«Πλούτος» ο ουρο-φέρων
Πού πάτε κυρ’ βλητο-θεατά πάλι, στο μέρος δι’ ούρος;
Εδώ θεατρίζει ο κ. Θύμιος, δεν πιανίζει ο κ. Σγούρος!
Γελούσα χωρίς όρεξη κι ήθελα να θυμώνω με αιτία. Είχε θερινό, ενσκήψαν εκτάκτως, κρύο, το οποίο προσάναπτε η ακατάσχετη ατακο-αδολεσχία του υπηρέτη του κ. Χρεμύλου, όστις, δι’ αυτής, αν και β’ πρόσωπο, κατέκλυσε το κοίλον, ενώπιον ενός σχολικής αρτιότητας σκηνικού. Ετσι είναι, άλλωστε, τα θερινά θεατρικά. Συντομευμένα φορές στο δράμα επί της ουσίας, πληθωρίζονται στην κωμωδία δια της ιδιολεκτο-συνουσίας, η οποία σε όλες τις παραλλαγές, σημαίνουσες, παρασημαίνουσες, λαμβάνει καιρό, τρόπο, τόπο δια λόγου πράξης. Ισως και καλά κάνει, αφού για γέλια είναι και τα γελοία, ιδίως όμως τα σοβαρά, που μας εμπεριέχουν. Κι όλα αυτά γινόταν στο ωραιότατο υπαίθριο Δημοτικό θέατρο Κοζάνης, το θέατρο δάσους της πόλης μας· τι ωραία να ήταν κι έτσι, ότι, όπως σημειώνει ο Φλωμπέρ στο «Λεξικό των κοινών τόπων»: Δάσος. Τα δάση μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Κατάλληλα για τη σύνθεση στίχων. Το φθινόπωρο, στον περίπατο πρέπει να λέμε: «ό,τι απέμεινε από τα δάση μας». Ας μην το πούμε ποτέ εμείς αυτό αν και κι ο τοπικός πυρομανής φαντομάς έχει σοβαρές επί τω έργω, ενστάσεις.
Εν τω μεταξύ καλοκαίρι είναι, κρύο είχε, πολλή ώρα κρατούσε, τινές των ακροατών εκ της λεκτικής ακράτειας επόμενο ήταν να νιώσουν την ανάγκη της σωματικής αντίστοιχης, και να οδεύσουν προς το υπαίθριο «μέρος». Αυτό ήταν. Αμέσως γίνονταν μέρος του κοίλου διαπράγματος δια του υποκοίλιου εκτάκτου τους, αλλά φυσιολογικού πράγματος. Οι δύστηνοι θεατές υφίσταντο την τύχη του αρχικού διστίχου.
Στον Αριστοφάνειον Θυμιο-Καρακατσάνειον «Πλούτο» είχαμε την των «Υδάτων Υπερεκχείλιση», του Ν. Γ. Πεντζίκη, με την αθρόα παρακατάθεση υψηλών νοημάτων, για τα οποία, ο μόλις παραπάνω, έγραψε: «Αυτές είναι έννοιες κι εγώ από ιδέες δεν καταλαβαίνω διόλου. Τις χέζω όλες». Η επωδός, που έφερε όμως γνήσιο γέλωτα, ήταν η προς τον γαυγίζοντα φύλακα ασφαλείας και τάξεως του οίκου.
-Πάψε σκύλε, Βίκτωρ...!
Παράβαση.
«Γίναμε μήπως θεατές δυσκοίλιοι, πολίτες μη συγκρατημένοι,
που δεν ξέρουμε τι μας γίνεται αλλά ιδίως τι μας περιμένει;»
AΥΓΗ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ 2007 Β. Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου