Πότε θα διαβάσουμε όλα τα βιβλία που μαζεύονται δίπλα μας κοντά και πλάι; Με τα αδιάβαστα βιβλία ζούμε μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας, ότι αφού έχουμε να διαβάσουμε ακόμα τόσα πολλά, ευελπιστούμε πως θα μας δοθεί χρόνος είτε στην κανονική διάρκεια είτε στην παράταση του βίου! Αγοράζουμε περισσότερα από όσα καταναλώνουμε. Αλλά τα πάθη είναι πάθη. Αφορμή γι αυτό το τρίμμα σκέψης η κυκλοφορία του βιβλίου «Μπάμπης Δρακόπουλος. Ενας δημοκρατικός ηγέτης της Αριστεράς» από την τριμελή εκδοτική συμμαχία: ΑΣΚΙ- Ινστ. Πουλανζάς- Θεμέλιο.
Αρχές δεκαετίας του ’80 με τον Σάκη Κρλτ πηγαίναμε κάπου κάπου στο γραφικό σμικρό ταβερνοστάσιον «Κορωπί» ιδιοκτησίας Πλιάτα, δίπλα από τον παλιό σταθμό Υπεραστικών λεωφορείων Κοζάνης. Τώρα ο χώρος είναι ένα υπαίθριο γκρίζο δημοτικό πάρκινγκ-πλατεία με το όνομα του πολιτικού και συγγραφέα Μιχ. Παπακωνσταντίνου. Ένα αισθαντικό στάσιμο για ατελέσφορα ταξείδια («τα λεωφορεία έφταναν κι έφευγαν γεμάτα» ) και για αττελείς πολιτικούς «στοχασμούς» (δεν είχε έρθει ο καιρός των …αναστοχασμών). Εκεί σύχναζε, υποπίνων ρετσίνα ένας πρώην εισπράκτωρ, ο κυρ’ Νίκος Σκρκλς, ο οποίος μας υποδεχόταν ανοιχτόκαρδα, χαρούμενα σχεδόν με το …σύνθημα που μας «έφτιαχνε» τότε: «Μπάμπης Δρακόπουλος Ρήγας Φεραίος και Σοβιετική Ρωσία!». Ητο ενθουσιώδης και άδολος υποστηρικτής της ανανεωτικής, πολιτισμένης αριστεράς, δηλ. του αλήστου μνήμης ΚΚΕ εσ. Ακόμα τον θυμάμαι…
Ξεφυλλίζοντας τις αναμνήσεις και τα πολιτικά κείμενα του ευγενικού, χαμηλότονου και λαμπερού πολιτικού ηγέτη της αριστεράς που διακρινόταν ως αδάμας εις ρύγχος χοίρου στη γενικότερη πολιτική αλλά και στην ιδεολογία του, κοιτούσα τις εικόνες με τα πρόσωπα σύμβολα εκείνου του καιρού και του τρόπου και προσγειωνόμουν άτσαλα στο πάτωμα της σημερινής θλιβερής πραγματικότητας του πολιτικοκομματικού μου άλλοτε. Δεν ξέρω αν θα το διαβάσω άχρι τέλους (το μεγάλο κεφάλαιο με τις ανέκδοτες αναμνήσεις του σίγουρα), αλλά τώρα το βιβλίο με γέμισε αιμάσουσα νοσταλγία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου