«Μ' άφησες πια. / Οι επισκέψεις σου αραίωσαν / ώς το μηδέν. / Σκοτείνιασαν τα ρήματά σου, / το βλέμμα σου απανθρακωμένο, / το τακερό ώς πριν. / Στρώνω τραπέζι, / τροχίζω το μολύβι / στην πέτρα της αναμονής, / καλό κρασί θερμαίνει το γυαλί, / τέλος παγώνει ορφανό. // Άργησες. / Καν δεν ήρθες. / Μάλλον θα το 'νιωσες πως πια / σε προσκαλεί η πεινασμένη ανάγκη / κι όχι η έφηβη αυτοπεποίθηση / πως όλα λέξεις / και όλα ξαναγίνονται αποξαρχής. / Και στράφηκες αλλού / με τη φαρμακερή παραμυθία σου. / Δεν σου κρατώ κακία. // Έξω απ' το πάθος πια, / όμορφα ηττημένος, / μετρώ τα πράγματα / με τη δικαιοσύνη της παραδοχής. / Έτσι ήταν το γραμμένο / κι έτσι γράφτηκε. / Να μου δοθείς ώς την εξάντληση / των λογισμών μου δέσποινα ανεξάντλητη. // Είμαστε τα ταξίδια που αρνηθήκαμε.»
Από τα "Ρήματα" του Π. Μπουκάλα ποιήματα εκδ. Αγρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου