβλιοπωλείο της Εστίας τη «Νέα Εστία» του 1953 ερειπωμένη αλλά αφιερωμένη στο «Συμβολισμό»
ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑ
Των ανθρώπων ο αχός και των πραγμάτων,
σαν κύμα που ξεπνέει, έχουν σωπάσει.
-Τους πάγκαλους σκοπούς σου, που προδίνεις,
λογάριασε, αν το δύνεσαι, καρδιά μου!
Δέσμες από τριαντάφυλλα σπασμένες
μυρώνουν τις περίλυπες τις αύρες.
-Μέτρησε τις ορμές σου, που έχουν στέρξει,
τις πτήσεις σου, που εκλείσαν τις φτερούγες.
Μα ο γλυκός ουρανός θερινής νύχτα
της πολιτείας ευλογάει τον ύπνο·
ας πάμε όπου βολεί και δίχως μίσος!
Μιας που η ζωή είναι ασήμαντη κι ανάξια,
κατάντικρυ ας καπνίσω στη σελήνη
την πίπα μου την αγριοκερασένια !
JEAN MOREAS
και «Στα τυφλά» του Κλ. Μάγκρις, που μόλις είχε τοποθετήσει στα ράφια η κ.Μ. Στο παγκάκι του κηπαρίου, πίσω από Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, τα ξεφυλλίζω στην αρπαχτή ενώ φυσάει μια αύρα ξηράς που δροσίζει. Απέναντί μια κομπανία αλλοδαπών, μουσικών ξεκουράζεται. Στο Πνευμ. Κέντρο προσέρχονται λίγοι λίγοι, όσοι παίρνουν μέρος στους πολιτικούς γάμους που συνάπτονται εκείνη την ώρα στις αίθουσές του. Οι μουσικοί, ακορντεόν και ντέφια, περιμένουν πως κάποιο ζευγάρι θα τους ζητήσει να παίξουν κάτι για το δικό τους συμβάν τους που τους επισυμβαίνει νομικά. Φεύγω προς το Κηφισό δι’ αναχώρησιν και διαπιστώνω ότι έχασα τα γυαλιά ηλίου. Πού τα ξέχασα; Γυρίζω σύννους, προσπερνώ τον ακόμα πιό σύννου Κ. Παλαμά, στην αγαλματική του διάσταση στον κήπο και πίσω στο παγκάκι. Ενας ημιμέλαμψος ακορδεονίστας μου έκανε σήμα που έχει σχέση με γυαλιά και μάτια. Φωνάζει έναν άλλον που παίζει για την πάρτι του, ο οποίος τα έχει· έρχεται ακορδεονίζοντας και μου τα παραδίδει γελαστός, λαμβάνων το φιλοδώρημα όχι της τέχνης του αλλά της εντιμότητας τους, ότι αυτοί είναι οι πρόσφυγες κ.λπ. κατηγορίες για τους οποίους η εξουσία ετοιμάζει την δίωξη και η κοινωνία μας το διωγμό τους. Εγώ αν ήμουν εκεί στη θέση τους, ως Ελλην νεοελληνικός που είμαι, θα τα απαλλοτρίωνα δια τα εμαυτού μάτια). Τώρα όμως έχω ιδίαν άποψιν περί των όσων ακούω μ’ αυτί ελαφρώς και μόνον κουφού.
«Πόσο καιρό έχεις ν’ ακούσεις ακορντεόν;» αναρωτιέται συνεχώς ο Μ. Ανγνστκς.
- Από χτες τ’ απόγευμα. Νιώθω πλέον εντελώς ανάλαφρα από την πηχτή συγκίνηση της ημέρας.
Πέφτει η δεύτερη νύχτα ταξιδιού. Ο Λυκαβηττός μπροστά και ο Υμηττός παραπίσω ερυθριούν μουντά. Αναχώρηση οικείων τμημάτων. Εν τω μεταξύ με ειδοποιούν πως το φεγγάρι είναι δύο ημερών.
Λεπίδι δηλαδή κανονικό ή μήπως σα νύχι
- Εδώ πάνω έβρεξε δυνατά μετά χαλάζης
Εγώ να ονειρεύομαι πως κάτι θα τύχει.
Κι αν όχι, τότε αγία ρουτίνα μην αλλάζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου