Οτε ήμην μέτριος έως ασήμαντος μαθητής της ΣΤ’ στα Γυμνασιακά μου όρη, σε ώρα Ιστορίας που μας έκαμνε ο σπουδαίος φιλόλογος Γ. Αντωνόπουλος ερώτηξε το μαθητικό σχεδόν υπνώτον ακροατήριο.
- Ξέρει κανείς σας τι είναι η Ακαδημία βέβαιος για την απάντηση ουδείς ή το ομηρικό κανένας.
Σήκωσα («Ασήκωσε θεέ μου ένα νέο Αλέξανδρο» διάβαζα τότε την Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας» του Κ.Θ Δημαρά Δ’ έκδοση Ικαρος) δειλά και τρομαλέα (πως το τόλμησα;) το ζερβί μου δάχτυλο με το οποίο ρίχνουν στα βόδια άχυρο στη Λευκοπηγή και είπα:
- Το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα μιας χώρας που κ.λπ. κ.α.»
Ξαφνιάστηκε μη πω τα ‘χασε. Δεν το περίμενε και ως ντιρέκτ κατά πρόσωπο έλαβε την απάντησή μου.
- Ποιος είσαι εσύ ρα, σχεδόν ενοχλημένος ρώτηξε;
Ημουν μαθητής στις παρυφές των μαθητικών γνώσεων κι επιδόσεων που διάβαζε κρύφα κι επί των γονάτων τις ώρες μαθήματος Σεφέρη Παπαδιαμάντη, Μακρυγιάννη Νέα Εστία, Συζήτηση κ.α
Πέρασαν έκτοτε δεκάδες χρόνια. Με αυτό το ιστορικό μου προηγούμενο λογαριάζω να υποβάλλω αίτηση ευπειθέστατος ή και μεθ’ υπολήψεως στο ευαγές Ακαδημαϊκόν ίδρυμα Αθηνών και περιχώρων για να ακαδηματοποιηθώ. Στο κάτω κάτω πολλοί από τους νυν ακαδημαϊκούς στην ηλικία μου τότε χαμπάρι δεν είχαν τι είναι η ακαδημία υποθέτω. Η έστω η «Παρέμβαση», που διοικώ εδώ και 40 χρόνια ακριβώς και συμπλήρωσε τον απαραίτητο χρόνο ύπαρξης και με τα 220 τχ. να βραβευθεί αυτή κάπως. Ινα μη λένε οι επόμενες γενεές δι’ ημάς αυτό που λεν στη Γαλλία για τους αποτυχημένους: «Τίποτα δεν κατάφερε στη ζωή του ούτε ακαδημαϊκός δεν μπόρεσε να γίνει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου